เพราะอะไร ทำไมเราไม่สามารถรับรู้หรือรู้สึกถึงความรัก ความห่วงใย ความหวังดีจากคนรอบข้าง

เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อก่อนเราเป็นคนรักครอบครัวมาก เราร่าเริง เป็นสีสันให้ที่บ้านได้เสมอ แต่เมื่อสี่ปีก่อนเราเริ่มมีแฟน และเรารักแฟนมาก แคร์แฟนที่สุด แฟนสำคัญที่สุด จนมองไม่เห็นความหวังดีของใครทั้งนั้น เราย้ายออกมาอยู่กับแฟน แต่เราก็รับผิดชอบครอบครัวเรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่างไม่เคยขาด แต่ที่เราบกพร่องในหน้าที่ของลูกและน้องที่ดีก็คือเราไม่ค่อยกลับมาเยี่ยมที่บ้านเลย ช่วงแรกๆ แม่กับพี่ก็โทรตามแต่เราก็อ้างว่าเราติดงานทั้งทั้งที่เราว่าง แต่เราอยากอยู่กับแฟนมากกว่าเราติดแฟนมาก จนเมื่อก่อนเพื่อนเยอะตอนนี้ไม่มีเพื่อนเลย พอหลังๆเข้าไม่มีใครโทรตามเรากลับบ้านเลยคือทุกคนปล่อยไม่มีใครโทรถามสารทุกข์สุกดิบเลย จนทำให้เรารู้สึกว่าที่บ้านคงไม่ต้องการเราแล้ว เวลาเรากลับมาบ้านทุกคนก็เฉยๆเวลาจะไปไหนก็ไม่เห็นถามหรือชวนเราเหมือนก่อน จนเรารู้สึกว่าที่นี่คงไม่มีใครต้องการเราแล้ว แม่กับพี่คงไม่รักเราแล้ว เราแอบน้อยใจและแอบเก็บไปคิดแบบนั้นตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา บางครั้งเรากลับมาอยู่ที่คอนโดไม่โทรไม่ติดต่อที่บ้าน2-3เดือน ก็ไม่เห็นมีใครโทรหาหรือไลน์มาเลย นอกจากเวลาจะใช้เงินหรือใช้เราทำอะไร มันทำให้เรายิ่งคิดน้อยใจไปใหญ่ว่าครอบครัวเราต้องการเราแค่นี้เองหรอ มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดมากเราร้องให้จนแฟนถามว่าคุณเป็นอะไร เราก็ตอบไปว่าคุณไม่เข้าใจหรอก แฟนเราเป็นคนดีมากแต่เขาไม่มีอะไรเลย แม้แต่งานก็ไม่มีเป็นหลักแหล่ง แต่เรารักเค้าเพราะเค้าสอนเราได้แล้วเค้าจิตใจดี แต่พี่สาวเราชอบคิดว่าแฟนเราเกาะเรากินเพราะเราจ่ายทุกอย่างค่าห้องค่ากินค่าต่างๆแต่ถ้าเค้ามีเท่าไหร่ทำงานเป็นเอ็กตร้าได้เท่าไหร่ให้เราหมด พี่เราไม่ชอบแฟนเราแต่เราก็ไม่เคยพูดเรื่องค่าใช้ใจให้พี่เราฟังแต่เค้าก็คิดเอาว่าเราต้องเป็นคนจ่าย เราพยายามทำให้ครอบครัวมองแฟนเราในทางที่ดี เพราะเค้าเป็นคนดี จนมาวันนึงเราออกจากงานเพราะเราผ่าตัด เราไม่ได้ทำงานเราเข้าสู่ภาวะเครียดหนักเรากลัวว่าถ้าเราไม่มีเงินครอบครัวเราคงไม่รักเรา แฟนคงไม่อยู่กับเรา เครียดหนักจนมองว่าตัวเองไม่มีค่า เราต้องย้ายกลับมาพักอยู่กับพี่เราเอาแฟนมาด้วย