สวัสดีครับเพื่อนๆชาว pantip ทุกคน วันนี้ผมได้มีโอกาสมาแชร์ความรักในรูปแบบของผมเอง ผมพูดตรงๆก็คือมาระบายอะแหละครับ ช่วยเข้าใจผมหน่อยนะผมเก็บมันไว้ไม่อยู่จริงๆ
เรื่องของเรื่องมันอยู่ที่ความห่าง... ผมคบกับแฟนได้ไม่กี่ปีหรอกครับ แต่มันก็มากพอจะผูกพันธ์กันได้มากแบบไม่ต้องนึกถึงอะไรเลย ตอนที่ผมรู้จักกับแฟนและคบกันนั้น ผมเป็นรุ่นพี่และแฟนผมเป็นรุ่นน้องในสมัยเรียนครับ ยอมรับตรงๆ ว่าผมจีบเค้านะหละ เพราะความใสๆ ของเธอ ผมมีความสุขมากตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมดีกับแฟนผมมาก ทุกๆอย่าง เรียนเสร็จเราก็จะเจอกันไปไหนด้วยกันบ่อยๆ ถึงขั้นไปบ้าน ผมเจอทั้งญาติ แม่ ของแฟนผม จนผมมั่นใจได้ว่าที่นี่อบอุ่น และผมก็อยากจะแต่งงานกับเค้า ครอบครัวของเธอนั้นไม่เคยรังเกียจผมเลย ทุกๆคนเลยครับ ถึงแม้ว่าฐานะที่บ้านผมอาจไม่ได้เพอร์เฟค ดูดีอะไรเลย คนที่นี่ทุกคนดีกับผมมาก ถึงขั้นไว้ใจให้ผมนอนค้างที่บ้านแฟนผมได้ ถึงแม้ว่าแฟนผมจะอายุน้อยอยู่ ผมใช้เวลาอยู่ที่บ้านแฟนผมระหว่างผมเรียนค่อนข้างนานพอสมควรเลย ในปีนั้นผมใช้เวลาอยู่ที่นั่นมากกว่าอยู่ที่บ้านตัวเองเสียอีก เพราะอยู่ใกล้มหาลัยและผมก็ได้อยู่ใกล้แฟนตลอด 24 ชมด้วย ผมต้องขอพูดอย่างลูกผู้ชายเลยว่าระหว่างที่คบกันนั้น ผมไม่เคยมีอะไรกับแฟนผมเลยสักครั้ง ไม่ใช่ว่าผมประวัติขาวสะอาดเรื่องแบบนั้นนะครับ ผมก็เคยมีประสบการณ์แบบนั้นมาเหมือนกัน แต่เพราะว่าเธอนั้นด้วยความเป็นเด็ก และตอนคบกันแรกๆนั้น ผมถามเธอเลยตรงๆเรื่องนี้ เพราะผมรู้ว่าเธอเป็นเด็ก คงระแวงกับรุ่นพี่หน้าตามีเลศนัย แบบผม ฮ่าๆ แต่ผมก็บอกให้เธอมั่นใจเสมอว่า ผมจะไม่ทำแบบนั้นกับเธอ ถึงแม้ว่าผมจะมีโอกาสก็ตาม ทุกคนอ่านแล้วคงจะงงว่า ทำไมวะ รักของนายก็ดูดีหนิ ไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่ทุกคนก็รู้ว่าโลกนี้ไม่มีอะไรเพอรเฟค
เรื่องปัญหาของผมคือ ตอนนี้ตัวผมตอนนี้กำลังทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง ทำวัน จันทร์ - เสาร์ เข้า เช้า เลิก เย็น ทุกวัน งานของผมค่อนข้างสับสนวุ่นวายครับ งานก็ค่อนข้างรายละเอียดเยอะ ไม่มีเวลาว่างให้นั่งเล่นหรอกครับ มีอะไรให้ทำตลอด ถ้าจะอู้ก็คืออู้เลยครับไม่มีรีรอ เล่นเฟส มือถือ บลาๆ ไปเลย ผมทำงานที่นี่มาเกินปีนึงแล้ว แต่แล้วไงหรอครับ แฟนผมไงครับเธอกำลังเรียนอยู่และแน่นอนว่าเวลาที่ผมมีให้เธอมันน้อยลงไป แล้วเธอก็รู้สึกเหงา เพราะเรื่องงานชัวร์ๆครับ ไม่ต้องคิดไรให้วุ่นวาย และทุกคนก็รู้ว่าแฟนของเราเองมักชอบงอนเราเอง ซึ่งบางเรื่องมันเป็นเรื่องที่ไร้สาระจริงๆ แต่ว่าเธออยากให้เราแคร์ ถ้าเป็นฝ่ายชายเองก็คงยกนู่นนี่มาพูดให้แฟนเราเข้าใจ แต่ทุกคนก็รู้ว่าแต่ละคนนั้นมันไม่เหมือนกัน แฟนผมยังเด็กมาก และ ผมก็โตเกินไป ดูเหมือนว่าจะเข้ากันไม่ได้นะครับถ้าดูถึงไลฟ์ไสตล์ แต่ตลอดเวลาที่เราคบกันนั้นมันมีความสุขมากครับ เชื่อมั้ยว่าเราสองคนไม่มีอะไรที่ชอบเหมือนกันเลย บางทีไปกินร้านอาหาร ทาง พนง. บางทีก็มีออเดอร์มาให้เลือก ผมอยากจะเลือกสั่งที่ผมชอบและคิดว่าเค้าต้องชอบด้วยแน่ๆ แต่แล้วก็ผิดทุกครั้งไปครับ และถ้าถามว่าตอนนี้ผมไปเจอกับแฟนผมยังไง ก็คือทุกวันผมจะโทรหาแฟนทุกคืน กลางวันนี่แทบไม่ได้คุยเลยครับ นานๆๆๆๆ เลย หรือจะมีธุระอะไรด่วน เธอก็จะโทรหาผม ผมก็คุยได้ไม่นาน และทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ผมจะนั่งรถไป-กลับ ประมาณเที่ยวละ 2 - 3 ชม เพื่อไปหาเธอและครอบครัว ช่วงแรกๆ ก็ดีครับผมได้อยู่กับเธอในช่วงดึกวันเสาร์ - อาทิตย์ตอนเย็นผมก็จะนั่งรถกลับบ้านเพื่อไปนอนเตรียมทำงานวันจันทร์เป็นแบบนี้ทุกอาทิตย์เลยครับ บางอาทิตย์ผมว่ามันไม่พอจะชอบนอนยันคืนวันอาทิตย์เลย จนผมไปทำงานสายและโดนเจ้านายตำหนิบ่อยๆ พอหลังๆมาเธอได้ทำงานใกล้ๆ บ้านและแน่นอนว่างานเสริมชอบให้ทำวันเสาร์อาทิตย์หยุดวันธรรมดา แย่เลยครับ เวลาที่มีน้อยตอนนี้คือมันไม่มี ผมก็ไม่แคร์ครับ ผมเจอหน้าแฟนผมแค่ช่วงเย็น ศุกรหรือเสาร์ ถึงแค่ช่วงเช้าอีกวันนึงแค่นั้นเองผมก็ยอม เพราะแฟนผมเธอต้องออกไปทำงานช่วงเช้าๆ - สาย แต่แค่นี้ก็ทำให้ผมมีความสุขแบบที่ไม่ต้องการอะไรแล้ว ถ้าถามถึงนิสัยเธอนั้นคือเด็กเลยครับ เหวี่ยงใส่อารมณ์กับผมบ่อยๆ ใจร้อน พูดจาไม่เพราะเวลาโมโห ว่าผมบ่อยๆ ทะเลาะก็บอกเลิกทุกครั้ง แต่รอให้ผมง้อทุกครั้ง ใช่ครับเธอแคร์ผม รักผม เลยเป็นแบบนี้ ผมก็เซ็งครับทุกครั้งที่ทะเลาะ ผมก็คิดในใจเสมอว่า ทะเลาะไปจนแก่ตายก็เอาวะ สุดท้ายมันก็ไม่ได้เป้นแบบนั้นครับ เธอเหงามากเวลาที่ผมไม่ได้ทักไลน์ เฟส หรือ โทรไป ในเวลาใดๆก็ตาม ผมก็ไม่อยากเอาเรื่องงานมาอ้าง แค่อยากให้เธอเข้าใจผม แต่เธอก็ไม่เข้าใจครับ เธอบอกเธอยังเด็กไม่เข้าใจหรอกว่างานผมมันเป็นแบบไหน มันยุ่งแค่ไหน แค่เวลาพักจะโทรมาก็ไม่มีให้เธอหรือไง จริงๆ ครับ งานผมกินเสร็จก็ต้องขึ้นมาทำต่อ ไอตอนงานน้อยๆ ก็อาจจะโทรได้ครับ แต่พองานเยอะๆ นี่ผมจะอยากทำให้มันเสร็จให้หมดทุกอย่างก่อนจะอู้จริงๆ
ตอนนี้ก็คือเราทะเลาะกันเมื่อช่วงที่ผ่านมา ผมกับเธอจบกันด้วยแค่ เธอบอกเธอไม่ไหวกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ และผมก็บอกผมทำได้ดีสุดเท่านี้ (ผมมั่นใจว่าผมทำดีในทุกๆเรื่อง และผมติดก็แค่เรื่องนี้ และเธอก้รู้ดีที่สุด) เธอก็พูดเหมือนจะคืนของๆผมที่เคยให้ มันคือคำบอกลาเป็นนัยๆ อย่างทุกคนรู้ดี ผมได้ห่างจากเธอทั้งๆที่ยังรักกัน ทั้งที่เราเคลียกันแต่ไม่เข้าใจ ผมบอกเธอว่าผมรักเธอ รักเธอเหมือนเดิมทุกๆวัน แต่ผมมีปัญหาตรงนี้ และเธอเคยบอกกับผมก่อนที่ผมจะทำงานว่าเค้าทนได้ แต่ตอนนี้เธอทนผมตรงนี้ไม่ได้แล้ว สุดท้ายผมกับเธอก็ห่างกันไปสักระยะนึง ไม่โทรหา ไม่ทักไลน์ หรือ เฟสบุคไป แต่ผมก็ยังแคร์เธอ ไปแอบออนเฟสเธอทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอเล่นไลน์มากกว่าเฟส แต่ผมเช็คไม่ได้ตรงนั้นไม่ได้ ผลสุดท้ายมีเรื่องต้องทำให้ผมไปคุยกับแฟนผม เราคุยกันคร่าวๆเธอบอกจะเคลียให้หมด ตอนถึงตอนคุยกันผมถามเฟนผมว่า เธอมีคนที่คุยอยู่มั้ย เธอบอกว่ามี มีคนมาจีบเค้า อยู่ไม่ห่างกันมาก ผมนี่ถึงกับช็อค พยายามหลอกตัวเองว่าเธอหลอกผม พอคุยกันทางโทรศัพท์เค้าบอกว่ามันคือเรื่องจริง เธอบอกว่าคนนั้นมีเวลาให้ ทั้งๆ ที่ทำงานออฟฟิศ เหมือนผม มันก็ดูแย่สำหรับผมถ้าแฟนผมเค้าจะเอาเรื่องนี้มาเทียบกัน แต่แฟนผมบอกว่าอย่างน้อยก็น่ามีเวลาว่างบ้าง ผลสรุปเราเคลียร์กันตรงที่ เราเลือกจะห่างกันไปเพื่อถามใจตัวเอง แฟนผมบอกว่าคนนี้เค้าแค่คุยแบบคนรู้จัก ผู้ชายคนนั้นอยากมีโอกาสทำให้แฟนผมอย่างเต็มที่ในเรื่องของเวลา ดูแล ต่างๆนาๆ ผมก็งงอย่างนึงว่า ทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าแฟนผมยังไม่ขาดจากผมเค้าก็ยังกล้ามาคุย