เรื่องของผม... กับเธอคนนั้น มันก็จบไปนานแล้ว ตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมา จนมาวันนี้ก็เกือบ10เดือนแล้วที่เลิกกันไป ผมพูดตรงๆน๊ะผมเกลียดเธอมากที่เธอทิ้งผมไป ผมเสียใจและเสียความรู้สึกมากกับ ผญ.คนนี้ที่ผมรัก ผมอยากจะลืมทุกๆอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ ไม่อยากจำไม่ได้รับรู้อะไรทั้งนั้น เกลียดมากที่เธอทำกับผมทุกๆอย่าง แต่!!!ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เมื่อคืนผมกลับฝันว่าเราสองคนคืนดีกันไปเที่ยวด้วยกัน (ในฝันผมมีความสุขมากที่ได้คืนดีกับเธอได้กลับมารักกันอีก) มีความสุขมากจริงๆตอนที่ฝัน แต่พอตื่นขึ้นมาผมเกลียดเธอมาก เกลียดตัวผมเองที่ฝันถึงเธออยู่แบบนี้ทุกๆอาทิตย์ ทุกๆเดือน ทั้งๆที่ผมไม่ได้รับรู้เรื่องของเธอแม้แต่น้อย ไม่ได้ยุ่งอะไรกับเธออีกเลย แต่ทำไมผมถึงกลับฝันถึงเธอ ฝันว่ารักกันเหมือนเดิมเมื่อก่อน
ผมว่าผมลืมเธอได้แล้ว หยุดเสียใจหยุดร้องไห้ได้นานแล้ว แต่มีอย่างเดียว ผมหยุดฝันถึงเธอไม่ได้เลย ฝันแทบทุกอาทิตย์ เป็นอยู่อย่างนี้มาจะ10เดือนแล้ว มันไม่ยอมหยุดฝันสักที เหมือนมันมีอะไรสักอย่างที่มันต้องฝันถึงเธอ
*เธอไม่ใช่รักแรกของผม แต่เธอเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรักมาก เราคบกันมา4ปี คบกันมาตั้งแต่ จบม.6ใหม่ๆ ตอนนั้นเราแอดมินชั่นเธอเลือก ครุ จุฬา ส่วนผมก็เลือก วิศวะ ม.เกษตร เพื่อที่จะตามไปอยู่กับเธอใกล้ๆ ม.เกษตร-จุฬา ใช้เวลาเดินทางไม่ถึง1ชม. ผมไปหาเธอแทบทุกอาทิตย์ ไปเที่ยวด้วยกันตลอด โทรคุยกันตลอดทุกๆวัน คือแบบมั่นใจเลยว่าเธอคนนี้ "ตลอดไป" แน่นอน
หลายคนอาจจะนึกหน้าไม่ออก ถ้าถามว่าเราสองคนหน้าตาเป็นยังไง เราสองคนหน้าตาดีพอสมควร อิอิ ไม่ได้ชมตัวเองนะ เรื่องจริง!!! 555+
เราสองคนเป็นคนขาว เธอสวยไม่ถึงกับมากมาย แต่ก็มีคนมาชอบเย๊อะ มาจีบเยอะพอสมควร เธอน่ารัก น่าหลงไหล
ส่วนตัวผมก็ขาว สูง176 นน.67 ก็มีคนมาชอบเย๊อะเหมือนกัน ส่วนมากจะผมจะสเปกพวกเกย์มากกว่า 555+
