ใครเป็นแบบเราไหม มีวิธีให้กำลังใจตัวเองยังไง

ตามหัวข้อกระทู้นะคะ แต่เราจะอธิบายอย่างละเอียด คือ
บ้านเรามีลูก2คนคะ เราเป็นคนน้อง เวลาเรามีปัญหาอะไรเหมือนติดเป็นความรู้สึกตั้งแต่เด็ก
ที่จะไม่บอกคุณแม่ เพราะเราจะไม่ได้รับคำปรึกษากลับมาแต่จะรู้สึกยิ่งแย่เพราะทั้งไม่ได้กำลังใจแต่กำลังโดนตำหนิต่อว่าทุกครั้ง
ส่วนคุณพ่อ การบอกปัญหาของเราคือเรื่องใหญ่ทุกครั้ง ซึ่งคุยในมุมแบบผู้ใหญ่ที่ยังมีความคิดแบบเก่าๆ หรือเรียกว่าค่อยข้างหัวโบราณคะ ซึ่งอธิบายไปท่านล้วนไม่เคยเข้าใจ บางอย่างที่อธิบายอย่างเราพูดอย่างจริงใจและเปิดเผยว่าเราพูดจริง บริสุทธิ์ใจจริง แต่ท่านกลับไม่เคยรับรู้
และฟังให้จบ เคยพยายามเปิดใจคุยเพื่อแก้ปัญหา แต่ทุกครั้งเราเป็นเด็กจะทำอะไรได้ พูดไปปัญหายิ่งใหญ่ มันเลยเริ่มเป็นความเก็บกดมั้งคะ
ก็เริ่มมีโรคส่วนตัวสูงบ้าง วันหนึ่งอยู่บ้านแถบจะไม่เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ สำหรับเรา เราคิดว่าดีกว่าที่คุยกันเยอะๆ แล้วมี
ปัญหากันทุกครั้ง แล้วทุกครั้งปัญหาไม่เคยสะสางด้วยการเครียร์แต่เลือกที่จะไม่พูด เราก็เหนื่อยจะทำไงได้ ค้างคาใจอยากจะอธิบาย
แต่มันคงไม่มีค่าพอที่เขาจะรับฟัง นอกจากความคิดของเขา มันเกิดเป็นความน้อยใจ จนหลายๆอย่างมันทำให้เรากลายเป็นไม่กล้าปรึกษาไม่กล้าบอกมีปัญหาทุกครั้งเรามักจะแก้มันเอง เมื่อจจะตัดสินใจทำอะไรส่วนใหญ่เราจะคิดเองทำเอง บางครั้งผิด บางครั้งถูก ซึ่งเราก็ไม่รู้แต่เราคิดว่ามันทำให้เราเข้มแข็งขึ้นที่จะเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเอง มันทำให้เรากล้าที่จะตัดสินใจอะไรหลายๆอย่าง ทำหลายๆอย่างด้วยสองมือของเราเอง
แต่แล้วเมื่อมีข้อดีข้อเสียมากกมายมันก็ตามมา เรากลายเป็นคนที่เวลามีปัญหาอะไรแล้วจะไม่พูดเลยแล้วเป็นคนที่มีหัวอารมณ์ค่อนข้างรุนแรงทั้งคำพูด แต่เราไม่ค่อยใช้กำลัง แต่นิสัยแรงๆของเราเพื่อนบอกบ่อยๆว่าเราเป็นคน "แรงเงียบๆ แต่แรงมาก" เหมือนเด็กเก็บกดเวลาอยู่บ้าน เวลาอยู่ รร มันก็ติดมาด้วย
มันเกิดข้อผิดพลาดมากมายจากการแก้ปัญหาเองถึงแม้ผ่านไปได้แต่ก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก บางครั้งเคยท้อด้วยซ้ำ พ่อเราก็มีแม่เราก็มีพี่เราก็มีครอบครัวเราก็มี แต่ทำไมทุกครั้ง เราต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เหนื่อยคะเหนื่อยมาก ท้อมาก เคยเครียดจากปัญหาหลายๆอย่างที่ต้องเผชิญและแก้ไขด้วยตัวเอง
จนมีช่วงหนึ่งที่เครียดมากๆ คือทั้งโทรมถามคำตอบคำ นั่งเหม่อลอยแบบน่ากลัวมาก เปลี่ยนเป็นละคนเลย จนเพื่อนแนะนำให้ลองสวดมนต์ทุกวันก็ดีขึ้นมากช่วงนั้น ช่วงนั้นเป็นช่วงที่หนักและผ่านไปได้ยากมากเพราะมีเรื่องที่เป็นผลกระทบต่อจิตใจเราเข้ามีทีเดียวหลายเรื่อง จนเหมือนจิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตลอดเวลา ว่างทีอยู่ๆนั่งร้องไห้ อยู่นั่งเหม่อ เรายังนั่งคิดเลยว่าผ่านช่วงนั้นมาได้ยังไง

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะ จริงๆเรื่องมีเยอะมากซึ่งเราก็บรรยายไม่ถูก มันเยอะจนทำให้เราคิดว่าชีวิตผู้หญิงคนนี้ไม่เคยทำอะไรสำเร็จแบบสวยงามเลย
เราเลยอยากถามทุกๆคนว่ามีวิธีให้กำลังใจตัวเองยังไงในวันที่ท้อ มองไปทุกทางแล้วเหมือนไม่เหลือใคร สำหรับคนที่ต้องพยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเอง
คุณคิดว่ายังไงกันบ้างคะ ช่วยแชร์วิธีด้วยคะ