ทั้งชีวิต
สวัสดีครับ ผมชื่อ เรียนอยู่มอปลายคับ ผมเพิ่งย้ายโรงเรียนเข้ามาเรียนที่นี่ครั้งแรก เพราะจะได้กลับมาอยู่กับครอบครัว เรื่องมันเกิดขึ้นรวดเร็วมากเลยนะคับ แต่ก่อนอื่น ผมต้องเล่าความหลังสั้นๆของผมก่อนซักแปป
เมื่อก่อน ผมใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนประจำ แน่นอนครับ ว่าไม่มีใครมาชอบผมหรอก ที่ผมคุยก้อมีแค่ทางโทรศัพท์ที่เจอกันในโซเชียลต่างๆ หาไปเรื่อยๆ คุยไปเรื่อยๆ ใช้ชีวิตแบบนี้จนจบมอต้นเลยคับ คุยได้เดือนบ้าง อย่างมากก้อเดือนครึ่ง อย่างว่าแหละคับ ชีวิตนักเรียนประจำ ไม่ค่อยจะมีเวลา
พอผมเข้ามาโรงเรียนนี้ วันแรกตื่นเต้นดีคับ ไม่มีเพื่อนเลย รับน้องก้อสนุก ไปไหนมาไหนคนเดียว ตามประสานักเรียนใหม่ที่ไม่มีเพื่อน จนถึงวันที่ต้องมาปฐมนิเทศ ผมนั่งเล่นอยู่ในหอประชุมคนเดียว ผมมองไปเห็นผู้ชายคนนึง นั่งเล่นกับเพื่อนผู้หญิงอยู่เยอะแยะเลย ชายคนนั้น เป็นคนผอมๆ น่ารัก ยิ้มเก่ง แต่ตอนนั้นเรื่องมันยังไม่เกิดขึ้นคับ
พอมาถึงวันเปิดเทอม ผมเริ่มจะมีเพื่อนบ้างแล้วคับ ก็เลยไปกับเพื่อน พอสังเกตดูอีกที ผู้ชายคนที่ผมเจอวันปฐมนิเทศเค้าก้ออยู่ห้องเดียวกันกับผมด้วย แถมเลขที่ของเรายังต่อกันอีก ผมดีใจมากเลยคับ แต่ก้อยังได้แค่ดีใจ เพราะยังไม่กล้าเข้าไปพูดเข้าไปคุยด้วย พอผมเปลี่ยนกลุ่มเพื่อน ผมก้อได้เริ่มคุยกับเขา เริ่มรู้จักกับเขา และเราสองคนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น นั่งเรียนด้วยกัน ทำงานกลุ่มงานคู่ เราจะอยู่ด้วยกันตลอด ฟังเพลงด้วยกัน เพราะผมกับเขาชอบฟังเพลงสากลเหมือนกัน ทัศนคติคล้ายๆกัน นิสัยก้อน่าจะคล้ายนะคับ ผมแอบซื้อรถจักรยานยนต์เหมือนเขาด้วยครับ เหตุผลก้อด้วยความชอบและมันก้อตรงกับรุ่นของชายคนนั้นด้วยคับ เพราะทั้งหมดนี้ ถึงทำให้ผมสนิทกับเขาคนนั้นได้เร็ว ยิ่งมองเท่าไหร่ เขาก้อยิ่งน่ารัก ตอนนี้ ผมรู้สึกว่าผมชอบชายคนนั้น อันที่จิง ผมน่าจะชอบตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้วแหละคับ
พอผมได้คุย ได้เล่น ได้เรียนกับชายคนนั้นมาเรื่อยๆ มันก้อทำให้ผมรักชายคนนั้นมากขึ้นคับ จนวันนึง ผมได้ส่งข้อความไปหาชายคนนั้น แรกๆก้อถามพื้นๆก่อนตามมารยาท และแล้ว ผมก้อได้สงข้อความไปว่าผมชอบชายคนนั้นนะ ผมอยากจะเป็นแฟนกับชายคนนั้นนะ แต่เค้าตอบกลับมาว่า เราสองคนเป็นเพื่อนกันแหละดีแล้ว คนนั้นผมนอนไม่กลับทั้งคืนเลยคับ แถมยังร้องไห้ด้วย แต่พอมานึกๆดูก้ออาจจะเป็นเพราะว่าเราเพิ่งรู้จักกัน มันอาจจะเร็ววเกินไป โอเคผมเข้าใจ ไม่เป็นไร เริ่มใหม่
