สวัสดีครับ!
ก่อนอื่นต้องบอกว่า ปกติผมไม่เคยตั้งกระทู้อะไรแบบนี้มาก่อนเลย ถ้าผมผิดพลาดหรือบกพร่องอะไรไป
ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
- ผมก็เป็นคนธรรมดาคนนึงที่มีชีวิตเรื่อยเปื่อยคบใครไปเบื่อก็เลิกตามภาษาวัยรุ่นไม่ค่อยจริงจังกับใคร แต่ต่อไปนี้ ผมจะเล่าเรื่องราว ความทรงจำที่ดีที่สุดในเรื่องความรักของผม เป็นความรักที่ทำให้ผู้ชายที่ไม่เอาอะไรกับชีวิตถึงกลับเปลี่ยนตัวเองไปคนละด้าน คิดว่าเรื่องของผมอาจจะไปตรงกับใครบางคน หรือ ออกไปในแนวทางเดียวกัน ก็ขอให้เป็นแนวทางหรือข้อคิดที่ดี กับผู้อ่านด้วยนะครับ-
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อน ซึ่งตอนนั้นผมกำลังเรียนอยู่ชั้นปี 2 ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ สมัยนั้นโทรศัพท์ BB กำลังเป็นที่ฮิตในหมู่วัยรุ่น ใช่เลยครับ ผมก็วัยรุ่นคนนึงที่ต้องมีมัน และเพราะเจ้า BB นี่แหละครับ คือจุดเริ่มต้นความทรงจำที่แสนดีของผม ปกติแล้วผมจะต้องนั่งรถเมล์เพื่อไป-กลับมหาวิทยาลัย ผมก็มักจะนั่งเล่นเฟสบุค บีบี ระหว่างการเดินทาง จนวันนึงระหว่างผมรอรถเมล์เพื่อที่จะกลับบ้านผมก็นั่งเล่นเฟสตามปกติ เลื่อนไปเลื่อนมา จนเจอผู้หญิงคนนึงที่แค่รูปเล็กๆ กับจุดเขียวๆบนจอเล็กๆ แต่รูปนั้นเป็นรูปที่ผมต้องหยุดเลื่อนและเข้าไปเพื่อจะดูข้างใน ( คุณเชื่อมั้ยครับ ว่าเพียงแค่รูปแรกมันทำให้ผมตกหลุมรักเธอทันที โดยที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่เห็นก็รู้สึกว่าถูกชะตา). ทำไงละครับทีนี้ก็ต้องอยากจะทักไปเพื่อคุยกับเธอ แต่...... สถานะเธอ "มีแฟนแล้ว" ผมจึงไม่กล้าที่จะทักเธอ แต่ความที่ผมอยากรู้จักเธอมากๆ ผมเลยใช้มุขประจำที่ผมใช้บ่อยๆคือ แกล้งทักผิดคน เอาละครับผมก็เริ่มทักไปก่อนเลย
ผม: เห้ย! วันนี้จะไปดตะบอลปะวะ มารับกูด้วยนะ ( โดยที่เค้าเป็นผู้หญิง 555 เอาเนียนไว้ก่อน)
เธอ: ..... เอ่อ หนูเตะบอลไม่เป็นค่ะ
ตามสเต็ปครับตอบไปเลย
ผม: เอ้ย ขอโทดครับทักผิดคน ชื่อเพื่อนผมกับคุณมันติดกันอะครับ
เธอ: อ่อค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ
ความนี้มันต้องจบบทสนทนาแล้ว แต่ทำไงได้อะอยากคุยต่อ ผมเลยส่งสติ๊กเก้อ ยิ้มกลับไป...... และนั่งรอ
เธอหายไปซักพัก ในใจคิดว่าเธอคงไม่อยากคุย. แต่แล้ว ทันใดนั้น
เธอ: ...อ่านแล้ว 21:40/ ....
คือสิ่งที่ผมเห็นคราวนี้ก็ลุ้นละว่าเธอจะตอบไหม ผ่านไป 2 นาที อยู่ดีๆเสียงเฟสก็ดัง พอผมเปิดดู มันเหมือนถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 อะครับ ผมดีใจสุดๆ เธอตอบกลับมาว่า.....
