ปัจจุบันฉันอายุ 22 ทุกวันนี้ที่ฉันโสด โสดมานานมากแล้วว ไม่รุว่าที่ไม่สามารถเริ่มรักใครใหม่ได้อาจเปนเพราะใจใจยังไม่ลืมรักครั้งแรกหรอป่าว เรื่องมันเริ่มขึ้นตอน ม 1 เป็นรักที่เรื่มต้นจาการแอบรักเพื่อนร่วมชั้นเรียนเพราะแสดงละครคู่กันแล้วได้รับยท เปน พระเอก กะนางเอก ก้อเลยแอบปิ้ง เค้าคนนั้น แต่เรื่องราวก้อพลิกผัน เมื่อเค้าชอบเพื่อนสนิทเรา เราจึงต้องเก็บความรู้สึกไว้ พอขึ้น ม 3 เพื่อนสนิทของฉันอีกคนก้อไปชอบเค้าด้วยแล้วแอบคบกับ ตอนนี้ เค้าคนนั้น แอบกิ๊กกะเพื่อนสนิทของฉันทั้งสองคน โดยที่ฉันเปนคนกลางคอยฟังเรื่องราวของทั้งสามคนโดยที่ฉันก้อยังชอบเค้าคนนั้นอยุ สุดท้ายเพื่อนฉันสองคนทะเลาะกัน ฉันจึงต้องเลือก ว่าจะอยู่กะฝ่านไหน ฉันจึงอยู่ข้างเพื่อนที่ไม่ถูกเลือกเพราะเหนใจ พอขึ้น ม ปลาย เรื่องราวก้อไม่จยเท่านี้ เราสี่คน ก้อยังอยุห้องเดียวกันเหมือนเดิม ผช ก้อยังแอบคุยกะเพื่อนชั้นอยุเหมือนเดิม และฉันกลายเป็นที่ปรึกษาให้กับทั้งเพื่อนและฝ่าย ผช โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าฉันรู้สึกยังไง แต่ก้อเหมือนว่า เค้ารู้ตัวนะว่าฉันก้อชอบเค้าเหมือนกัน แต่การแสดงออกของฉันจะเปนการที่เจอหน้ากันตั้งทะเลาะกันทุกครั้ง มันเหมือนเปนความรักระหว่างชายหนึ่งหญิงสาม ฮ่าๆๆ (คงคิดว่า ผช หน้าตาดีมากสินะแต่ไม่ใช่เค้าแค่ดูเปนผู้เปนคนที่สุดในโรงเรียน) การใช้ชีวิตม ปลายของฉันถือว่าแย่มากทุกวันมันเรื่อยๆเฉื่อยๆ เซง อยากจะจบไปให้พ้นๆเรื่องรักๆงี่เง่าแบบนี้ซะที แระวันนั้นก้อมาถึง วันที่ฉันเข้ามหาลัยแยกจากพวกนั้นซะที ฮ่าๆๆๆๆ มีอยุคืนนึงช่วงก่อนเปิดเทอมเข้ามหาลัย ผช คนนั้นก้อโทรหาฉัน ฉันก้อยอมคุยด้วยนะ เป็ครั้งแรกที่ฉันทามตามความรุสึกของตัวเอง เราก้อเลยคุยกันตั้งแต่นั้นมา จนเปิดเทอม ปีหนึ่ง เค้าเลิกกะแฟน ไม่ใช่เพราะฉันนะ แต่เค้าเลิกกันเอง ลืมพูดถึงเพื่อนอีกคน ทั้งสองคนเลิกคุยกันตั้งแต่สอบติดกันคนละที่ กลายเป็นว่าเค้าคุยกะฉันแค่คนเดียวแล้วตอนนี้ แต่ด้วยความที่ว่าเค้าเคยเปนแฟนเพื่อนสนิทของฉันมาก่อนถึงสองคน ทำให้ฉันไม่สนิทใจที่จะคบกะเขาได้ จึงบอกเค้าไปว่าถ้า อีกสี่ห้าปีข้างหน้า ตอนนั้นเราสองคนไม่มีใคร ค่อยกลับมาคบกัน มันคงน่าจะเปนไปได้และคนอื่นยอมรับได้มากกว่านี้ ฮ่าๆๆน้ำเน่าป่ะ แต่มันเปนทางออกที่ดีที่สุในตอนนั้น เพราะฉันไม่สามารถเหนแก่ตัวได้ สุดท้าย หลังจากนั้นไม่นาน ผช ก้อมีแฟนใหม่ และรักกันดีจนถึงทุกวันนี้ แต่ชั้นยังมีความรุสึกว่ายังรอเขาอยู่ สี่ปีในมหาลัยฉันไม่เคยคบผช คนไหนจิงจัง เมื่อคบถึงจุดๆหนึ่งฉันก้อจะเบื่อ รำคาญ ไม่ตื่นเต้น แล้วก้อกลับไปคิดถึงเขาอีก เปนแบบนี้มาตลอดสี่ปี ซึ่งตอนนี้เรียนจบกันหมดแล้ว ว เค้ารกกันมาก จนฉันอิจฉา อดคิดไม่ได้ว่าถ้าวันนั้นฉันเหนแก่ตัว ฉันจะมีความสุขเหมือนผญ คนนั้นมั้ย เราจะยังรักกันดีแบบนี้มั้ย แต่หมือนว่าสิ่งที่ฉันกำลังรอคงไม่มีทางเปนจรงแล้ว มันสมควรแก่เวลาแล้วที่ฉันจะลืมรักแรกได้แล้ว ใช่มั้ย?????
9 ปีกับการจมอยู่กับรักครั้งแรก โง่มั้ย??