ต้องบอกไว้ก่อนนะครับว่า โดยปกติผมเป็นคนชอบคิดมาก มีอะไรก็ชอบเก็บไปคิดเรื่อยเปื่อย ฟุ้งซ่านไปเรื่อย
เรื่องคือว่า ผมว่างงานมาได้ซักระยะแล้ว
ซึ่งผมโดนคนรอบข้างกดดันอย่างมาก เนื่องจากยังไม่มีงานทำมานานพอสมควร แล้วครอบครัวผมมักจะชอบบังคับให้ผมไปสอบหรือสมัครงานอะไรที่ผมไม่ได้สนใจ ซึ่งผมเคยบอกพวกเขาไปแล้ว พวกเขาก็ไม่ฟัง ผมจึงต้องโดนบังคับอ่านหนังสือที่ไม่ชอบ ทำให้ไม่มีกำลังใจที่จะอ่าน มันทำให้ผมเครียด เรื่องเพื่อน คือเพื่อนสนิทผมพวกเขาก็ได้งานทำที่ต่างจังหวัดกันหมดเลย แล้วแต่ละคนก็ยุ่งกับงาน เลยไม่ค่อยได้ติดต่อกันมาก ทุกวันนี้ถ้าไม่นับครอบครัวที่บ้านแล้ว ผมแทบไม่ได้พูดคุยกับใครเลย สิ่งต่างๆเหล่านี้ทำให้ผมเครียดมาก
อยู่บ้าน ผมก็หา สมัครงานไป ช่วงว่างๆผมเลยหาอนิเมะดู เพื่อคิดว่าจะได้แก้เครียดได้บ้าง
ผลที่ได้คือ จากการที่เป็นคนคิดมาก ทำให้ผมดูแล้วเก็บเอามาคิด คิด คิด ไปเรื่อยตลอด จินตนาการไปเรื่อยว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ จิ้นตัวละคร ซึ่งมันฟังดูธรรมดาสำหรับคนดูอนิเมะใช่มั้ยครับ
แต่ ไม่รู้สิ ผมบรรยายไม่ค่อยถูกอ่ะว่ารู้สึกอย่างไร แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองมักจะจริงจังมากไป ผมนั่งคิด คิด คิด คิดว่าทำไมตัวละครนี้ถึงได้ทำแบบนี้ ตัวละครนั้นทำแบบนั้นลงไปได้อย่างไร ไม่อยากให้มันจบบ้าง เรื่องหลังจบจะเป็นยังไง อนิเมะบางเรื่องที่เหมือนไม่ค่อยมีสาระอะไรมากมาย มีจุดขายแค่ที่ตัวละสาวหน้าอกโตๆ มันก็ยังมีประเด็นให้ได้คิดไปต่างๆนานาจนได้เลยครับ คิดไปเรื่อยๆ บางทีก็จินตนาการว่าได้ไปพบเจอพวกเขา ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน อะไรแบบนี้อ่ะครับ บางทีจนจะเช้าแล้วก็ยังไม่นอน และกลายเป็นว่าผมรู้สึกว่าตัวเองเครียดหนักยิ่งกว่าเดิม
อีกอาการที่ผมมักจะเป็นคือ การแต่งเรื่องราวครับ อันนี้ไม่ได้เกี่ยวกับอนิเมะทั้งหมด เรื่องราวที่ผมแต่งก็เป็นเรื่องราวของตัวเอง อธิบายง่ายๆเลยก็คือ มาจินตนาการ สร้างโลกอีกใบขึ้นมาในหัว สร้างตัวละคร สร้างเรื่องราวต่างๆมาดำเนินชีวิตกับตัวเอง ซึ่งสิ่งที่ผมใช้เป็นตัวดำเนินเรื่องราวคือ เพลง เปิดฟังเพลงไหน ก็แต่งขึ้นมา ซึ่งผมเป็นคนชอบฟังเพลงเศร้าอยู่แล้ว ไม่รู้ด้วยเหตุผลนี้หรือเปล่า บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึกเศร้าๆ เครียดกว่าเดิม ซึ่งอาการแบบนี้ผมเป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ เพราะต้องเล่นคนเดียวมาตลอด เลยไม่ได้คิดอะไรมากกับอาการนี้ แต่พอผมมาเกิดความเครียดตามที่ว่ามาด้านบน มันทำให้ผมคิดขึ้นมาว่า เฮ้ย ไอ้ลักษณะอาการแบบนี้ของเรา มันปกติรึเปล่า
