คุณมีปมในใจไหม ส่วนผม มีอยู่ 2 ปมใหญ่ๆ เรื่องสมัยเด็กๆ นึกแล้วก็ขำ
แต่เห้ยยยย!!!! ก็ไอ่ปมในใจนี่หล่ะ ที่ทำให้เราไม่กล้าที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง
ปมที่ 1. คุณเชื่อไหมผมกลัวผู้หญิงที่จับกลุ่มกันหลายๆคน
หากมีสถานะการณ์ใดๆ ให้ต้องเดินผ่านกลุ่มสาวๆ ผมขอเลือก เดินอ้อมตึก ไม่เดินผ่านแน่ๆ
ขนาดบางครั้งที่ได้เดินเป็นกลุ่มกับเพื่อนๆ สิ่งที่ผมทำคือ เดินอีกฝั่งที่ตรงกันข้ามกับที่ผู้หญิงกลุ่มนั้นๆ อยู่
ให้คุณคิดภาพตัวผมเลย คุณเคยเห็นหมาหางจุกตูดไหม นั่นหล่ะเหมือนผมเลย ต่างกัน แค่ผมไม่มีหางแค่นั้นเอง
มันรู้สึกใจสั่นและกลัวมากๆ ทำอะไรไม่ถูก ณ จุดๆนั้น มาจนวันนี้
เหตุการณ์ที่ทำให้เกิดปมในใจนี้ก็คือ ตอนสมัยเด็กๆ ตอนนั้นอยู่ ป.4 ผมเป็นคนขี้เล่น แต่เล่นแรง
ช่วงพักเที่ยง เดินหาอะไรทำ หาอะไรเล่น คนเดียวเห็นเพื่อนสาวๆ ในห้องเดียวกัน เล่นกระโดดยางกัน
ก็ขอเล่นมั่ง พอถึงเวลาที่ผมต้องไปกระโดด ก็ไม่ชนะ เลยได้แต่ยืนถือยางไว้
บางทีก็รู้สึกดีนะ พอถึงระดับของยางที่สาวๆ ต้องกระโดสูงๆ ก็มีกำลังใจถือต่อ
ยืนไปนานๆ ก็เริ่มเซ็ง คิดในใจเลยว่า เบื่อแล้ว ทำไงดี ....
แว๊บแรกในใจ เหมือนเปิดสปอตไลท์ให้หัวสมองเลย เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า
หยิบเอามีดพับเหลาดินสอ มาตัดสายยาง ขาดเลยตรงนั้น
ดีใจมาก เหมือนตัวเองจะ We All The Champions และเป็นไทเอามากๆ
แว๊บแรก ไม่ได้ช่วยคิดแผนต่อเลย หลังจากรู้สึกดีใจแค่ไม่กี่วิ
ทั้งกายา และวาจาของสตรีนับสิบ ก็รายล้อมรอบเข้ามาด่า ต่อว่า
จำได้เลยผมมีโอกาสได้ตะโกนพูดแค่ครั้งเดียวว่า หยุด!!! กุฟังไม่ทัน
หลังจากนั้น ทั้งมือ ทั้งเท้า เต็มตัวผมไปหมดเลย คุณเอ้ยยยยยย นับกันไม่ทัน
ร้องไห้ ระทมเลย อารมณ์เหมือนฝนตกลงบนหลังคาสังกะสี นับไม่ได้เลยว่ากี่เม็ด รู้แต่ว่าเยอะจนหูอื้อ
ตัวมอมแมมอย่างกับลูกหมาน้อยคลุกฝุ่น ต่างกันก็แค่ลูกหมาไม่ได้เจ็บตัว และหูไม่อื้อ แค่นั้นเอง
จะไปฟ้องครู ก็ไม่ได้ อายครู อายเพื่อน ที่สู้ผู้หญิงไม่ได้ จบ...