ผมก้อใช้ชีวิตแบบปกติที่ยังเป็นเพื่อนกับชายคนนั้นอยู่ แต่เอาเข้าจิงๆแล้ว ชายคนนั้นไม่ใช่เพื่อนกับผมอีกแล้วตลอดไป แต่เค้ากลับกลายเป็ฯทั้งชีวิตของผม อาจจะเพราะอะไรไม่รู้ แต่ในใจผมมันคิดแบบนั้นไปแล้ว ทุกๆวัน ผมต้องทำเป็นเพื่อนที่แสนดีของชายคนนั้นทั้งที่ใจของผมรักเค้ามาก และชายคนนั้นก้อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นแบบนี้มาทุกๆ
วันจนผ่านมาได้ปีนึง ผมก้อได้หาคนอื่นมาคุยตามประสาคนเหงาแหละคับ คุยกันไป ไปหากันบ้าง ทานข้าวด้วยกันบ้าง ถามว่าผมมีความสุขมั้ย ก้อมีนะคับ แต่สิ่งที่ทรมารก้อคือ ในขณะที่ผมอยู่กับคนอื่น ในใจของผม กลับคิดถึงแต่ชายคนนั้น คิดถึงตลอดเวลา (นี่สินะที่เรียกว่าคนที่เรารัก) แต่ผมก้อได้แต่เก็บมันเอาไว้ เก็บมันไว้มากจนผมไม่ไหวละทำไมในใจของผมถึงมีแค่ชายคนนั้นคนเดียว ทำไมผมถึงไม่สามารถรักคนอื่นได้เหมือนที่ผ่านมา ทำไมนะ ทำไมผมถึงรักชายคนนั้นได้มากขนาดนี้ แต่ผมกลับเป็นได้แค่เพื่อนของชายคนนั้น มันช่างทรมารเหลือเกิน
คุยกันทุกวัน ทานข้าวด้วยกันทุกวัน ไปไหนไปด้วยกันทุกที่ ช่วยเหลืองานกัน ช่วยกันติวหนังสือ ผมดีใจมากนะคับ วันไหนที่ชายคนนั้นเค้ามาทำงานที่บ้านของผม ให้ผมคอยช่วยเหลือ ให้ผมไปส่ง มันเป็นนาทีที่ผมไม่อยากจากชายคนนั้นไปเลยคับ ผมเคยซื้อของขวัญวันเกิดให้ชายคนนั้นด้วยนะคับเป็นของเกี่ยวกับนักร้องที่ชายคนนั้นชอบ แต่ผมแอบเอาไปไว้ในกระเป๋าของชายคนนั้นไว้ครับ ผมอยากทำให้ชายคนนั้นมีความสุข แต่ทำไมผมถึงเป็นได้แค่เพื่อนของเขา
หลังจากผ่านมาจากวันที่ผมบอกรักชายคนนั้นได้ปีนึง ผมก้อได้ตัดสินใจถามชายคนนั้นไปอีกว่าเราสองคนเป็นได้แค่เพื่อนกันจิงๆหรือ ชายคนนั้นตอบผมกลับมาว่า ใช่ น้ำตาของผมมันเอ่อล้นออกมาตั้งแต่ที่ผมได้เห็นคำตอบของชายคนนั้น และผมก้อถามกลับไปอีกว่า ทำไม ทำไมเราสองคนถึงเป็นได้แค่นี้ ชายคนนั้นตอบผมกลับมาว่า อาจจะเป็นเพราะชายคนนั้นชอบเพื่อนอีกคนนึง ซึ่งเพื่อนที่ชายคนนั้นชอบนั้น เป็นชายแท้ เป็นคนที่มีเสน่ห์ และมีแฟนแล้ว ผมรู้ว่าคำถามที่ผมถามชายคนนั้นไป มันก้อทำให้ชายคนนั้นเสียใจไปไม่น้อยกว่าผมหรอก ถึงตอนนี้ผมก้อได้แต่ถามตัวเองว่าคนที่ผมรักนั้นคือใคร คำตอบก้อยังคงเป็นชายคนนั้นอยู่ เพราะทั้งชีวิตของผม ไม่เคยรอใครได้นานเท่ากับรอชายคนนั้นเลยคับ
ผมจะบอกรักชายคนนั้น ขอชายคนนั้นเป็นแฟนทุกปี ปีละครั้ง รอวันที่ชายคนนั้นรักผม ผมหวังว่าซักวันนึง เค้าจะรักผมครับ
ขอบคุณที่อ่านนะครับ
จิงๆผมอยากจะเขียนออกมาเป็นการ์ตูนหรือเป็นนิยายแต่ผมไม่มีความสามารถพอ เลยออกมาแบบความเรียง
ยังไงก้อขอความเห็นจากกระทู้ของผมด้วยนะครับ
