ผมอายุ 25 คับ และผมเพิ่งมาทำงานที่ใหม่นี้ได้ไม่นานครับ เป็นบ.มหาชน เอาเป็นว่าหลายต่อหลายคนรู้จัก ถ้าพูดชื่อมาก็ร้องอ๋อ บริหารงานแบบตระกูล คือผู้บริหารเป็นคนนามสกุลเดียวกันหมดครับ และแน่นอนว่า เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมครับ
บ.นี้ มีหัวเรือใหญ่เป็นผู้หญิงคนนึง อายุอานามไม่มากไม่น้อยครับ แต่เธอเป็นผู้หญิงสวยและเก่ง ทุกคนในบริษัทรักเธอครับ วันแรกที่ผมมาทำงานที่นี่ ครั้งแรกที่ผมเจอเค้า...ผมตกหลุมรัก แต่ผมก็รู้ตัวดี ว่าผมเป็นแค่ Office ธรรมดาๆคนนึง ชนชั้นวรรณะมันช่างห่างกันเหลือเกิน ผมได้แต่เฝ้ามอง เคยมีคนในพันทิป พูดถึงผู้บริหารท่านนี้ว่า “เพียงได้มองไกลๆ ก็ถือว่าบุญมากแล้ว”...มันเป็นอย่างนั้นจริงๆครับ
ผมรู้จักเธอมาก่อนหน้านี้ ในฐานะในเล่นหุ้น ผมเคยซื้อหุ้นบ.นี้ และรู้ค่าเค้าบริหารงานและ ไม่คิดไม่ฝันว่าวันนึงผมจะได้เข้ามาทำงานที่นี่
มีอยู่วันนึง ผมทำงานดึกมาก 4 ทุ่ม แต่เธอก็ยังไม่กลับครับ เธอเดินมาหาผม แล้วก็ทักผม สมมติว่าผมชื่อเอกนะครับ “เอก ทำงานเป็นไงบ้าง ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ” แค่เธอจำชื่อผมได้ ผมก็ดีใจมากกกก ผมมองหน้าเธอจนผมไม่กระพริบตา พยายามเก็บอาการ ทุกอย่าง มือไม้สั่น พูดจาไม่รู้เรื่อง รวบรวมสติตอบกลับไป “ครับ” เธอถามผมต่อ “เอ้อ! ได้ข่าวบ้านอยู่แถว....หรอ” (เธอรู้จักบ้านผม!! ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะรู้จากฝ่ายบุคคล หรืออะไร แต่ให้ตายเหอะ ผมดีใจมากมาย ) ผมก็ตอบไปว่าครับ
ทุกวันนี้...ผมกลัวเหลือเกิน กลัวว่ามจะยิ่งตกหลุมรักเค้าไปมากกว่านี้ บางครั้งผมนั่งทำงานอยู่ เธอก็มองหน้าผม อย่างเวลาใครมองเรา เราก็จะรู้สึกตัว พอหันไปมอง เธอก็มองผมอยู่ ผมกลัวว่าผมจะคิดเข้าข้างตัวเอง ผมรู้ว่าความรักครั้งนี้มันเป็นไปไม่ได้ ไม่กล้าเข้าใกล้เธอ ไม่กล้ามองหน้าเธอ แต่ทุกวันนี้เหมือนมันเป็นความสุขเล็กๆของผม ทำให้ผมมีกำลังใจในการทำงาน
มีครั้งนึง ผมได้ถ่ายรูปคู่กับเธอ มันเป็นงานนะครับ เธอโอบไหล่ผม แค่นั้นผมก็ปลื้มไปเป็นอาทิตย์ ส่งรูปให้เพื่อนดูเกือบทุกคน เป็นลื้มมากๆ ผมว่าเธอก็น่าจะรู้ว่าผมชอบเธอ เพราะผมคงหน้าแดงเวลาอยู่กับเธอ เจ็บปวดนะครับ ที่เราอกหัก ตั้งแต่ที่เรายังไม่ได้บอกเค้าเลย ว่าเรารักค้า...
