เราคบกับแฟนมาปีกว่า พึ่งมาแยกกันตอนขึ้นมหาลัย ปกติเราจะแวะไปบ้านเค้า ช่วยเก็บกวาดห้องตลอด รีดเสื้อผ้า เก็บที่นอน จัดห้องให้เข้าที่เข้าทาง จริงๆแล้ว เราก็ไม่อยากทำหรอกค่ะ แต่แม่เค้ามีบุญคุณกับเรา ให้งานเราทำ งานไม่ยาก ได้เงินเยอะด้วย เทียบกับงานอื่น มันสบายมากๆค่ะ เอาง่ายๆ เราต้องพึ่งพาแม่เค้าแหละ
แล้วคือคนเราคบกันมันก็มีทะเลาะกันบ้าง ซึ่งเราบางครั้งก็ผิด บางครั้งเราไม่ผิดก็ต้องยอมขอโทษเพราะขี้เกียจให้มันยาว เราเหนื่อยค่ะ แฟนอารมณ์ร้อนมาก โกรธคนอื่น มาพาลใส่เรา ขับรถอารมณ์เสีย ก็มาลงที่เรา คือถ้าเวลาเค้าโกรธใคร เราอยู่ด้วยตอนนั้น คนรับกรรมคือเราเองค่ะ เวลาบางครั้งมันเกินกว่าเหตุจริง เราก็ไม่ยอมรับผิดหรอก บานปลายจนเลิกกันก็มี ซึ่งสุดท้ายเราก็เป็นคนง้อตลอด เราคิดว่าเพราะเหตุนี้ แฟนจึงกล้าบอกเลิกเรา เพราะรู้ว่าเราง้อเค้าชัวร์100%
จนมาล่าสุด ทะเลาะกันเพราะปกติเราเป็นคนเก็บของให้ เราจะรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน เราลืมหยิบหนังสือขึ้นรถให้เค้า พอขับมาถึงปลายทาง เค้าหาไม่เจอก็โวยเรา เราทนไม่ไหวโวยคืน คือเค้าขู่ตลอด "ถ้าเป็นแม็ก(ชื่อน้องชายเค้า)โดนกระทืบไปละนะ" คือเราเองก็อยากรู้ค่ะว่าแน่สักแค่ไหน เราเลยท้า บอกเอาเลย กล้าก็เอา สรุป วันนั้นเราโดนกระชากคอแล้วบีบ -- เราก็สู้ค่ะ แต่เรารู้ว่าสู้ไม่ได้ แรงเราก็ไม่มี ก็สู้กันไปนิดหน่อย สุดท้ายเค้าก็ไม่ขอโทษเราอยู่ดี
ทุกวันนี้เรารักเค้าน้อยลงละค่ะ จะว่าเราเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่เราทำงานกับแม่เค้าได้เงินดี ไม่เหนื่อยด้วย เราต้องพึ่งพาเค้า ภาระเรามีค่ะ จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่เราก็ไม่ได้เอาของเค้ามาฟรีๆเหมือนกัน ชีวิตจริงมันไม่สวยงามเลย ทุกคนต้องทำเพื่อความอยู่รอด ถ้าเรามีหนทางดีกว่านี้ เราก็คงไปค่ะ
ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กๆให้ระบายค่ะ
มีใครสู้ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองแพ้อยู่แล้วมั้ย?
แล้วคือคนเราคบกันมันก็มีทะเลาะกันบ้าง ซึ่งเราบางครั้งก็ผิด บางครั้งเราไม่ผิดก็ต้องยอมขอโทษเพราะขี้เกียจให้มันยาว เราเหนื่อยค่ะ แฟนอารมณ์ร้อนมาก โกรธคนอื่น มาพาลใส่เรา ขับรถอารมณ์เสีย ก็มาลงที่เรา คือถ้าเวลาเค้าโกรธใคร เราอยู่ด้วยตอนนั้น คนรับกรรมคือเราเองค่ะ เวลาบางครั้งมันเกินกว่าเหตุจริง เราก็ไม่ยอมรับผิดหรอก บานปลายจนเลิกกันก็มี ซึ่งสุดท้ายเราก็เป็นคนง้อตลอด เราคิดว่าเพราะเหตุนี้ แฟนจึงกล้าบอกเลิกเรา เพราะรู้ว่าเราง้อเค้าชัวร์100%
จนมาล่าสุด ทะเลาะกันเพราะปกติเราเป็นคนเก็บของให้ เราจะรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน เราลืมหยิบหนังสือขึ้นรถให้เค้า พอขับมาถึงปลายทาง เค้าหาไม่เจอก็โวยเรา เราทนไม่ไหวโวยคืน คือเค้าขู่ตลอด "ถ้าเป็นแม็ก(ชื่อน้องชายเค้า)โดนกระทืบไปละนะ" คือเราเองก็อยากรู้ค่ะว่าแน่สักแค่ไหน เราเลยท้า บอกเอาเลย กล้าก็เอา สรุป วันนั้นเราโดนกระชากคอแล้วบีบ -- เราก็สู้ค่ะ แต่เรารู้ว่าสู้ไม่ได้ แรงเราก็ไม่มี ก็สู้กันไปนิดหน่อย สุดท้ายเค้าก็ไม่ขอโทษเราอยู่ดี
ทุกวันนี้เรารักเค้าน้อยลงละค่ะ จะว่าเราเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่เราทำงานกับแม่เค้าได้เงินดี ไม่เหนื่อยด้วย เราต้องพึ่งพาเค้า ภาระเรามีค่ะ จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่เราก็ไม่ได้เอาของเค้ามาฟรีๆเหมือนกัน ชีวิตจริงมันไม่สวยงามเลย ทุกคนต้องทำเพื่อความอยู่รอด ถ้าเรามีหนทางดีกว่านี้ เราก็คงไปค่ะ
ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กๆให้ระบายค่ะ