คือเปิดนารูโตะดูหลังจากสู้กับเพน(อ่านแต่การ์ตูน ไม่เคยดูอนิเมะเป็นตอนๆ กลับมาดูทึ่งมากเลย)

คือถ้าเป็นการ์ตูนเรื่องอื่น มักจะไม่ค่อยแบ่งบทให้ตัวประกอบ แต่ นารูโตะ หลังจากช่วยหมู่บ้าน เป็น ฮีโร่เป็นวีรบุรุษแล้ว
ผมกลับทึ่งมาก หลังจากสู้กับเพนจบ
ในอนิเมะ แบ่งบทเท้าความ เล่าย้อนไป เกี่ยวกับ ครูอิรุกะ!!(ซึ่งมันผ่านมานานแล้ว จำไม่ได้ตอนอ่านเป็นการ์ตูน มีการเล่าแค่ไหน)
แต่ในอนิเมะกลับมานั่งดูนี่ เท้าความ ตอน อิรุกะ เป็นครูให้ นารูโตะถึงสองสามตอนเลยทีเดียว

ซึ่งผมถือว่าทึ่งมาก เพราะจริงๆ ถ้าเป็นการ์ตูนเรื่องอื่น
ไม่น่าจะแบ่งบท ให้ตัวประกอบแบบนี้ไปแล้ว หรือไม่น่าจะให้ความสำคัญมากมาย เพราะในเรื่อง อิรูกะ นี่ไม่ใช่คนเก่งอะไรเลย
ยิ่งในช่วงหลังๆเจ้าตัว ยิ่งหมดบทบาท แม้ตอนสู้อะไรก็แทบไม่ได้มีบทบาทอะไรเลยด้วยซ้ำ

แต่การ์ตูนกลับเล่าย้อนมาที่ อิรุกะ ที่ตอนเค้าเห็นนารูโตะสามารถช่วยหมู่บ้านจากเพน เป็น วีรบุรุษ เค้ากลับไปนึกถึงวันแรกที่ต้อง รับนารูโตะ และการเป็นครู นารูโตะที่มีแต่คนเกลียด
จนแม้แต่อิรูกะ ที่มีปมความหลัง ตอนโดนเก้าหางมาถล่มหมู่บ้าน พ่อแม่ของอิรุกะ ต้องตายเพราะเก้าหาง เค้าเลยไม่ยอมเปิดใจยอมรับนารูโตะ แม้จะเป็นครูในช่วงแรกๆ จนสุดท้าย คาคาชิแนะนำให้ อิรุกะ เปิดใจยอมเข้าหานารูโตะก่อน ให้นึกถึงว่า การเป็นคุณครูที่ดีต้องทำยังไง

ซึ่งถ้าใคร นึกไม่ออกผมอยากให้กลับไปย้อนดู การ์ตูนตอนนี้(หลังจากสู้กับเพนนะครับ)
เค้าใส่ จิตวิญญาณลงไปสอดแทรกจริงๆ ให้ความสำคัญกับการเป็น"ครู" การเปิดใจยอมรับใคร หรือ การจะสั่งสอนใครซักคน
ขนาดผมดูตอนนี้ ผมยังนึกถึงสมัยตัวเองเรียนเลย ว่าครูในโรงเรียน สอนอะไรผมบ้าง แล้วผมดื้ออะไรบ้าง

ซึ่งผมทึ่งมาก มันเป็นตอนที่ไม่น่าจะมีอยู่ในการ์ตูนต่อสู้เลย ซึ่งผมนึกไปถึงการ์ตูนต่อสู้ระดับต้นๆยุคนี้ อย่าง บลีช หรือ วันพีซ ก็จะไม่เล่นแง่มุมแบบนี้
แต่นารูโตะกลับแทรก ตรงนี้เข้ามา แม้ตอนนี้ มันจะแทบไม่เกี่ยวอะไรกับ บทของการต่อสู้เลย แต่มันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่า เส้นทางของนารูโตะ มันยิ่งใหญ่เพราะประกอบด้วย ตัวละครที่เป็นครู ที่แม้จะไม่เก่งเรื่องต่อสู้ก็ตาม แต่เค้าได้ช่วยให้กำลังใจนารูโตะตลอดเวลา ทำหน้าที่เป็นครูที่ดี แม้เค้าจะไม่เก่ง ไม่ได้มีพลังใหญ่โต
แต่ ในเรื่อง สังเกตดีๆ อิรุกะ เหมือนเป็นตัวโจ๊คเกอร์ ที่เห็นอกเห็นใจนารูโตะตลอดเวลา เข้าใจและคอยผลักดันเค้าเสมอด้วยกำลังใจ
(เป็นเรื่องอื่น อาจใช้ตัวละครผู้หญิง ตัวละครที่เป็นคนรัก แต่นารูโตะที่ ซากุระ เมินแต่ไหนแต่ไร ฮินาตะที่ไม่กล้าเข้าหา ทำให้นารูโตะแทบจะไม่มีใครให้กำลังใจเค้าเลย)
แต่เค้าผลักดัน ชีวิตนารูโตะ ผลักดันจน นารูโตะกลายเป็น นินจาที่ยิ่งใหญ่ได้!!
(นี่คือความภูมิใจอย่างที่สุดของคนที่เป็นครู แม้ตัวอิรุกะจะไม่ได้อะไรเลย เค้าไม่ได้ถูกใครชื่นชม ว่าเป็นครูของนารูโตะ ไม่ได้ถูกเลื่อนชั้นจากซึนาเดะ เพียงแต่อิรุกะเค้าแอบภูมิใจของเค้าอยู่คนเดียว ว่าเค้าสั่งสอนนารูโตะมา)