เราสองคนรักกันนะ ผมรักเธอมาก ผมให้ใจเธอไปหมดแล้ว ตั้งแต่ที่คบกันมาผมไม่เคยนอกใจเธอแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยบอกเลิกเธอแม้แต่ครั้งเดียว ส่วนเรื่อง ผญ.อาจจะมีบ้างเวลาอยู่กับเพื่อน มองสาวๆบ้างตามภาษา ผช. ตามภาษาเพื่อนๆ แต่ผมไม่เคยคิดจะมีใครใหม่เลย ผมมักจะเป็นคนที่ชอบเซอร์ไพรส์แฟนบ่อยๆตามโอกาส
วันวาเลนไทน์ปีแรกที่คบกัน ผมแกล้งเธอว่าไม่มีอะไรให้ แต่พอเธอเผลอ ผมก็ไปเอาดอกไม้ช่อใหญ่ที่เตรียมไว้มาให้
วันวาเลนไทน์ปีที่สอง ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่
*ปีที่สาม ปีนี้เริ่มเปลี่ยน ผมก็เซอร์ไพรส์เธอตามปกติ แต่เธอไม่ได้เตรียมของมาให้ผม เพราะเธอบอกแค่ไปกินข้าวด้วยกันอยู่ด้วยกันก็พอแล้ว แต่เธอกลับเอาไปให้คนอื่น จุดเปลี่ยนอยู่ปีที่3
*ปีที่4ผมตั้งใจเอาดอกไม้ช่อใหญ่มาก เพื่อที่จะไปให้เธอ แต่เธอกลับไม่อยากไปเที่ยวกับผม เพราะเธอคงอยากไปเที่ยวกับใครสักคน
**พูดถึงจุดเปลี่ยนปีที่3 เราทะเลาะกันบ่อยมาก เธอมักจะบอกเลิกผมเป็นประจำร้อยครั้งพันครั้งที่ทะเลาะกัน ถึงผมไม่ผิดผมก็ง้อเธอ ขอโทษเธอตลอด เพราะผมรักเธอ ไม่อยากเลิกกับเธอ จนมาวันนึง ผมเรียนวิศวะก็ต้องมีออกภาคสนามไปยังที่อื่นเป็นปกติ ตอนนั้นเราทะเลาะกัน เป็นวันแรกเลยที่เธอบอกเลิกผมอย่างจริงจัง เธอบอกเธอไม่ได้รักผมแล้ว เธอบอกว่าเธอชอบรุ่นน้องคนนึงอยู่ ซึ่งอยู่คณะเดียวกันทำงานด้วยกันตลอด เธอใจอ่อน วันแรกเลยที่ทำให้ผมเสียใจมาก แล้วก็เป็นวันแรกที่ผมไม่ชอบไอ่รุ่นน้องคนนี้ แต่สุดท้ายผมก็ไปง้อเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เธอก็ขอโทษผมที่ใจอ่อน ขอโทษว่าจะไม่ยุ่งกะไอ่รุ่นน้องคนนี้อีก
***จนมาปีที่4 เธอเริ่มห่างจากผม รูปคู่ที่เธอเคยเอาลงเฟสเธอกลับไม่เอาลงเลย สถานะบนเฟสเธอกลับตั้งให้เฟสผมเห็นแค่คนเดียวว่ายังคบกับผมอยู่ แต่เฟสคนอื่นจะไม่เห็นว่าเธอกำลังคบกับผม เธอกลับบอกกับผมว่า เรื่องรูปเธอไม่อยากเอาลเพราะเธอมีอาจารย์เป็นเพื่อนในเฟสเยอะมาก กลัวว่าจะดูไม่เหมาะสม เธอก็เลยไม่เอาลง รวมถึงเรื่องสถานะด้วย ถ้าอาจารย์เห็นมันจะดูไม่ดี
แล้วพักหลังๆนี้เธอมักจะไปเที่ยวกะไอ่รุ่นน้องคนนั้นบ่อยมาก แต่ไปเป็นกลุ่มกะรุ่นพี่บ้างมีรุ่นน้องบ้าง เธอก็บอกแค่พี่น้องกัน ผมก็เชื่อเธอมาตลอด จนผมเริ่มไม่ไหวกะไอ่รุ่นน้องคนนี้ ผมยอมรับผมอารมณ์ร้อนมาก