เลิฟซิก เดอะซี่รีย์ คำกลอน ตอนที่ ๒

ตอนที่สอง

ที่บ้านโน่
หลังจากได้คุยกับปุณณ์เมื่อตอนเย็น โน่ก็ยังไม่รู้จะได้งบชมรมที่โดนตัดไปคืนมาได้ยังไง
แถมยังไอ้ข้อเสนอแปลกๆ นั่นอีก มันคืออะไร
คิดดังนั้นโน่จึงขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปหาปุณณ์ที่บ้าน เพื่อไขข้อข้องใจให้กระจ่าง

เมื่อรถมอเตอร์ไซค์มาจอดอยู่หน้าบ้าน "ภูมิพัฒน์" โน่เห็นปุณณ์เดินคุยโทรศัพท์อย่างสบายใจอยู่ที่สนามหน้าบ้านจึงร้องเรียกเสียงดัง
โน่: "ปุณณ์ปุณณ์ปุณณ์ ปุณณ์เว้ย เฮ้ยเชี่ยปุณณ์"
ปุณณ์หันมาตามเสียงตะโกนเรียกนั้น
ปุณณ์: "อ่าวโน่คุณ มีอะไร หรือเปล่านี่"
โน่: "เอ่อ.. คือ.. เอ่อ.."
ปุณณ์: "อ๋อ เรื่องเมื่อเย็น อย่างนั้นซี"
โน่: "ใช่เรื่องนี้ กูอยากรู้ ว่ายังไง"
"กูหูแว่ว หรือยังไง ก็ไม่รู้
เมิงขอให้กู เป็นแฟนเมิง มันเป็นไปได้?"
ปุณณ์ยิ้มทำหน้าเจ้าเล่ห์
ปุณณ์: "อืม โน่ก็ฟัง ถูกแล้วไง"
โน่: "เออ ใช่มั้ย หา.. อะไร นะไอ้เวร"

โน่งุนงงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อตั้งสติได้จึงจะขอลา แต่ปุณณ์ไวกว่าจูงมือโน่ให้เข้าไปคุยกันในบ้านก่อน
ปุณณ์: "โน่เดี๋ยวก่อน ให้ผมอธิบาย ก่อนได้ไหม"
โน่: "อธิบาย อะไร บ้าเห็นเห็น
ปล่อยกูไป เถิดนะ อย่าจองเวร
กูไม่เป็น เช่นนั้นเมิง พึงจดจำ"

ปุณณ์ฉุดกระชากอยู่พักหนึ่ง โน่จึงยอมไปคุยอย่างเสียไม่ได้
ปุณณ์: "ผมก็ไม่ ได้เป็น เช่นโน่คิด
วิปริต ผิดเพศ เรื่องน่าขำ
มีบางอย่าง อยากขอร้อง ให้โน่ทำ"
โน่: "เพื่อนrะยำ แล้วทำไม ต้องเป็นกู"
"เพื่อนคนอื่น มีอีก ตั้งมากหลาย"
ปุณณ์: "ยากหาใคร น่ารัก มาเป็นคู่"
โน่: "ลูกคนจีน ตัวขาวปากแดง ผิดหรือกู"
ปุณณ์: "เรามีเรื่อง พอช่วยกันได้อยู่ ลืมหรือไร"

เมื่อปุณณ์เอาเรื่องที่จะช่วยเหลือเกี่ยวกับงบชมรมมาอ้าง โน่จึงต้องลองทบทวนข้อเสนออีกครั้งหนึ่ง
ขณะที่ปุณณ์กำลังอธิบายเรื่องแผนการณ์ที่ต้องแกล้งให้โน่มาเป็นแฟน เพื่อให้น้องแป้งเชื่อแล้วจะได้ช่วยพูดกับพ่อเรื่องที่ปุณณ์ไม่อยากจะทำแต่ขัดพ่อไม่ได้อยู่นั้น น้องแป้งก็โผล่มาพอดี
แป้ง: "พี่ปุณณ์ มาทำอะไร อยู่ตรงนี้
แล้วใครนี่ แป้งเคย รู้จักไหม"
ปุณณ์หันมาพูดกับน้องแป้ง​: "พี่โน่ไงคะแป้ง ที่พี่บอก เป็นแฟนไง"
น้องแป้งเขิน ต่อมจิ้นกำลังทำงานพลุ่งพล่าน
แป้ง: "งั้นชวนพี่โน่ เข้าไป ในบ้านกัน"

