เราคบกับแฟนมา3ปีกว่า ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนที่คิดมาก จำได้ทุกรายละเอียดอาจจะว่าเป็นคนจู้จี้ก้ได้
แฟนเราเด็กกว่า5ปี ตลอดเวลาที่คบกันก้ดีบ้างร้ายบ้าง วันนึงเขาก็นอกลู่นอกทาง เขาเป็นแบบนี้มา3ครั้ง
เราก้ได้แต่อภัยเขาเรื่อยมา เขาไม่ได้ง้อหรอกนะ เป็นเราซะมากกว่าที่ให้โอกาส แต่ก้เหมือนมันไม่มีค่า เขาก้ยังทำแบบนั้น ถึง3ครั้ง
ความจริงแล้วครั้งที่3นี้เราไม่ไหวแล้วจริงๆคิดว่ามันคงต้องจบ
แต่สุดท้ายก้ใจอ่อน เพราะช่วงนั้นปิดเทอม6เดือนด้วยแหละ เรากลับบ้านไง เลยอยู่ใก้ลกัน จากนั้นก้คบกันเรื่อยๆ
จนเปิดเทอม ก้ทะเลาะกันตามประสาคนนึงเอาแต่ใจคนนึงไม่สนใจ บอกตรงๆหลังๆมานี้เราอ่อนลงมาก เราพยายามปรับ ไม่จี้เขามากเหมือนเมื่อก่อน แต่เขาก้เหมือนจะยิ่งโต เสาร์อาทิตย์ก้อยู่ไม่ติดบ้าน ถ้าเป็นเมื่อก่อน เราไม่ค่อยให้ออกไปหรอกนะ แต่ตอนนี้เราขอแค่ไปไหนก้บอก ถึงที่หมายก้บอก แต่ไม่รุ้ทำไม เขาถึงไม่ทำตามที่ตกลงไว้ เวลาเขาอยู่กับเพื่อน ไม่เคยโทมาบ้างเลย มีแต่เราที่โทรหา คบกันมานานมันย่อมเบื่อ กันเป็นธรรมดา เรายอมรับเลยว่าเบื่อก้พูดว่าเบื่อ แต่ไม่เคยคิดที่จะเลิก ไม่เลย
เมื่อไม่นานนี้เรารับทำงานพารท์ไทม์ เราก้แอบคิดว่าเขาจะน้อยใจที่ไม่มีเวลาให้แต่เปล่าเลย เราทำงานเลิก2ทุ่มกว่าๆ ถึงหอก็3ทุ่ม บางวันกลับมาโทไปเขาก้ไม่รับละ นอนทิ้งเราบ้าง กลายเป็นว่าเป็นเราที่กระวนกระวาย น้อยใจ และเรียกร้องอยู่ฝ่ายเดียว จะนอนโทรมาบอกก่อนก็ได้ เด๋วนี้กลายเป็นเราที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียว ทุกข์ใจอยู่ฝ่ายเดียว เราพยายามคุยกับเขา บอกว่ารุ้สึกยังไง แต่เขาก้รับฟัง แต่ไม่เคยทำให้ดีขึ้นเลย เขาไม่สนใจ พอเราพูดมากๆ เขาก้เริ่มเบื่อ พอเราไม่พูดก้ไม่สนใจ เราอยากให้เขาพูดอะไรบ้าง เขาไม่เคยเลย พอถามว่าอยากให้เราทำยังไง ก้ตอบว่าไม่ต้องทำยังไง พอพูดมากๆ บอกว่าที่เป็นแบบนี้เราเสียใจ เราไม่มีความสุขเลย เขาก้พูดว่า งั้นเลิกดีมั้ย จะได้ไม่ต้องเจอแบบนี้ บอกตรงๆเสียใจมากที่พูดแบบนี้ออกมา ทำไมถึงไม่ปรับ แต่กลับเลือกทางนี้
เป็นแบบนี้คือมันหมดเวลาแล้วใช่มั้ย เหมือนยิ่งแก้ก็ยิ่งแย่ลงทุกที
คิดทบทวนดูแล้ว มันผิดที่เราเองที่เดินกลับมา สุดท้ายคนที่เราไม่เห็นค่า ก้ไม่เห็นค่าอยู่ดี
