มันเสียใจจนบอกไม่ถูก มันเจ็บมาก :'(
ขอโทษนะคะที่ขึ้นมาด้วยคำนี้ เราแค่อยากระบายความรู้สึกนี้ออกมา
เราเป็นห่วงคนๆ นึงมาตลอด เขาเป็นทั้งเพื่อนและเหมือนคนในครอบครัวของเรา ความจริงแล้วครั้งนึงเมื่อเกือบๆ หนึ่งปีก่อน ในช่วงที่เขาเลิกกับแฟนมาซักพัก เราคุยกันต่างคนต่างบอกว่าชอบกัน เพราะเราแอบชอบเขามาตั้งแต่ก่อนที่เขาจะมีแฟน (แต่เขาไม่รู้) แต่ว่าเราไม่ได้คบกัน เขาบอกว่าอยากเป็นแฟนนะ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่พร้อม พึ่งเลิกกับแฟน (เลิกมาสามสี่เดือนแล้ว) ขอเคลียร์อะไรทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน ตอนนี้เราก็ "ดูใจกันไปก่อนนะ" เราก็เข้าใจ เพราะเราเองก็ไม่เคยมีแฟนมา มันบอกไม่ถูกที่จู่ๆ ก็มามีแฟน มันตั้งตัวไม่ทัน แต่พอรู้ว่าชอบกัน เขาก็ไม่ใส่ใจเรา เราไม่รู้ว่าขอบเขตอยู่ตรงไหน ไม่มีความชัดเจนอะไรซักอย่าง เรายอมรับเลยว่าเรางี่เง่ามาก จนกระทั่งยังผ่านไปได้ไม่ถึงอาทิตย์ ในวันปีใหม่ เขาไม่โทรหาเรา ไม่ส่งข้อความหาเรา ทั้งที่เรากำลังดูใจกัน วันพิเศษแม้จะไม่ได้เจอกันแต่อย่างน้อยก็ควรโทรมาสวัสดีปีใหม่สิ ประมาณตีหนึ่งกว่าๆ หลังวันปีใหม่ไปแล้ว เราก็โทรหาเขาด้วยความกังวลว่าเขาจะเป็นอะไรไปรึเปล่า (คือโกรธมากที่เขาไม่โทรมา แต่ในใจก็แก้ตัวให้เขาไปเรื่อยว่าบางทีเขาอาจจะมีอุบัติเหตุอะไร แล้วพอคิดว่าเขาจะเป็นอะไรไปจากโกรธก็กลายเป็นเป็นห่วงแทน) ทว่าเขากลับรับสายเราด้วยความหงุดหงิด แล้วบอกกับเราว่า "เออ เราว่าเราสองคนเข้ากันไม่ได้หรอก เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า"
เราช็อคมาก แต่ก็โอเค ด้วยความที่กลัวจะเสียเขาไป แต่ว่า ถึงปากจะบอกว่าเลิกกันแล้ว แต่เขาก็ยังทำท่าทีเป็นคนพิเศษของเรา บางครั้งก็ดูรักเรา แต่บางครั้งก็เย็นชาใส่ จนกระทั่งเราได้รู้ว่า ในช่วงต้นปีที่เขาพึ่งเลิกกับแฟน และมาคุยกับเรา เขาได้บอกคิดถึงสาวๆ อีกหลายคนและคุยกับทุกคนไปพร้อมกัน แต่ ณ จุดๆ นี้ เราไม่สามารถไปหึงเขาได้อีกต่อไป เวลาผ่านไป เราก็ทำใจได้ เราก็เป็นเพื่อนเขา สนิทกับเพื่อนเขาทุกคน ซึ่งเพื่อนเขาดีกับเรามาก ทุกครั้งที่เขาทำเราเสียใจ เพื่อนๆ เขาคือคนที่ปลอบเรา จนกระทั่งเราทำใจได้ว่า คนบางคนต่อให้รักมากแค่ไหนก็เป็นได้แค่เพื่อนจริงๆ
