จขกท.ไม่ได้มีเจตนาตั้งล่อเป้ารึอะไรนะคะ
แค่อยากเสนอมุมมองและประสบการณ์ของตัวเองเฉยๆค่ะ
เมื่อก่อนเราเป็นเด็กผอมๆแห้งๆหน้าตาขี้เหร่ๆคนนึงที่ไม่มีอะไรโดดเด่น
ไม่ว่าจะเป็นบุคลิก หน้าตา รึการเรียน
แล้วเราก็เป็นคนเพื่อนน้อยด้วยค่ะ เพราะ เราเป็นเด็กขี้อาย
เวลาทำอะไรก็ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง
ตอนอยู่รร.เวลาเราเข้าไปทำความรู้จักกับใคร ก็ไม่ค่อยมีใครจำเราได้เท่าไหร่
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนต่างห้อง รุ่นพี่ รุ่นน้อง ผิดกับคนสวยๆที่ครั้งแรกใครๆก็จำได้
มีแต่คนอยากเข้าหา อยากคุยด้วย ไม่เหมือนเรา
หรือเวลาขอความช่วยเหลือจากใครทุกคนก็อยากช่วยคนสวยๆก่อนเสมอ
แม้แต่เวลาไปซื้อเครื่องสำอางค์ที่เคาท์เตอร์ เราก็มักจะโดนมองเหยียดๆเสมอ
เพียงแค่เพราะ เราดูปอนๆคงไม่มีตังค์ซื้อ?
และที่เจ็บที่สุดคือ เราได้ยินผู้ชายที่เราแอบชอบพูดกับเพื่อนว่า
"หน้าแบบนี้ยังกล้ามาชอบguอีก ถ้าสวยๆนี่จะไม่ว่าเลย"
ทุกอย่างที่เราเจอมา มันไม่เห็นเหมือนที่ใครๆเค้าพูดกันเลย
ว่า คนจะงาม งามที่ใจใช่ใบหน้า
เราก็คิดว่าตัวเองก็นิสัยโอเคนะ แต่ทำไมเราไม่เห็นได้รับโอกาสดีๆแบบคนสวยๆบ้างเลย?
เพราะ เราดูขี้เหร่ ดูจน ใช่มั๊ย เราถึงเป็นได้แค่มนุษย์สายลม
ที่คนทุกคนไม่เคยมองเห็นเราสายตา...
แต่เอาเถอะ ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป ไหนๆนิสัยก็ไม่แย่แล้ว ขอสวยด้วยแล้วกัน
เอาให้มันงามทั้งคู่ดูซิ!
หลังจากนั้นเราก็พยายามทำสวยทุกวิถีทาง แต่งตัว แต่งหน้า
อาจไม่ได้สวยมาก แต่เราก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น
หลังจากนั้นอะไรๆในชีวิตเราก็ดีขึ้น เรามีความมั่นใจมากขึ้น
โอกาสดีๆในชีวิตก็ตามมา ทั้งเรื่องงาน ความรัก
ไปไหนก็มีแต่คนเข้าหา ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยแม้แต่จะชายตามอง
รึแม้กระทั่งไปชอปปิ้ง แค่แต่งตัวดูดี แม่ค้าก็พูดจาดีด้วย !?!
สุดท้ายเราคิดว่า คนเรายังไงก็มองกันแค่ภายนอกวันยังค่ำ
ฟังดูอาจเป็นความคิดแคบๆในกะลา แต่ความจริงมันไม่สวยงามเสมอไปหรอกค่ะ..
"ความงามต้องมาจากจิตใจ"แต่สุดท้ายก็มองแต่รูปลักษณ์ภายนอกอยู่ดีใช่มั๊ยคะ?
แค่อยากเสนอมุมมองและประสบการณ์ของตัวเองเฉยๆค่ะ
เมื่อก่อนเราเป็นเด็กผอมๆแห้งๆหน้าตาขี้เหร่ๆคนนึงที่ไม่มีอะไรโดดเด่น
ไม่ว่าจะเป็นบุคลิก หน้าตา รึการเรียน
แล้วเราก็เป็นคนเพื่อนน้อยด้วยค่ะ เพราะ เราเป็นเด็กขี้อาย
เวลาทำอะไรก็ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง
ตอนอยู่รร.เวลาเราเข้าไปทำความรู้จักกับใคร ก็ไม่ค่อยมีใครจำเราได้เท่าไหร่
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนต่างห้อง รุ่นพี่ รุ่นน้อง ผิดกับคนสวยๆที่ครั้งแรกใครๆก็จำได้
มีแต่คนอยากเข้าหา อยากคุยด้วย ไม่เหมือนเรา
หรือเวลาขอความช่วยเหลือจากใครทุกคนก็อยากช่วยคนสวยๆก่อนเสมอ
แม้แต่เวลาไปซื้อเครื่องสำอางค์ที่เคาท์เตอร์ เราก็มักจะโดนมองเหยียดๆเสมอ
เพียงแค่เพราะ เราดูปอนๆคงไม่มีตังค์ซื้อ?
และที่เจ็บที่สุดคือ เราได้ยินผู้ชายที่เราแอบชอบพูดกับเพื่อนว่า
"หน้าแบบนี้ยังกล้ามาชอบguอีก ถ้าสวยๆนี่จะไม่ว่าเลย"
ทุกอย่างที่เราเจอมา มันไม่เห็นเหมือนที่ใครๆเค้าพูดกันเลย
ว่า คนจะงาม งามที่ใจใช่ใบหน้า
เราก็คิดว่าตัวเองก็นิสัยโอเคนะ แต่ทำไมเราไม่เห็นได้รับโอกาสดีๆแบบคนสวยๆบ้างเลย?
เพราะ เราดูขี้เหร่ ดูจน ใช่มั๊ย เราถึงเป็นได้แค่มนุษย์สายลม
ที่คนทุกคนไม่เคยมองเห็นเราสายตา...
แต่เอาเถอะ ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป ไหนๆนิสัยก็ไม่แย่แล้ว ขอสวยด้วยแล้วกัน
เอาให้มันงามทั้งคู่ดูซิ!
หลังจากนั้นเราก็พยายามทำสวยทุกวิถีทาง แต่งตัว แต่งหน้า
อาจไม่ได้สวยมาก แต่เราก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น
หลังจากนั้นอะไรๆในชีวิตเราก็ดีขึ้น เรามีความมั่นใจมากขึ้น
โอกาสดีๆในชีวิตก็ตามมา ทั้งเรื่องงาน ความรัก
ไปไหนก็มีแต่คนเข้าหา ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยแม้แต่จะชายตามอง
รึแม้กระทั่งไปชอปปิ้ง แค่แต่งตัวดูดี แม่ค้าก็พูดจาดีด้วย !?!
สุดท้ายเราคิดว่า คนเรายังไงก็มองกันแค่ภายนอกวันยังค่ำ
ฟังดูอาจเป็นความคิดแคบๆในกะลา แต่ความจริงมันไม่สวยงามเสมอไปหรอกค่ะ..