อ่อ แล้วผมขอเพิ่มเติมอีกประเด็นปัญหาที่เคยเกิดกับผมนะครับ มีใครเคยเป็นไหม อยู่ดีก็เกิดรู้สึก "รัก" ไม่สิ มันน่าจะใช้คำว่า "ลุ่มหลง" มากกว่า ลุ่มหลงตัวละครในอนิเมะ ที่มันไม่มีตัวตนอยู่จริงนะครับ ผมเคยเป็นนานแล้ว มันรู้สึกเครียด และอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก บางทีเราก็จินตนาการว่าตัวละครตัวนั้นมาอยู่ตรงหน้าเรา บางทีพอเราคิดว่าเราไม่มีทางสมหวัง เพราะตัวละครนั้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มีอยู่จริงบนโลก มันก็รู้สึกเจ็บแปลกๆ คืออาการที่ว่านี้ ปัจจุบันมีบ้างครับ แต่ไม่ได้เป็นหนักเหมือนเมื่อก่อน ผมเห็นว่ามันมีความเกี่ยวข้องกันเลยโพสต์เรื่องนี้ด้วย
ล่าสุด ตอนผมตั้งกระทู้นี้ตอนตีสี่ครึ่ง ผมดูอนิเมะเรื่องหนึ่งจบไปตอนดึกๆ แล้วก็คิดมาก ฟุ้งซ่านไปเรื่อย จนตอนนี้ยังนอนไม่หลับเลยครับ
ผมเลยมาตั้งกระทู้ขอคำปรึกษาหน่อยครับ ว่าอาการแบบต่างๆนี้ของผมมันปกติหรือไม่อย่างไร แล้วผมควรทำยังไงดี ตอนนี้มันเครียดจากหลายๆเรื่องน่ะครับ มันสับสนไปหมด
ขอบคุณทุกคำตอบมากครับ
กระทู้ขอคำปรึกษา เรื่องความเครียดกับการดูอนิเมะ ? จิตใจผมไม่ปกติ หรือผมแค่คิดไปเอง ?
เรื่องคือว่า ผมว่างงานมาได้ซักระยะแล้ว
ซึ่งผมโดนคนรอบข้างกดดันอย่างมาก เนื่องจากยังไม่มีงานทำมานานพอสมควร แล้วครอบครัวผมมักจะชอบบังคับให้ผมไปสอบหรือสมัครงานอะไรที่ผมไม่ได้สนใจ ซึ่งผมเคยบอกพวกเขาไปแล้ว พวกเขาก็ไม่ฟัง ผมจึงต้องโดนบังคับอ่านหนังสือที่ไม่ชอบ ทำให้ไม่มีกำลังใจที่จะอ่าน มันทำให้ผมเครียด เรื่องเพื่อน คือเพื่อนสนิทผมพวกเขาก็ได้งานทำที่ต่างจังหวัดกันหมดเลย แล้วแต่ละคนก็ยุ่งกับงาน เลยไม่ค่อยได้ติดต่อกันมาก ทุกวันนี้ถ้าไม่นับครอบครัวที่บ้านแล้ว ผมแทบไม่ได้พูดคุยกับใครเลย สิ่งต่างๆเหล่านี้ทำให้ผมเครียดมาก
อยู่บ้าน ผมก็หา สมัครงานไป ช่วงว่างๆผมเลยหาอนิเมะดู เพื่อคิดว่าจะได้แก้เครียดได้บ้าง
ผลที่ได้คือ จากการที่เป็นคนคิดมาก ทำให้ผมดูแล้วเก็บเอามาคิด คิด คิด ไปเรื่อยตลอด จินตนาการไปเรื่อยว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ จิ้นตัวละคร ซึ่งมันฟังดูธรรมดาสำหรับคนดูอนิเมะใช่มั้ยครับ
