ในที่สุดก็จบลงอย่างสวยงาม อธิคมของฉันไม่ตาย

ภายในห้องเยี่ยมผู้ต้องขังเวลานี้ อธิคมนั่งตรงข้ามภควัต ผู้คุมยืนห่าง
       “อัญไม่ได้บอกว่าไปไหน”
       “นายเป็นเพื่อนอัญมา เพื่อนคนเดียวที่อัญมาใกล้ชิด เป็นห่วงที่สุด
       “ฉันเป็นแค่เพื่อน แต่แกเป็นแฟน แล้วทำไมถึงปล่อยให้คนรักหายไปได้”
       ภควัตกำหมัด อธิคมมองสู้ไม่มีหลบตา
       “อัญให้กำลังใจฉัน ให้ฉันเลือกเดินทางที่ถูกต้อง แกเองก็ควรจะเลือกสักทีว่าต้องทำอะไรต่อไป”
       อธิคมถอยเก้าอี้รถเข็น จะออกไป ภควัตลุกขึ้นมอง
       “ถ้านายยังแค้นที่ฉันยิงพ่อนาย”
       อธิคมหยุดชะงัก นิ่งแล้วพูดขึ้น
       “แกทำหน้าที่ของตำรวจ ตอนนี้ฉันเป็นนักโทษ ชดใช้ความผิด ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเอง ไม่มีอะไรต้องเกลียด ต้องแค้น ต้องจองเวรจองกรรมต่อกันอีก”
       อธิคมเข็นรถออกไป
       
       ภควัตยิ้มมองอธิคมตามที่บัดนี้สงบลงและทำใจยอมรับความจริงมากขึ้น