โดยเฉพาะเรื่องไอ่รุ่นน้องคนนี้ อาจจะมีปากเสียงกันเธอบ้าง ผมยอมรับ แต่เธอก็ปฏิเสธทุกครั้งว่าไม่ได้เกินคำว่าพี่น้องเลย ปีที่4นี้เธอบอกเลิกผมเป็นว่าเล่น แต่ผมก็ง้อเธอมาตลอด จนสุดท้ายผมเริ่มไม่มีความสุข เธอขออยู่คนเดียวกับผมตลอด เธอต้องการอยู่คนเดียว เธอบอกว่าเธอจะไม่มีใครอีกแล้ว เธอจะอยู่คนเดียวหยุดเรื่องความรักสักพัก เธอขอเวลาพักใจบ้าง แต่ผมก็ไม่เคยให้เธอเลย จนมาวันนึง ผมให้สิ่งที่เธอต้องการ เธอขอผมอยู่คนเดียวได้สำเร็จ เธอบอกกับผมว่า ถ้าเธอรู้ใจตัวเธอเองแล้วเธอจะกลับมาหาผมเอง แต่เราก็ยังคุยกันอยู่แต่ความรู้สึกเธอเหมือนคนหมดใจแล้วจริงๆ ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบด้วย ผมเลยให้เวลาเธออ่านหนังสือเตรียมตัวสอบ เราหยุดคุยกันไปสักพัก อาจจะได้คิดอะไรหลายๆอย่างทั้งสองฝ่าย
จนผมสอบปลายภาควิชาสุดท้ายเสร็จ ผมโทรไปหาเธอ ผมขอเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม กลับมาคุยกันเหมือนเดิม คำแรกที่เธอพูด "จะดีหรอแล้วคนที่เราคุยด้วยอยู่ล่ะ" ผมน้ำตาซึมแล้วรีบไปหาเธอทันที นั่งรอเธอตั้งแต่บ่ายจนถึง6โมงเย็น เธอไม่ยอมลงมาหาผม ที่ไหนได้มารู้ทีหลังเธอกลับไปเที่ยวกะไอ่รุ่นน้องคนนั้น จากนั้นเธอก็เริ่มบล๊อกเบอร์ผม ไม่ให้ผมโทรหา จนมาถึงวันที่ครบรอบวันที่เราคบกันปีที่4 ผมไปโพสหน้าเฟสเธอ ขอเธอคืนดี แต่เธอกลับลบออก แล้วมาโพสหน้าเฟสผมประมาณว่า "ทำไมเธอถึงทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ฉันมีความสุขดีที่เป็นอย่างนี้ ปล่อยฉันไปเถอะ อย่ามาทำแบบนี้อีก ถ้ายังเห็นแก่คำว่า"เพื่อน"ของเราอยู่ ปล่อยฉันไปเถอะขอร้อง"
ผมร้องไห้เสียใจมาก หลังจากนั้นผมก้ไม่ยุ่งกับเธออีกเลย เธอลบผมออกจากเพื่อน ลบเฟสเพื่อนผมออก ลบเฟสพี่น้องญาติๆผมออกหมด เพื่อที่จะไม่ให้ใครมารับรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอ จนมาวันนี้เธอยังเรียนอยู่ส่วนผม เป็นวิศวกรเต็มตัว ทำงานได้หลายเดือนแล้ว เพื่อนผมแอบไปแคปหน้าเฟสเธอมาให้ดู รูปคู่กับไอ่รุ่นน้องนั่นเต็มเฟสเลย สงสัยเธอคงจะลบเฟสอาจารย์ออกด้วยแหล่ะมั้งถึงลงรูปคู่ได้ 555++
