ใครเคยคิดกับสามีแบบนี้บ้าง "ถ้าไม่ติดว่ามีลูก ป่านนี้เราเลิกกับเธอไปแล้ว"(แค่คิดนะคะ)

ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าแค่คิด แต่รู้นะว่าผิดที่คิด แต่บางทีก็รู้สึกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ

ขอบอกก่อนเลยว่า เรากับแฟนคบกันไม่นานแล้วก็แต่งเลย แต่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก

ตอนคบกันก็ดี เอาใจเก่ง สายตาเวลาแฟนมองเรารับรู้ได้ถึงความรักหรือหลง อันนี้ไม่อชแน่ใจ
ทุกครั้งที่สระผมก็จะเอาไดมาเป่าตลอด ทาครีมที่หลัง อยู่ด้วยกันแบบว่าไม่ต้องเปิดทีวีก็ได้ งุ้งงิ้งๆ

พอแต่งงานมีลูก ก็เริ่มมีความ้ปนผู้นำมากขึ้น ทำไรนึกถึงลูกมาก แต่เรื่องที่เขียนบรรทัดบนหายหมดเลยนะ

ตอนนี้ลูกอยู่กับยายที่ตจว. เราทำงานที่กทม.กับแฟน
เช้ามาเราก็ไปทำงานก่อนแฟน เย็นมาก็เห็นแฟนเปิดทีวี ต่างคนต่างอยู่ไป ไม่หวานไม่ไรทั้งนั้น
บางทีเราก็เบื่อๆ

เสาร์ทิตกลับบ้านบอกคิดถึงลูกมากมาย แต่เล่นกับลูกแป๊บเดียวก็รีบออกจากบ้าน ไปไหนต่อไหน
(แบบว่าเราเป็นคนบ้านเดียวกัน บ้านใกล้ๆกัน) เป็นแบบนี้เราก็ยิ่งเซงไปใหญ่

คือเราก็อยากอยู่แบบครอบครัวๆ เสาร์ทิต เที่ยว ไหว้พระ ทำกับข้าวกินกันไรงี้
แต่นี่ ออกยากบ้านตั้งแต่เที่ยงกับมาก็มืด เหมือนไม่อยากอยู่

ความจริงเราก็ไม่ได้โทษแฟนหรอกนะ เขาคงอยู่บ้านเราแล้วไม่มีความสุข
แต่เราก็อยากบอกเขานะ ถ้าไม่มีความาขก็เลิกกันเลยดีไหม
ได้แค่คิด เพราะถ้าเลิกกันจริงๆ ลูกจะเป็นยังไง

เล่าให้เพื่อนๆฟัง อยากระบายบ้างไรบ้าง เพราะพูดกับใครไม่ได้จริงๆ

และอยากถามเพื่อนๆว่า ใครเคยคิดบ้างว่า
"ถ้าไม่ติดว่ามีลูก เราเลิกกับเธอไปแล้ว"