มาขอจีบ มาทำดีด้วย ซึ่งถ้าเป้นผม ผมไม่ยุ่งกับคนมีเจ้าของแล้วอย่างแน่นอน แฟนผมห่างกับผมไป ไม่ได้ห่างไปเพราะจะคุยกับคนนั้นเพราะยังไง แฟนผมกับผมก็ต้องห่างเพราะทนเรื่องเวลาที่ผมไม่มีให้จริงๆ ผมเชื่อเค้าเพราะเค้าไม่มีนิสัยแบบชอบคุยเพื่อไปทำอะไรไม่ดี ผมยอมให้เธอทำแบบนั้น ผมก็งงว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้ แฟนผมบอกว่าเค้ารู้ว่าเค้าผิดที่ทำแบบนี้ เค้ารู้สึกผิดกับผม และผมก็เจ็บมาก ทั้งๆที่เค้าเป็นแค่คนรู้จักและคุยกันทางไลน์บ่อยกว่าผมเฉยๆแค่นั้นเอง แต่บางทีชอบมาอุดหนุนของร้านที่แฟนผมขาย เธอบอกว่าเธอขอห่างผมไปและจะกลับมาบอกผมว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ที่เป็นอยู่ ขอถามใจตัวเธอเอง ว่าถ้าเธอคุยกับคนที่มีเวลาให้เธอ เธอจะรู้สึว่าเป็นสิ่งที่เธอกำลังตามหาหรือไม่.... ส่วนตัวผมคิดว่า ไม่ว่าผมจะเจอเรื่องอะไรถ้าผมพอใจกับมัน ผมก็จะยอมรับมันเพราะผมคิดว่า Perfect is No Perfect
ปล. ผมขอรบกวนอย่าเอาไปแชร์นะครับ ผมอยากให้กระทู้นี่อยู่แค่นี่ pantip อย่างเดียวจริงๆ ผมไม่คิดว่าใครจะแชร์หรอกครับ ผมแค่อยากระบายให้มันอยู่ตรงนี้เฉยๆ
เรื่องความห่าง เกลียดเรื่องยาวๆ ข้ามไป..
เรื่องของเรื่องมันอยู่ที่ความห่าง... ผมคบกับแฟนได้ไม่กี่ปีหรอกครับ แต่มันก็มากพอจะผูกพันธ์กันได้มากแบบไม่ต้องนึกถึงอะไรเลย ตอนที่ผมรู้จักกับแฟนและคบกันนั้น ผมเป็นรุ่นพี่และแฟนผมเป็นรุ่นน้องในสมัยเรียนครับ ยอมรับตรงๆ ว่าผมจีบเค้านะหละ เพราะความใสๆ ของเธอ ผมมีความสุขมากตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมดีกับแฟนผมมาก ทุกๆอย่าง เรียนเสร็จเราก็จะเจอกันไปไหนด้วยกันบ่อยๆ ถึงขั้นไปบ้าน ผมเจอทั้งญาติ แม่ ของแฟนผม จนผมมั่นใจได้ว่าที่นี่อบอุ่น และผมก็อยากจะแต่งงานกับเค้า ครอบครัวของเธอนั้นไม่เคยรังเกียจผมเลย ทุกๆคนเลยครับ ถึงแม้ว่าฐานะที่บ้านผมอาจไม่ได้เพอร์เฟค ดูดีอะไรเลย คนที่นี่ทุกคนดีกับผมมาก ถึงขั้นไว้ใจให้ผมนอนค้างที่บ้านแฟนผมได้ ถึงแม้ว่าแฟนผมจะอายุน้อยอยู่ ผมใช้เวลาอยู่ที่บ้านแฟนผมระหว่างผมเรียนค่อนข้างนานพอสมควรเลย ในปีนั้นผมใช้เวลาอยู่ที่นั่นมากกว่าอยู่ที่บ้านตัวเองเสียอีก