***ถึงแม้ผมจะเกลียดเธอมากแค่ไหนไม่อยากเจอเธอมากแค่ไหน สุดท้ายผมก็โกรธเธอไม่ลงหรอก จนถึงตอนนี้ ผมเฉยๆแล้วล่ะ มีอยู่อย่างเดียวที่เวลาตื่นมาแล้วหงุดหงิดที่สุด "ฝันว่าเป็นแฟนกับเธอแต่ในชีวิตจริงมันไม่ใช่ เป็นแค่ความฝัน" เป็นความทรงจำดีๆที่ทำให้ผมยังยิ้มได้ทุกครั้งเมื่อฝันถึงเธอ มันแปลกนะทำไมต้องฝันทั้งๆที่มันผ่านมานานมากแล้ว ผมก็ยังสงสัยอยู่ทุกๆวันนี้
ผมไม่โทษเธอหรอก มันก็ผิดที่ผมเองเหมือนกันที่เป็นคนอารมณ์ร้อนมากเกินไป เอาเถ่อะอย่างน้อยเราก็เคยรักกันเน๊าะ คุณครูจุฬา
แต่ตอนนี้ผมก็ยังไปเยี่ยมหาพ่อแม่เธออยู่บ้างเมื่อผมได้กลับบ้าน พ่อแม่เธอดีกับผมมาก ผมลืมท่านไม่ได้จริงๆ พ่อแม่เธอคอยเลี้ยงคอยดูแลผมเหมือนลูกมาตลอด ถึงแม้เราจะเลิกกันไปแล้ว ผมก็ยังไม่ลืมพ่อแม่พี่น้องปูย่า ที่ครอบครัวนี้ให้ความรักกับผม ผมรักครอบครัวเธอมาก ครอบครัวเขาสงสารผมมากที่เธอทำกับผม ทุกคนต่างให้กำลังใจผมมาตลอดจนทุกวันนี้ อิอิ
วันที่5ตุลาคมนี้ ผมใกล้จะรับปริญญาแล้ว พ่อแม่เขายังโทรมาแสดงความยินดีกับผมเลย น้ำตาผมไหลเลย อย่างน้อยถึงจะไม่มีเธอคนนั้นให้ผมรักแล้ว แต่ก็ยังมีพ่อแม่ ยังมีอีกครอบครัวนึงที่ให้กำลังใจผม ให้ผมได้รัก ขอบคุณเธอมากที่ทำให้ผมรักมากจนจำฝังใจ เก็บเอามาฝันจนถึงทุกวันนี้ สักวันผมอาจจะเจอคนดีๆสักคนแม่เธอบอกมา ลูกแม่หล่อขนาดนี้เป็นถึงวิศวะยังไงก็ต้องเจอคนดีๆกว่าลูกแม่อยู่แล้ว จนวันนี้ผมยังไม่มีใครเลย 555++
มีแต่คนว่าผมเจ้าชู้ มีแต่คนว่าผมคงมีคนคุยด้วยเยอะแล้ว เพราะคิดกันแบบนี้ทุกคนไง ถึงไม่มีใครสักทีเนี้ย อิอิ
นี่แหล่ะ ความรักของหนุ่มวิศวะคนนึง
รักแท้แพ้รุ่นน้อง
ผมว่าผมลืมเธอได้แล้ว หยุดเสียใจหยุดร้องไห้ได้นานแล้ว แต่มีอย่างเดียว ผมหยุดฝันถึงเธอไม่ได้เลย ฝันแทบทุกอาทิตย์ เป็นอยู่อย่างนี้มาจะ10เดือนแล้ว มันไม่ยอมหยุดฝันสักที เหมือนมันมีอะไรสักอย่างที่มันต้องฝันถึงเธอ
*เธอไม่ใช่รักแรกของผม แต่เธอเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรักมาก เราคบกันมา4ปี คบกันมาตั้งแต่ จบม.6ใหม่ๆ ตอนนั้นเราแอดมินชั่นเธอเลือก ครุ จุฬา ส่วนผมก็เลือก วิศวะ ม.เกษตร เพื่อที่จะตามไปอยู่กับเธอใกล้ๆ ม.เกษตร-จุฬา ใช้เวลาเดินทางไม่ถึง1ชม. ผมไปหาเธอแทบทุกอาทิตย์ ไปเที่ยวด้วยกันตลอด โทรคุยกันตลอดทุกๆวัน คือแบบมั่นใจเลยว่าเธอคนนี้ "ตลอดไป" แน่นอน
