ต่อจาก
http://pantip.com/topic/32626911 ครับ
จากความบังเอิญที่เจอกันครั้งแรก เพราะน้องเค้าต้องไปสัมภาษณ์งาน แต่มันไกล เลยอาสาพาไป
คราวนี้เจอกันด้วยความตั้งใจ ทีร้าน "เพาะรัก" ย่านคลองประปา แค่ชื่อร้านก็กินขาดแล้วใช่ป่ะ
หึๆๆ ไม่ใช่ละ ไม่ใช่อย่างที่คิด น้องเค้ามางานเลี้ยงของบริษัทครับ แต่ต้องกลับดึก บ้านน้องไกล เลยอาสาพาไปส่ง
เพราะวันนั้นมีธุระแถวนั้นพอดี (บังเอิ๊ญบังเอิญเน๊อะ) ไปถึงร้านประมาณ 2 ทุ่ม น้องเค้าออกมาเจอหน้าร้าน
แวบแรกที่เห็น โอ๊วววว....!!!! วันนี้มาในชุดกระโปรงยาวถึงตาตุ่ม น่ารัก
แต่... พอหันหลัง
เฮ้ย .... เค้าเอาผ้าด้านหลังมาต่อให้กระโปรงยาวขึ้นเร๊อะ ด้านหลังโล่งมาก ถึงมากที่สุด
หลังจากนั้นก็ให้น้องเค้าเข้าไปร่วมงาน ส่วนคนขับรถก็ไปนั่งรอที่รถ
น้องเค้าชวนเข้าไปนะ แต่ ผมเห็นว่า เป็นการเลี้ยงกันภายใน คงไม่เหมาะถ้าจะเข้าไปครับ
น้องกลับออกมาประมาณ 4 ทุ่ม พูดคุยกันเล็กน้อยก่อนจะออกรถ
" พี่จะพาหนูถึงบ้านมั้ย "
" ต้องแจ้งตำรวจไว้ก่อนมั้ย "
อ่าาาา.... พี่กลัวแล้วครับ ไม่ได้มีเจตนาใดๆนอกจากพากลับบ้านครับ
พี่รู้จักทางไปเหรอ ... เอ่อ ... น้องครับ ปีนี้ปี 2014 แล้วครับ
โลกเรามีเทคโนโลยีที่เรียกว่า Google Map ครับ ถึงแม้ว่าครั้งหนึ่ง มันเคยพาผมไปวิ่งบนถนน เลียบคลองชลประทาน ข้างไร่ข้าวโพดก็ตาม
ผมยังจำสายตาที่คนเก็บข้าวโพดหันมามองรถผมได้เลย เหมือนเข้าจะถามว่า "แกเข้ามาทำห่านอะไรแถวนี้"
บ้านน้องค่อนข้างไกลครับ ถนนบางช่วงผมนึกถึงรถในฝันผมเลยทีเดียว เหมือนว่ากำลังแข่ง ปารีสดาการ์ 2014 อยู่
ยังครับ ยังๆ ทางเข้าจากถนนใหญ่ เปลี่ยว ลึก และน่ากลัวกว่าที่คิด ซอยเข้าบ้านอยู่ใกล้ทางเข้า สุสาน .... เฮ้ย !!!
ไม่ใช่ละ ... ผมชำเลืองมองน้องเค้าด้วยหางตา เพื่อมั่นใจว่า เค้ายังนั่งอยู่
น้องเป็น "คน" ใช่ป่ะ ผมนึกในใจ แวบนึงของความคิด อยากจะเอานิ้วจิ้มแขนน้องเค้าเพื่อทดสอบว่า น้องมีกายหยาบอยู่ใช่ป่ะ
แต่ ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเค้าแจ้งตำรวจ อยู่นอกคุกก็ลำบากพอละ >_<
หลังจากส่งน้องลง น้องถามว่า ออกถูกมั้ย หึๆๆ นั่นไม่ใช่ประเด็นครับน้อง พี่ยังมี Google Map
ประเด็นคือ ความรู้สึกที่หายไปย้อนคืนกลับมา นึกถึงตอนที่ไปแข่งรถที่โบนันซ่า
ผมออกจากหน้าบ้านน้อง เปิดไฟทุกดวงที่มี ไม่มีหมอกกุก็เปิดไฟตัดหมอก เอาแบบว่า อะไรมาก็ขอชัดๆแล้วกัน
ก่อนน้องลงจากรถ ผมบอกกับน้องไว้ว่า
"ถ้าวันไหนที่ต้องกลับดึก อย่าเกรงใจ กรุณาโทรบอกกุด้วย วันนั้นจะบังเอิญมีธุระแถวที่น้องไป ทันที และจะมาส่งที่บ้าน"
ความรู้สึกในวันนั้น ดีใจนะครับที่ได้เจออีกครั้ง มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง ไปตามเรื่องตามราว
ทำความรู้จักกันเพิ่มขึ้นทีละนิดๆ แล้ววันนึง คงได้ตั้งใจนัดกันเองจริงๆบ้างซักที
ทุกวันนี้ก็ยังไลน์หากัน ผมชอบอ่านตัวอักษรนะ เพราะบางข้อความที่เราประทับใจ
เรายังย้อนกลับมายิ้มกับมันได้ในช่วงเวลาที่เราเหงา
ขอบคุณพี่ๆน้องๆเพื่อนๆที่ติดตามนะครับ ขอบคุณทุกๆกำลังใจ
