สวัสดีค่ะ
นี่เป็นกระทู้แรกที่อยากจะพิมพ์ออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ ที่มันฝังใจมาตั้งแต่เด็ก อยากถามทุกๆคนว่า ใครเคยมีความทรงจำที่เลวร้ายในวัยเด็กที่มันยากจะลืมเลือนกันบ้างมั้ยคะ??
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยค่ะว่า ตัวเราเนี้ยเป็นลูกสาวคนโต ชีวิตมันราบรื่นมาโดยตลอด เพียงแต่พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่จำความได้แล้ว (อันนั้นไม่ใช่ปัญหาค่ะ ชินแล้ว จำความได้พ่อก็มีแม่เลี้ยงแล้ว) ชีวิตเราอยู่กับพ่อมาตั้งแต่เกิด จนแม่มารับตัวไปอยู่ที่กรุงเทพ ชีวิตปกติดีค่ะไม่มีอะไร (บอกก่อนนะ ทั้งพ่อและแม่เราก็มีครอบครัวเป็นของตัวเองค่ะ) ชีวิตเรามันพลิกตอนที่ครอบครัวทางฝั่งพ่อต้องการให้เราไปเรียนกับคุณย่า นั่นหมายถึงว่าเราต้องย้ายจากบ้านแม่ ไปอยู่บ้านทางฝั่งพ่อค่ะ ในความเป็นเด็ก ไม่คิดอะไรหรอกค่ะ คิดอย่างเดียว...อยากไปเล่นกับลูกพี่ลูกน้อง ทางพ่อกับแม่ก็คุยกันว่า งั้นช่วงปิดเทอมก็จะไปอยู่ทางนั้นปรับตัวกับทางฝั่งพ่อเลยแล้วกัน ในความคิดตอนนั้น ตื่นเต้น ดีใจ มันผสมปนเปกันไปหมดเลยค่ะ แต่ก็อย่างว่า..ไม่มีอะไรที่มันราบรื่นนี่คะ
บ้านทางฝั่งคุณพ่อนั้นบอกเลยว่า แกไม่ชอบคุณแม่ค่ะ มีอะไรแกก็จะใส่ความแม่ไม่ดีอย่างเดียว แต่ตามประสาเด็ก ก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าอะไรดีหรือไม่ดี ก็แค่ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง
จนกระทั่งวันหนึ่งอาผู้ชายแกกลับมานอนที่บ้าน (อาคนนี้นานๆทีจะกลับมาเยี่ยมบ้านค่ะ มาตอนเช้า เย็นอีกวันก็กลับไปคอนโด) ย่าเราก็เล่าให้อาคนนี้ฟังล่ะมั้งคะ ว่าเราจะมาเรียนที่นี่ เข้าเรียนกับลูกพี่ลูกน้องเราที่อยู่ ป.4 เหมือนกัน จำได้ว่าวันนั้นเรานั่งเล่นอยู่กับลูกพี่ลูกน้อง เรานั่งเก้าอี้ ลูกพี่ลูกน้องเรานั่งพื้น อาแกลงมาไม่พูดอะไรเลยค่ะ แกเห็นเราแกยกเท้า ...(ย้ำอีกครั้ง เท้านะคะ) ยกขึ้นมาแล้วถีบเราค่ะ ด้วยความเป็นเด็กคิดอะไรไม่ออก ก็ร้องไห้เพราะกลัวค่ะ ย่าลงมาตามหลังก็ว่าอาใหญ่เลยค่ะ ว่าทำแบบนี้ทำไม ไปถีบหลานมันทำไม ประโยคนึงที่เด็ก ป.4 จำได้คือ "แม่จะเอาไอ้เ ี้ย นี่มาเรียนที่นี่ทำไม!!"