หลายคนอาจจะนึกหน้าไม่ออก ถ้าถามว่าเราสองคนหน้าตาเป็นยังไง เราสองคนหน้าตาดีพอสมควร อิอิ ไม่ได้ชมตัวเองนะ เรื่องจริง!!! 555+
เราสองคนเป็นคนขาว เธอสวยไม่ถึงกับมากมาย แต่ก็มีคนมาชอบเย๊อะ มาจีบเยอะพอสมควร เธอน่ารัก น่าหลงไหล
ส่วนตัวผมก็ขาว สูง176 นน.67 ก็มีคนมาชอบเย๊อะเหมือนกัน ส่วนมากจะผมจะสเปกพวกเกย์มากกว่า 555+
เราสองคนรักกันนะ ผมรักเธอมาก ผมให้ใจเธอไปหมดแล้ว ตั้งแต่ที่คบกันมาผมไม่เคยนอกใจเธอแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยบอกเลิกเธอแม้แต่ครั้งเดียว ส่วนเรื่อง ผญ.อาจจะมีบ้างเวลาอยู่กับเพื่อน มองสาวๆบ้างตามภาษา ผช. ตามภาษาเพื่อนๆ แต่ผมไม่เคยคิดจะมีใครใหม่เลย ผมมักจะเป็นคนที่ชอบเซอร์ไพรส์แฟนบ่อยๆตามโอกาส
วันวาเลนไทน์ปีแรกที่คบกัน ผมแกล้งเธอว่าไม่มีอะไรให้ แต่พอเธอเผลอ ผมก็ไปเอาดอกไม้ช่อใหญ่ที่เตรียมไว้มาให้
วันวาเลนไทน์ปีที่สอง ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่
*ปีที่สาม ปีนี้เริ่มเปลี่ยน ผมก็เซอร์ไพรส์เธอตามปกติ แต่เธอไม่ได้เตรียมของมาให้ผม เพราะเธอบอกแค่ไปกินข้าวด้วยกันอยู่ด้วยกันก็พอแล้ว แต่เธอกลับเอาไปให้คนอื่น จุดเปลี่ยนอยู่ปีที่3
*ปีที่4ผมตั้งใจเอาดอกไม้ช่อใหญ่มาก เพื่อที่จะไปให้เธอ แต่เธอกลับไม่อยากไปเที่ยวกับผม เพราะเธอคงอยากไปเที่ยวกับใครสักคน
**พูดถึงจุดเปลี่ยนปีที่3 เราทะเลาะกันบ่อยมาก เธอมักจะบอกเลิกผมเป็นประจำร้อยครั้งพันครั้งที่ทะเลาะกัน ถึงผมไม่ผิดผมก็ง้อเธอ ขอโทษเธอตลอด เพราะผมรักเธอ ไม่อยากเลิกกับเธอ จนมาวันนึง ผมเรียนวิศวะก็ต้องมีออกภาคสนามไปยังที่อื่นเป็นปกติ ตอนนั้นเราทะเลาะกัน เป็นวันแรกเลยที่เธอบอกเลิกผมอย่างจริงจัง เธอบอกเธอไม่ได้รักผมแล้ว เธอบอกว่าเธอชอบรุ่นน้องคนนึงอยู่ ซึ่งอยู่คณะเดียวกันทำงานด้วยกันตลอด เธอใจอ่อน วันแรกเลยที่ทำให้ผมเสียใจมาก แล้วก็เป็นวันแรกที่ผมไม่ชอบไอ่รุ่นน้องคนนี้ แต่สุดท้ายผมก็ไปง้อเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เธอก็ขอโทษผมที่ใจอ่อน ขอโทษว่าจะไม่ยุ่งกะไอ่รุ่นน้องคนนี้อีก
***จนมาปีที่4 