เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อปี 54 ค่ะ เป็นช่วงน้ำท่วมเรากับเค้าไม่ค่อยได้คุยกันเพราะมัวแต่ยุ่งกับทางบ้านเราก็พยายามอธิบายให้เค้าฟังว่ายุ่งนะไม่ค่อยมีเวลาคุยด้วยนานนะปกติคุยกันเป็น ชม. นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่เค้ามีคนอื่นเพราะเราไม่มีเวลาว่างคุยกับเค้าเค้าพยายามจะเลิกกับเราหาข้ออ้างสาระพัด เราก็ไม่ยอมเลิกยื้อเค้ามาเรื่อย ๆ จนวันนึงเค้าก็มาบอกกับเราว่าเค้ามีคู่หมั่นแล้พ่อกับแม่หาคู่หมั่นไว้ให้ตั้งนานแล้ว ฐานะทางบ้านเค้าค่อนข้างรวยนะคะ เราก็รับฟังสิ่งที่เค้าพูดแต่ในใจก็คิดว่า ดูละครมากไปป่ะเนี่ยเค้าบอกกับเราว่าถึงเวลาที่เค้าต้องแต่งงานเราต้องยอมปล่อยเค้าไปนะ เค้าก็บอกเรามาวันไหนตอนไหน วันเวลาคือใกล้กับวันที่เค้าคุยกับเราว่ามีคู่หมั่นแล้ว เราก็ยังยอมทนไม่ยอมเลิกเจอหน้ากันก็ไม่ได้คุยกันเค้าพยายามที่จะหลบเราโทรหาก็ให้เพื่อนรับสายแทน จนกระทั่งเรากับเค้าทะเลาะกันแบบรุนแรงเค้าก็บอก ต้องการอะไร ต้องการเงินใช่มั้ยถ้าต้องการเงินเดี๋ยวเอาให้เลยจะเอาเท่าไหร่ พอได้ยินประโยคนี้เราตัดสินใจเลิกกับมันเลยค่ะ คือยอมเจ็บครั้งเดียวดีกว่ามั้ยดีกว่าเจ็บแบบนี้ไปเรื่อย ๆ แถมยังโดนมันดูถูกอีก