นี่คือเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดปมกลัวผู้หญิงที่อยู่กันเป็นกลุ่ม ครับ
ปมที่ 2. ไม่ชอบเล่นกีฬา (ต่อจากปมที่ 1)
ขอสั้นเลยๆเลยนะครับ คือผมไม่ชอบเล่นกีฬาในที่แจ้งหรือที่มีคนดูเยอะๆเลย
เหตุการณ์ที่ทำให้เกิดปมในใจนี้ก็คือ หลังจากเหตุการณ์ นารีสิบทิศ มาได้ประมาณปีกว่าๆ
ก็มีแข่งกีฬาสี เตะฟุตบอล ได้ลงแข่งกับเค้าด้วยนะครัช ดีใจนิดๆ
กะว่าจะทำให้สาวๆ ชื่นชม ลบปมบาทานารีสิบทิศ เลยเต็มที่กับการเล่นเป็นอย่างมาก
ผ่านไปครึ่งแรก พักครึ่งแรก กรรมการให้น้ำ ต่อ ยกสอง ครึ่งหลัง เปลี่ยนทิศแสงแดดก็ส่องหน้า
เล่นไปสักพักลูกบอล กระดอน ขึ้นฟ้า แล้วลอยตกลงมาถลาลม บรรยากาศรอบข้าง Slow Motion วิ่งเข้าไปรับลูกอย่างไว
เงยหน้าขึ้นเสมือนท้าทาย กะว่าดอกนี้เกิดแน่ เมื่อทุกอย่างดูสว่างและไปได้สวย
ทันใดนั้นเองในเวลาไม่ถึง 5 วิ ภาพก็ค่อยมืดลง เมื่อลูกฟุตบอล ตัวผม และดวงอาทิตย์
โคจรมาเรียงอยู่ในแนวเดียวกันโดยมีลูกฟุตบอลอยู่ตรงกลาง
เสียงดัง ป๊าบบบ!!! นั่นเป็นเสียงและภาพสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างรอบข้างจะมืดลง
ตรงกลางหน้าเลย เบ้าตานี่ร้าวเลย รู้สึกหน้าชา ยืนงงๆ
จากเสียงกรี๊ดที่คาดหวังว่าจะได้ยิน กลายเป็นเสียงหัวเร๊าะ ผสมผสานความสะใจ ของนารีสิบบาทา
พรั่งพร้อมไปด้วยสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ที่โห่ร้องยังกับดนตรีผสานเสียง ดังก้องทั้งโรงเรียน โดยมีตัวเราเป็นจุดศูนย์กลาง
หลังจากนั้นมา ก็ไม่กล้าเล่นกีฬา ที่มีผู้ชมเยอะๆ อีกเลย รู้สึกอาย เป็นปมในใจ มาจนวันนี้เช่นกัน จบ....
อะอะ คุณหล่ะ แล้วคุณหล่ะ มีปมอะไรมาเล่าสู่กันฟังบ้างไหม
ถ้าให้พูดจริงจัง ผมก็ไคร่อยากจะได้ วิธีลบปมในใจเหมือนกันนะ
ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านปมในใจของผมนะครับ
ปมในใจ ทำให้ชีวิตไม่กล้า
แต่เห้ยยยย!!!! ก็ไอ่ปมในใจนี่หล่ะ ที่ทำให้เราไม่กล้าที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง
ปมที่ 1. คุณเชื่อไหมผมกลัวผู้หญิงที่จับกลุ่มกันหลายๆคน
หากมีสถานะการณ์ใดๆ ให้ต้องเดินผ่านกลุ่มสาวๆ ผมขอเลือก เดินอ้อมตึก ไม่เดินผ่านแน่ๆ
ขนาดบางครั้งที่ได้เดินเป็นกลุ่มกับเพื่อนๆ สิ่งที่ผมทำคือ เดินอีกฝั่งที่ตรงกันข้ามกับที่ผู้หญิงกลุ่มนั้นๆ อยู่
ให้คุณคิดภาพตัวผมเลย คุณเคยเห็นหมาหางจุกตูดไหม นั่นหล่ะเหมือนผมเลย ต่างกัน แค่ผมไม่มีหางแค่นั้นเอง
มันรู้สึกใจสั่นและกลัวมากๆ ทำอะไรไม่ถูก ณ จุดๆนั้น มาจนวันนี้
เหตุการณ์ที่ทำให้เกิดปมในใจนี้ก็คือ ตอนสมัยเด็กๆ ตอนนั้นอยู่ ป.4 ผมเป็นคนขี้เล่น แต่เล่นแรง
ช่วงพักเที่ยง เดินหาอะไรทำ หาอะไรเล่น คนเดียวเห็นเพื่อนสาวๆ ในห้องเดียวกัน เล่นกระโดดยางกัน
ก็ขอเล่นมั่ง พอถึงเวลาที่ผมต้องไปกระโดด ก็ไม่ชนะ เลยได้แต่ยืนถือยางไว้
บางทีก็รู้สึกดีนะ พอถึงระดับของยางที่สาวๆ ต้องกระโดสูงๆ ก็มีกำลังใจถือต่อ
ยืนไปนานๆ ก็เริ่มเซ็ง คิดในใจเลยว่า เบื่อแล้ว ทำไงดี ....