เพราะอยู่ใกล้มหาลัยและผมก็ได้อยู่ใกล้แฟนตลอด 24 ชมด้วย ผมต้องขอพูดอย่างลูกผู้ชายเลยว่าระหว่างที่คบกันนั้น ผมไม่เคยมีอะไรกับแฟนผมเลยสักครั้ง ไม่ใช่ว่าผมประวัติขาวสะอาดเรื่องแบบนั้นนะครับ ผมก็เคยมีประสบการณ์แบบนั้นมาเหมือนกัน แต่เพราะว่าเธอนั้นด้วยความเป็นเด็ก และตอนคบกันแรกๆนั้น ผมถามเธอเลยตรงๆเรื่องนี้ เพราะผมรู้ว่าเธอเป็นเด็ก คงระแวงกับรุ่นพี่หน้าตามีเลศนัย แบบผม ฮ่าๆ แต่ผมก็บอกให้เธอมั่นใจเสมอว่า ผมจะไม่ทำแบบนั้นกับเธอ ถึงแม้ว่าผมจะมีโอกาสก็ตาม ทุกคนอ่านแล้วคงจะงงว่า ทำไมวะ รักของนายก็ดูดีหนิ ไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่ทุกคนก็รู้ว่าโลกนี้ไม่มีอะไรเพอรเฟค
เรื่องปัญหาของผมคือ ตอนนี้ตัวผมตอนนี้กำลังทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง ทำวัน จันทร์ - เสาร์ เข้า เช้า เลิก เย็น ทุกวัน งานของผมค่อนข้างสับสนวุ่นวายครับ งานก็ค่อนข้างรายละเอียดเยอะ ไม่มีเวลาว่างให้นั่งเล่นหรอกครับ มีอะไรให้ทำตลอด ถ้าจะอู้ก็คืออู้เลยครับไม่มีรีรอ เล่นเฟส มือถือ บลาๆ ไปเลย ผมทำงานที่นี่มาเกินปีนึงแล้ว แต่แล้วไงหรอครับ แฟนผมไงครับเธอกำลังเรียนอยู่และแน่นอนว่าเวลาที่ผมมีให้เธอมันน้อยลงไป แล้วเธอก็รู้สึกเหงา เพราะเรื่องงานชัวร์ๆครับ ไม่ต้องคิดไรให้วุ่นวาย และทุกคนก็รู้ว่าแฟนของเราเองมักชอบงอนเราเอง ซึ่งบางเรื่องมันเป็นเรื่องที่ไร้สาระจริงๆ แต่ว่าเธออยากให้เราแคร์ ถ้าเป็นฝ่ายชายเองก็คงยกนู่นนี่มาพูดให้แฟนเราเข้าใจ แต่ทุกคนก็รู้ว่าแต่ละคนนั้นมันไม่เหมือนกัน แฟนผมยังเด็กมาก และ ผมก็โตเกินไป ดูเหมือนว่าจะเข้ากันไม่ได้นะครับถ้าดูถึงไลฟ์ไสตล์ แต่ตลอดเวลาที่เราคบกันนั้นมันมีความสุขมากครับ เชื่อมั้ยว่าเราสองคนไม่มีอะไรที่ชอบเหมือนกันเลย บางทีไปกินร้านอาหาร ทาง พนง. บางทีก็มีออเดอร์มาให้เลือก ผมอยากจะเลือกสั่งที่ผมชอบและคิดว่าเค้าต้องชอบด้วยแน่ๆ แต่แล้วก็ผิดทุกครั้งไปครับ และถ้าถามว่าตอนนี้ผมไปเจอกับแฟนผมยังไง ก็คือทุกวันผมจะโทรหาแฟนทุกคืน กลางวันนี่แทบไม่ได้คุยเลยครับ นานๆๆๆๆ เลย หรือจะมีธุระอะไรด่วน เธอก็จะโทรหาผม ผมก็คุยได้ไม่นาน และทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ผมจะนั่งรถไป-กลับ ประมาณเที่ยวละ 2 - 3 ชม เพื่อไปหาเธอและครอบครัว ช่วงแรกๆ ก็ดีครับผมได้อยู่กับเธอในช่วงดึกวันเสาร์ - อาทิตย์ตอนเย็นผมก็จะนั่งรถกลับบ้านเพื่อไปนอนเตรียมทำงานวันจันทร์เป็นแบบนี้ทุกอาทิตย์เลยครับ บางอาทิตย์ผมว่ามันไม่พอจะชอบนอนยันคืนวันอาทิตย์เลย จนผมไปทำงานสายและโดนเจ้านายตำหนิบ่อยๆ พอหลังๆมาเธอได้ทำงานใกล้ๆ บ้านและแน่นอนว่างานเสริมชอบให้ทำวันเสาร์อาทิตย์หยุดวันธรรมดา แย่เลยครับ เวลาที่มีน้อยตอนนี้คือมันไม่มี ผมก็ไม่แคร์ครับ ผมเจอหน้าแฟนผมแค่ช่วงเย็น ศุกรหรือเสาร์ ถึงแค่ช่วงเช้าอีกวันนึงแค่นั้นเองผมก็ยอม เพราะแฟนผมเธอต้องออกไปทำงานช่วงเช้าๆ - สาย แต่แค่นี้ก็ทำให้ผมมีความสุขแบบที่ไม่ต้องการอะไรแล้ว ถ้าถามถึงนิสัยเธอนั้นคือเด็กเลยครับ เหวี่ยงใส่อารมณ์กับผมบ่อยๆ ใจร้อน พูดจาไม่เพราะเวลาโมโห ว่าผมบ่อยๆ ทะเลาะก็บอกเลิกทุกครั้ง แต่รอให้ผมง้อทุกครั้ง ใช่ครับเธอแคร์ผม รักผม เลยเป็นแบบนี้ ผมก็เซ็งครับทุกครั้งที่ทะเลาะ ผมก็คิดในใจเสมอว่า ทะเลาะไปจนแก่ตายก็เอาวะ สุดท้ายมันก็ไม่ได้เป้นแบบนั้นครับ เธอเหงามากเวลาที่ผมไม่ได้ทักไลน์ เฟส หรือ โทรไป ในเวลาใดๆก็ตาม ผมก็ไม่อยากเอาเรื่องงานมาอ้าง แค่อยากให้เธอเข้าใจผม แต่เธอก็ไม่เข้าใจครับ เธอบอกเธอยังเด็กไม่เข้าใจหรอกว่างานผมมันเป็นแบบไหน มันยุ่งแค่ไหน แค่เวลาพักจะโทรมาก็ไม่มีให้เธอหรือไง จริงๆ ครับ งานผมกินเสร็จก็ต้องขึ้นมาทำต่อ ไอตอนงานน้อยๆ ก็อาจจะโทรได้ครับ แต่พองานเยอะๆ นี่ผมจะอยากทำให้มันเสร็จให้หมดทุกอย่างก่อนจะอู้จริงๆ
ตอนนี้ก็คือเราทะเลาะกันเมื่อช่วงที่ผ่านมา ผมกับเธอจบกันด้วยแค่ เธอบอกเธอไม่ไหวกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ และผมก็บอกผมทำได้ดีสุดเท่านี้ (ผมมั่นใจว่าผมทำดีในทุกๆเรื่อง และผมติดก็แค่เรื่องนี้ และเธอก้รู้ดีที่สุด) เธอก็พูดเหมือนจะคืนของๆผมที่เคยให้ มันคือคำบอกลาเป็นนัยๆ อย่างทุกคนรู้ดี ผมได้ห่างจากเธอทั้งๆที่ยังรักกัน ทั้งที่เราเคลียกันแต่ไม่เข้าใจ ผมบอกเธอว่าผมรักเธอ รักเธอเหมือนเดิมทุกๆวัน แต่ผมมีปัญหาตรงนี้ และเธอเคยบอกกับผมก่อนที่ผมจะทำงานว่าเค้าทนได้ แต่ตอนนี้เธอทนผมตรงนี้ไม่ได้แล้ว สุดท้ายผมกับเธอก็ห่างกันไปสักระยะนึง