เราเริ่มมองเขาในฐานะเพื่อน เราคอยดูแล เอาใจใส่ ยอมทุกอย่าง ถามไถ่เมื่อเขามีเรื่องทุกข์ใจ ฟังเขาบ่นเรื่องงานหรือเรื่องครอบครัวเรื่องความรัก เวลาเขาไม่สบายเราก็แสดงความเป็นห่วง ทั้งห่วงเขาและครอบครัวเขา เวลาเขาไม่มีเงินเราก็ให้ยืม แวะเวียนไปหาเมื่อมีโอกาส คุยทางเฟสแชท หรือทางมือถือแทบทุกวันแม้จะแค่เล็กน้อย แต่เพราะเขาเป็นคนที่ชอบคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียวในโลกใบนี้ เราจึงเป็นห่วงและอยากทำให้เค้ารู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เราอยากให้เขามีความสุข
แต่เราก็ชอบทำตัวงี่เง่า ขี้งอน (ที่งอนก็ถูกทำร้ายความรู้สึก) ชอบบังคับ จู้จี้เขาเวลาที่เขาคุยกับสาวๆ หลายคนและให้ความหวังคนไปทั่ว เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษควรทำ เราเป็นคนอารมณ์ร้อน บางครั้งก็พูดแรงๆ พูดตรงๆ จนเขาโกรธ แต่เรารักเขาและเทคแคร์เขามาก จนกล้าพูดว่า ต่อให้คนอื่นจะด่าเราว่าเยอะยังไง แต่จะไม่มีวันที่ใครด่าเราว่า เราไม่รักและไม่เป็นห่วงเขาเด็ดขาด
โดยที่เราไม่รู้เลยว่าเขาเคยเป็นห่วงเราบ้างมั้ย เมื่อไหร่ที่เราป่วย เขาไม่เคยถามไถ่ ไม่เคยอยากเจอ ทุกครั้งที่นัดกัน เป็นเราตลอดที่ต้องนัดเขา เราร้องไห้เสียใจจนป่วยเป็นโรคกะเพาะตั้งแต่เจอเขา เวลาที่เราสองคนคุยกัน เราพยายามพยุงบทสนทนาทำให้สนุกสนานเฮฮาแต่เขากลับชักจูงให้เราทะเลาะกัน แทบจะทะเลาะกันทุกวัน แบบ 3 วันดี 4 วันไข้ เราเสียตั๋วเครื่องบินเปล่าๆ ไป 4 ใบ ใบแรกจู่ๆ แม่เขาก็ไม่สบาย แล้วเขาอยู่คนเดียวเราเลยจะไปอยู่เป็นเพื่อน แต่พอจองตั๋วเสร็จ เขาก็บอกว่าไม่ไปแล้ว ใบที่สองเพราะเขาไม่มาตามนัดทิ้งให้เราเคว้งคว้างอยู่ในเมืองคนเดียว เราเลยต้องจองตั๋วใหม่เพื่อกลับบ้าน ใบที่สามและสี่เขาขอให้เราช่วยจองให้เพราะเขาจะไปทำธุระ สุดท้ายพ่อเขาก็จองตั๋วให้ เขาเลือกไปกับตั๋วที่พ่อเขาจองให้ เรื่องเงินถึงเราจะจำแต่ไม่เคยไปทวง แต่เรื่องการทำร้ายความรู้สึกมันเป็นอะไรที่ไม่ไหวจริงๆ
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเกือบปี เขาเคยขอคบเราเป็นแฟน หลังจากช่วงปีใหม่ครั้งนึง เรายอมรับว่ายังรักเขา แต่เราก็รู้ว่าเขาเหมาะจะเป็นเพื่อนมากกว่าแฟน เราจึงปฎิเสธเขาไป และอยู่กันอย่างเป็นเพื่อนตลอดมา เราดูแลและดีกับเขาเหมือนที่ดีกับทุกคน เพราะเราถือว่าเพื่อนก็เหมือนคนในครอบครัว แต่ไม่มีใครทำร้ายจิตใจเราได้เท่าเขา บางครั้งเขาก็ทำเหมือนรักเรา บางครั้งก็เย็นชาใส่ แต่เราก็พยายามกันเขาไว้เป็นเพื่อนเสมอมา เรารู้ดีว่าถ้าเราเป็นเพื่อน เราจะไม่มีวันเสียเขาไป...เพราะเรารักเขา
