มีเรื่องจะเล่าให้ฟังค่ะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า วันนี้สอบแก้วิชาชีวะแล้วก็คณิตค่ะ(บอกเลยว่าข้อสอบยากสุดๆ)และด้วยความที่กลัวว่าจะอ่านหนังสือแล้วไม่แน่ใจอยากเพิ่มความแน่ใจให้ตัวเองค่ะ ถึงปวดฉี่ก็ไม่ไปเข้าห้องน้ำ เพราะปกติเป็นคนที่อั้นฉี่เป็นประจำค่ะ โดยเฉลี่ยก็อั้นประมาณ2-3ชม.
แล้วคือตอนเรื่องเกิดต้องหาใบรับรองของกยศ.ค่ะ เราก็รีบด้วยบวกกับปวดฉี่ก็ยืนไม่เป็นสุขเลยค่ะ สั่นๆๆเรื่อยๆ ปกติเวลาปวดฉี่แทบไม่ไหวจริงๆจะนั่งกับเก้าอี้บิดไปบิดมาก็หายค่ะ แต่ตอนนั้นไม่มีเก้าอี้ให้นั่งสักตัว ครูก็ดุว่าให้ยืนนิ่งๆ พอนิ่งเท่านั้นล่ะค่ะ....เป็นเรื่อง ฉี่ที่อั้นเอาไว้มันออกมาแบบว่าไหลย้อยหยดติ๋งเลยค่ะ ดีค่ะที่ใส่กางเกงวอร์มเลยไม่มีใครสักเกตเห็น พอเสร็จธุระตรงนั้นก็รีบวิ่งขึ้นห้อง เดินไปบอกเพื่อนที่นั่งๆข้างๆกันว่า"แกเค้าฉี่รดกางเกงอ่ะ" แล้วเพื่อนที่นั่งข้างหน้าก็หันมาแบบว่าตกใจปนขำๆค่ะ คือความรู้สึกตอนนั้นคือไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ แล้วมีเพื่อนคนนึงนามว่าบี๋ นางอยุ่หลังห้องค่ะ(เรานั่งหน้าห้อง)ตะโกนมาว่า"อิเปรม แกฉี่แตกหรอ!" วินาทีนั้นคือทั้งห้องเงียบกริบเลยค่ะ เราก็แบบไม่ร็จะทำไงเลยตอบไปว่า"แกรู้ได้ไงอ่ะ" เรียกได้ว่าตอนนั้นก็มีเสียงหัวเราะ บางคนก็อึ้งๆ ยิ่งเพิ่มแรงกดดันไม่รู้จะทำยังไงดีเลย แล้วเพื่อนดุ๋ยก็เดินเข้ามาพยายามช่วยแก้ปัญหาค่ะ แนะนำว่างั้นไปขอกางเกงห้องพยาบาลดู(ดุ๋ยกับบี๋อาสาไปขอกางเกงที่ห้องพยาบาลค่ะ)
แล้วมีเพื่อนคนนึงค่ะชื่อแจ บอกเลยว่าปกติแจจะคอยว่าตลอด แต่ก็ว่าแนวเตื่อนสติ แล้วแจเป็นเด็กเรียนมากเรียกได้ว่าแทบจะหลอมละลายไปเป็นหนึ่งเดียวก็หนังสือ ตอนแรกก็คิดว่าแจคงอ่านหนังสือต่อไป แต่สิ่งที่แจทำคือ เดินออกนอกห้องไปหยิบรองเท้าแล้วพาไปห้องน้ำเพื่อรอกางเกงจากดุ๋ยบี๋ อีกคนนึงค่ะแก้ม นางบอกว่าที่สหกรณ์เห็นมีกางเกงในขายเดี๋ยวอาสาไปซื้อให้เอง(อารมณ์ตอนนั้นคือน้ำตาจะไหลค่ะ เพื่อนๆในห้องพยายามหาวิธีช่วยกันขนาดนี้) ระหว่างรอในห้องน้ำ แจก็ใจดีมากเลยค่ะ ติวชีวะให้ พอดุ๋ยกับบี๋มาถึงก็บอกว่าที่ห้องพยาบาลไม่มีกางเกง เราก็แบบเอาไงดีล่ะทีนี้ บี๋เลยถอดกางเกงบ็อกเซอร์ให้ค่ะ เราก็เข้าไปใส่ พอใส่เสร็จนุ้งแก้มก็มาแล้วบอกว่าที่สหกรณ์ไม่มีกางเกงในขาย นางซื้อผ้าอนามัยแบบยาวเฝ่อ เราก็งงบอกว่าไม่ได้เป็นเมนส์เอามาทำไม นางบอก"อ้าวก็ไม่ได้ใส่กางเกงใน ก็เอาอันนี้ใส่กันเสียดสีดิ"