ทั้งชีวิต
สวัสดีครับ ผมชื่อ เรียนอยู่มอปลายคับ ผมเพิ่งย้ายโรงเรียนเข้ามาเรียนที่นี่ครั้งแรก เพราะจะได้กลับมาอยู่กับครอบครัว เรื่องมันเกิดขึ้นรวดเร็วมากเลยนะคับ แต่ก่อนอื่น ผมต้องเล่าความหลังสั้นๆของผมก่อนซักแปป
เมื่อก่อน ผมใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนประจำ แน่นอนครับ ว่าไม่มีใครมาชอบผมหรอก ที่ผมคุยก้อมีแค่ทางโทรศัพท์ที่เจอกันในโซเชียลต่างๆ หาไปเรื่อยๆ คุยไปเรื่อยๆ ใช้ชีวิตแบบนี้จนจบมอต้นเลยคับ คุยได้เดือนบ้าง อย่างมากก้อเดือนครึ่ง อย่างว่าแหละคับ ชีวิตนักเรียนประจำ ไม่ค่อยจะมีเวลา
พอผมเข้ามาโรงเรียนนี้ วันแรกตื่นเต้นดีคับ ไม่มีเพื่อนเลย รับน้องก้อสนุก ไปไหนมาไหนคนเดียว ตามประสานักเรียนใหม่ที่ไม่มีเพื่อน จนถึงวันที่ต้องมาปฐมนิเทศ ผมนั่งเล่นอยู่ในหอประชุมคนเดียว ผมมองไปเห็นผู้ชายคนนึง นั่งเล่นกับเพื่อนผู้หญิงอยู่เยอะแยะเลย ชายคนนั้น เป็นคนผอมๆ น่ารัก ยิ้มเก่ง แต่ตอนนั้นเรื่องมันยังไม่เกิดขึ้นคับ
พอมาถึงวันเปิดเทอม ผมเริ่มจะมีเพื่อนบ้างแล้วคับ ก็เลยไปกับเพื่อน พอสังเกตดูอีกที ผู้ชายคนที่ผมเจอวันปฐมนิเทศเค้าก้ออยู่ห้องเดียวกันกับผมด้วย แถมเลขที่ของเรายังต่อกันอีก ผมดีใจมากเลยคับ แต่ก้อยังได้แค่ดีใจ เพราะยังไม่กล้าเข้าไปพูดเข้าไปคุยด้วย พอผมเปลี่ยนกลุ่มเพื่อน ผมก้อได้เริ่มคุยกับเขา เริ่มรู้จักกับเขา และเราสองคนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น นั่งเรียนด้วยกัน ทำงานกลุ่มงานคู่ เราจะอยู่ด้วยกันตลอด ฟังเพลงด้วยกัน เพราะผมกับเขาชอบฟังเพลงสากลเหมือนกัน ทัศนคติคล้ายๆกัน นิสัยก้อน่าจะคล้ายนะคับ ผมแอบซื้อรถจักรยานยนต์เหมือนเขาด้วยครับ เหตุผลก้อด้วยความชอบและมันก้อตรงกับรุ่นของชายคนนั้นด้วยคับ เพราะทั้งหมดนี้ ถึงทำให้ผมสนิทกับเขาคนนั้นได้เร็ว ยิ่งมองเท่าไหร่ เขาก้อยิ่งน่ารัก ตอนนี้ ผมรู้สึกว่าผมชอบชายคนนั้น อันที่จิง ผมน่าจะชอบตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้วแหละคับ
พอผมได้คุย ได้เล่น ได้เรียนกับชายคนนั้นมาเรื่อยๆ มันก้อทำให้ผมรักชายคนนั้นมากขึ้นคับ จนวันนึง ผมได้ส่งข้อความไปหาชายคนนั้น แรกๆก้อถามพื้นๆก่อนตามมารยาท และแล้ว ผมก้อได้สงข้อความไปว่าผมชอบชายคนนั้นนะ ผมอยากจะเป็นแฟนกับชายคนนั้นนะ แต่เค้าตอบกลับมาว่า เราสองคนเป็นเพื่อนกันแหละดีแล้ว คนนั้นผมนอนไม่กลับทั้งคืนเลยคับ แถมยังร้องไห้ด้วย แต่พอมานึกๆดูก้ออาจจะเป็นเพราะว่าเราเพิ่งรู้จักกัน มันอาจจะเร็ววเกินไป โอเคผมเข้าใจ ไม่เป็นไร เริ่มใหม่