เธอ: ตอนแรกหนูนึกว่าพี่จะทักหนูซะอีก อุส่าดีใจ.....
เท่านั้นแหละครับแทบช็อค เธอรอเราทักมา โอ้โห้ อารมณ์แบบ ป๊อปปี้เลิฟ ฟุ้งขึ้นมาเลย
หลังจากนั้นเราก็คุยกันไปมาจนรู้ว่า
เธออยู่ที่ลพบุรี เรียนอยู่ ม.6 เป็นโรงเรียนประจำจังหวัดชื่อดัง เธอถือว่าเป็นดาวในโรงเรียน และเป็นคนดังในลพบุรีอีกซะด้วย เพราะเธอทั้งน่ารัก เฟรนลี่ แถมยังรวยอีกต่างหาก บ้านเธอเปิดร้านทองอีกด้วย
คราวนี้ละครับจากที่รู้สึกป๊อปปี้เลิฟ นี่ดับวู้บเลย คือผม เป็นคนธรรมดาอะครับ พอมีพอกิน หน้าตาก็ไม่ได้ดี คิดในใจจะเอาอะไรไปเลี้ยงเค้าวะเนี่ย คงจีบไม่ติดแหงๆ ตอนแรกก็คิดจะเลิกคุยอะครับเพราะ ดเธอกับผมช่างห่างไกลเหลือเกิน จากนั้นวันรุ้งขึ้นผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ให้ทักเธอไปทั้งวัน เธอก็หายไปเลยมก็คิดแล้วแหละครับ เธอทั้งมีแฟนแล้วด้วย คงไม่มาสนใจอะไรผมหรอก
แต่แล้ว.... มันกลายเป็นว่าเหมือนชะตาลิขิตอะครับ ตอนเย็นระหว่างกลับบ้าน เธอทักผมมา
เธอ: หายไปเลยนะวันนี้
ผม: เอ่ออ ขอโทดๆ ลืมโทรศัพท์ไว้ที่เพื่อนตั้งแต่เช้า พึ่งไปเอามาเอง
อารมณ์ตอนนั้นผมดีใจมากที่เธอทักมา วันนั้นเราก็คุยบีบีกันไปทั้งคืน และหลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆประมาณ 2 อาทิตย์ จนมาถึงวันนึง เธอบอกกับผมว่าเธอจะมาเรียนพิเศษที่สยาม ทุกอาทิตย์ นี่แหละครับโอกาส ครั้งแรกที่เราจะได้เจอกัน....
- วันแรกที่เจอกัน-
ผมก็ตื่นมาปกติเธอนัดเจอผมประมาณเที่ยง ผมก็ทำธุระของผมเสร็จ คราวนี้ก็มาเริ่มนั้งคิดละว่าจะพาเข้าไปไหนดี กินอะไรดี ต้องใช้เงินเท่าไร ผมก็ไปเลยครับกดเงินที่มีมาให้หมด เพราะเธอนั้นรวยอีก เดียวเจอกันครั้งแรก ไม่สปอตเค้าจะไม่ประทับใจ ...,,
พอถึงเวลานัดผมก็ไปรอเธอระหว่างทางเชื่อมพาราก้อนกับบีทีเอช รอซักพักเจอเธอเดินมาเห้ย สวยกว่าในรูปอีกแฮะ ไม่อยากจะเชื่อเลยเธอจะคุยกับเรา หลังจากนั้นผมก็พาเธอไปกินข้าว เธอก็ไม่เลือกนะว่าจะไปกินที่ไหน ผมก็พาไปดลย พาราก้อน กินให้ดีที่สุด หมดไปพันกว่าบาท เสร็จพาไปดูหนังต่อ (ครั้งแรกเลยนะครับที่กูหนังแพงขนาดนี้ ) แม่เจ้า 2 คนเกือบ 600 ยังไม่รวมน้ำกับป๊อบคอน อีก 300 กว่าบาท จบครับดูหนังเรื่องเดียวเกือบพัน ปกติมากสุด ใบละ 160 ที่นั่งก็โอเคแล้วครับสำหรับผม พอเราดูเสร็จผมก็ไปส่งเธอที่เรียน ส่วนผม ก็นั้งรออยู่หน้าห้องเรียน