แว๊บแรกในใจ เหมือนเปิดสปอตไลท์ให้หัวสมองเลย เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า
หยิบเอามีดพับเหลาดินสอ มาตัดสายยาง ขาดเลยตรงนั้น
ดีใจมาก เหมือนตัวเองจะ We All The Champions และเป็นไทเอามากๆ
แว๊บแรก ไม่ได้ช่วยคิดแผนต่อเลย หลังจากรู้สึกดีใจแค่ไม่กี่วิ
ทั้งกายา และวาจาของสตรีนับสิบ ก็รายล้อมรอบเข้ามาด่า ต่อว่า
จำได้เลยผมมีโอกาสได้ตะโกนพูดแค่ครั้งเดียวว่า หยุด!!! กุฟังไม่ทัน
หลังจากนั้น ทั้งมือ ทั้งเท้า เต็มตัวผมไปหมดเลย คุณเอ้ยยยยยย นับกันไม่ทัน
ร้องไห้ ระทมเลย อารมณ์เหมือนฝนตกลงบนหลังคาสังกะสี นับไม่ได้เลยว่ากี่เม็ด รู้แต่ว่าเยอะจนหูอื้อ
ตัวมอมแมมอย่างกับลูกหมาน้อยคลุกฝุ่น ต่างกันก็แค่ลูกหมาไม่ได้เจ็บตัว และหูไม่อื้อ แค่นั้นเอง
จะไปฟ้องครู ก็ไม่ได้ อายครู อายเพื่อน ที่สู้ผู้หญิงไม่ได้ จบ...
นี่คือเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดปมกลัวผู้หญิงที่อยู่กันเป็นกลุ่ม ครับ
ปมที่ 2. ไม่ชอบเล่นกีฬา (ต่อจากปมที่ 1)
ขอสั้นเลยๆเลยนะครับ คือผมไม่ชอบเล่นกีฬาในที่แจ้งหรือที่มีคนดูเยอะๆเลย
เหตุการณ์ที่ทำให้เกิดปมในใจนี้ก็คือ หลังจากเหตุการณ์ นารีสิบทิศ มาได้ประมาณปีกว่าๆ
ก็มีแข่งกีฬาสี เตะฟุตบอล ได้ลงแข่งกับเค้าด้วยนะครัช ดีใจนิดๆ
กะว่าจะทำให้สาวๆ ชื่นชม ลบปมบาทานารีสิบทิศ เลยเต็มที่กับการเล่นเป็นอย่างมาก
ผ่านไปครึ่งแรก พักครึ่งแรก กรรมการให้น้ำ ต่อ ยกสอง ครึ่งหลัง เปลี่ยนทิศแสงแดดก็ส่องหน้า
เล่นไปสักพักลูกบอล กระดอน ขึ้นฟ้า แล้วลอยตกลงมาถลาลม บรรยากาศรอบข้าง Slow Motion วิ่งเข้าไปรับลูกอย่างไว
เงยหน้าขึ้นเสมือนท้าทาย กะว่าดอกนี้เกิดแน่ เมื่อทุกอย่างดูสว่างและไปได้สวย
ทันใดนั้นเองในเวลาไม่ถึง 5 วิ ภาพก็ค่อยมืดลง เมื่อลูกฟุตบอล ตัวผม และดวงอาทิตย์
โคจรมาเรียงอยู่ในแนวเดียวกันโดยมีลูกฟุตบอลอยู่ตรงกลาง
เสียงดัง ป๊าบบบ!!! นั่นเป็นเสียงและภาพสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างรอบข้างจะมืดลง
ตรงกลางหน้าเลย เบ้าตานี่ร้าวเลย รู้สึกหน้าชา ยืนงงๆ
จากเสียงกรี๊ดที่คาดหวังว่าจะได้ยิน กลายเป็นเสียงหัวเร๊าะ ผสมผสานความสะใจ ของนารีสิบบาทา
พรั่งพร้อมไปด้วยสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ที่โห่ร้องยังกับดนตรีผสานเสียง ดังก้องทั้งโรงเรียน โดยมีตัวเราเป็นจุดศูนย์กลาง
หลังจากนั้นมา ก็ไม่กล้าเล่นกีฬา ที่มีผู้ชมเยอะๆ อีกเลย รู้สึกอาย เป็นปมในใจ มาจนวันนี้เช่นกัน จบ....
อะอะ คุณหล่ะ แล้วคุณหล่ะ มีปมอะไรมาเล่าสู่กันฟังบ้างไหม
ถ้าให้พูดจริงจัง ผมก็ไคร่อยากจะได้ วิธีลบปมในใจเหมือนกันนะ
ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านปมในใจของผมนะครับ