เธอเริ่มห่างจากผม รูปคู่ที่เธอเคยเอาลงเฟสเธอกลับไม่เอาลงเลย สถานะบนเฟสเธอกลับตั้งให้เฟสผมเห็นแค่คนเดียวว่ายังคบกับผมอยู่ แต่เฟสคนอื่นจะไม่เห็นว่าเธอกำลังคบกับผม เธอกลับบอกกับผมว่า เรื่องรูปเธอไม่อยากเอาลเพราะเธอมีอาจารย์เป็นเพื่อนในเฟสเยอะมาก กลัวว่าจะดูไม่เหมาะสม เธอก็เลยไม่เอาลง รวมถึงเรื่องสถานะด้วย ถ้าอาจารย์เห็นมันจะดูไม่ดี
แล้วพักหลังๆนี้เธอมักจะไปเที่ยวกะไอ่รุ่นน้องคนนั้นบ่อยมาก แต่ไปเป็นกลุ่มกะรุ่นพี่บ้างมีรุ่นน้องบ้าง เธอก็บอกแค่พี่น้องกัน ผมก็เชื่อเธอมาตลอด จนผมเริ่มไม่ไหวกะไอ่รุ่นน้องคนนี้ ผมยอมรับผมอารมณ์ร้อนมาก โดยเฉพาะเรื่องไอ่รุ่นน้องคนนี้ อาจจะมีปากเสียงกันเธอบ้าง ผมยอมรับ แต่เธอก็ปฏิเสธทุกครั้งว่าไม่ได้เกินคำว่าพี่น้องเลย ปีที่4นี้เธอบอกเลิกผมเป็นว่าเล่น แต่ผมก็ง้อเธอมาตลอด จนสุดท้ายผมเริ่มไม่มีความสุข เธอขออยู่คนเดียวกับผมตลอด เธอต้องการอยู่คนเดียว เธอบอกว่าเธอจะไม่มีใครอีกแล้ว เธอจะอยู่คนเดียวหยุดเรื่องความรักสักพัก เธอขอเวลาพักใจบ้าง แต่ผมก็ไม่เคยให้เธอเลย จนมาวันนึง ผมให้สิ่งที่เธอต้องการ เธอขอผมอยู่คนเดียวได้สำเร็จ เธอบอกกับผมว่า ถ้าเธอรู้ใจตัวเธอเองแล้วเธอจะกลับมาหาผมเอง แต่เราก็ยังคุยกันอยู่แต่ความรู้สึกเธอเหมือนคนหมดใจแล้วจริงๆ ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบด้วย ผมเลยให้เวลาเธออ่านหนังสือเตรียมตัวสอบ เราหยุดคุยกันไปสักพัก อาจจะได้คิดอะไรหลายๆอย่างทั้งสองฝ่าย
จนผมสอบปลายภาควิชาสุดท้ายเสร็จ ผมโทรไปหาเธอ ผมขอเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม กลับมาคุยกันเหมือนเดิม คำแรกที่เธอพูด "จะดีหรอแล้วคนที่เราคุยด้วยอยู่ล่ะ" ผมน้ำตาซึมแล้วรีบไปหาเธอทันที นั่งรอเธอตั้งแต่บ่ายจนถึง6โมงเย็น เธอไม่ยอมลงมาหาผม ที่ไหนได้มารู้ทีหลังเธอกลับไปเที่ยวกะไอ่รุ่นน้องคนนั้น จากนั้นเธอก็เริ่มบล๊อกเบอร์ผม ไม่ให้ผมโทรหา จนมาถึงวันที่ครบรอบวันที่เราคบกันปีที่4 ผมไปโพสหน้าเฟสเธอ ขอเธอคืนดี แต่เธอกลับลบออก แล้วมาโพสหน้าเฟสผมประมาณว่า "ทำไมเธอถึงทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ฉันมีความสุขดีที่เป็นอย่างนี้ ปล่อยฉันไปเถอะ อย่ามาทำแบบนี้อีก ถ้ายังเห็นแก่คำว่า"เพื่อน"ของเราอยู่ ปล่อยฉันไปเถอะขอร้อง"