จากนั้นย่าให้สั่งให้ลูกพี่ลูกน้องพาเราไปเล่นที่อื่นค่ะ พอลูกพี่ลูกน้องพาเราออกมาจากบ้าน เสียงแก้วแตก ของปากันในบ้าน เสียงดังไปหมดค่ะ
อย่างว่า เด็กจะไปรู้เรื่องอะไรสุดท้ายก็ลืมมันไปค่ะ เพราะแกก็ไม่ได้มาบ่อย คงไม่ได้โดนบ่อยๆหรอก (ความคิดตอนนั้น)
ชีวิตที่อยู่ที่นั่น ตอนแรกก็มีความสุขดีนะคะ แต่ครึ่งปีต่อมาชีวิตมันไม่เหมือนตอนแรกๆที่มาอยู่ใหม่ๆน่ะสิคะ เวลาอาคนนี้กลับมาทีไร เราจะโดนทุกทีเลยค่ะ ตั้งแต่โต๊ะกินข้าวที่มีเศษอาหารเลอะเทอะ ซึ่งเราก็ไม่ได้เป็นคนทำ (ตาแกเป็นคนจีน แกจะกินข้าวมูมมามทำให้เลอะค่ะ ตาคนนี้ก็ไม่ชอบครอบครัวแม่เรานะคะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลังว่าทำไมถึงไม่ชอบ มันมีเหตุพลิกผันครั้งยิ่งใหญ่ในตอนนั้นก็เพราะแกเลยค่ะ) บางทีพากันไปเที่ยว อาคนนี้ก็จะพูดดักเอาไว้ "ว่าไม่ต้องเอามันไปหรอก ให้มันอยู่เฝ้าบ้านนั่นแหละ" ก็ตามนั้นค่ะ ได้เฝ้าบ้านเหมือนหมาเฝ้าบ้าน เค้าไปไหนเราก็ไม่ได้ไปด้วยนะคะ ความเป็นเด็กเสียใจมากค่ะ น้อยใจ เค้าได้ไป ทำไมเราไม่ได้ไป จนครั้งหลังๆ เริ่มชินค่ะ มีอยู่ครั้งนึง ที่ย่าไม่อยู่เราก็ไปเปิดทีวีดูค่ะ อาผ่านมาเห็นพอดีแกไม่พอใจมากค่ะ แกด่าโดยใช้คำหยาบประมาณว่า เ ิง เสียค่าไฟรึเปล่าถึงมาเปิดดูแบบนี้ เ ี้ย เอ้ย!! เรากลัวค่ะ กลัวมาก ย่าก็ไม่อยู่ ใครๆก็ไม่อยู่ เพราะเค้าทำท่าจะเข้ามาตบด้วยค่ะ เราก็รีบปิดทีวีแล้วรีบลงไปข้างล่าง เรื่องมันยังไม่จบนะคะ มันมีเยอะมากๆค่ะ
เดี๋ยวมาต่อนะคะ (ถ้ามีคนยังสนใจอยู่ละก็นะ ฮ่าๆ )
อดีตและประสบการณ์เลวร้ายในวัยเด็ก ที่ยังจำฝังใจมาอยู่ทุกวันนี้
นี่เป็นกระทู้แรกที่อยากจะพิมพ์ออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ ที่มันฝังใจมาตั้งแต่เด็ก อยากถามทุกๆคนว่า ใครเคยมีความทรงจำที่เลวร้ายในวัยเด็กที่มันยากจะลืมเลือนกันบ้างมั้ยคะ??
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยค่ะว่า ตัวเราเนี้ยเป็นลูกสาวคนโต ชีวิตมันราบรื่นมาโดยตลอด เพียงแต่พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่จำความได้แล้ว (อันนั้นไม่ใช่ปัญหาค่ะ ชินแล้ว จำความได้พ่อก็มีแม่เลี้ยงแล้ว) ชีวิตเราอยู่กับพ่อมาตั้งแต่เกิด จนแม่มารับตัวไปอยู่ที่กรุงเทพ ชีวิตปกติดีค่ะไม่มีอะไร (บอกก่อนนะ ทั้งพ่อและแม่เราก็มีครอบครัวเป็นของตัวเองค่ะ) ชีวิตเรามันพลิกตอนที่ครอบครัวทางฝั่งพ่อต้องการให้เราไปเรียนกับคุณย่า นั่นหมายถึงว่าเราต้องย้ายจากบ้านแม่ ไปอยู่บ้านทางฝั่งพ่อค่ะ ในความเป็นเด็ก ไม่คิดอะไรหรอกค่ะ คิดอย่างเดียว...อยากไปเล่นกับลูกพี่ลูกน้อง ทางพ่อกับแม่ก็คุยกันว่า งั้นช่วงปิดเทอมก็จะไปอยู่ทางนั้นปรับตัวกับทางฝั่งพ่อเลยแล้วกัน ในความคิดตอนนั้น ตื่นเต้น ดีใจ มันผสมปนเปกันไปหมดเลยค่ะ แต่ก็อย่างว่า..ไม่มีอะไรที่มันราบรื่นนี่คะ