ป.ล. Part ต่อไป แอบมีเสียน้ำตาครับ
เมื่อ Single Dad ได้มาเจอกับ Single Mom PART 4 (เจอกันอีกครั้ง)
จากความบังเอิญที่เจอกันครั้งแรก เพราะน้องเค้าต้องไปสัมภาษณ์งาน แต่มันไกล เลยอาสาพาไป
คราวนี้เจอกันด้วยความตั้งใจ ทีร้าน "เพาะรัก" ย่านคลองประปา แค่ชื่อร้านก็กินขาดแล้วใช่ป่ะ
หึๆๆ ไม่ใช่ละ ไม่ใช่อย่างที่คิด น้องเค้ามางานเลี้ยงของบริษัทครับ แต่ต้องกลับดึก บ้านน้องไกล เลยอาสาพาไปส่ง
เพราะวันนั้นมีธุระแถวนั้นพอดี (บังเอิ๊ญบังเอิญเน๊อะ) ไปถึงร้านประมาณ 2 ทุ่ม น้องเค้าออกมาเจอหน้าร้าน
แวบแรกที่เห็น โอ๊วววว....!!!! วันนี้มาในชุดกระโปรงยาวถึงตาตุ่ม น่ารัก
แต่... พอหันหลัง
หลังจากนั้นก็ให้น้องเค้าเข้าไปร่วมงาน ส่วนคนขับรถก็ไปนั่งรอที่รถ
น้องเค้าชวนเข้าไปนะ แต่ ผมเห็นว่า เป็นการเลี้ยงกันภายใน คงไม่เหมาะถ้าจะเข้าไปครับ
น้องกลับออกมาประมาณ 4 ทุ่ม พูดคุยกันเล็กน้อยก่อนจะออกรถ
" พี่จะพาหนูถึงบ้านมั้ย "
" ต้องแจ้งตำรวจไว้ก่อนมั้ย "
อ่าาาา.... พี่กลัวแล้วครับ ไม่ได้มีเจตนาใดๆนอกจากพากลับบ้านครับ
พี่รู้จักทางไปเหรอ ... เอ่อ ... น้องครับ ปีนี้ปี 2014 แล้วครับ
โลกเรามีเทคโนโลยีที่เรียกว่า Google Map ครับ ถึงแม้ว่าครั้งหนึ่ง มันเคยพาผมไปวิ่งบนถนน เลียบคลองชลประทาน ข้างไร่ข้าวโพดก็ตาม
ผมยังจำสายตาที่คนเก็บข้าวโพดหันมามองรถผมได้เลย เหมือนเข้าจะถามว่า "แกเข้ามาทำห่านอะไรแถวนี้"
บ้านน้องค่อนข้างไกลครับ ถนนบางช่วงผมนึกถึงรถในฝันผมเลยทีเดียว เหมือนว่ากำลังแข่ง ปารีสดาการ์ 2014 อยู่
ยังครับ ยังๆ ทางเข้าจากถนนใหญ่ เปลี่ยว ลึก และน่ากลัวกว่าที่คิด ซอยเข้าบ้านอยู่ใกล้ทางเข้า สุสาน .... เฮ้ย !!!
ไม่ใช่ละ ... ผมชำเลืองมองน้องเค้าด้วยหางตา เพื่อมั่นใจว่า เค้ายังนั่งอยู่
น้องเป็น "คน" ใช่ป่ะ ผมนึกในใจ แวบนึงของความคิด อยากจะเอานิ้วจิ้มแขนน้องเค้าเพื่อทดสอบว่า น้องมีกายหยาบอยู่ใช่ป่ะ
แต่ ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเค้าแจ้งตำรวจ อยู่นอกคุกก็ลำบากพอละ >_<
หลังจากส่งน้องลง น้องถามว่า ออกถูกมั้ย หึๆๆ นั่นไม่ใช่ประเด็นครับน้อง พี่ยังมี Google Map
ประเด็นคือ ความรู้สึกที่หายไปย้อนคืนกลับมา นึกถึงตอนที่ไปแข่งรถที่โบนันซ่า
ผมออกจากหน้าบ้านน้อง เปิดไฟทุกดวงที่มี ไม่มีหมอกกุก็เปิดไฟตัดหมอก เอาแบบว่า อะไรมาก็ขอชัดๆแล้วกัน
ก่อนน้องลงจากรถ ผมบอกกับน้องไว้ว่า
"ถ้าวันไหนที่ต้องกลับดึก อย่าเกรงใจ กรุณาโทรบอกกุด้วย วันนั้นจะบังเอิญมีธุระแถวที่น้องไป ทันที และจะมาส่งที่บ้าน"
ความรู้สึกในวันนั้น ดีใจนะครับที่ได้เจออีกครั้ง มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง ไปตามเรื่องตามราว
ทำความรู้จักกันเพิ่มขึ้นทีละนิดๆ แล้ววันนึง คงได้ตั้งใจนัดกันเองจริงๆบ้างซักที
ทุกวันนี้ก็ยังไลน์หากัน ผมชอบอ่านตัวอักษรนะ เพราะบางข้อความที่เราประทับใจ
เรายังย้อนกลับมายิ้มกับมันได้ในช่วงเวลาที่เราเหงา
ขอบคุณพี่ๆน้องๆเพื่อนๆที่ติดตามนะครับ ขอบคุณทุกๆกำลังใจ
ป.ล. Part ต่อไป แอบมีเสียน้ำตาครับ