อันดับแรก อยากจะบอกก่อนว่า ผมเป็นผู้หญิงครับ ที่แทนตัวเองว่าผมเพราะว่าผมเป็นพวกสับสนทางเพศ คบและมีเซ็กส์มาด้วยหมดแล้ว ไม่ว่าชายหรือหญิง(ไบเซ็กช่วล)
ผมกับแฟน(เป็นผู้ชาย)คนปัจจุบันที่คบอยู่ ณ ตอนนี้เป็นเวลามาจะสามปีแล้วครับ
ความรักของผมกับแฟน ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรหวือหวา
เราก็มีอะไรกันเป็นปกติเหมือนคู่รักทั่วไป แต่จะไม่ปกติคือ ผมไม่ชอบมีเพศสัมพันธ์กับผู้ชายนี่แหละ ตรงนี้ผมเคยปฏิเสธแฟนแบบรุนแรง
จนแฟนผมถามกลับว่า รังเกียจเขามากนักหรือไง ผมถึงกับสะอึก และจุก เพราะ หลายครั้งที่ผมปฏิเสธเขา เขาก็ยอมผมมาโดยตลอด
จนครั้งนั้น ที่เขาพูดแบบนั้นออกมา และด้วยน้ำเสียงแบบที่ทำให้ผม เจ็บเข้าไปในขั้วหัวใจเลยทีเดียว มันเป็นน้ำเสียงที่เจ็บปวดมากๆ
หลังๆผมเลย ปฏิเสธเขาน้อยลง แต่....แน่ล่ะ ว่ามันทำให้ผมรู้สึกไม่ดี เพราะมันเป็นการฝืนตัวเอง แต่ผมเองก็ต้องทำหน้าที่แฟน แล้วก็ต้องเข้าใจธรรมชาติผู้ชายด้วยเหมือนกัน
นอกจากเรื่องเซ็กส์แล้ว ผมมีเรื่องไม่พอใจเขาหลายอย่าง แต่ส่วนมากเป็นเรื่องจุกจิกไร้สาระ ซึ่งผมเคลียร์ และก็ยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นได้แล้วเรียบร้อย เขาเองก็รับฟัง และพยายามปรับให้ผมด้วยเช่นกัน พยายามปรับตัวเข้าหากันนานอยู่ เพราะตอนเป็นเพื่อนกันไม่มีปัญหา แต่พอเป็นแฟนกัน ผมก็เยอะทันที555 ถึงมีอะไรกันแล้ว เขาก็ยังเทคแคร์ดูแลผมดี (แต่หลายครั้งนะ ที่ผมรู้สึกว่า เขาเองก็แค่ใช้ผมเป็นที่ระบายอารมณ์ใคร่)
เขารักผมมาก เอาใจใส่ผมทุกอย่าง ไม่เจ้าชู้ ไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่ม ไม่เล่นการพนัน เชื่อฟังพ่อแม่ เด็กไม่รู้จักโต
......เอ่อ อันสุดท้ายคือสิ่งที่ผมหนักใจ- -(ฮา)
มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเลย จนกระทั่ง ผมได้เจอกับรุ่นน้องคนนึง
ผมไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบ .....จนผมเจอน้องคนนั้นนั่นแหละ
มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่าง ที่ผมก็บอกไม่ถูกว่าคืออะไร มันทำให้ผม คิดถึงแต่น้องเขา รู้สึกโหยหา อยากพูดคุย อยากมองตา อยากสัมผัส แต่พอแค่จับมือกันจริงๆ ผมกลับใจเต้นไม่เป็นส่ำ(จับมือเช็คแฮนด์ทักทาย ไม่มีอะไรในทางชู้สาว) ซึ่งผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยกับแฟนคนปัจจุบัน ไม่เคยใจเต้นตึ๊กตั๊ก อารมณ์สาวน้อยเลย
ผมพยายามคิดว่า มันอาจจะเป็นแค่เพราะว่า อาจจะเป็นอาการเจ้าชู้คิดไปเองของผม ถ้าห่างๆกันไป เดี๋ยวผมก็ลืมๆ เลิกเพ้อไปเอง
แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย ผมคิดถึงน้องเขาหนักมาก และมากจน ผมมานั่งเครียดเพราะรู้สึกผิดกับแฟนตัวเองจนเก็บไปฝันละเมอร้องไห้รู้สึกผิด
(นี่ขนาดแค่แอบไปชอบนะ ไม่ได้นอกใจไปมีอะไรด้วย)
ผมคุยกับแฟนทันที!
