คือผมชอบผู้หญิงคนนึงตั้งแต่ ม5 แล้วก็คุยกันมาเรื่อยๆ ทุกๆวัน เคยขอคบ เธอบอกว่าเรายังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ ขอเรื่องอนาคตก่อน ผมก็บอกว่า โอเค เรารอได้นะ แล้วก็คุยกันมาเรื่อย มีครั้งนึงเธอเข้า รพ ผมก็ไปนอนเฝ้าอยู่ด้วยทั้งวัน จนตอนนี้ ผมเข้ามหาลัยปี 1 ส่วนเธอเรียนที่ พยาบาล ทบ.ปี1 /ผ่านไป 2 ปีแล้ว ผมก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนอื่นเลย เที่ยวผมก็ไม่เที่ยว เหล้ายาไม่ยุ่ง รู้แค่ว่าเราต้องทำตัวดีๆ เพราะผมชอบคนนี้จริงๆผมยังรออยู่ แต่เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันผมก็มีท้อบ้างคุยมานานแต่ไม่ได้คบ เคยร้องไห้คนเดียวอ่ะแบบว่าอัดอั้นอ่ะนึกในใจว่าเราดีไม่พอหรอ เคยอยากหยุดบ้างแต่ใจผมบอกว่าหยุดไม่ได้อ่ะเรามาไกลแล้ว เวลาไปไหนมาไหนเราก็ไปด้วยกันบ้าง แต่ตอนนี้พ่อแม่เธอเหมือนจะหวงลูกสาว เหมือนรู้ว่าเวลาไปไหนจะไปกับผม เลยไม่อยากให้ไปไหนมาไหนกับผม ช่วงนี้เวลาไปไหนมาไหนเธอเลยไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเพราะแม่ไม่ให้ออก ผมก็เข้าใจว่าหวงลูก แต่ผมก็ไม่ได้คิดไม่ดีไม่ร้าย จะแยกเราออกจากกันทำไม ทำเราแตกแยกกันทำไม แล้วเธอก็บอกผมว่า "เค้าอยู่หอเค้าก็แทบไม่ได้ไปไหน กลับมาบ้านก็บังคับไม่ให้ออกไปไหน ไม่มีอิสระเลย ถ้าเป็นแบบนี้เค้าจะไม่กลับมาบ้านละ มีค่าเหมือนกันเลยอ่ะ" อาทิตย์นึงตอนนี้เรามีโอกาสได้คุยกันแบบเต็มๆก็คือตั้งแต่เย็นวันศุกร์ ถึงเที่ยงๆของวันอาทิตย์ (คือ อาทิตย์ละ เกือบ 2 วัน) เพราะหอ พยาบาล ทบ ปี1 เค้าห้ามใช้มือถือให้เห็น แอบคุยได้บ้างตอนก่อนนอน ทุกวันนี้ผมไม่ค่อยมีสมาธิจะเรียนหรือทำไร คิดแต่เรื่องนี้ ว่าเราจะได้คบกันมั้ย? จะทำไงให้พ่อแม่เขายอมรับ แน่นอนผมรู้ว่าผมต้องตั้งใจเรียนเพื่อพิสูจน์ตัวเอง ผมกลัวว่าถ้าถึงวันนั้นผมจะกลายเป็นคนอื่นล่ะ ผมคงจะเสียใจมากอ่ะ(เข้าใจใช่มั๊ยว่าทุกอย่างที่เราทำมามันพังหมด)
ตอนนี้ผมทำได้แค่คุยประคองความสัมพันธ์ไปเหมือนเดิม บอกรักเค้าทุกคืน พยายามต่อไป. ((เพื่อนๆคนไหนมีอะไรเสนอแนะที่ดีๆก็บอกกันได้นะคับผมจะได้เอาไปคิดทำแก้ไขวางตัวได้ ))
ผมควรทำยังไงต่อไป วางตัวยังไงดี? ผมยังมีสิทธิ์มั๊ย :(