ขณะอยู่ในบ้าน โน่นั่งกระอักกระอ่วน ทำตัวไม่ถูก จนปุณณ์ต้องร้องบอกให้แสดงให้เนียนๆ หน่อย
แป้ง: "พี่โน่ มายังไง หรือคะนี่"
โน่: "อ๋อพี่ขี่ มอ'ไซค์ ไม่ไกลบ้าน"
แป้ง: "แต่ดึกแล้ว คืนนี้คง กลับไปไม่ทัน
ถ้าอย่างนั้น พี่ปุณณ์ ต้องดูแล"
โน่: "ไม่เป็นไรค่ะน้องแป้ง งั้นพี่ ขอตัวนะ"
แป้ง:  "ไม่ งั้นแป้งจะ งอนพี่ปุณณ์ นั้นแน่ๆ
บอกเป็นแฟน แต่ไม่คิด จะดูแล
จะให้แป้ง เชื่อแน่ๆ ได้อย่างไร"
ปุณณ์: "งั้นคืนนี้ โน่นอน ทีนี่นะ"
โน่: "ได้ไงวะ พรุ่งนี้เรียน ใส่ชุดไหน"
"กระเป๋านักเรียน รองเท้า จะทำไง"
แป้ง: "ไม่เป็นไร พี่ปุณณ์มีสำรองไว้ ทุกอย่างเลย"

หลังจากไม่อาจขัดสองพี่น้องได้ โน่จำต้องนอนห้องเดียวกับคุณชายปุณณ์อย่างเสียไม่ได้
ก่อนจะนอนคืนนั้น โน่หยิบหมอนข้างมา
ปุณณ์: "โน่เอาหมอน มากั้น ทำไมวะ"
โน่: "ถ้าเมิงจะ หน้ามืด โดนกูเสย"
ปุณณ์: "ผมก็ต้อง ระวังโน่ เหมือนกันเลย"
โน่: "โนเวย์เว้ย เพราะกู เป็นผู้ชาย"

หลังจากปิดไฟนอนได้ซักพัก เสียงลูกบิดประตูก็ดังขึ้น
ไวเท่าความคิด ปุณณ์พลิกตัวขึ้นมาคร่อมโน่ไว้ภายใต้ผ้าห่ม
โน่ตกใจพลางกระซิบถามปุณณ์: "ไอ้เชี่ยปุณณ์ ทำเชี่ยไร ของเมิงนี่"
ปุณณ์กระซิบเบาๆ: "อย่าดิ้นซี เดี๋ยวแผนแตก นะสหาย"
แล้วหันหน้าไปถามคนที่ยืนจังงังอยู่หน้าประตู "มีไรคะ นอนไม่หลับ หรืออย่างไร"
คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ยังตะลึงกับภาพตรงหน้า เขินอายหน้าแดงด้วยอำนาจของต่อมจิ้น
แป้ง: "อ๋อ เปล่าค่ะ มะ.มะ.ไม่มีอะไร
พี่โน่หนาวมั้ย  แป้งเอาผ้าห่มมาให้.."
ปุณณ์หันมามองโน่ด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้วางใจ: "อ๋อไม่เป็นไร ไม่หนาวหรอก พี่รับรอง"

เมื่อน้องแป้งไปแล้ว
โน่: "ไอ้เชี่ยปุณณ์ เมิงลง ไปเสียที"
"รีบลงไป เสียดีดี ก่อนโดนถอง"
ปุณณ์: "โทษนะโน่ ไม่มีใครมาแล้ว กูรับรอง"
โน่: "เออ..ดี ถ้ามีครั้งที่สอง ลองหมัดกู"

แล้วทั้งสองก็นอนหลับไป ในคืนนั้น

จบตอนที่สอง