ผมทนเก็บไม่ไหว ผมเล่าให้แฟนฟังทุกอย่าง ว่าผมมีคนที่แอบชอบ และคิดถึงเขาอยู่เสมอ แม้แต่เวลาที่กอดแฟน ผมก็ยังหวนคิดถึงเขา
เล่าไปรู้สึกผิดไป ร้องไห้ไปด้วย อายตัวเองมาก กลางร้านก๋วยเตี๋ยวเลย-///-
แฟนผมเขาบอกว่าอึ้ง เขาไม่เคยมีความคิดว่าผมจะทิ้งเขา หรือมีใครใหม่เลย (ไม่เจ้าชู้กันทั้งคู่ และเชื่อใจกันมาก)
แต่เขาก็ปลอบใจและพูดให้ผมเลิกคิดมากหรือโทษตัวเอง ให้สบายใจ และให้ผมทำตามหัวใจตัวเอง
ถ้าหากต้องเลิกกันจริงๆ ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ เพราะเราทั้งคู่ต่างทำทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างๆ ด้วยกันมาอย่างดีที่สุดแล้ว ผ่านเวลาทุกข์สุขร่วมกันแสดงน้ำใจให้เห็นกันอย่างที่สุดแล้ว ถ้าจะมี ก็คงเป็นแค่ความเสียดาย เพราะเขาไม่รู้ว่าจะไปหาใครที่สามารถรักและเข้าใจดูแลเขาได้เท่าเรา
ยิ่งผมฟัง ผมรู้สึกว่า ผมยิ่งสมควรจะต้องรักผู้ชายคนนี้ คนที่เห็นความสุขของผมเป็นสำคัญ และผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย
แต่ลึกๆ ผมแค่กลัวว่า ถ้าผมทิ้งเขาไป แล้วกับคนที่ผมแอบชอบ เขาไม่ชอบผม ผมคงจะสูญเสียคนที่ดีที่สุดไปเพราะตัวผมเอง
ใจผมก็ยังมีแฟนอยู่ แต่ก็ยังมีน้องคนนั้นไม่หายไปด้วยเช่นกัน
ไม่กล้าทิ้งแฟนไป แต่ก็ยังแอบชอบคนอื่นต่อไปไม่เลิก แล้วก็นั่งเหนื่อยกับความรู้สึกผิดในใจตัวเองทุกวัน
ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ผมกลัวว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ผมจะทำร้ายคนที่ผมรักมากให้เหมือนตายทั้งเป็น
ผมควรจะหยุดตัวเองนิ่งๆ หรือปล่อยให้เป็นไปแบบนี้ จนผมเหนื่อยแล้วเลิกไปเองดี.......
ป.ล. อาจจะเขียนวกวนซ้ำซากไปบ้าง ยืดเยื้อไปบ้างก็ต้องขออภัยจริงๆครับ ไม่เก่งกับการเขียนเล่าเรื่องตัวเอง อ่านแต่เรื่องคนอื่นน่ะครับ555+
ป.ล.2 รุ่นน้องที่ผมแอบชอบ เป็นผู้ชายครับ (นี่อาจจะเป็นอีกเรื่องที่ผมหนักใจ ถ้าคบกับผู้ชายอีก ไม่แคล้วคงต้องมีปัญหาเรื่องบนเตียงอีก)
สับสน คิดว่ารักแฟนมากแล้วนะ แต่ทำไม ยังมีอีกคนในใจ?
ผมกับแฟน(เป็นผู้ชาย)คนปัจจุบันที่คบอยู่ ณ ตอนนี้เป็นเวลามาจะสามปีแล้วครับ
ความรักของผมกับแฟน ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรหวือหวา
เราก็มีอะไรกันเป็นปกติเหมือนคู่รักทั่วไป แต่จะไม่ปกติคือ ผมไม่ชอบมีเพศสัมพันธ์กับผู้ชายนี่แหละ ตรงนี้ผมเคยปฏิเสธแฟนแบบรุนแรง
จนแฟนผมถามกลับว่า รังเกียจเขามากนักหรือไง ผมถึงกับสะอึก และจุก เพราะ หลายครั้งที่ผมปฏิเสธเขา เขาก็ยอมผมมาโดยตลอด
จนครั้งนั้น ที่เขาพูดแบบนั้นออกมา และด้วยน้ำเสียงแบบที่ทำให้ผม เจ็บเข้าไปในขั้วหัวใจเลยทีเดียว มันเป็นน้ำเสียงที่เจ็บปวดมากๆ
หลังๆผมเลย ปฏิเสธเขาน้อยลง แต่....แน่ล่ะ ว่ามันทำให้ผมรู้สึกไม่ดี เพราะมันเป็นการฝืนตัวเอง แต่ผมเองก็ต้องทำหน้าที่แฟน แล้วก็ต้องเข้าใจธรรมชาติผู้ชายด้วยเหมือนกัน
นอกจากเรื่องเซ็กส์แล้ว ผมมีเรื่องไม่พอใจเขาหลายอย่าง แต่ส่วนมากเป็นเรื่องจุกจิกไร้สาระ ซึ่งผมเคลียร์ และก็ยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นได้แล้วเรียบร้อย เขาเองก็รับฟัง และพยายามปรับให้ผมด้วยเช่นกัน พยายามปรับตัวเข้าหากันนานอยู่ เพราะตอนเป็นเพื่อนกันไม่มีปัญหา แต่พอเป็นแฟนกัน ผมก็เยอะทันที555 ถึงมีอะไรกันแล้ว เขาก็ยังเทคแคร์ดูแลผมดี (แต่หลายครั้งนะ ที่ผมรู้สึกว่า เขาเองก็แค่ใช้ผมเป็นที่ระบายอารมณ์ใคร่)
