♫ไม่บอกเธอ♫
"อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ"
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับผมเมื่อประมาณ 6 ปีที่แล้ว ผมเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนชายล้วนในเครือจตุรมิตร ซึ่งได้มีโอกาสเข้าศึกษาต่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาลัยที่มีชื่อเสียงแหน่งหนึ่ง (เรียนชายล้วนแล้วยังต่อวิศวะ..เฮ้อ ชีวิตนี้จะได้เจอสาวสวยๆมั้ยเนี่ยT T) เรื่องนี้มันเกิดในวันเรียนวันแรก วิชานั้นเป็นวิชาภาษาอังกฤษ ต้องบอกเลยว่าผมเป็นคนที่ไม่ถูกกับภาษาอังกฤษมากๆตั้งแต่จำความได้เลยทีเดียว แต่ในวันนั้นต้องออกไปพูดหน้าห้องกับกระดาษแผ่นนึงที่เขียนเตรียมไว้ ด้วยความเกร็งอย่างมากมาย ทำให้ต้องก้มหน้าขาสั่นอ่านกระดาษตลอดเวลา หลังจากพูดเสร็จผมเงยหน้าขึ้นมา และสิ่งที่เห็นเป็นสิ่งแรกคือออ.........ใบหน้าของอาจารย์ฝรั่งที่กำลังยิ้มอยู่ เฮ้อโล่งอก พูดจบสักที่.. แต่มันยังไม่จบแค่นั้น ขณะผมหันหน้ากำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ มันเหมือนกับมีประกายลำแสงส่องเข้ามากระทบที่ตา ผมหันไปเจอกับใบหน้าของเธอคนนั้น เธอกำลังยิ้มให้ผม...ให้ตายเถอะอาจารย์ ผมขอพูดต่อได้มั้ย คราวนี้สัญญาว่าจะเงยหน้าพูด.. ใบหน้ากับรอยยิ้มของเธอมันช่างงดงามเหลือเกิน เธอน่ารักมากๆ ผิวขาวๆตาโตๆ ทำเอาหัวใจของอดีตเด็กโรงเรียนชายล้วนอย่างผมเต้นเป็นจังหวะหัวใจ > < ภาพๆนั้นมันคงยังติดตาผมจนถึงทุกวันนี้และคงไม่มีวันลบเลือนไปได้จริงๆ
ไม่บอกเธอ#รักแรกในรั้วมหาลัย
"อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ"
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับผมเมื่อประมาณ 6 ปีที่แล้ว ผมเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนชายล้วนในเครือจตุรมิตร ซึ่งได้มีโอกาสเข้าศึกษาต่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาลัยที่มีชื่อเสียงแหน่งหนึ่ง (เรียนชายล้วนแล้วยังต่อวิศวะ..เฮ้อ ชีวิตนี้จะได้เจอสาวสวยๆมั้ยเนี่ยT T) เรื่องนี้มันเกิดในวันเรียนวันแรก วิชานั้นเป็นวิชาภาษาอังกฤษ ต้องบอกเลยว่าผมเป็นคนที่ไม่ถูกกับภาษาอังกฤษมากๆตั้งแต่จำความได้เลยทีเดียว แต่ในวันนั้นต้องออกไปพูดหน้าห้องกับกระดาษแผ่นนึงที่เขียนเตรียมไว้ ด้วยความเกร็งอย่างมากมาย ทำให้ต้องก้มหน้าขาสั่นอ่านกระดาษตลอดเวลา หลังจากพูดเสร็จผมเงยหน้าขึ้นมา และสิ่งที่เห็นเป็นสิ่งแรกคือออ.........ใบหน้าของอาจารย์ฝรั่งที่กำลังยิ้มอยู่ เฮ้อโล่งอก พูดจบสักที่.. แต่มันยังไม่จบแค่นั้น ขณะผมหันหน้ากำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ มันเหมือนกับมีประกายลำแสงส่องเข้ามากระทบที่ตา ผมหันไปเจอกับใบหน้าของเธอคนนั้น เธอกำลังยิ้มให้ผม...ให้ตายเถอะอาจารย์ ผมขอพูดต่อได้มั้ย คราวนี้สัญญาว่าจะเงยหน้าพูด.. ใบหน้ากับรอยยิ้มของเธอมันช่างงดงามเหลือเกิน เธอน่ารักมากๆ ผิวขาวๆตาโตๆ ทำเอาหัวใจของอดีตเด็กโรงเรียนชายล้วนอย่างผมเต้นเป็นจังหวะหัวใจ > < ภาพๆนั้นมันคงยังติดตาผมจนถึงทุกวันนี้และคงไม่มีวันลบเลือนไปได้จริงๆ