จนเธอเรียนเสร็จ ผมก็พาเธอไปกินข้าวที่ เซ็นจูรี่ เพราะเธอต้องไปขึ้นรถตู้ที่อนุสาวรีย์ ก็ได้ไปกินชาบูชิกัน หมดไปประมาน700 ก็ไปส่งเธอที่ท่ารถตู้ ผมก็ขออาสานั่งรถไปส่งเธอที่ลพบุรี แต่เธอไม่ยอมให้ผมไป ตอนแรกผมก็คิดว่า กลัวแฟนที่นู่นเห็น ผมก็อยากไปอีก (ด้วยความที่เราชอบเค้ามากอะครับผมก็คะยั้นคะยอ) ตกลงสุดท้ายผมก็อ้างเธอจนได้ไปส่ง "ผมบอกกับเธอว่านั่งรถไกลอะไม่เท่าไร ถึงมันจะไกล ผมยอมซื้อตั๋ว 120 บาท เพื่อได้ อยู่กับเธอต่ออีก ซักชั่วโมงกว่าๆก็ยังดี" เธอจึงยอมให้ไป และผมก็บอกกับเทอว่าผมจะส่งแค่ท่ารถตู้และจะนั่งกลับทันที ก็เลยได้ไปครับ รถออกประมาน ทุ่มนึง ไปถึงลพบุรี สองทุ่มกว่า ผมก็ส่งเทอและลาแค่ตรงท่ารถแล้วนั่งรถกลับ มาถึงประมานสี่ทุ่มกว่าๆก็กลับบ้าน หมดไปละครับ 1วัน ที่มีความสุขที่สุดของผม เหมือนผมไดัทำอะไรให้คนรักมากมาย แบบที่ผมไม่เคยทำกับคนไหนมาก่อนเลย......
---- หลังจากนั้นวันรุ่งขึ้นผมทักเธอตามปกติ แต่สิ่งที่ผิดปกติไป เธอกลับไม่ตอบอีกแล้ว เธอหายไปดื้อๆแบบไม่บอกไม่กล่าว โทรไปปิดเครื่อง คุณรู้มั้ยครับความรู้สึกของผมจากที่มีความสุขมากๆ มันหายไปในทันที พอรู้ว่าเธอหายไป ใจนี่ตกมาที่ตาตุ่ม มันรู้สึกเสียวๆ น้ำตาจะไหล ผมยังไม่เชื่อกับตัวเองเลย ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันเป็นเพียงความฝันหรอ ทำไมเธอถึงไปอย่างนี้ ผมเสียใจมาก เธอหายไปเป็นอาทิตย์ มันบอกไม่ถูกอะครับ มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ ผมทำอะไรไม่ถูก กินทั้งเหล้าทั้งเบีย เมาทุกวันเพื่อให้ลืม แต่มันลืมไม่ได้ แต่แล้วววว....... ฟ้าหลังฝนมันมีจริงครับ ! ในเช้าวันนึง มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาเบอร์แปลกๆ เสียงจากปลายสาย.... ฮัลโหล เราขอโทษนะที่หายไป กลับมาคุยกันเหมือนเดิมนะ....
*ขอพักตรงนี้ก่อนนะครับ ตั้งแต่เล่ามามันก็คงเหมือนเรื่องธรรมดาทั่วไปใช่มั้ยครับ แต่หลังจากนี้ผมจะเล่าในช่วงที่เราได้ตกลงเป็นแฟนกัน และปัญหาต่างๆก็เริ่มเข้ามารุมล้อม และเป็นจุดที่เริ่มต้นความทรงจำที่ไม่มีวันลืมของผม *
ปล. ขอบคุณท่านที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะครับ ขอบอกก่อนนะครับเรื่องที่เล่าอาจจะเหมือนแต่งขึ้นมา แต่ไม่ใช่ครับมันคือเรื่องจริงทุกอย่างที่อยู่ในความทรงจำของผม.....