เราก็แบบเออๆไป ก็ใส่ตามที่นางบอก แล้วคือเราก็เอากางเกงพละใส่ข้างนอกไปก่อน พอขึ้นมาที่ห้องค่ะคือเพื่อนทั้งห้องรอสอบคณิตทั้งนั้นเลย คือความรู้สึกนั้นแย่สุดๆเพราะมีเวลาแค่50นาที แล้วเราทำเพื่อนเสียเวลาเกือบ10นาที ดีนะคะที่ครูใจดี(ระหว่างรอเรา เพื่อนๆในห้องเล่าให้ครูฟังค่ะ) แล้วคือครูบอกว่ากางเกงมันจะมีกลิ่นแอมโมเนียแล้วมันจะเหม็นให้ถอดออกเพราะว่าข้างในก็มีกางเกงบ็อกเซอร์ของเพื่อนบี๋อยู่แล้ว เราก็เลยถอดๆเลยค่ะ เพื่อนดุ๋ยก็ถอดเสื้อกันหนาวมาปิดให้ แล้วก็มัดรูดซิปทำเป็นลักษณะของกระโปรงให้เลยค่ะ แล้วเพื่อนแก้มก็ถือกางเกงของเราโดยไม่รังเกียจเลย เราแบบว่ารู้สึกพูดไม่ถูกเลยค่ะ แกไม่คิดจะรังเกียจชั้นสักนิดเลยหรอ นั่นกางเกงเปียกฉี่นะ
สอบเสร็จ เพื่อนคิก็ถามว่าจะเอากางเกงมั้ย เดี๋ยวโทร บอกแม่เอามาให้เราก็แบบ ขอบใจนะคิ แล้วระหว่างรอจะสอบชีวะคุณน้องหมวยค่ะ น้องหมวยก็ดูแล้วคงจะอนาจจิตกับสภาพของอะฮั้นตอนนั้น เลยบอกว่ากางเกงซับเค้ายาวนะ เอามั้ย(พอดีวันนี้คุณหมวยใส่ชุดนร.) ณ จุดๆนั้น เอามาเหอะ ชั้นเอาหมดแหละ ก็คืออัพตัวเองจากเอาเสื้อกันหนาวคุม กลายเป็นลุคเหมือนกับเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ ก็ดีขึ้นค่ะ
****นี่ก็คือเรื่องราวของวันนี้ค่ะ ขอบอกเลยว่ารู้สึกดีใจมากที่เราได้มาเจอเพื่อนแบบนี้ อย่างน้อยวันนี้ก็มีสิ่งดีๆอย่างนึงค่ะ คือกลุ่มเพื่อนๆเหล่านี้คือเพื่อนที่เปรมจะไม่ลืมบุญคุณพวกเค้าเลย***
ขอบคุณนะดุ๋ย บี๋ แจ แก้ม อาคิ คุณหมวยและเพื่อนๆทุกคนที่ช่วยอิเปรมคิดหาวิธี
///ซึ้งน้ำตาจะไหล
ปล.พอดีเป็นโรงเรียนหญิงล้วนค่ะ ในห้องเป็นผู้หญิงหมด เลยไม่ค่อยรู้สึกอายเท่าไหร่
ซึ้งในน้ำใจเพื่อน ชีวิตนี้จะเจอเพื่อนดีๆแบบนี้ได้ที่ไหนอีก
เรื่องมันมีอยู่ว่า วันนี้สอบแก้วิชาชีวะแล้วก็คณิตค่ะ(บอกเลยว่าข้อสอบยากสุดๆ)และด้วยความที่กลัวว่าจะอ่านหนังสือแล้วไม่แน่ใจอยากเพิ่มความแน่ใจให้ตัวเองค่ะ ถึงปวดฉี่ก็ไม่ไปเข้าห้องน้ำ เพราะปกติเป็นคนที่อั้นฉี่เป็นประจำค่ะ โดยเฉลี่ยก็อั้นประมาณ2-3ชม.