ผมก้อใช้ชีวิตแบบปกติที่ยังเป็นเพื่อนกับชายคนนั้นอยู่ แต่เอาเข้าจิงๆแล้ว ชายคนนั้นไม่ใช่เพื่อนกับผมอีกแล้วตลอดไป แต่เค้ากลับกลายเป็ฯทั้งชีวิตของผม อาจจะเพราะอะไรไม่รู้ แต่ในใจผมมันคิดแบบนั้นไปแล้ว ทุกๆวัน ผมต้องทำเป็นเพื่อนที่แสนดีของชายคนนั้นทั้งที่ใจของผมรักเค้ามาก และชายคนนั้นก้อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นแบบนี้มาทุกๆ
วันจนผ่านมาได้ปีนึง ผมก้อได้หาคนอื่นมาคุยตามประสาคนเหงาแหละคับ คุยกันไป ไปหากันบ้าง ทานข้าวด้วยกันบ้าง ถามว่าผมมีความสุขมั้ย ก้อมีนะคับ แต่สิ่งที่ทรมารก้อคือ ในขณะที่ผมอยู่กับคนอื่น ในใจของผม กลับคิดถึงแต่ชายคนนั้น คิดถึงตลอดเวลา (นี่สินะที่เรียกว่าคนที่เรารัก) แต่ผมก้อได้แต่เก็บมันเอาไว้ เก็บมันไว้มากจนผมไม่ไหวละทำไมในใจของผมถึงมีแค่ชายคนนั้นคนเดียว ทำไมผมถึงไม่สามารถรักคนอื่นได้เหมือนที่ผ่านมา ทำไมนะ ทำไมผมถึงรักชายคนนั้นได้มากขนาดนี้ แต่ผมกลับเป็นได้แค่เพื่อนของชายคนนั้น มันช่างทรมารเหลือเกิน
คุยกันทุกวัน ทานข้าวด้วยกันทุกวัน ไปไหนไปด้วยกันทุกที่ ช่วยเหลืองานกัน ช่วยกันติวหนังสือ ผมดีใจมากนะคับ วันไหนที่ชายคนนั้นเค้ามาทำงานที่บ้านของผม ให้ผมคอยช่วยเหลือ ให้ผมไปส่ง มันเป็นนาทีที่ผมไม่อยากจากชายคนนั้นไปเลยคับ ผมเคยซื้อของขวัญวันเกิดให้ชายคนนั้นด้วยนะคับเป็นของเกี่ยวกับนักร้องที่ชายคนนั้นชอบ แต่ผมแอบเอาไปไว้ในกระเป๋าของชายคนนั้นไว้ครับ ผมอยากทำให้ชายคนนั้นมีความสุข แต่ทำไมผมถึงเป็นได้แค่เพื่อนของเขา
หลังจากผ่านมาจากวันที่ผมบอกรักชายคนนั้นได้ปีนึง ผมก้อได้ตัดสินใจถามชายคนนั้นไปอีกว่าเราสองคนเป็นได้แค่เพื่อนกันจิงๆหรือ ชายคนนั้นตอบผมกลับมาว่า ใช่ น้ำตาของผมมันเอ่อล้นออกมาตั้งแต่ที่ผมได้เห็นคำตอบของชายคนนั้น และผมก้อถามกลับไปอีกว่า ทำไม ทำไมเราสองคนถึงเป็นได้แค่นี้ ชายคนนั้นตอบผมกลับมาว่า อาจจะเป็นเพราะชายคนนั้นชอบเพื่อนอีกคนนึง ซึ่งเพื่อนที่ชายคนนั้นชอบนั้น เป็นชายแท้ เป็นคนที่มีเสน่ห์ และมีแฟนแล้ว ผมรู้ว่าคำถามที่ผมถามชายคนนั้นไป มันก้อทำให้ชายคนนั้นเสียใจไปไม่น้อยกว่าผมหรอก ถึงตอนนี้ผมก้อได้แต่ถามตัวเองว่าคนที่ผมรักนั้นคือใคร คำตอบก้อยังคงเป็นชายคนนั้นอยู่ เพราะทั้งชีวิตของผม ไม่เคยรอใครได้นานเท่ากับรอชายคนนั้นเลยคับ
ผมจะบอกรักชายคนนั้น ขอชายคนนั้นเป็นแฟนทุกปี ปีละครั้ง รอวันที่ชายคนนั้นรักผม ผมหวังว่าซักวันนึง เค้าจะรักผมครับ
ขอบคุณที่อ่านนะครับ
จิงๆผมอยากจะเขียนออกมาเป็นการ์ตูนหรือเป็นนิยายแต่ผมไม่มีความสามารถพอ เลยออกมาแบบความเรียง
ยังไงก้อขอความเห็นจากกระทู้ของผมด้วยนะครับ