เมื่อสองสามเดือนก่อน เขา "ดูใจ" กับผู้หญิงคนนึง ซึ่งนิสัยเด็กมาก ขี้เหนียวสุดๆ และมารยาสุดยอด เราบังคับเขา ให้เขาเลิกคุยกับคนนี้ สุดท้ายเขาก็ยอมเลิกคุย แต่เขาโกรธและเกลียดเรามาก เรารู้ว่าเราเองก็ทำไม่ถูก แต่การต้องมองเขาอยู่กับคนแบบนั้นเราเองก็ทนไม่ไหวจริงๆ ถ้าผู้หญิงคนนั้นดี เราคงยอม แต่นี่ไม่ใช่
พอเขาเลิกกับคนนั้น เขาก็กลับมาทำตัวเหมือนก่อนหน้านี้ที่เขายังไม่คุยกับพรุ่งนี้ เดี๋ยวทำดีกับเราบ้าง เดี๋ยวเย็นชาใส่บ้าง จนกระทั่งเราต้องกลับไปสิงคโปร์ เขาลบทุกอย่างที่เป็นเราออกไปหมด เหมือนเขาดีใจที่เราไป (เราพึ่งมารู้เมื่อวานนี้ตอนมาทำธุระที่นี่) เขาก็ยังทำตัวเหมือนเดิม คือดีบ้าง ร้ายบ้างจนกระทั่ง
ตอนนี้เขาอยู่ในช่วง "ดูใจ" กับรุ่นน้องที่เขาเคยกิ๊ก ระหว่างที่เป็นแฟนกับแฟนคนเก่า ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่โอเคเลยเพราะเพื่อนทุกคนรู้กันหมด และเพื่อนทุกคนก็ดูถูกเขามาก เขาไม่สามารถบอกใครได้อย่างภูมิใจด้วยซ้ำว่าคบกับคนๆ นี้เหมือนตอนที่เขาบอกคนอื่นเรื่องแฟนคนเก่า อีกอย่างน้องคนนี้เคย เราเตือนเขาว่าทำแบบนี้มันไม่ดีเลย แต่เราไม่ได้บังคับเขาแล้ว เพราะเรามีบทเรียนจากคนก่อน เขาเถียงเราว่าก็เพราะเขารัก เราเลยว่างั้นก็ตามใจ เราจะไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก
แต่เขากลับไม่คุยกับเราอีกแล้ว ไม่รับสายโทรศัพท์ ไม่ตอบเฟสแชท วันที่เรากลับมาที่นี่ เขาก็ไม่อยากมาเจอเรา หาเรื่องติดธุระอ้างโน่นอ้างนี่ และทิ้งเราไว้ในเมืองที่เราเดินทางไม่คล่องอีกครั้ง เราเสียใจมาก เราแทบไม่ได้คุยกับเขาเลย เฟสแชทก็แค่ถามว่าเป็นยังไงบ้าง แม่สบายดีรึยัง หรือไม่ก็โพสรูปภาพขำๆ ที่เราส่งให้เขาเหมือนที่ส่งให้เพื่อนคนอื่น วันละโพสหรือสองโพส แต่เขากลับขึ้นตัสว่า Such an annoying name and face ..
มันเจ็บมากเลย ทั้งที่เราพยายามทำดีกับเขาแล้ว พยายามทำทุกอย่างให้เราคุยกันได้ปกติเหมือนที่เพื่อนปกติเขาคุยกัน ดูแล เป็นห่วงทุกอย่าง แต่เพราะอคติที่เค้ามีต่อเรา เพราะคำเตือน คำบังคับ คำงี่เง่าของเรา ทำให้เขาเกลียดเรามากขนาดนี้เลยเหรอ...