แล้วคือตอนเรื่องเกิดต้องหาใบรับรองของกยศ.ค่ะ เราก็รีบด้วยบวกกับปวดฉี่ก็ยืนไม่เป็นสุขเลยค่ะ สั่นๆๆเรื่อยๆ ปกติเวลาปวดฉี่แทบไม่ไหวจริงๆจะนั่งกับเก้าอี้บิดไปบิดมาก็หายค่ะ แต่ตอนนั้นไม่มีเก้าอี้ให้นั่งสักตัว ครูก็ดุว่าให้ยืนนิ่งๆ พอนิ่งเท่านั้นล่ะค่ะ....เป็นเรื่อง ฉี่ที่อั้นเอาไว้มันออกมาแบบว่าไหลย้อยหยดติ๋งเลยค่ะ ดีค่ะที่ใส่กางเกงวอร์มเลยไม่มีใครสักเกตเห็น พอเสร็จธุระตรงนั้นก็รีบวิ่งขึ้นห้อง เดินไปบอกเพื่อนที่นั่งๆข้างๆกันว่า"แกเค้าฉี่รดกางเกงอ่ะ" แล้วเพื่อนที่นั่งข้างหน้าก็หันมาแบบว่าตกใจปนขำๆค่ะ คือความรู้สึกตอนนั้นคือไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ แล้วมีเพื่อนคนนึงนามว่าบี๋ นางอยุ่หลังห้องค่ะ(เรานั่งหน้าห้อง)ตะโกนมาว่า"อิเปรม แกฉี่แตกหรอ!" วินาทีนั้นคือทั้งห้องเงียบกริบเลยค่ะ เราก็แบบไม่ร็จะทำไงเลยตอบไปว่า"แกรู้ได้ไงอ่ะ" เรียกได้ว่าตอนนั้นก็มีเสียงหัวเราะ บางคนก็อึ้งๆ ยิ่งเพิ่มแรงกดดันไม่รู้จะทำยังไงดีเลย แล้วเพื่อนดุ๋ยก็เดินเข้ามาพยายามช่วยแก้ปัญหาค่ะ แนะนำว่างั้นไปขอกางเกงห้องพยาบาลดู(ดุ๋ยกับบี๋อาสาไปขอกางเกงที่ห้องพยาบาลค่ะ)
แล้วมีเพื่อนคนนึงค่ะชื่อแจ บอกเลยว่าปกติแจจะคอยว่าตลอด แต่ก็ว่าแนวเตื่อนสติ แล้วแจเป็นเด็กเรียนมากเรียกได้ว่าแทบจะหลอมละลายไปเป็นหนึ่งเดียวก็หนังสือ ตอนแรกก็คิดว่าแจคงอ่านหนังสือต่อไป แต่สิ่งที่แจทำคือ เดินออกนอกห้องไปหยิบรองเท้าแล้วพาไปห้องน้ำเพื่อรอกางเกงจากดุ๋ยบี๋ อีกคนนึงค่ะแก้ม นางบอกว่าที่สหกรณ์เห็นมีกางเกงในขายเดี๋ยวอาสาไปซื้อให้เอง(อารมณ์ตอนนั้นคือน้ำตาจะไหลค่ะ เพื่อนๆในห้องพยายามหาวิธีช่วยกันขนาดนี้) ระหว่างรอในห้องน้ำ แจก็ใจดีมากเลยค่ะ ติวชีวะให้ พอดุ๋ยกับบี๋มาถึงก็บอกว่าที่ห้องพยาบาลไม่มีกางเกง เราก็แบบเอาไงดีล่ะทีนี้ บี๋เลยถอดกางเกงบ็อกเซอร์ให้ค่ะ เราก็เข้าไปใส่ พอใส่เสร็จนุ้งแก้มก็มาแล้วบอกว่าที่สหกรณ์ไม่มีกางเกงในขาย นางซื้อผ้าอนามัยแบบยาวเฝ่อ เราก็งงบอกว่าไม่ได้เป็นเมนส์เอามาทำไม นางบอก"อ้าวก็ไม่ได้ใส่กางเกงใน ก็เอาอันนี้ใส่กันเสียดสีดิ"
