ฉันเคยมีแฟนคบกันมานานถึง 7 ปี แฟนอยู่กทม. ฉันอยู่ต่างจังหวัดแต่ เมื่อระยะทางคือช่องว่าง ความห่างทำให้รักจืดจางและเลิกกันในที่สุด ฉันโสดมาสักพักแม้มีคนเข้ามาบ้างแต่ก็ไม่เคยคุยกับใครจริงๆ สักคน จนวันหนึ่งฉันได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่งอายุเยอะกว่าเราคุยกันมาซักระยะจนมีความสนิทสนมมากขึ้นไปไหนมาไหนกันเขาเป็นผู้ชายที่เพรียบพร้อมด้านหน้าที่การงาน สุขุม อบอุ่น ดูแลเอาใจใส่ฉันเป็นอย่างดี เขาสามารถทำให้ผู้หญิงที่รักใครยากอย่างฉันหลงรักเขาจนหมดใจ จนกระทั่งวันนึงฉันเผลอตัวและเผลอใจจนเรามีอะไรกัน ฉันคิดว่าเขาคือคนที่ใช่ถึงจะหน้าตาไม่ดีอายุเยอะแต่เขาก็มีความเป็นผู้นำดูแลฉันได้เป็นอย่างดีฉันมองเขาเป็นคนดีเสมอมาและคิดจะพาเขาไปเจอพ่อแม่ทั้งที่ฉันไม่เคยคิดจะพาผู้ชายคนไหนเข้าบ้านเลยแม้กระทั้งแฟนที่คบกันมานาน แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเมื่อวันนึงเขาบอกฉันว่าเขามีครอบครัวแล้ว.... มันเหมือนคนที่ยืนอยู่แล้วล้มลงบนก้อนหินทั้งเจ็บทั้งชา ฉันเสียเพราะฉันไม่เคยเปิดใจให้กับใครเลย แต่มารักสามีคนอื่นชีวิตนี้ไม่เคยแย่งแฟนใครไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ตลอดเวลาที่คบหากันฉันถามเขาตลอดแต่ไม่เคยได้คำตอบนี้เลยถ้าเขาทำอะไรให้สงสัยสักนิดคงดี แต่ฉันกลับไม่เคยมองว่าเขาเลวไม่รู้เพราะรักหรือหลงตามืดบอดไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ถ้าเปรียบฉันคือเมียน้อยคนนึงของเขาฉันเป็นได้แค่ผู้หญิงที่สนองกามอารมณ์เป็นเพื่อนปรับทุกข์ ต้องกลายเป็นผู้หญิงลับๆของเขา ฉันไม่เคยก้าวก่ายชีวิตเขาไม่เคยเรียกร้องเงินทอง ฉันอยู่ในที่ของฉันทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการแต่สุดท้ายแล้วเขาก็เดินจากฉันไปเพราะสันดานผู้ชายไม่รู้จักพอไม่ยอมมีพันธะกับใคร โดยทิ้งบาดแผลที่เจ็บช้ำไว้ในหัวใจของผู้หญิงคนนึง ทุกวันนี้จะคบกับใครสักคนนึงจะต้องคิดแล้วคิดอีกกลัวโดนหลอกกลัวต้องเป็นคนโง่ในสายตาใคร บอกตรงๆ รู้สึกกลัวผู้ชายขึ้นมาทันใดแค่ผู้ชายเลวๆ คนนึงทำให้ผู้หญิงคนนึงเจ็บช้ำได้ขนาดนี้ ฉันก็ไม่ได้โทษเขาฝ่ายเดียวหลอกฉันเองก็มีส่วนผิดไม่รู้จักยับยั่งใจตัวเอง ยิ่งเดินเข้ากองไฟจนวันนึงไฟนั้นก็โหมมอดฉันทั้งตัว ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวอยู่กับความเจ็บช้ำ อยู่กับรอยแผลที่เขาทิ้งไว้ให้โดยที่ฉันไม่มีวันลืม หอมแค่ไหนหวานแค่ไหนมันปรุงแต่งได้ คนจะดีดีที่สันดานไม่ใช่คำพูด (รู้ว่าเรื่องนี้มันน่าอายแค่อยากให้ทุกคนรู้ว่าบางครั้งผู้หญิงที่เขาถูกกล่าวหาว่าเป็นชู้ เขาก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นเสมอไป)
แบบนี้ยังเรียกว่ารักอีกไหม