เราควรจะหนีออกจากบ้านดีมั้ยนะ?

แม่ของเราหนีออกจากบ้านไปค่ะ เพราะพ่อมีเมียน้อย (แถมยังเอาลูกเมียน้อยมาให้แม่เราเลี้ยง) พ่อเอาแต่ด่าแม่ทุกวัน ทำร้ายร่างกายแม่ด้วยในบางครั้ง หาว่าแม่ใช้เงินพ่อ ทั้งๆที่แม่ทำงานอย่างหนัก นั้นทำให้ฉันกับน้องสาวที่ตอนนั้นอาศัยที่หอพัก และพี่สาวที่อาศัยที่บ้านเพื่อนเนื่องจากทะเลาะกับพ่อจนต้องหนีออกจากบ้านไป ก็ต้องช่วยเหลือตัวเองโดยอาศัยเงินสัปดาห์ละ 1000 บาทจากพ่อ บ้านเราไม่ได้จนนะคะ แต่พ่อไม่ให้เงินน่ะค่ะ เราก็รับจ๊อบพิเศษพิมพ์งานเพื่อหาเงินเพิ่มเติมในส่วนที่ขาด การศึกษาสมัยนี้ใช้เงินมากค่ะ สุดท้ายเราก็ทนไม่ไหว ขอกลับบ้านไปอยู่กับพ่อ พ่อให้ทำงานบ้านเราก็ทำ เวลาผ่านไปพี่สาวกลับมาอยู่บ้านค่ะ เราสามคนพี่น้องก็อยู่ด้วยกันดีๆนะคะ จนวันหนึ่ง (ลืมบอกไปลูกเมียน้อยคนนั้นที่พ่อเอาให้แม่มาเลี้ยงเป็นออทิสติกส์พูดภาษาคนไม่ได้น่าเวทนานัก กลับไปอยู่กับแม่ของมันที่ลาวแล้วค่ะ ตอนที่เรากลับไปอยู่บ้านในครั้งนี้) ใช่ค่ะ เราสามคนพี่น้องก็อยู่กับอย่างเกือบสงบสุขน่ะนะ จนวันนึงนั้นแหละ พ่อออกจากบ้านไปแล้วโทรมาถามฉันว่าจะพาเมียน้อยชาวลาวและลูกของมันมาอยู่บ้าน เราและพี่น้องต่างไม่ยอม แต่สุดท้ายพ่อก็ไม่ฟังพามันมาอยู่จนได้ มันมาอยู่มันก็ซักผ้าล้างจานค่ะ นั้นคือช่วงแรกๆ ในวันแรกที่มันเหยียบเข้ามาในบ้านทุกคนก็เงียบแต่เราอาละวาดต่อหน้าปู่และเพื่อนพ่อค่ะ เราด่ามันว่า (ลืมบอกไป เมียน้อยชาวลาวคนนี้มาขายตัวที่เมืองไทยค่ะ แล้วพ่อก็เก็บเมียน้อยคนนี้มาจากซ่องค่ะ เราไม่แน่ใจเลยสักนิดว่าลูก 2คนของมันใช่ลูกพ่อรึปล่าว เพราะมันเป็นไงคะ) ครั้งนั้นเราก็โดนด่าไป เวลาผ่านไปไอ้เมียน้อยชาวลาวนั้นก็หนีออกจากบ้านไปคนเดียวโดยทิ้งลูกมัน 2 คนเอาไว้ คนแรกเป็นออทิสติกส์พูดภาษาคนไม่ได้ คนที่ 2 ก็พูดภาษาคนไม่ได้ค่ะ เราคิดว่าคงเป็นเวรกรรมของมันล่ะนะ แต่บังเอิญวันนั้นพี่สาวของพ่อมาอยู่บ้านและรู้สึกแปลกๆว่ามันคงไม่กลับมาแล้วล่ะ จึงรีบขับรถตามไปหามันพร้อมหิ้วลูกมัน 2คนไปให้มันด้วย ตอนนั้นมันอยู่ที่ บขส.แล้วค่ะ มันก็เอาลูกคนที่ 2ไปส่วนลูกคนที่หนึ่งพ่อไม่ให้เอาไปค่ะ หลังจากนั้นชีวิตบ้านเราก็ไม่สงบสุขเลย เสียงเด็กร้อง ห้องครัวที่เลอะเทอะ คุณลองนึกถึงเด็กไม่ปกติตอนมันอาละวาดสิคะ นั้นทำให้บ้านเราเละ และไอ้เด็กนั้นมันติดพ่อมากจนทำให้พ่อรำคาญ วันนึงพ่อก็มาในห้องนอนของพวกเราสามคนค่ะ แล้วอาละวาดที่พี่สาวไม่ยอมไปส่งเด็กที่พูดภาษาคนไม่ได้ไปโรงเรียนค่ะ เพราะพี่สาวกะว่ารอให้เราแต่งตัวเสร็จแล้วจึงไปส่งเราพร้อมกับเด็กที่พูดภาษาคนไม่ได้น่ะค่ะ ค่ะนั้นกลายเป็นเรื่องใหญ่จนเราต้องออกมาห้ามค่ะ พี่สาวทะเลาะกับพ่อ พ่อจะตบพี่สาวเราด้วย นั้นเป็นสาเหตุให้พี่สาวเราหนีออกจากบ้านโดยได้รับความช่วยเหลือเงินค่ารถจากเรา พอพี่สาวไม่อยู่บ้าน เราต้องเดินไปโรงเรียนเองค่ะ 2 กิโล เห็นจะได้ (บ้านเรามีรถหลายคันค่ะ บ้านเราขายรถมือสองค่ะ) ค่ะ มันเป็นช่วงเวลาที่ลำบาก เวลาผ่านไปพ่อไปรับเมียน้อยชาวลาวก็กลับมาพร้อมลูกของมันค่ะ พร้อมกับอาผู้หญิงที่พ่อจะรับมาอยู่บ้านเราทำไมก็ไม่รู้ อาคนนี้เป็นลูกเมียน้อยของปู่ เป็นคนที่เคยขโมยโทรศัพท์แม่ เป็นคนที่เคยติดคุกเรื่องยาเสพติด พออาคนนี้มาอยู่บ้านก็มากินฟรี นอนฟรี แถมยังให้พ่อลงทุนขายห่อหมกแต่ก็ไม่รอดน่ะค่ะหลังจากขายไปสองวันขาดทุนน่ะ คุณลองนึกถึงอาที่เป็นลูกเมียน้อยกับเมียน้อยมาอยู่ด้วยกันสิคะ เข้ากันดีมากกก เขารวมหัวกันค่ะ เมียน้อยชาวลาวของพ่อเริ่มเหิมเกริมค่ะ ผ้ามันจะซักแต่ของมันเท่านั้น ทั้งอาทั้งเมียน้อยชาวลาว ใส่ร้ายป้ายสีเราได้ทุกวันจนมุมมองของเราในสายตาพ่อคือ เด็กกร้าวร้าว เห็นแก่ตัว ในส่วนของน้องสาวก็เงียบๆไปค่ะไม่มีอะไร พวกมัน อาและเมียน้อยน่ะค่ะ มันชอบแกล้งหมาของเรา ขังหมาของเราไว้ข้างนอกตอนฝนตกหรือแดดออกอะไรก็ช่างเถอะ และยังชอบเอาจานข้าวหมาไปแอบ (เลวมั้ยคะ) เราเลยอาละวาดค่ะ เราพูดออกไปว่า แม่ม กูบอกแล้วไงว่าอย่างรังแกหมาของกู เพราะมันหลายครั้งแล้วไงคะ เราเลยอุ้มหมาของเราขึ้นไปอยู่ข้างบนในห้องกับเรา เราอยากไปอยู่กับแม่และพี่สาวมาก ไม่รู้ใครจะเข้าใจความรู้สึกเรานะ เราอยากมีครอบครัวแบบคนอื่นเขา เราอิจฉาเหลือเกิน เราอิจฉามากๆเราอยากอยู่กับแม่มากที่สุด เราไม่ต้องการอะไรแล้ว เราอยากไปหาแม่  เรานึกถึงตอนที่เราอยู่กับแม่ในทุกๆวันช่วงเวลาที่ลำบากที่พ่อทิ้งเราและแม่ไปหาเมียน้อย เราอยากไปอยู่กับแม่ อยากไปมาก แต่เราไปไม่ได้ เราต้องงเรียนให้จบก่อน (ร้องไห้เลยแหะ ฮ่าๆๆ) ค่ะ ตอนเย็นพ่อก็กลับมาบ้านแล้วเรียกเราไปด่า สรุปเราผิด ด่านี่คือด่าแบบ เหมือนเราไม่ใช่ลูกน่ะค่ะ ทำท่าจะมาตบเราด้วย เราต้องอยู่บ้านนี้จนกว่าจะเรียนจบ เรากล้าพูดว่าเราเป็นเด็กที่เรียนดีมากคนนึง ใครๆก็ชมเรากันทั้งนั้นยกเว้นพ่อ พ่อไม่เคยรู้เลยว่าเราทำอะไรได้มั้ง นี่ขนาดเราตั้งใจเรียนจนอดหลับอดนอนขนาดนี้ เรายังเจอแต่อะไรร้ายๆ ถ้าเราเป็นแบบพี่สาว พ่อก็คงไม่ส่งเราเรียนเหมือนพี่สาวน่ะนะ เราต้องทนอีกหกเดือนจนกว่าจะเรียนจบ แล้วเราจะได้ไปต่อมหาลัย เราควรจะหนีออกจากบ้านดีมั้ยนะ? หนีไปหาแม่ แล้วน้องสาวเราล่ะ เราจะทิ้งได้ยังไง ปัญหาชีวิตไร้ทางออก เราปรึกษาใครไม่ได้แล้ว มีใครพอจะแนะนำวิธีการดำเนินชีวิตให้เราได้บ้าง เราเหมือนเดินไม่ถูกแล้วค่ะ เราไม่ไหวแล้ว พ่อด่าเราทุกวันเลย ทำไมอาและเมียน้อยต้องใส่ร้ายเราด้วย ขอบพระคุณมากค่ะ