สุดท้ายแล้วเราต้องหยุดแค่นี้จริงๆหรอ มันไม่มีหนทางที่ดีกว่านี้แล้วใช่มั้ย
จะทำอย่างไรกับรักที่หมดทนทาง
แฟนเราเด็กกว่า5ปี ตลอดเวลาที่คบกันก้ดีบ้างร้ายบ้าง วันนึงเขาก็นอกลู่นอกทาง เขาเป็นแบบนี้มา3ครั้ง
เราก้ได้แต่อภัยเขาเรื่อยมา เขาไม่ได้ง้อหรอกนะ เป็นเราซะมากกว่าที่ให้โอกาส แต่ก้เหมือนมันไม่มีค่า เขาก้ยังทำแบบนั้น ถึง3ครั้ง
ความจริงแล้วครั้งที่3นี้เราไม่ไหวแล้วจริงๆคิดว่ามันคงต้องจบ
แต่สุดท้ายก้ใจอ่อน เพราะช่วงนั้นปิดเทอม6เดือนด้วยแหละ เรากลับบ้านไง เลยอยู่ใก้ลกัน จากนั้นก้คบกันเรื่อยๆ
จนเปิดเทอม ก้ทะเลาะกันตามประสาคนนึงเอาแต่ใจคนนึงไม่สนใจ บอกตรงๆหลังๆมานี้เราอ่อนลงมาก เราพยายามปรับ ไม่จี้เขามากเหมือนเมื่อก่อน แต่เขาก้เหมือนจะยิ่งโต เสาร์อาทิตย์ก้อยู่ไม่ติดบ้าน ถ้าเป็นเมื่อก่อน เราไม่ค่อยให้ออกไปหรอกนะ แต่ตอนนี้เราขอแค่ไปไหนก้บอก ถึงที่หมายก้บอก แต่ไม่รุ้ทำไม เขาถึงไม่ทำตามที่ตกลงไว้ เวลาเขาอยู่กับเพื่อน ไม่เคยโทมาบ้างเลย มีแต่เราที่โทรหา คบกันมานานมันย่อมเบื่อ กันเป็นธรรมดา เรายอมรับเลยว่าเบื่อก้พูดว่าเบื่อ แต่ไม่เคยคิดที่จะเลิก ไม่เลย
เมื่อไม่นานนี้เรารับทำงานพารท์ไทม์ เราก้แอบคิดว่าเขาจะน้อยใจที่ไม่มีเวลาให้แต่เปล่าเลย เราทำงานเลิก2ทุ่มกว่าๆ ถึงหอก็3ทุ่ม บางวันกลับมาโทไปเขาก้ไม่รับละ นอนทิ้งเราบ้าง กลายเป็นว่าเป็นเราที่กระวนกระวาย น้อยใจ และเรียกร้องอยู่ฝ่ายเดียว จะนอนโทรมาบอกก่อนก็ได้ เด๋วนี้กลายเป็นเราที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียว ทุกข์ใจอยู่ฝ่ายเดียว เราพยายามคุยกับเขา บอกว่ารุ้สึกยังไง แต่เขาก้รับฟัง แต่ไม่เคยทำให้ดีขึ้นเลย เขาไม่สนใจ พอเราพูดมากๆ เขาก้เริ่มเบื่อ พอเราไม่พูดก้ไม่สนใจ เราอยากให้เขาพูดอะไรบ้าง เขาไม่เคยเลย พอถามว่าอยากให้เราทำยังไง ก้ตอบว่าไม่ต้องทำยังไง พอพูดมากๆ บอกว่าที่เป็นแบบนี้เราเสียใจ เราไม่มีความสุขเลย เขาก้พูดว่า งั้นเลิกดีมั้ย จะได้ไม่ต้องเจอแบบนี้ บอกตรงๆเสียใจมากที่พูดแบบนี้ออกมา ทำไมถึงไม่ปรับ แต่กลับเลือกทางนี้
เป็นแบบนี้คือมันหมดเวลาแล้วใช่มั้ย เหมือนยิ่งแก้ก็ยิ่งแย่ลงทุกที
คิดทบทวนดูแล้ว มันผิดที่เราเองที่เดินกลับมา สุดท้ายคนที่เราไม่เห็นค่า ก้ไม่เห็นค่าอยู่ดี
สุดท้ายแล้วเราต้องหยุดแค่นี้จริงๆหรอ มันไม่มีหนทางที่ดีกว่านี้แล้วใช่มั้ย