ดิฉันมีประสบการณ์ที่จะขอเล่าและขอระบายทีนะค่ะ หวังว่าจะไม่เป็นที่รำคาญต่อท่านผู้อ่านมากนักนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ดิฉัน เพิ่งเคยรู้จักและเจอสังคม
ไม่จริงใจต่อกันก็ตอนที่เข้ามหาวิทยาลัยนี่แหละค่ะ เพราะตอนก่อนเข้ามหาวิทยาลัย ดิฉันเรียนอยู่โรงเรียนบ้านนอก แล้วก็มีเพื่อนที่ดีพอสมควรนะค่ะแต่พอมาเรียนที่มหาวิทยาลัยปั๊บ! เพื่อนที่เคยเรียนมาด้วยกันตั้งแต่บ้านนอกต่างก็แยกย้าย ไปเรียนหรือทำงานกันหมดเลยค่ะ แต่ก็เหลือเพื่อนคนหนึ่งนะค่ะ ที่ดิฉันคิดว่าเค้าเหมือนเดิม เพราะเค้าก็ยังมีนิสัยเหมือนเดิมคือ นางจะมีนิสัยเห้นแก่ตัวนะค่ะ เพราะนางเคยบอกว่าครอบครัวของสอนว่า จะทำอะไรก็แล้วแต่ให้นึกถึงตัวเองและเอาตัวเองให้รอดก่อน ไม่ต้องไปสนใจคนอื่น นางเคยบอกแบบนี้ ดิฉันก็ไม่ได้คิดอะไร และก็เข้าใจในคำสอนของครอบครัวของนางนะค่ะ แต่มันขัดแยงกับที่แม่พูดสอนเราทุกวันตลอดเวลาว่า คนเราถ้าอยากให้คนอื่นเค้าดีกับเราเราต้องดีกับเค้า ต้องมีนำ้ใจให้ผู้อื่น ต้อง ซื่อสัตย์ ขยัน อดทน ต้องมีสติรู้ว่าเราทำอะไรอยู่ แม่สอนเราแบบนี้ เราก็ทำตามอะนะ แต่นางจะทำอะไรก็เพื่อตัวเองตลอดเลย ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรนะ แต่พอเพื่อนบอกว่าให้ลองสังเกตดูว่านางจะเห็นแก่ตัวเรื่องใดบ้าง ที่สังเกตมาได้คือ
1 ตอนปิดเทอมซัมเมอร์ ดิฉันไปทำงานอีเว่นตามบูธสินค้าที่ห้างใน จ.เชียงใหม่กลับมาที่ห้องแล้วหิวข้าวมากๆ เปิดตู้เย็นดู มาม่า หาย ข้าวสารที่แม่เอามาให้ก็หมด ปาดดดดดดดดด.......... มันหายไปไหนก็ไม่รู้ เราเลยหัวเสียแล้วถามนางไปว่าแก ข้าวเรากับมาม่าเค้าอะ หายไปไหนหมด นางบอกว่านางกินหมดแล้ว
ดิฉันถึงกับเงิบ พูดอะไรไม่ออก ตอนดึกนั้นดิฉันเลยต้อง อดข้าวไป
2 เรื่องผู้ชาย นางเป็นคนที่ชอบนัดเจอผู้ชายทางแชทมากค่ะ คือนางจะนัดเจอให้มาที่ห้องเลย แบบ วันละคนอะไรประมาณนี้เลยอะค่ะ (ถ้านางได้อ่านเรื่องนี้คงรู้ตัวนะค่ะเพราะมันคือเรื่องจริงที่อดทนมา 1 ปีเต็ม) เอามาโดยไม่ได้โทรบอกเลยแล้วเอามาทำอะไรกันหรือป่าวอันนั้นก็ไม่รู้กับนางนะค่ะ แต่ประเด็นคือ ทำไม่โทรบอกเราบ้างอะ ว่าเราก็เป็นเจ้าของห้องด้วยนะ (เราไม่เคยเอามาแบบนี้เลยขอบอก)
แล้วอะไรๆ อีกหลายๆอย่าง คือมันเอือมจนไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว คือ เราเข้าใจนะว่าการเลี้ยงดูมันต่างบ้านต่างครอบครัวนะ แต่ถ้าจะสอนลูกให้เห็นแก่ตัวแบบนี้เนี๊ยะ มันเกินไปป่าวค่ะ คือมันระบายในเฟชไม่ได้อะค่ะ เลยอยากพูดในพันทิปมากกว่า ถ้าหากว่ารบกวนก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ฮี่....ฮี่...ฮี่!
การเลี้ยงดูจากครอบครัวบ่งบอกได้ถึงสันดานจริงๆค่ะ
ดิฉัน เพิ่งเคยรู้จักและเจอสังคม
1 ตอนปิดเทอมซัมเมอร์ ดิฉันไปทำงานอีเว่นตามบูธสินค้าที่ห้างใน จ.เชียงใหม่กลับมาที่ห้องแล้วหิวข้าวมากๆ เปิดตู้เย็นดู มาม่า หาย ข้าวสารที่แม่เอามาให้ก็หมด ปาดดดดดดดดด.......... มันหายไปไหนก็ไม่รู้ เราเลยหัวเสียแล้วถามนางไปว่าแก ข้าวเรากับมาม่าเค้าอะ หายไปไหนหมด นางบอกว่านางกินหมดแล้ว
ดิฉันถึงกับเงิบ พูดอะไรไม่ออก ตอนดึกนั้นดิฉันเลยต้อง อดข้าวไป
2 เรื่องผู้ชาย นางเป็นคนที่ชอบนัดเจอผู้ชายทางแชทมากค่ะ คือนางจะนัดเจอให้มาที่ห้องเลย แบบ วันละคนอะไรประมาณนี้เลยอะค่ะ (ถ้านางได้อ่านเรื่องนี้คงรู้ตัวนะค่ะเพราะมันคือเรื่องจริงที่อดทนมา 1 ปีเต็ม) เอามาโดยไม่ได้โทรบอกเลยแล้วเอามาทำอะไรกันหรือป่าวอันนั้นก็ไม่รู้กับนางนะค่ะ แต่ประเด็นคือ ทำไม่โทรบอกเราบ้างอะ ว่าเราก็เป็นเจ้าของห้องด้วยนะ (เราไม่เคยเอามาแบบนี้เลยขอบอก)
แล้วอะไรๆ อีกหลายๆอย่าง คือมันเอือมจนไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว คือ เราเข้าใจนะว่าการเลี้ยงดูมันต่างบ้านต่างครอบครัวนะ แต่ถ้าจะสอนลูกให้เห็นแก่ตัวแบบนี้เนี๊ยะ มันเกินไปป่าวค่ะ คือมันระบายในเฟชไม่ได้อะค่ะ เลยอยากพูดในพันทิปมากกว่า ถ้าหากว่ารบกวนก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ฮี่....ฮี่...ฮี่!