เราเริ่มทำงาน อบต. ตั้งแต่ พ.ศ.2555 จนถึงวันนี้ ก็เป็นเวลา 2 ปีกว่าแล้ว เราทำตำแหน่งพนักงานจ้างตามภารกิจ ผู้ช่วยเจ้าหน้าที่ธุรการ
อายุ 25 เอาตรงๆคือ เราไม่เคยอยากทำ ไม่รู้จัก อบต เลยแม้แต่น้อย สมัยนั้น จบมาใหม่เราอยากไปทำงานที่อื่น หาประสบการณ์ชีวิตหรือทำงานที่เรารัก
แต่วันนึงแม่โทรมา บอกให้มาสมัครสอบที่ อบต.แถวบ้าน เราก็มาแต่ในใจเราไม่อยากทำเลย เราก็ทำส่งๆไป แต่ดันผ่านซะงั้น เลยได้มาสอบสัมภาษและได้ตำแหน่งมา เราก็ต้องทนทำไป ซึ่งที่แน่ๆคือ อบต.มีแต่คนอายุเยอะหรือ เด็ก ปวช ปวส ทั้งนั้น เราจบปริญญาตรี แต่ทำตำแหน่งที่ตำ่กว่าวุฒิเงินเดือนก็น้อยกว่าวุฒิ เราก็เลยคิดซะว่า หาประสบการณ์และที่สำคัญได้อยู่บ้านกับแม่ เราจบใหม่มีไฟ คิดซะว่าเอาวะทำเพื่อบ้านเมือง ลองดู ทำงานกระตือรือร้นมาก แต่สิ่งที่ได้คือโดนด่า โดนประชดประชัน โดนด่ากลางที่ประชุม แสดงความคิดเห็นไป คนก็เหน็บแนม นายกฯอบต.ส่งเราไปช่วยงานอำเภอ เพราะเราแสดงความคิดเห็นกลางที่ประชุม เขาบอกว่าเราหยามเขาต่อหน้าคนมากมาย (เราก็งง ตอนเรียนมหาลัยเราแสดงความคิดเห็นกับอาจารย์ตลอด) ทำให้ไฟที่มีมันมอด จนเรากลายเป็นพวกเดียวกันกับ คน อบต. นั่งเล่นเน็ตไปวันๆ ทำงานเช้าชามเย็นชาม เงียบ ใครทำไรก็ปิดหู ปิดตา ตาบอด หูหนวกไปพักนึง เราอัดอั้นตันใจมากที่ต้องอยู่แบบนี้ เป็นหน่วยงานที่แย่ที่สุดที่เราเคยสัมผัสมา โกงกินเห็นๆซึ้งๆหน้า ข้าราชการก็กินกันเป็นทีม ค่าหิน ดิน ทราย คุยกันต่อหน้าจะๆ ไม่มีหลบ เสื้อกีฬาตัวละ120 อบต.ซื้อชุดละ 1200 เรามองตัวเองแบบ ฉันมาอยู่นี่ได้ยังไง ตั้งสองปี เราเป็นคนมีอุดมการณ์มากๆ แต่ไฟไกล้มอดเต็มที อยากออกไปจากตรงนี้ และตอนนี้เราตัดสินใจแล้ว ว่าเราจะไป และเราก็ได้งานใหม่แล้ว เรารักงานราชการนะ แต่องค์การนี้ มันไม่ใช่งานราชการ ช่วยชาวบ้านแค่ลูบหน้าปะจมูก นักการเมืองเป็นชี้นิ้ว จะเอาแบบไหน เงินมียี่สิบกว่าล้านต่อปี แต่เงินไม่เคยพอทำอะไรที่เป็นประโยชน์ มีแต่ทำถนน อิฐ หิน ปูน ทราย เห็นมามาก เอือม แต่เราอยู่มานาน ใจนึงก็กลัวนะที่จะออก แต่ใจจะไป มันมากกว่า มันไม่ตอบโจทย์ชีวิตวัยอย่างเราเลย ทุกวันนี้นะ เวลาไปเจอเพื่อนเพื่อนถามว่าทำงานไรอยู่ เราไม่อยากจะตอบเลย เราอาย แต่ถ้าใครเคยทำงานแล้วจะลาออกจะรู้ว่า ที่เรามาตั้งกระทู้เพราะอะไร แค่ต้องการความคิดเห็นค่ะ พอเราบอกแม่ว่าเราจะออก แม่ก็เหมือนจะไม่อยากให้ออก เราอธิบายเหตุผลร้อยแปด แต่รอบนี้เราเอาจริง ไปสมัครงานเป็นเรื่องเป็นราว เราได้งานเป็นนักข่าวภาคสนามของช่องเคเบิลช่องนึง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะโดนมั้ย เราไม่ยึดมั่นถือมั่นค่ะ แค่ได้ทำสิ่งที่ใช่ ก็พอ หลังจากจบตรงนี้ สิ่งที่จะพิมพ์ต่อไปคือ ใบลาออก ถึงตอนนี้ 90% คือ ออก 10 % คืออดทนอยู่ต่อ แต่ก็อยากได้คำคิดเห็นอยู่ดีค่ะ