ความทรงจำ# จากผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจริงจรังกับคำว่ารัก คบไปเรื่อยเปื่อย จนวันนึงเขาได้เจอเธอ...
ก่อนอื่นต้องบอกว่า ปกติผมไม่เคยตั้งกระทู้อะไรแบบนี้มาก่อนเลย ถ้าผมผิดพลาดหรือบกพร่องอะไรไป
ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
- ผมก็เป็นคนธรรมดาคนนึงที่มีชีวิตเรื่อยเปื่อยคบใครไปเบื่อก็เลิกตามภาษาวัยรุ่นไม่ค่อยจริงจังกับใคร แต่ต่อไปนี้ ผมจะเล่าเรื่องราว ความทรงจำที่ดีที่สุดในเรื่องความรักของผม เป็นความรักที่ทำให้ผู้ชายที่ไม่เอาอะไรกับชีวิตถึงกลับเปลี่ยนตัวเองไปคนละด้าน คิดว่าเรื่องของผมอาจจะไปตรงกับใครบางคน หรือ ออกไปในแนวทางเดียวกัน ก็ขอให้เป็นแนวทางหรือข้อคิดที่ดี กับผู้อ่านด้วยนะครับ-
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อน ซึ่งตอนนั้นผมกำลังเรียนอยู่ชั้นปี 2 ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ สมัยนั้นโทรศัพท์ BB กำลังเป็นที่ฮิตในหมู่วัยรุ่น ใช่เลยครับ ผมก็วัยรุ่นคนนึงที่ต้องมีมัน และเพราะเจ้า BB นี่แหละครับ คือจุดเริ่มต้นความทรงจำที่แสนดีของผม ปกติแล้วผมจะต้องนั่งรถเมล์เพื่อไป-กลับมหาวิทยาลัย ผมก็มักจะนั่งเล่นเฟสบุค บีบี ระหว่างการเดินทาง จนวันนึงระหว่างผมรอรถเมล์เพื่อที่จะกลับบ้านผมก็นั่งเล่นเฟสตามปกติ เลื่อนไปเลื่อนมา จนเจอผู้หญิงคนนึงที่แค่รูปเล็กๆ กับจุดเขียวๆบนจอเล็กๆ แต่รูปนั้นเป็นรูปที่ผมต้องหยุดเลื่อนและเข้าไปเพื่อจะดูข้างใน ( คุณเชื่อมั้ยครับ ว่าเพียงแค่รูปแรกมันทำให้ผมตกหลุมรักเธอทันที โดยที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่เห็นก็รู้สึกว่าถูกชะตา). ทำไงละครับทีนี้ก็ต้องอยากจะทักไปเพื่อคุยกับเธอ แต่...... สถานะเธอ "มีแฟนแล้ว" ผมจึงไม่กล้าที่จะทักเธอ แต่ความที่ผมอยากรู้จักเธอมากๆ ผมเลยใช้มุขประจำที่ผมใช้บ่อยๆคือ แกล้งทักผิดคน เอาละครับผมก็เริ่มทักไปก่อนเลย
ผม: เห้ย! วันนี้จะไปดตะบอลปะวะ มารับกูด้วยนะ ( โดยที่เค้าเป็นผู้หญิง 555 เอาเนียนไว้ก่อน)
เธอ: ..... เอ่อ หนูเตะบอลไม่เป็นค่ะ
ตามสเต็ปครับตอบไปเลย
ผม: เอ้ย ขอโทดครับทักผิดคน ชื่อเพื่อนผมกับคุณมันติดกันอะครับ
เธอ: อ่อค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ
ความนี้มันต้องจบบทสนทนาแล้ว แต่ทำไงได้อะอยากคุยต่อ ผมเลยส่งสติ๊กเก้อ ยิ้มกลับไป...... และนั่งรอ
เธอหายไปซักพัก ในใจคิดว่าเธอคงไม่อยากคุย. แต่แล้ว ทันใดนั้น
เธอ: ...อ่านแล้ว 21:40/ ....
คือสิ่งที่ผมเห็นคราวนี้ก็ลุ้นละว่าเธอจะตอบไหม ผ่านไป 2 นาที อยู่ดีๆเสียงเฟสก็ดัง พอผมเปิดดู มันเหมือนถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 อะครับ ผมดีใจสุดๆ เธอตอบกลับมาว่า.....