ตอนนี้เขาแทบจะไม่คุยกับเราเลย วันนี้เขาก็ทิ้งเราให้เราหาทางไปดอนเมืองเองจากแถวๆ บางนา เขาบอกว่าเดี๋ยวเขาจะไปส่งบีทีเอสที่ใกล้ที่สุด แต่เมื่อเช้าเขาก็ทักเฟสแชทมาว่าเขาไปไม่ได้แล้ว เพราะแม่เขาไม่ให้ไป เขาไม่รับโทรศัพท์ ไม่โทรกลับด้วยซ้ำ เขาไม่ถามด้วยซ้ำว่าเราจะไปได้ยังไง ไม่มีการเป็นห่วง ไม่มีข้อความอะไรเลย ไม่ออนเฟสหลังจากบอกเราว่าไปไม่ได้
เราจะทำยังไงดี เราเสียใจจนไม่รู้จะร้องไห้ยังไงอีกแล้ว
เพื่อนกันเขาทำกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ? หรือเป็นเราฝ่ายเดียวที่คิดว่าเขาเป็นเพื่อน... เราจะทำยังไงดี เราไม่อยากเสียเขาไป แต่เราก็รู้สึกเหนื่อยมากแล้ว มันเจ็บจัง
เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว
ขอโทษนะคะที่ขึ้นมาด้วยคำนี้ เราแค่อยากระบายความรู้สึกนี้ออกมา
เราเป็นห่วงคนๆ นึงมาตลอด เขาเป็นทั้งเพื่อนและเหมือนคนในครอบครัวของเรา ความจริงแล้วครั้งนึงเมื่อเกือบๆ หนึ่งปีก่อน ในช่วงที่เขาเลิกกับแฟนมาซักพัก เราคุยกันต่างคนต่างบอกว่าชอบกัน เพราะเราแอบชอบเขามาตั้งแต่ก่อนที่เขาจะมีแฟน (แต่เขาไม่รู้) แต่ว่าเราไม่ได้คบกัน เขาบอกว่าอยากเป็นแฟนนะ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่พร้อม พึ่งเลิกกับแฟน (เลิกมาสามสี่เดือนแล้ว) ขอเคลียร์อะไรทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน ตอนนี้เราก็ "ดูใจกันไปก่อนนะ" เราก็เข้าใจ เพราะเราเองก็ไม่เคยมีแฟนมา มันบอกไม่ถูกที่จู่ๆ ก็มามีแฟน มันตั้งตัวไม่ทัน แต่พอรู้ว่าชอบกัน เขาก็ไม่ใส่ใจเรา เราไม่รู้ว่าขอบเขตอยู่ตรงไหน ไม่มีความชัดเจนอะไรซักอย่าง เรายอมรับเลยว่าเรางี่เง่ามาก จนกระทั่งยังผ่านไปได้ไม่ถึงอาทิตย์ ในวันปีใหม่ เขาไม่โทรหาเรา ไม่ส่งข้อความหาเรา ทั้งที่เรากำลังดูใจกัน วันพิเศษแม้จะไม่ได้เจอกันแต่อย่างน้อยก็ควรโทรมาสวัสดีปีใหม่สิ ประมาณตีหนึ่งกว่าๆ หลังวันปีใหม่ไปแล้ว เราก็โทรหาเขาด้วยความกังวลว่าเขาจะเป็นอะไรไปรึเปล่า (คือโกรธมากที่เขาไม่โทรมา แต่ในใจก็แก้ตัวให้เขาไปเรื่อยว่าบางทีเขาอาจจะมีอุบัติเหตุอะไร แล้วพอคิดว่าเขาจะเป็นอะไรไปจากโกรธก็กลายเป็นเป็นห่วงแทน) ทว่าเขากลับรับสายเราด้วยความหงุดหงิด แล้วบอกกับเราว่า "เออ เราว่าเราสองคนเข้ากันไม่ได้หรอก เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า"
เราช็อคมาก แต่ก็โอเค ด้วยความที่กลัวจะเสียเขาไป แต่ว่า ถึงปากจะบอกว่าเลิกกันแล้ว แต่เขาก็ยังทำท่าทีเป็นคนพิเศษของเรา บางครั้งก็ดูรักเรา แต่บางครั้งก็เย็นชาใส่ จนกระทั่งเราได้รู้ว่า ในช่วงต้นปีที่เขาพึ่งเลิกกับแฟน และมาคุยกับเรา เขาได้บอกคิดถึงสาวๆ อีกหลายคนและคุยกับทุกคนไปพร้อมกัน แต่ ณ จุดๆ นี้ เราไม่สามารถไปหึงเขาได้อีกต่อไป เวลาผ่านไป เราก็ทำใจได้ เราก็เป็นเพื่อนเขา สนิทกับเพื่อนเขาทุกคน ซึ่งเพื่อนเขาดีกับเรามาก ทุกครั้งที่เขาทำเราเสียใจ เพื่อนๆ เขาคือคนที่ปลอบเรา จนกระทั่งเราทำใจได้ว่า คนบางคนต่อให้รักมากแค่ไหนก็เป็นได้แค่เพื่อนจริงๆ