เขารักผมมาก เอาใจใส่ผมทุกอย่าง ไม่เจ้าชู้ ไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่ม ไม่เล่นการพนัน เชื่อฟังพ่อแม่ เด็กไม่รู้จักโต
......เอ่อ อันสุดท้ายคือสิ่งที่ผมหนักใจ- -(ฮา)
มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเลย จนกระทั่ง ผมได้เจอกับรุ่นน้องคนนึง
ผมไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบ .....จนผมเจอน้องคนนั้นนั่นแหละ
มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่าง ที่ผมก็บอกไม่ถูกว่าคืออะไร มันทำให้ผม คิดถึงแต่น้องเขา รู้สึกโหยหา อยากพูดคุย อยากมองตา อยากสัมผัส แต่พอแค่จับมือกันจริงๆ ผมกลับใจเต้นไม่เป็นส่ำ(จับมือเช็คแฮนด์ทักทาย ไม่มีอะไรในทางชู้สาว) ซึ่งผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยกับแฟนคนปัจจุบัน ไม่เคยใจเต้นตึ๊กตั๊ก อารมณ์สาวน้อยเลย
ผมพยายามคิดว่า มันอาจจะเป็นแค่เพราะว่า อาจจะเป็นอาการเจ้าชู้คิดไปเองของผม ถ้าห่างๆกันไป เดี๋ยวผมก็ลืมๆ เลิกเพ้อไปเอง
แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย ผมคิดถึงน้องเขาหนักมาก และมากจน ผมมานั่งเครียดเพราะรู้สึกผิดกับแฟนตัวเองจนเก็บไปฝันละเมอร้องไห้รู้สึกผิด
(นี่ขนาดแค่แอบไปชอบนะ ไม่ได้นอกใจไปมีอะไรด้วย)
ผมคุยกับแฟนทันที!
ผมทนเก็บไม่ไหว ผมเล่าให้แฟนฟังทุกอย่าง ว่าผมมีคนที่แอบชอบ และคิดถึงเขาอยู่เสมอ แม้แต่เวลาที่กอดแฟน ผมก็ยังหวนคิดถึงเขา
เล่าไปรู้สึกผิดไป ร้องไห้ไปด้วย อายตัวเองมาก กลางร้านก๋วยเตี๋ยวเลย-///-
แฟนผมเขาบอกว่าอึ้ง เขาไม่เคยมีความคิดว่าผมจะทิ้งเขา หรือมีใครใหม่เลย (ไม่เจ้าชู้กันทั้งคู่ และเชื่อใจกันมาก)
แต่เขาก็ปลอบใจและพูดให้ผมเลิกคิดมากหรือโทษตัวเอง ให้สบายใจ และให้ผมทำตามหัวใจตัวเอง
ถ้าหากต้องเลิกกันจริงๆ ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ เพราะเราทั้งคู่ต่างทำทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างๆ ด้วยกันมาอย่างดีที่สุดแล้ว ผ่านเวลาทุกข์สุขร่วมกันแสดงน้ำใจให้เห็นกันอย่างที่สุดแล้ว ถ้าจะมี ก็คงเป็นแค่ความเสียดาย เพราะเขาไม่รู้ว่าจะไปหาใครที่สามารถรักและเข้าใจดูแลเขาได้เท่าเรา
ยิ่งผมฟัง ผมรู้สึกว่า ผมยิ่งสมควรจะต้องรักผู้ชายคนนี้ คนที่เห็นความสุขของผมเป็นสำคัญ และผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย
แต่ลึกๆ ผมแค่กลัวว่า ถ้าผมทิ้งเขาไป แล้วกับคนที่ผมแอบชอบ เขาไม่ชอบผม ผมคงจะสูญเสียคนที่ดีที่สุดไปเพราะตัวผมเอง
ใจผมก็ยังมีแฟนอยู่ แต่ก็ยังมีน้องคนนั้นไม่หายไปด้วยเช่นกัน
ไม่กล้าทิ้งแฟนไป แต่ก็ยังแอบชอบคนอื่นต่อไปไม่เลิก แล้วก็นั่งเหนื่อยกับความรู้สึกผิดในใจตัวเองทุกวัน
ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ผมกลัวว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ผมจะทำร้ายคนที่ผมรักมากให้เหมือนตายทั้งเป็น
ผมควรจะหยุดตัวเองนิ่งๆ หรือปล่อยให้เป็นไปแบบนี้ จนผมเหนื่อยแล้วเลิกไปเองดี.......
ป.ล. อาจจะเขียนวกวนซ้ำซากไปบ้าง ยืดเยื้อไปบ้างก็ต้องขออภัยจริงๆครับ ไม่เก่งกับการเขียนเล่าเรื่องตัวเอง อ่านแต่เรื่องคนอื่นน่ะครับ555+
ป.ล.2 รุ่นน้องที่ผมแอบชอบ เป็นผู้ชายครับ (นี่อาจจะเป็นอีกเรื่องที่ผมหนักใจ ถ้าคบกับผู้ชายอีก ไม่แคล้วคงต้องมีปัญหาเรื่องบนเตียงอีก)