แต่ ไม่รู้สิ ผมบรรยายไม่ค่อยถูกอ่ะว่ารู้สึกอย่างไร แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองมักจะจริงจังมากไป ผมนั่งคิด คิด คิด คิดว่าทำไมตัวละครนี้ถึงได้ทำแบบนี้ ตัวละครนั้นทำแบบนั้นลงไปได้อย่างไร ไม่อยากให้มันจบบ้าง เรื่องหลังจบจะเป็นยังไง อนิเมะบางเรื่องที่เหมือนไม่ค่อยมีสาระอะไรมากมาย มีจุดขายแค่ที่ตัวละสาวหน้าอกโตๆ มันก็ยังมีประเด็นให้ได้คิดไปต่างๆนานาจนได้เลยครับ คิดไปเรื่อยๆ บางทีก็จินตนาการว่าได้ไปพบเจอพวกเขา ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน อะไรแบบนี้อ่ะครับ บางทีจนจะเช้าแล้วก็ยังไม่นอน และกลายเป็นว่าผมรู้สึกว่าตัวเองเครียดหนักยิ่งกว่าเดิม
อีกอาการที่ผมมักจะเป็นคือ การแต่งเรื่องราวครับ อันนี้ไม่ได้เกี่ยวกับอนิเมะทั้งหมด เรื่องราวที่ผมแต่งก็เป็นเรื่องราวของตัวเอง อธิบายง่ายๆเลยก็คือ มาจินตนาการ สร้างโลกอีกใบขึ้นมาในหัว สร้างตัวละคร สร้างเรื่องราวต่างๆมาดำเนินชีวิตกับตัวเอง ซึ่งสิ่งที่ผมใช้เป็นตัวดำเนินเรื่องราวคือ เพลง เปิดฟังเพลงไหน ก็แต่งขึ้นมา ซึ่งผมเป็นคนชอบฟังเพลงเศร้าอยู่แล้ว ไม่รู้ด้วยเหตุผลนี้หรือเปล่า บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึกเศร้าๆ เครียดกว่าเดิม ซึ่งอาการแบบนี้ผมเป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ เพราะต้องเล่นคนเดียวมาตลอด เลยไม่ได้คิดอะไรมากกับอาการนี้ แต่พอผมมาเกิดความเครียดตามที่ว่ามาด้านบน มันทำให้ผมคิดขึ้นมาว่า เฮ้ย ไอ้ลักษณะอาการแบบนี้ของเรา มันปกติรึเปล่า
อ่อ แล้วผมขอเพิ่มเติมอีกประเด็นปัญหาที่เคยเกิดกับผมนะครับ มีใครเคยเป็นไหม อยู่ดีก็เกิดรู้สึก "รัก" ไม่สิ มันน่าจะใช้คำว่า "ลุ่มหลง" มากกว่า ลุ่มหลงตัวละครในอนิเมะ ที่มันไม่มีตัวตนอยู่จริงนะครับ ผมเคยเป็นนานแล้ว มันรู้สึกเครียด และอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก บางทีเราก็จินตนาการว่าตัวละครตัวนั้นมาอยู่ตรงหน้าเรา บางทีพอเราคิดว่าเราไม่มีทางสมหวัง เพราะตัวละครนั้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มีอยู่จริงบนโลก มันก็รู้สึกเจ็บแปลกๆ คืออาการที่ว่านี้ ปัจจุบันมีบ้างครับ แต่ไม่ได้เป็นหนักเหมือนเมื่อก่อน ผมเห็นว่ามันมีความเกี่ยวข้องกันเลยโพสต์เรื่องนี้ด้วย
ล่าสุด ตอนผมตั้งกระทู้นี้ตอนตีสี่ครึ่ง ผมดูอนิเมะเรื่องหนึ่งจบไปตอนดึกๆ แล้วก็คิดมาก ฟุ้งซ่านไปเรื่อย จนตอนนี้ยังนอนไม่หลับเลยครับ
ผมเลยมาตั้งกระทู้ขอคำปรึกษาหน่อยครับ ว่าอาการแบบต่างๆนี้ของผมมันปกติหรือไม่อย่างไร แล้วผมควรทำยังไงดี ตอนนี้มันเครียดจากหลายๆเรื่องน่ะครับ มันสับสนไปหมด
ขอบคุณทุกคำตอบมากครับ