ผมจะมาเล่า แชร์ประสบการ์ณเรื่องที่หลอนๆให้ฟังครับ จะเชื่อไม่เชื่อยังไงผมไม่รู้คือผมเจอมากับตัวจริงๆครับ
คือว่าตอนนั้นผมอยู่ ป.3 ครับ เพิ่งบวชเณรภาคฤดูร้อนเสร็จ ได้ไม่กี่วันมีวันหนึ่งพ่อผมจะไปเล่นตระกร้อกับเพื่อนที่สวนสาธารณะก็ชวนผมไปด้วย บอกว่าเอ่อนี้ทิวพ่อจะไปเล่นตระกร้อไปด้วยไหม ผมก็รีบตอบเลยครับว่าไปๆ(ในใจก็คิดว่าถ้าไปน่าจะมีเพื่อนให้เล่นด้วยเยอะ) พ่อกับผมไปสวนสาธารณะตอน 6โมงเย็นนะครับ แต่พอพ่อเล่นนานเข้าผมก็คิดว่าไม่รู้ว่าพ่อจะเล่นอะไรกันนักกันหนา(เล่นจนถึง4ทุ่มแน่ะครับ) ข้างๆสนามตระกร้อก็จะมีสนามเด็กเล่นที่ผมเจอดีนี้แหละครับ ในสนามเด็กเล่น จะมีชิงช้า ม้าหมุน เรือไวกิ้ง ครับและก็อีกหลายอย่าง ตอนนั้นเพื่อนๆที่เล่นด้วยก็กลับบ้านตั้งแต่ทุ่มหนึ่งล่ะ เวลาก็ล่วงเลยไปจน4ทุ่มกว่าๆ ผมก็ชวนพ่อกลับบ้านแต่พ่อบอกว่า เดี๋ยวอย่าเพิ่งรอพ่ออีกนิดน่ะ(ผมก็คิดในใจน่ะ นี้เพื่อนพ่อก็จริงๆน่ะเล่นอะไรจะสนุกขนาดนั้น) ตอนนั้นผมก็เซ็งพ่อมากๆเลยครับ เลยไปนนั่งรอพ่อก้มหน้าลงบนม้านั่งไกลจากสนามตระกร้อประมาณ 20 เมตรครับ หันหน้าไปทางสนามเด็กเล่น พอสักพักผมได้ยินเสียง "เอียดอาด เอียดอาด"ดังขึ้น เหมือนคนเกว่งชิงช้าแล้วมันมีเสียงดังครับ พอผมเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองดีๆ ผมเห็นเอิ่มมันจะเป็นเรือไวกิ้งครับ ค่อยๆเกว่ง จากช้าๆค่อยเร็ว เร็วขึ้นเรื่อยๆเหมือนมีใครมาเล่นยังไงยังงั้น ตอนนั้นคือว่าอยู่แค่ ป.3 ก็ไม่ได้คิดอะไรมากครับ แต่ผมก้ยังเอ่ะใจว่า ทำไมมันถึงเกว่งได้ ทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่เลย เพื่อนๆที่มาเล่นด้วยก็กลับบ้านตั้งแต่1ทุ่มแล้ว คือสนามเด็กเล่นค่อนข้างจะมีแสงไฟสลั่วๆน่ะครับ แต่จ้องมองดีๆ มันก็ไม่มีใครอยู่ดี ผมก็มองอยู่ประมาณสัก5นาที ตลอด5นาที เรือไวกิ้งตรงนั้นไม่มีทีท่าว่าจะช้าลงเลยนะครับ ความเร็วก็คงตัวอยู่อย่างงั้น ก็พอดีว่าพ่อเล่นตระกร้อเสร็จพอดีครับ ผมก็บอกให้พ่อดู ผมบอกว่าพ่อๆ ดูนั่นสิไม่มีคนทำไมชิงช้ามันเกว่งเองครับ พ่อผมรีบบอกเลยว่า เฮ๊ย!! อย่าพูด ไปรีบกลับ ผมกับพ่อก็รีบกลับบ้านเลย
(แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือแม่โมโหครับ ด่าไม่ยั้งมาเป็นชุดเลย) ขอบคุณครับ
สนามเด็กเล่น สยอง!!