เราเริ่มมองเขาในฐานะเพื่อน เราคอยดูแล เอาใจใส่ ยอมทุกอย่าง ถามไถ่เมื่อเขามีเรื่องทุกข์ใจ ฟังเขาบ่นเรื่องงานหรือเรื่องครอบครัวเรื่องความรัก เวลาเขาไม่สบายเราก็แสดงความเป็นห่วง ทั้งห่วงเขาและครอบครัวเขา เวลาเขาไม่มีเงินเราก็ให้ยืม แวะเวียนไปหาเมื่อมีโอกาส คุยทางเฟสแชท หรือทางมือถือแทบทุกวันแม้จะแค่เล็กน้อย แต่เพราะเขาเป็นคนที่ชอบคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียวในโลกใบนี้ เราจึงเป็นห่วงและอยากทำให้เค้ารู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เราอยากให้เขามีความสุข
แต่เราก็ชอบทำตัวงี่เง่า ขี้งอน (ที่งอนก็ถูกทำร้ายความรู้สึก) ชอบบังคับ จู้จี้เขาเวลาที่เขาคุยกับสาวๆ หลายคนและให้ความหวังคนไปทั่ว เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษควรทำ เราเป็นคนอารมณ์ร้อน บางครั้งก็พูดแรงๆ พูดตรงๆ จนเขาโกรธ แต่เรารักเขาและเทคแคร์เขามาก จนกล้าพูดว่า ต่อให้คนอื่นจะด่าเราว่าเยอะยังไง แต่จะไม่มีวันที่ใครด่าเราว่า เราไม่รักและไม่เป็นห่วงเขาเด็ดขาด
โดยที่เราไม่รู้เลยว่าเขาเคยเป็นห่วงเราบ้างมั้ย เมื่อไหร่ที่เราป่วย เขาไม่เคยถามไถ่ ไม่เคยอยากเจอ ทุกครั้งที่นัดกัน เป็นเราตลอดที่ต้องนัดเขา เราร้องไห้เสียใจจนป่วยเป็นโรคกะเพาะตั้งแต่เจอเขา เวลาที่เราสองคนคุยกัน เราพยายามพยุงบทสนทนาทำให้สนุกสนานเฮฮาแต่เขากลับชักจูงให้เราทะเลาะกัน แทบจะทะเลาะกันทุกวัน แบบ 3 วันดี 4 วันไข้ เราเสียตั๋วเครื่องบินเปล่าๆ ไป 4 ใบ ใบแรกจู่ๆ แม่เขาก็ไม่สบาย แล้วเขาอยู่คนเดียวเราเลยจะไปอยู่เป็นเพื่อน แต่พอจองตั๋วเสร็จ เขาก็บอกว่าไม่ไปแล้ว ใบที่สองเพราะเขาไม่มาตามนัดทิ้งให้เราเคว้งคว้างอยู่ในเมืองคนเดียว เราเลยต้องจองตั๋วใหม่เพื่อกลับบ้าน ใบที่สามและสี่เขาขอให้เราช่วยจองให้เพราะเขาจะไปทำธุระ สุดท้ายพ่อเขาก็จองตั๋วให้ เขาเลือกไปกับตั๋วที่พ่อเขาจองให้ เรื่องเงินถึงเราจะจำแต่ไม่เคยไปทวง แต่เรื่องการทำร้ายความรู้สึกมันเป็นอะไรที่ไม่ไหวจริงๆ
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเกือบปี เขาเคยขอคบเราเป็นแฟน หลังจากช่วงปีใหม่ครั้งนึง เรายอมรับว่ายังรักเขา แต่เราก็รู้ว่าเขาเหมาะจะเป็นเพื่อนมากกว่าแฟน เราจึงปฎิเสธเขาไป และอยู่กันอย่างเป็นเพื่อนตลอดมา เราดูแลและดีกับเขาเหมือนที่ดีกับทุกคน เพราะเราถือว่าเพื่อนก็เหมือนคนในครอบครัว แต่ไม่มีใครทำร้ายจิตใจเราได้เท่าเขา บางครั้งเขาก็ทำเหมือนรักเรา บางครั้งก็เย็นชาใส่ แต่เราก็พยายามกันเขาไว้เป็นเพื่อนเสมอมา เรารู้ดีว่าถ้าเราเป็นเพื่อน เราจะไม่มีวันเสียเขาไป...เพราะเรารักเขา