เธอ: ตอนแรกหนูนึกว่าพี่จะทักหนูซะอีก อุส่าดีใจ.....
เท่านั้นแหละครับแทบช็อค เธอรอเราทักมา โอ้โห้ อารมณ์แบบ ป๊อปปี้เลิฟ ฟุ้งขึ้นมาเลย
หลังจากนั้นเราก็คุยกันไปมาจนรู้ว่า
เธออยู่ที่ลพบุรี เรียนอยู่ ม.6 เป็นโรงเรียนประจำจังหวัดชื่อดัง เธอถือว่าเป็นดาวในโรงเรียน และเป็นคนดังในลพบุรีอีกซะด้วย เพราะเธอทั้งน่ารัก เฟรนลี่ แถมยังรวยอีกต่างหาก บ้านเธอเปิดร้านทองอีกด้วย
คราวนี้ละครับจากที่รู้สึกป๊อปปี้เลิฟ นี่ดับวู้บเลย คือผม เป็นคนธรรมดาอะครับ พอมีพอกิน หน้าตาก็ไม่ได้ดี คิดในใจจะเอาอะไรไปเลี้ยงเค้าวะเนี่ย คงจีบไม่ติดแหงๆ ตอนแรกก็คิดจะเลิกคุยอะครับเพราะ ดเธอกับผมช่างห่างไกลเหลือเกิน จากนั้นวันรุ้งขึ้นผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ให้ทักเธอไปทั้งวัน เธอก็หายไปเลยมก็คิดแล้วแหละครับ เธอทั้งมีแฟนแล้วด้วย คงไม่มาสนใจอะไรผมหรอก
แต่แล้ว.... มันกลายเป็นว่าเหมือนชะตาลิขิตอะครับ ตอนเย็นระหว่างกลับบ้าน เธอทักผมมา
เธอ: หายไปเลยนะวันนี้
ผม: เอ่ออ ขอโทดๆ ลืมโทรศัพท์ไว้ที่เพื่อนตั้งแต่เช้า พึ่งไปเอามาเอง
อารมณ์ตอนนั้นผมดีใจมากที่เธอทักมา วันนั้นเราก็คุยบีบีกันไปทั้งคืน และหลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆประมาณ 2 อาทิตย์ จนมาถึงวันนึง เธอบอกกับผมว่าเธอจะมาเรียนพิเศษที่สยาม ทุกอาทิตย์ นี่แหละครับโอกาส ครั้งแรกที่เราจะได้เจอกัน....
- วันแรกที่เจอกัน-
ผมก็ตื่นมาปกติเธอนัดเจอผมประมาณเที่ยง ผมก็ทำธุระของผมเสร็จ คราวนี้ก็มาเริ่มนั้งคิดละว่าจะพาเข้าไปไหนดี กินอะไรดี ต้องใช้เงินเท่าไร ผมก็ไปเลยครับกดเงินที่มีมาให้หมด เพราะเธอนั้นรวยอีก เดียวเจอกันครั้งแรก ไม่สปอตเค้าจะไม่ประทับใจ ...,,
พอถึงเวลานัดผมก็ไปรอเธอระหว่างทางเชื่อมพาราก้อนกับบีทีเอช รอซักพักเจอเธอเดินมาเห้ย สวยกว่าในรูปอีกแฮะ ไม่อยากจะเชื่อเลยเธอจะคุยกับเรา หลังจากนั้นผมก็พาเธอไปกินข้าว เธอก็ไม่เลือกนะว่าจะไปกินที่ไหน ผมก็พาไปดลย พาราก้อน กินให้ดีที่สุด หมดไปพันกว่าบาท เสร็จพาไปดูหนังต่อ (ครั้งแรกเลยนะครับที่กูหนังแพงขนาดนี้ ) แม่เจ้า 2 คนเกือบ 600 ยังไม่รวมน้ำกับป๊อบคอน อีก 300 กว่าบาท จบครับดูหนังเรื่องเดียวเกือบพัน ปกติมากสุด ใบละ 160 ที่นั่งก็โอเคแล้วครับสำหรับผม พอเราดูเสร็จผมก็ไปส่งเธอที่เรียน ส่วนผม ก็นั้งรออยู่หน้าห้องเรียน