คือว่าตอนนั้นผมอยู่ ป.3 ครับ เพิ่งบวชเณรภาคฤดูร้อนเสร็จ ได้ไม่กี่วันมีวันหนึ่งพ่อผมจะไปเล่นตระกร้อกับเพื่อนที่สวนสาธารณะก็ชวนผมไปด้วย บอกว่าเอ่อนี้ทิวพ่อจะไปเล่นตระกร้อไปด้วยไหม ผมก็รีบตอบเลยครับว่าไปๆ(ในใจก็คิดว่าถ้าไปน่าจะมีเพื่อนให้เล่นด้วยเยอะ) พ่อกับผมไปสวนสาธารณะตอน 6โมงเย็นนะครับ แต่พอพ่อเล่นนานเข้าผมก็คิดว่าไม่รู้ว่าพ่อจะเล่นอะไรกันนักกันหนา(เล่นจนถึง4ทุ่มแน่ะครับ) ข้างๆสนามตระกร้อก็จะมีสนามเด็กเล่นที่ผมเจอดีนี้แหละครับ ในสนามเด็กเล่น จะมีชิงช้า ม้าหมุน เรือไวกิ้ง ครับและก็อีกหลายอย่าง ตอนนั้นเพื่อนๆที่เล่นด้วยก็กลับบ้านตั้งแต่ทุ่มหนึ่งล่ะ เวลาก็ล่วงเลยไปจน4ทุ่มกว่าๆ ผมก็ชวนพ่อกลับบ้านแต่พ่อบอกว่า เดี๋ยวอย่าเพิ่งรอพ่ออีกนิดน่ะ(ผมก็คิดในใจน่ะ นี้เพื่อนพ่อก็จริงๆน่ะเล่นอะไรจะสนุกขนาดนั้น) ตอนนั้นผมก็เซ็งพ่อมากๆเลยครับ เลยไปนนั่งรอพ่อก้มหน้าลงบนม้านั่งไกลจากสนามตระกร้อประมาณ 20 เมตรครับ หันหน้าไปทางสนามเด็กเล่น พอสักพักผมได้ยินเสียง "เอียดอาด เอียดอาด"ดังขึ้น เหมือนคนเกว่งชิงช้าแล้วมันมีเสียงดังครับ พอผมเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองดีๆ ผมเห็นเอิ่มมันจะเป็นเรือไวกิ้งครับ ค่อยๆเกว่ง จากช้าๆค่อยเร็ว เร็วขึ้นเรื่อยๆเหมือนมีใครมาเล่นยังไงยังงั้น ตอนนั้นคือว่าอยู่แค่ ป.3 ก็ไม่ได้คิดอะไรมากครับ แต่ผมก้ยังเอ่ะใจว่า ทำไมมันถึงเกว่งได้ ทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่เลย เพื่อนๆที่มาเล่นด้วยก็กลับบ้านตั้งแต่1ทุ่มแล้ว คือสนามเด็กเล่นค่อนข้างจะมีแสงไฟสลั่วๆน่ะครับ แต่จ้องมองดีๆ มันก็ไม่มีใครอยู่ดี ผมก็มองอยู่ประมาณสัก5นาที ตลอด5นาที เรือไวกิ้งตรงนั้นไม่มีทีท่าว่าจะช้าลงเลยนะครับ ความเร็วก็คงตัวอยู่อย่างงั้น ก็พอดีว่าพ่อเล่นตระกร้อเสร็จพอดีครับ ผมก็บอกให้พ่อดู ผมบอกว่าพ่อๆ ดูนั่นสิไม่มีคนทำไมชิงช้ามันเกว่งเองครับ พ่อผมรีบบอกเลยว่า เฮ๊ย!! อย่าพูด ไปรีบกลับ ผมกับพ่อก็รีบกลับบ้านเลย
(แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือแม่โมโหครับ ด่าไม่ยั้งมาเป็นชุดเลย) ขอบคุณครับ