ตอนนี้รู้สึกโดดเดี่ยวมาก รู้สึกเหมือนไม่มีใครต้องการ ท้อแท้ อยากออกไปจากจุดๆนี้ คือ รู้สึกเหมือนแม่รักพี่สาวมากกว่า หลายๆครั้งที่ญาติๆหยิบยื่นเงินให้กับพี่สาว แม่กับเก็บไว้ให้พี่ แต่พอญาตีกคนจะให้เราบ้าง แม่กลับปฏิเสธมัน หลายๆครั้งที่แม่พูด -ู -ึง กับเราแต่จะพูดกับพี่สาวเฉพาะตอนโกรธ หลายๆครั้งที่ไปเดินเที่ยวซื้อของกันแม่จะเดินกับพี่สาวช่วยกันเลือกของแต่กลับทิ้งเราให้เดินตามหลังโดยไม่สนใจ หลายครั้งเมื่อพี่สาวมีแผล ผื่น สิว หรืออะไรต่างๆที่ทำให้เขาดูไม่สวย แม่จะเครียดและพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พี่สาวหาย แต่กลับเราแม่ไม่ค่อยสนใจ มันรู้สึกน้อยใจนะ ใช่ เราอาจไม่สวยเท่าพี่สาว จะเป็นอะไรก็คงไม่เป็นไร หลายครั้งที่พี่สาวไม่มีชุดใหม่ๆสวยๆใส่ไปงาน แม่ก็พยายามทำให้พี่สาวมีให้ได้ ตรงข้ามกับเราใส่ชุดซ้ำๆเดิมๆ แม่กลับไม่สนใจ พี่สาวสอบเข้ามหาลัยเลือกลงที่ไหนก็ได้ แต่ของเราแม่บอกว่าเลือกใกล้ๆบ้านก็พอเพราะค่าใช้จ่ายเยอะ แต่เราก็อยากเลือกในสิ่งที่เราอยากเรียนจริงๆ  หลายครั้งที่แม่ร้องไห้คิดถึงพี่สาว เห็นของที่พี่ชอบแล้วพูดว่านี้ของโปรดพี่ เลยนึกถึงตัวเองถ้าเราไปอยู่มหาลัยแล้วแม่จะคิดถึงร้องไห้บ้างมั้ย แม่จะจำของโปรดเราบ้างมั้ย มันรู้สึกหดหู่ น้อยใจแม่มากๆ แม่ไม่นึกถึงความรู้สึกเราบ้างเหรอ แม่จะรู้บ้างมั้ยว่าหลายๆครั้งที่แม่ทำแบบนี้เราแอบร้องไห้ เสียใจมากๆ  ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างเหมือนคนรอบตัวเรา ญาติๆเราเอาใจแต่พี่สาวเราซื้อนู้นนี้ให้ แต่ไม่เคยให้เรา เหมือนอยู่บนโลกคนเดียว โดดเดี่ยว อยากไปที่ไหนก็ได้ที่มันไกลๆ ไม่ต้องมาทนเห็นทนกับความรู้สึกแบบนี้ เจ็บนะ...