จนเธอเรียนเสร็จ ผมก็พาเธอไปกินข้าวที่ เซ็นจูรี่ เพราะเธอต้องไปขึ้นรถตู้ที่อนุสาวรีย์ ก็ได้ไปกินชาบูชิกัน หมดไปประมาน700 ก็ไปส่งเธอที่ท่ารถตู้ ผมก็ขออาสานั่งรถไปส่งเธอที่ลพบุรี แต่เธอไม่ยอมให้ผมไป ตอนแรกผมก็คิดว่า กลัวแฟนที่นู่นเห็น ผมก็อยากไปอีก (ด้วยความที่เราชอบเค้ามากอะครับผมก็คะยั้นคะยอ) ตกลงสุดท้ายผมก็อ้างเธอจนได้ไปส่ง "ผมบอกกับเธอว่านั่งรถไกลอะไม่เท่าไร ถึงมันจะไกล ผมยอมซื้อตั๋ว 120 บาท เพื่อได้ อยู่กับเธอต่ออีก ซักชั่วโมงกว่าๆก็ยังดี" เธอจึงยอมให้ไป และผมก็บอกกับเทอว่าผมจะส่งแค่ท่ารถตู้และจะนั่งกลับทันที ก็เลยได้ไปครับ รถออกประมาน ทุ่มนึง ไปถึงลพบุรี สองทุ่มกว่า ผมก็ส่งเทอและลาแค่ตรงท่ารถแล้วนั่งรถกลับ มาถึงประมานสี่ทุ่มกว่าๆก็กลับบ้าน หมดไปละครับ 1วัน ที่มีความสุขที่สุดของผม เหมือนผมไดัทำอะไรให้คนรักมากมาย แบบที่ผมไม่เคยทำกับคนไหนมาก่อนเลย......
---- หลังจากนั้นวันรุ่งขึ้นผมทักเธอตามปกติ แต่สิ่งที่ผิดปกติไป เธอกลับไม่ตอบอีกแล้ว เธอหายไปดื้อๆแบบไม่บอกไม่กล่าว โทรไปปิดเครื่อง คุณรู้มั้ยครับความรู้สึกของผมจากที่มีความสุขมากๆ มันหายไปในทันที พอรู้ว่าเธอหายไป ใจนี่ตกมาที่ตาตุ่ม มันรู้สึกเสียวๆ น้ำตาจะไหล ผมยังไม่เชื่อกับตัวเองเลย ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันเป็นเพียงความฝันหรอ ทำไมเธอถึงไปอย่างนี้ ผมเสียใจมาก เธอหายไปเป็นอาทิตย์ มันบอกไม่ถูกอะครับ มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ ผมทำอะไรไม่ถูก กินทั้งเหล้าทั้งเบีย เมาทุกวันเพื่อให้ลืม แต่มันลืมไม่ได้ แต่แล้วววว....... ฟ้าหลังฝนมันมีจริงครับ ! ในเช้าวันนึง มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาเบอร์แปลกๆ เสียงจากปลายสาย.... ฮัลโหล เราขอโทษนะที่หายไป กลับมาคุยกันเหมือนเดิมนะ....
*ขอพักตรงนี้ก่อนนะครับ ตั้งแต่เล่ามามันก็คงเหมือนเรื่องธรรมดาทั่วไปใช่มั้ยครับ แต่หลังจากนี้ผมจะเล่าในช่วงที่เราได้ตกลงเป็นแฟนกัน และปัญหาต่างๆก็เริ่มเข้ามารุมล้อม และเป็นจุดที่เริ่มต้นความทรงจำที่ไม่มีวันลืมของผม *
ปล. ขอบคุณท่านที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะครับ ขอบอกก่อนนะครับเรื่องที่เล่าอาจจะเหมือนแต่งขึ้นมา แต่ไม่ใช่ครับมันคือเรื่องจริงทุกอย่างที่อยู่ในความทรงจำของผม.....