กำลังจะลาออกจาก พนักงานจ้าง อบต. ค่ะ ขอคำปรึกษาทีค่ะ
อายุ 25 เอาตรงๆคือ เราไม่เคยอยากทำ ไม่รู้จัก อบต เลยแม้แต่น้อย สมัยนั้น จบมาใหม่เราอยากไปทำงานที่อื่น หาประสบการณ์ชีวิตหรือทำงานที่เรารัก
แต่วันนึงแม่โทรมา บอกให้มาสมัครสอบที่ อบต.แถวบ้าน เราก็มาแต่ในใจเราไม่อยากทำเลย เราก็ทำส่งๆไป แต่ดันผ่านซะงั้น เลยได้มาสอบสัมภาษและได้ตำแหน่งมา เราก็ต้องทนทำไป ซึ่งที่แน่ๆคือ อบต.มีแต่คนอายุเยอะหรือ เด็ก ปวช ปวส ทั้งนั้น เราจบปริญญาตรี แต่ทำตำแหน่งที่ตำ่กว่าวุฒิเงินเดือนก็น้อยกว่าวุฒิ เราก็เลยคิดซะว่า หาประสบการณ์และที่สำคัญได้อยู่บ้านกับแม่ เราจบใหม่มีไฟ คิดซะว่าเอาวะทำเพื่อบ้านเมือง ลองดู ทำงานกระตือรือร้นมาก แต่สิ่งที่ได้คือโดนด่า โดนประชดประชัน โดนด่ากลางที่ประชุม แสดงความคิดเห็นไป คนก็เหน็บแนม นายกฯอบต.ส่งเราไปช่วยงานอำเภอ เพราะเราแสดงความคิดเห็นกลางที่ประชุม เขาบอกว่าเราหยามเขาต่อหน้าคนมากมาย (เราก็งง ตอนเรียนมหาลัยเราแสดงความคิดเห็นกับอาจารย์ตลอด) ทำให้ไฟที่มีมันมอด จนเรากลายเป็นพวกเดียวกันกับ คน อบต. นั่งเล่นเน็ตไปวันๆ ทำงานเช้าชามเย็นชาม เงียบ ใครทำไรก็ปิดหู ปิดตา ตาบอด หูหนวกไปพักนึง เราอัดอั้นตันใจมากที่ต้องอยู่แบบนี้ เป็นหน่วยงานที่แย่ที่สุดที่เราเคยสัมผัสมา โกงกินเห็นๆซึ้งๆหน้า ข้าราชการก็กินกันเป็นทีม ค่าหิน ดิน ทราย คุยกันต่อหน้าจะๆ ไม่มีหลบ เสื้อกีฬาตัวละ120 อบต.ซื้อชุดละ 1200 เรามองตัวเองแบบ ฉันมาอยู่นี่ได้ยังไง ตั้งสองปี เราเป็นคนมีอุดมการณ์มากๆ แต่ไฟไกล้มอดเต็มที อยากออกไปจากตรงนี้ และตอนนี้เราตัดสินใจแล้ว ว่าเราจะไป และเราก็ได้งานใหม่แล้ว เรารักงานราชการนะ แต่องค์การนี้ มันไม่ใช่งานราชการ ช่วยชาวบ้านแค่ลูบหน้าปะจมูก นักการเมืองเป็นชี้นิ้ว จะเอาแบบไหน เงินมียี่สิบกว่าล้านต่อปี แต่เงินไม่เคยพอทำอะไรที่เป็นประโยชน์ มีแต่ทำถนน อิฐ หิน ปูน ทราย เห็นมามาก เอือม แต่เราอยู่มานาน ใจนึงก็กลัวนะที่จะออก แต่ใจจะไป มันมากกว่า มันไม่ตอบโจทย์ชีวิตวัยอย่างเราเลย ทุกวันนี้นะ เวลาไปเจอเพื่อนเพื่อนถามว่าทำงานไรอยู่ เราไม่อยากจะตอบเลย เราอาย แต่ถ้าใครเคยทำงานแล้วจะลาออกจะรู้ว่า ที่เรามาตั้งกระทู้เพราะอะไร แค่ต้องการความคิดเห็นค่ะ พอเราบอกแม่ว่าเราจะออก แม่ก็เหมือนจะไม่อยากให้ออก เราอธิบายเหตุผลร้อยแปด แต่รอบนี้เราเอาจริง ไปสมัครงานเป็นเรื่องเป็นราว เราได้งานเป็นนักข่าวภาคสนามของช่องเคเบิลช่องนึง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะโดนมั้ย เราไม่ยึดมั่นถือมั่นค่ะ แค่ได้ทำสิ่งที่ใช่ ก็พอ หลังจากจบตรงนี้ สิ่งที่จะพิมพ์ต่อไปคือ ใบลาออก ถึงตอนนี้ 90% คือ ออก 10 % คืออดทนอยู่ต่อ แต่ก็อยากได้คำคิดเห็นอยู่ดีค่ะ