เมื่อสองสามเดือนก่อน เขา "ดูใจ" กับผู้หญิงคนนึง ซึ่งนิสัยเด็กมาก ขี้เหนียวสุดๆ และมารยาสุดยอด เราบังคับเขา ให้เขาเลิกคุยกับคนนี้ สุดท้ายเขาก็ยอมเลิกคุย แต่เขาโกรธและเกลียดเรามาก เรารู้ว่าเราเองก็ทำไม่ถูก แต่การต้องมองเขาอยู่กับคนแบบนั้นเราเองก็ทนไม่ไหวจริงๆ ถ้าผู้หญิงคนนั้นดี เราคงยอม แต่นี่ไม่ใช่
พอเขาเลิกกับคนนั้น เขาก็กลับมาทำตัวเหมือนก่อนหน้านี้ที่เขายังไม่คุยกับพรุ่งนี้ เดี๋ยวทำดีกับเราบ้าง เดี๋ยวเย็นชาใส่บ้าง จนกระทั่งเราต้องกลับไปสิงคโปร์ เขาลบทุกอย่างที่เป็นเราออกไปหมด เหมือนเขาดีใจที่เราไป (เราพึ่งมารู้เมื่อวานนี้ตอนมาทำธุระที่นี่) เขาก็ยังทำตัวเหมือนเดิม คือดีบ้าง ร้ายบ้างจนกระทั่ง
ตอนนี้เขาอยู่ในช่วง "ดูใจ" กับรุ่นน้องที่เขาเคยกิ๊ก ระหว่างที่เป็นแฟนกับแฟนคนเก่า ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่โอเคเลยเพราะเพื่อนทุกคนรู้กันหมด และเพื่อนทุกคนก็ดูถูกเขามาก เขาไม่สามารถบอกใครได้อย่างภูมิใจด้วยซ้ำว่าคบกับคนๆ นี้เหมือนตอนที่เขาบอกคนอื่นเรื่องแฟนคนเก่า อีกอย่างน้องคนนี้เคย เราเตือนเขาว่าทำแบบนี้มันไม่ดีเลย แต่เราไม่ได้บังคับเขาแล้ว เพราะเรามีบทเรียนจากคนก่อน เขาเถียงเราว่าก็เพราะเขารัก เราเลยว่างั้นก็ตามใจ เราจะไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก
แต่เขากลับไม่คุยกับเราอีกแล้ว ไม่รับสายโทรศัพท์ ไม่ตอบเฟสแชท วันที่เรากลับมาที่นี่ เขาก็ไม่อยากมาเจอเรา หาเรื่องติดธุระอ้างโน่นอ้างนี่ และทิ้งเราไว้ในเมืองที่เราเดินทางไม่คล่องอีกครั้ง เราเสียใจมาก เราแทบไม่ได้คุยกับเขาเลย เฟสแชทก็แค่ถามว่าเป็นยังไงบ้าง แม่สบายดีรึยัง หรือไม่ก็โพสรูปภาพขำๆ ที่เราส่งให้เขาเหมือนที่ส่งให้เพื่อนคนอื่น วันละโพสหรือสองโพส แต่เขากลับขึ้นตัสว่า Such an annoying name and face ..
มันเจ็บมากเลย ทั้งที่เราพยายามทำดีกับเขาแล้ว พยายามทำทุกอย่างให้เราคุยกันได้ปกติเหมือนที่เพื่อนปกติเขาคุยกัน ดูแล เป็นห่วงทุกอย่าง แต่เพราะอคติที่เค้ามีต่อเรา เพราะคำเตือน คำบังคับ คำงี่เง่าของเรา ทำให้เขาเกลียดเรามากขนาดนี้เลยเหรอ...
ตอนนี้เขาแทบจะไม่คุยกับเราเลย วันนี้เขาก็ทิ้งเราให้เราหาทางไปดอนเมืองเองจากแถวๆ บางนา เขาบอกว่าเดี๋ยวเขาจะไปส่งบีทีเอสที่ใกล้ที่สุด แต่เมื่อเช้าเขาก็ทักเฟสแชทมาว่าเขาไปไม่ได้แล้ว เพราะแม่เขาไม่ให้ไป เขาไม่รับโทรศัพท์ ไม่โทรกลับด้วยซ้ำ เขาไม่ถามด้วยซ้ำว่าเราจะไปได้ยังไง ไม่มีการเป็นห่วง ไม่มีข้อความอะไรเลย ไม่ออนเฟสหลังจากบอกเราว่าไปไม่ได้
เราจะทำยังไงดี เราเสียใจจนไม่รู้จะร้องไห้ยังไงอีกแล้ว
เพื่อนกันเขาทำกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ? หรือเป็นเราฝ่ายเดียวที่คิดว่าเขาเป็นเพื่อน... เราจะทำยังไงดี เราไม่อยากเสียเขาไป แต่เราก็รู้สึกเหนื่อยมากแล้ว มันเจ็บจัง