ไม่โทรหา ไม่ทักไลน์ หรือ เฟสบุคไป แต่ผมก็ยังแคร์เธอ ไปแอบออนเฟสเธอทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอเล่นไลน์มากกว่าเฟส แต่ผมเช็คไม่ได้ตรงนั้นไม่ได้ ผลสุดท้ายมีเรื่องต้องทำให้ผมไปคุยกับแฟนผม เราคุยกันคร่าวๆเธอบอกจะเคลียให้หมด ตอนถึงตอนคุยกันผมถามเฟนผมว่า เธอมีคนที่คุยอยู่มั้ย เธอบอกว่ามี มีคนมาจีบเค้า อยู่ไม่ห่างกันมาก ผมนี่ถึงกับช็อค พยายามหลอกตัวเองว่าเธอหลอกผม พอคุยกันทางโทรศัพท์เค้าบอกว่ามันคือเรื่องจริง เธอบอกว่าคนนั้นมีเวลาให้ ทั้งๆ ที่ทำงานออฟฟิศ เหมือนผม มันก็ดูแย่สำหรับผมถ้าแฟนผมเค้าจะเอาเรื่องนี้มาเทียบกัน แต่แฟนผมบอกว่าอย่างน้อยก็น่ามีเวลาว่างบ้าง ผลสรุปเราเคลียร์กันตรงที่ เราเลือกจะห่างกันไปเพื่อถามใจตัวเอง แฟนผมบอกว่าคนนี้เค้าแค่คุยแบบคนรู้จัก ผู้ชายคนนั้นอยากมีโอกาสทำให้แฟนผมอย่างเต็มที่ในเรื่องของเวลา ดูแล ต่างๆนาๆ ผมก็งงอย่างนึงว่า ทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าแฟนผมยังไม่ขาดจากผมเค้าก็ยังกล้ามาคุย มาขอจีบ มาทำดีด้วย ซึ่งถ้าเป้นผม ผมไม่ยุ่งกับคนมีเจ้าของแล้วอย่างแน่นอน แฟนผมห่างกับผมไป ไม่ได้ห่างไปเพราะจะคุยกับคนนั้นเพราะยังไง แฟนผมกับผมก็ต้องห่างเพราะทนเรื่องเวลาที่ผมไม่มีให้จริงๆ ผมเชื่อเค้าเพราะเค้าไม่มีนิสัยแบบชอบคุยเพื่อไปทำอะไรไม่ดี ผมยอมให้เธอทำแบบนั้น ผมก็งงว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้ แฟนผมบอกว่าเค้ารู้ว่าเค้าผิดที่ทำแบบนี้ เค้ารู้สึกผิดกับผม และผมก็เจ็บมาก ทั้งๆที่เค้าเป็นแค่คนรู้จักและคุยกันทางไลน์บ่อยกว่าผมเฉยๆแค่นั้นเอง แต่บางทีชอบมาอุดหนุนของร้านที่แฟนผมขาย เธอบอกว่าเธอขอห่างผมไปและจะกลับมาบอกผมว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ที่เป็นอยู่ ขอถามใจตัวเธอเอง ว่าถ้าเธอคุยกับคนที่มีเวลาให้เธอ เธอจะรู้สึว่าเป็นสิ่งที่เธอกำลังตามหาหรือไม่.... ส่วนตัวผมคิดว่า ไม่ว่าผมจะเจอเรื่องอะไรถ้าผมพอใจกับมัน ผมก็จะยอมรับมันเพราะผมคิดว่า Perfect is No Perfect
ปล. ผมขอรบกวนอย่าเอาไปแชร์นะครับ ผมอยากให้กระทู้นี่อยู่แค่นี่ pantip อย่างเดียวจริงๆ ผมไม่คิดว่าใครจะแชร์หรอกครับ ผมแค่อยากระบายให้มันอยู่ตรงนี้เฉยๆ