เราก็แบบเออๆไป ก็ใส่ตามที่นางบอก แล้วคือเราก็เอากางเกงพละใส่ข้างนอกไปก่อน พอขึ้นมาที่ห้องค่ะคือเพื่อนทั้งห้องรอสอบคณิตทั้งนั้นเลย คือความรู้สึกนั้นแย่สุดๆเพราะมีเวลาแค่50นาที แล้วเราทำเพื่อนเสียเวลาเกือบ10นาที ดีนะคะที่ครูใจดี(ระหว่างรอเรา เพื่อนๆในห้องเล่าให้ครูฟังค่ะ) แล้วคือครูบอกว่ากางเกงมันจะมีกลิ่นแอมโมเนียแล้วมันจะเหม็นให้ถอดออกเพราะว่าข้างในก็มีกางเกงบ็อกเซอร์ของเพื่อนบี๋อยู่แล้ว เราก็เลยถอดๆเลยค่ะ เพื่อนดุ๋ยก็ถอดเสื้อกันหนาวมาปิดให้ แล้วก็มัดรูดซิปทำเป็นลักษณะของกระโปรงให้เลยค่ะ แล้วเพื่อนแก้มก็ถือกางเกงของเราโดยไม่รังเกียจเลย เราแบบว่ารู้สึกพูดไม่ถูกเลยค่ะ แกไม่คิดจะรังเกียจชั้นสักนิดเลยหรอ นั่นกางเกงเปียกฉี่นะ
สอบเสร็จ เพื่อนคิก็ถามว่าจะเอากางเกงมั้ย เดี๋ยวโทร บอกแม่เอามาให้เราก็แบบ ขอบใจนะคิ แล้วระหว่างรอจะสอบชีวะคุณน้องหมวยค่ะ น้องหมวยก็ดูแล้วคงจะอนาจจิตกับสภาพของอะฮั้นตอนนั้น เลยบอกว่ากางเกงซับเค้ายาวนะ เอามั้ย(พอดีวันนี้คุณหมวยใส่ชุดนร.) ณ จุดๆนั้น เอามาเหอะ ชั้นเอาหมดแหละ ก็คืออัพตัวเองจากเอาเสื้อกันหนาวคุม กลายเป็นลุคเหมือนกับเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ ก็ดีขึ้นค่ะ
****นี่ก็คือเรื่องราวของวันนี้ค่ะ ขอบอกเลยว่ารู้สึกดีใจมากที่เราได้มาเจอเพื่อนแบบนี้ อย่างน้อยวันนี้ก็มีสิ่งดีๆอย่างนึงค่ะ คือกลุ่มเพื่อนๆเหล่านี้คือเพื่อนที่เปรมจะไม่ลืมบุญคุณพวกเค้าเลย***
ขอบคุณนะดุ๋ย บี๋ แจ แก้ม อาคิ คุณหมวยและเพื่อนๆทุกคนที่ช่วยอิเปรมคิดหาวิธี
ปล.พอดีเป็นโรงเรียนหญิงล้วนค่ะ ในห้องเป็นผู้หญิงหมด เลยไม่ค่อยรู้สึกอายเท่าไหร่