)
ความรักที่เป็นไปไม่ได้...เมื่อผมแอบหลงรักเจ้าของบริษัท...
บ.นี้ มีหัวเรือใหญ่เป็นผู้หญิงคนนึง อายุอานามไม่มากไม่น้อยครับ แต่เธอเป็นผู้หญิงสวยและเก่ง ทุกคนในบริษัทรักเธอครับ วันแรกที่ผมมาทำงานที่นี่ ครั้งแรกที่ผมเจอเค้า...ผมตกหลุมรัก แต่ผมก็รู้ตัวดี ว่าผมเป็นแค่ Office ธรรมดาๆคนนึง ชนชั้นวรรณะมันช่างห่างกันเหลือเกิน ผมได้แต่เฝ้ามอง เคยมีคนในพันทิป พูดถึงผู้บริหารท่านนี้ว่า “เพียงได้มองไกลๆ ก็ถือว่าบุญมากแล้ว”...มันเป็นอย่างนั้นจริงๆครับ
ผมรู้จักเธอมาก่อนหน้านี้ ในฐานะในเล่นหุ้น ผมเคยซื้อหุ้นบ.นี้ และรู้ค่าเค้าบริหารงานและ ไม่คิดไม่ฝันว่าวันนึงผมจะได้เข้ามาทำงานที่นี่
มีอยู่วันนึง ผมทำงานดึกมาก 4 ทุ่ม แต่เธอก็ยังไม่กลับครับ เธอเดินมาหาผม แล้วก็ทักผม สมมติว่าผมชื่อเอกนะครับ “เอก ทำงานเป็นไงบ้าง ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ” แค่เธอจำชื่อผมได้ ผมก็ดีใจมากกกก ผมมองหน้าเธอจนผมไม่กระพริบตา พยายามเก็บอาการ ทุกอย่าง มือไม้สั่น พูดจาไม่รู้เรื่อง รวบรวมสติตอบกลับไป “ครับ” เธอถามผมต่อ “เอ้อ! ได้ข่าวบ้านอยู่แถว....หรอ” (เธอรู้จักบ้านผม!! ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะรู้จากฝ่ายบุคคล หรืออะไร แต่ให้ตายเหอะ ผมดีใจมากมาย ) ผมก็ตอบไปว่าครับ
ทุกวันนี้...ผมกลัวเหลือเกิน กลัวว่ามจะยิ่งตกหลุมรักเค้าไปมากกว่านี้ บางครั้งผมนั่งทำงานอยู่ เธอก็มองหน้าผม อย่างเวลาใครมองเรา เราก็จะรู้สึกตัว พอหันไปมอง เธอก็มองผมอยู่ ผมกลัวว่าผมจะคิดเข้าข้างตัวเอง ผมรู้ว่าความรักครั้งนี้มันเป็นไปไม่ได้ ไม่กล้าเข้าใกล้เธอ ไม่กล้ามองหน้าเธอ แต่ทุกวันนี้เหมือนมันเป็นความสุขเล็กๆของผม ทำให้ผมมีกำลังใจในการทำงาน
มีครั้งนึง ผมได้ถ่ายรูปคู่กับเธอ มันเป็นงานนะครับ เธอโอบไหล่ผม แค่นั้นผมก็ปลื้มไปเป็นอาทิตย์ ส่งรูปให้เพื่อนดูเกือบทุกคน เป็นลื้มมากๆ ผมว่าเธอก็น่าจะรู้ว่าผมชอบเธอ เพราะผมคงหน้าแดงเวลาอยู่กับเธอ เจ็บปวดนะครับ ที่เราอกหัก ตั้งแต่ที่เรายังไม่ได้บอกเค้าเลย ว่าเรารักค้า...
)