บ้านทางฝั่งคุณพ่อนั้นบอกเลยว่า แกไม่ชอบคุณแม่ค่ะ มีอะไรแกก็จะใส่ความแม่ไม่ดีอย่างเดียว แต่ตามประสาเด็ก ก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าอะไรดีหรือไม่ดี ก็แค่ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง
จนกระทั่งวันหนึ่งอาผู้ชายแกกลับมานอนที่บ้าน (อาคนนี้นานๆทีจะกลับมาเยี่ยมบ้านค่ะ มาตอนเช้า เย็นอีกวันก็กลับไปคอนโด) ย่าเราก็เล่าให้อาคนนี้ฟังล่ะมั้งคะ ว่าเราจะมาเรียนที่นี่ เข้าเรียนกับลูกพี่ลูกน้องเราที่อยู่ ป.4 เหมือนกัน จำได้ว่าวันนั้นเรานั่งเล่นอยู่กับลูกพี่ลูกน้อง เรานั่งเก้าอี้ ลูกพี่ลูกน้องเรานั่งพื้น อาแกลงมาไม่พูดอะไรเลยค่ะ แกเห็นเราแกยกเท้า ...(ย้ำอีกครั้ง เท้านะคะ) ยกขึ้นมาแล้วถีบเราค่ะ ด้วยความเป็นเด็กคิดอะไรไม่ออก ก็ร้องไห้เพราะกลัวค่ะ ย่าลงมาตามหลังก็ว่าอาใหญ่เลยค่ะ ว่าทำแบบนี้ทำไม ไปถีบหลานมันทำไม ประโยคนึงที่เด็ก ป.4 จำได้คือ "แม่จะเอาไอ้เ ี้ย นี่มาเรียนที่นี่ทำไม!!"
จากนั้นย่าให้สั่งให้ลูกพี่ลูกน้องพาเราไปเล่นที่อื่นค่ะ พอลูกพี่ลูกน้องพาเราออกมาจากบ้าน เสียงแก้วแตก ของปากันในบ้าน เสียงดังไปหมดค่ะ
อย่างว่า เด็กจะไปรู้เรื่องอะไรสุดท้ายก็ลืมมันไปค่ะ เพราะแกก็ไม่ได้มาบ่อย คงไม่ได้โดนบ่อยๆหรอก (ความคิดตอนนั้น)
ชีวิตที่อยู่ที่นั่น ตอนแรกก็มีความสุขดีนะคะ แต่ครึ่งปีต่อมาชีวิตมันไม่เหมือนตอนแรกๆที่มาอยู่ใหม่ๆน่ะสิคะ เวลาอาคนนี้กลับมาทีไร เราจะโดนทุกทีเลยค่ะ ตั้งแต่โต๊ะกินข้าวที่มีเศษอาหารเลอะเทอะ ซึ่งเราก็ไม่ได้เป็นคนทำ (ตาแกเป็นคนจีน แกจะกินข้าวมูมมามทำให้เลอะค่ะ ตาคนนี้ก็ไม่ชอบครอบครัวแม่เรานะคะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลังว่าทำไมถึงไม่ชอบ มันมีเหตุพลิกผันครั้งยิ่งใหญ่ในตอนนั้นก็เพราะแกเลยค่ะ) บางทีพากันไปเที่ยว อาคนนี้ก็จะพูดดักเอาไว้ "ว่าไม่ต้องเอามันไปหรอก ให้มันอยู่เฝ้าบ้านนั่นแหละ" ก็ตามนั้นค่ะ ได้เฝ้าบ้านเหมือนหมาเฝ้าบ้าน เค้าไปไหนเราก็ไม่ได้ไปด้วยนะคะ ความเป็นเด็กเสียใจมากค่ะ น้อยใจ เค้าได้ไป ทำไมเราไม่ได้ไป จนครั้งหลังๆ เริ่มชินค่ะ มีอยู่ครั้งนึง ที่ย่าไม่อยู่เราก็ไปเปิดทีวีดูค่ะ อาผ่านมาเห็นพอดีแกไม่พอใจมากค่ะ แกด่าโดยใช้คำหยาบประมาณว่า เ ิง เสียค่าไฟรึเปล่าถึงมาเปิดดูแบบนี้ เ ี้ย เอ้ย!! เรากลัวค่ะ กลัวมาก ย่าก็ไม่อยู่ ใครๆก็ไม่อยู่ เพราะเค้าทำท่าจะเข้ามาตบด้วยค่ะ เราก็รีบปิดทีวีแล้วรีบลงไปข้างล่าง เรื่องมันยังไม่จบนะคะ มันมีเยอะมากๆค่ะ
เดี๋ยวมาต่อนะคะ (ถ้ามีคนยังสนใจอยู่ละก็นะ ฮ่าๆ )