แต่ที่นี่มันไม่สะดวกสบายเหมือนตอนที่อยู่คอนโดราคาแพงๆ เรากลัวแฟนเราจะอยู่ไม่ได้ เราเริ่มคิดกลัวไปต่างๆนาๆ กลัวแฟนจะทิ้งเราเพราะเราไม่มีอะไรให้แล้ว เราไม่งานทำตอนนี้เราเครียดมาก เฟนเราก็เป็นเทรนเนอร์ออกไปฟิตเนสทุกวัน บอกมีลูกค้ามาเทรน เราก็เริ่มคิดมากแล้วว่าเค้าคงกำลังมองหาคนใหม่ที่ดูแลลเค้าได้ อันนี้เราคิดไปเอง คือพอเราเครียดมาความคิดมันห้ามไม่ได้แล้ว เราก็พูดกับเค้าทุกวันว่าคุณกำลังจะทิ้งฉัน เขาก็บอกว่าไม่มีวันที่ผมจะทิ้งคุณ เราก็ไม่เชื่อในใจคิดอยู่ตลอดเวลา จนพี่ชายเค้าย้ายมาเช่าคอนโดอยู่ใกล้ๆ เค้าบอกกับเราว่าเค้าต้องไปอยู่กับพี่ชาย เพราะพี่ชายเค้าอยู่คนเดียวไม่ได้ เพราะเค้าพึ่งเคยมาอยู่ที่นี่ (คือแฟนเราเป็นต่างชาติ) คงจะกลับมานอนบ้านบ้างแต่คงไม่ทุกวัน เราก็คิดว่าเค้ากำลังหาทางตีตัวออกห่างจากเรา เรารู้สึกว่าแม่และพี่ก็ไม่รักเราแล้วแฟนยังจะมาทิ้งเราอีกหรอ ทำไมมันเป็นแบบนี้ พอเราเริ่มคิดแบบนี้มาเรื่อยๆมันทำให้เรามองคนรอบตัวในแง่ลบหมดเลย เราไม่สามารถแยกแยะได้เลยว่าการกระทำใหนจริง การกระทำไหนเสแสร้ง เร้าคิดในแงลบว่าทุกคนเสแสร้งกับเราหมดเลย เราเหมือนตัวคนเดียว บางครั้งเรารู้สึกเสียใจว่าทำไมเราคิดแบบนี้ นี่แม่เรานะ พี่เรานะ นี่แฟนเรานะ เราคบมาตั้ง4ปีนะ เราคิดแบบนี้ได้ยังไง แต่มันคิดไปแล้วมันหยุดไม่ได้ เราเหมือนจะเป็นบ้า เวลาแฟนกลับมา เราก็น้อยใจเค้าตลอดไม่มีความสุขเลยเวลาอยู่ด้วยกันเพราะในใจมันคบลบไปหมดแล้ว ตอนนี้แม้กระทั้งเวลาเค้าโทรหาเราก็รู้สึกแย่ไปหมด หาความสุขไม่ได้เลย เราไม่รู้สึกถึงความรักความอบอุ่นอีกเลย เราไม่รู้ว่าสาเหตุจริงๆมันคืออะไร ปัญหามันอยู่ตรงไหนตอนนี้เราเหมือคนหูหนวกตาบอด มองอะไรก็เห็นแต่ปัญหาไปหมด มองไปทางไหนก็ไม่เจอทางออก เราไม่รู้ว่าเราควรจะแก้ตรงไหน เราอยากรู้สึกรักครอบครัวแบบสนิทใจ รักแฟนเราแบบสนิทใจเหมือนเดิม อยากกลับมาเป็นคนเดิมคนที่ไม่คิดเยอะแบบนี้ อยากกลับมารักทุกคนโดยไม่มีการระแวงหรือสงสัยใดๆ แต่เราไม่รู้จะก้าวข้ามตรงนี้ความรู้สึกนี้ไปยังไง หรือเราต้องเสียใครไปสักคน เราไม่อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบที่เราคิด ไม่อยากให้ความคิดเรามันเป็นเรื่องจริง ไม่อยากคิดแบบนี้อีกแล้วแต่เราหยุดไม่ได้จริงๆ เราจึงต้องการคำแนะนำจากคนที่เป็นกลางมาช่วยไขปัญหาหรือให้คำแนะนำกับเรา มีความคิดเห็นอย่างไรแนะนำได้เลยนะค่ะ เรายินดีรับฟังทุกความคิดเห็น ขอบคุณค่ะ