ถึงพวกที่หลงแฟนจนลืมเพื่อน !!!

ตอนนี้ผมเรียนจบและทำงานได้ซักพักใหญ่ๆแล้วครับ (4-5ปี)
จากเดิมที่เคยเป็นคนมีเพื่อนเยอะ ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมและ
กลุ่มเพื่อนสนิทจากมัธยมก็มาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันเกือบ
ทั้งหมด (พวกผมเป็นเด็กห้อง 1 เกรดค่อนข้างสูง การเลือกเข้า
มหาวิทยาลัย จึงไม่ลำบากเท่าไหร่ และก็เลือกๆตามกันมาครับ)
ผมเป็นเด็กกิจกรรมครับ ตอนมัธยมก็เป็นคณะกรรมการนักเรียน
เป็นแม้กระทั่งกรรมการตัดสินฟุตบอลในงานกีฬาสีของโรงเรียน
พอเข้ามหาวิทยาลัย ปี1 ผมก็ยังเป็นเด็กเรียนควบคู่กับเด็กกิจกรรม
ผลการเรียนเทอมแรก 3.50 เป็นติวเตอร์ให้เพื่อนๆ บางทีรักเพื่อน
ในทางที่ผิด เพื่อนขอลอกข้อสอบก็ไม่หวง (ห้องสโลป ข้างหลังจะ
มองเห็นข้อสอบคนข้างหน้า) และผมก็อยู่ชมรมฟุตบอลเป็นตัวแทน
คณะแข่งฟุตบอลของมหาลัย อยู่ชมรมอาสา ออกค่ายต่างๆ ประจำ
ทั้งค่ายวิชาการให้ความรู้ ค่ายพัฒราสังคม ด้วยการที่ผมเป็นเด็กที่
เรียนเก่ง ทำกิจกรรมเก่ง จึงค่อนข้างสนิทกับเพื่อนๆ ที่ทำกิจกรรม
ด้วยกัน และเพื่อนสมัยมัธยมก็ยังสนิทกันอยู่ ด้วยความที่ผมเป็นคน
อัธยาศัยดี เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ผมจึงรู้จักคนเยอะ เพื่อนต่างคณะก็
มีเยอะ

แต่...ชีวิตผมต้องเปลี่ยนไป ตอนขึ้นปี 2 เมื่อผมได้เจอผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอเป็นรุ่นน้องปี 1 ผมพบเธอที่สนามฟุตบอล ในมหาวิทยาลัยครับ
โดยตอนนั้นผมกำลังจะไปซ้อมฟุตบอลกับเพื่อนๆ เธอน่ารักมากครับ
ผมยาวถึงกลางหลัง ผิวขาวตาโต ไม่สูงมากราวๆ 160 ซม. ผมรู้สึก
หลงเธอเลยครับ (ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน ที่ผ่านมาก็มีน้องๆ หรือ
เพื่อนๆมาแอบปลื้ม หรือไม่ก็ไปแอบปลื้มรุ่นพี่บ้าง แอบชอบเพื่อนบ้าง
แต่ไม่เคยคบใครจริงจังซักที) ผมใช้เวลา 3 เดือนจนจีบเธอติด ช่วงที่
เป็นแฟนกัน (ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ เธอพักอยู่ที่บ้าน บ้านเธอไม่ไกล
จากมหาวิทยาลัย ส่วนผมอยู่กับเพื่อนๆ) ผมหลงเธอมาก จนมอบเวลา
ให้กับเธอทั้งหมดที่จะมีได้เลยครับ (อาจเพราะไม่เคยมีแฟนมาก่อนก็ได้)
จากเดิมที่ผมเป็นเด็กเรียน ก็ไม่ค่อยเรียน เป็นช่วง In Love บางครั้ง
นั่งคุยกันเพลิน จนลืมไปเรียน จากเกรด 3.50 ตอนนี้ได้ 2 กว่าๆทุกเทอม
จนเพื่อนๆตกใจ กิจกรรมค่ายอาสาก็ทิ้งไปดื้อๆ แทนที่วันหยุดจะไปออก
ค่ายกับเพื่อนๆ แต่ไม่ไป เอาเวลาไปเที่ยวกับแฟน ชมรมฟุตบอลก็ไม่ไป
ซ้อม จนถูกดรอปเป็นตัวสำรอง จากที่เคยเป็นกองหน้าตัวทำประตู อันนี้
ยอมรับครับว่าขาดวินัยนักกีฬา ยอมเป็นตัวสำรอง บางครั้งถึงกับโดเรียน
เพื่อไปดูแฟนซ้อมลีด (เธอเป็นลีดคณะ) เป็นอย่างนี้จนจบปี 4 ซึ่งตอนนี้
ผมก็ยังมีเพื่อนอยู่ แต่มันไม่สนิทเหมือนเดิม มันไม่ซี้กันเหมือนเดิม มัน
เหมือนเป็นแค่คนเคยรู้จักกัน พอเรียนจบ ทำงาน ผมมีเหตุต้องเลิกกับแฟน
ทำให้ตอนนั้นผมไม่เหลือใครครับ เวลาเพื่อนๆไปเที่ยวกัน เขาก็ไม่ชวนเรา
เพราะไม่ใช่เดอะแกงค์ซี้ปึ๊กเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้ยอมรับว่าเหงามากครับ
เพื่อนที่มีอยู่ก็เป็นเพื่อนที่ทำงานไม่กี่คน ซึ่งมันไม่ซี้ ไม่รู้ใจกันเหมือนเพื่อน
ที่เคยคบกันมา

ฝากไว้ครับ จากประสบการณ์ตรว