ผมร้องไห้เสียใจมาก หลังจากนั้นผมก้ไม่ยุ่งกับเธออีกเลย เธอลบผมออกจากเพื่อน ลบเฟสเพื่อนผมออก ลบเฟสพี่น้องญาติๆผมออกหมด เพื่อที่จะไม่ให้ใครมารับรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอ จนมาวันนี้เธอยังเรียนอยู่ส่วนผม เป็นวิศวกรเต็มตัว ทำงานได้หลายเดือนแล้ว เพื่อนผมแอบไปแคปหน้าเฟสเธอมาให้ดู รูปคู่กับไอ่รุ่นน้องนั่นเต็มเฟสเลย สงสัยเธอคงจะลบเฟสอาจารย์ออกด้วยแหล่ะมั้งถึงลงรูปคู่ได้ 555++
***ถึงแม้ผมจะเกลียดเธอมากแค่ไหนไม่อยากเจอเธอมากแค่ไหน สุดท้ายผมก็โกรธเธอไม่ลงหรอก จนถึงตอนนี้ ผมเฉยๆแล้วล่ะ มีอยู่อย่างเดียวที่เวลาตื่นมาแล้วหงุดหงิดที่สุด "ฝันว่าเป็นแฟนกับเธอแต่ในชีวิตจริงมันไม่ใช่ เป็นแค่ความฝัน" เป็นความทรงจำดีๆที่ทำให้ผมยังยิ้มได้ทุกครั้งเมื่อฝันถึงเธอ มันแปลกนะทำไมต้องฝันทั้งๆที่มันผ่านมานานมากแล้ว ผมก็ยังสงสัยอยู่ทุกๆวันนี้
ผมไม่โทษเธอหรอก มันก็ผิดที่ผมเองเหมือนกันที่เป็นคนอารมณ์ร้อนมากเกินไป เอาเถ่อะอย่างน้อยเราก็เคยรักกันเน๊าะ คุณครูจุฬา
แต่ตอนนี้ผมก็ยังไปเยี่ยมหาพ่อแม่เธออยู่บ้างเมื่อผมได้กลับบ้าน พ่อแม่เธอดีกับผมมาก ผมลืมท่านไม่ได้จริงๆ พ่อแม่เธอคอยเลี้ยงคอยดูแลผมเหมือนลูกมาตลอด ถึงแม้เราจะเลิกกันไปแล้ว ผมก็ยังไม่ลืมพ่อแม่พี่น้องปูย่า ที่ครอบครัวนี้ให้ความรักกับผม ผมรักครอบครัวเธอมาก ครอบครัวเขาสงสารผมมากที่เธอทำกับผม ทุกคนต่างให้กำลังใจผมมาตลอดจนทุกวันนี้ อิอิ
วันที่5ตุลาคมนี้ ผมใกล้จะรับปริญญาแล้ว พ่อแม่เขายังโทรมาแสดงความยินดีกับผมเลย น้ำตาผมไหลเลย อย่างน้อยถึงจะไม่มีเธอคนนั้นให้ผมรักแล้ว แต่ก็ยังมีพ่อแม่ ยังมีอีกครอบครัวนึงที่ให้กำลังใจผม ให้ผมได้รัก ขอบคุณเธอมากที่ทำให้ผมรักมากจนจำฝังใจ เก็บเอามาฝันจนถึงทุกวันนี้ สักวันผมอาจจะเจอคนดีๆสักคนแม่เธอบอกมา ลูกแม่หล่อขนาดนี้เป็นถึงวิศวะยังไงก็ต้องเจอคนดีๆกว่าลูกแม่อยู่แล้ว จนวันนี้ผมยังไม่มีใครเลย 555++
มีแต่คนว่าผมเจ้าชู้ มีแต่คนว่าผมคงมีคนคุยด้วยเยอะแล้ว เพราะคิดกันแบบนี้ทุกคนไง ถึงไม่มีใครสักทีเนี้ย อิอิ
นี่แหล่ะ ความรักของหนุ่มวิศวะคนนึง