จะสังเกตได้ว่า ตัวผู้เขียนเองก็ไม่ได้คิดจะยกระดับอิรุกะด้วยนะ คือเป็นครูยังไงก็ยังเป็นแบบนั้น แถมไม่ใช่คนสำคัญอะไรในการต่อสู้เลยด้วย ทั้งๆที่เขียนมาระดับเป็นครูคนแรกของฮีโร่ระดับนารูโตะเนี่ย ผู้เขียนเค้าจะยกระดับอิรุกะ ขึ้นไปเป็นคนสำคัญในหมู่บ้านโคโนฮะก็ยังได้ แต่ผู้เขียนกลับวางบทบาทให้เค้าเป็นแค่นี้ละดีแล้ว!!คือเป็นครูธรรมดา ที่มีแต่จิตใจที่พร้อมจะให้แก่ศิษย์จริงๆ
(คือมีความเป็นครูสูงมาก เป็นครูที่ดีกว่าจิไรยะหรือคาคาชิด้วยซ้ำในความเห็นผมนะ แต่เจ้าตัวดันอ่อนเรื่องฝีมือต่อสู้ แต่นี่อาจเป็นสิ่งที่ทำให้ผมประทับใจก็ได้ คือเค้าไม่เก่งแต่เค้ามีอะไรซักอย่างที่จะให้)

อย่างตอนที่ จิไรยะ ตาย นารูโตะโศกเศร้ามาก แต่ อิรุกะ เอาไอติม(ยักษ์คู่?) มาปลอบ แบ่งครึ่งกัน ผมนี่โครตสะเทือนใจเลย คือ ฉากนี้มันใช่!!

แต่ นารูโตะกลับใช้ คนที่ไม่ค่อยมีบทบาทในเส้นเรื่องหลักเลย อย่าง อิรุกะ!! อิรุกะ ที่พอถึงตอนต่อสู้ทีไร หรือออกจากหมู่บ้านสู้ทีไร ไม่เคยเห็นหน้าเลย!!55 (เอ้อคิดแล้วแปลกดี)
คือหายไปเลยไม่รู้กี่ตอน แล้วตอนที่นารูโตะไม่ลำบากทางจิตใจ อิรุกะ จะไม่ค่อยออกมานะ
แต่ถ้า นารูโตะถึงคราวแย่เรื่องสภาพจิตใจ คนเขียน จะงัดหมอนี่ออกมาใช้ทันที!!

เป็นคนคอยผลักดัน นารูโตะด้วยคำพูด ด้วยแรงบัลดาลใจ ทั้งๆที่เป็นตัวละครผู้ชายไม่ได้ผูกพันทางสายเลือดและไม่ได้เก่งอะไร
แต่เล่าในฐานะ ครู!! ซึ่งผมว่า มันเจ๋งว่ะ

แถมอีกอย่าง คาแรกเตอร์ ของอิรุกะ มันก็เรียบมาก  เป็นครู ดูเชยๆ คาแรกเตอร์เชยมาก ไม่ได้มีความสามารถอะไรเป็นพิเศษ สู้ไม่เก่ง
เพราะความเรียบง่ายของตัวละคร อิรุกะ มันยิ่งทำให้ดูธรรมดามาก คือจะบอกว่ามันดูเห่ยๆ  มันเลยดูจริง มีตัวตนยิ่งขึ้นไปอีก
(ซึ่งจริงๆผู้เขียน จะวาง คาคาชิเป็นครูคนแรกของนารูโตะก็ได้ ยิ่งด้วยถ้ามองด้วยเหตุผลว่า คาคาชิเป็นลูกศิษย์รุ่น4 แต่กลับไม่ทำ แต่กลับใช้ อิรุกะที่ดูโครตธรรมดาเลย)

ชักยาว เอาเป็นว่า ผมรู้สึกว่า คนเขียน อ.มาซาชิ คิชิโมโตะเค้าวาดเค้าเขียนให้มันมีอะไรมากกว่าจะเป็นแค่การ์ตูน คือหลายเรื่องในการ์ตูนต่อสู้ ว่ากันตามตรง มันเป็นเรื่องไกลตัว
แต่เราอ่านเอาสนุกละสู้กันก็มันดี ตามแบบฉบับการ์ตูนต่อสู้

แต่พอผมดูตอนอิรุกะหลังจากเพนนี่ ผมกลับนึกถึงสมัยผมยังอยู่โรงเรียนเลย ผมยังนึกเลย ผมดื้อยังไง โดดเรียนยังไง  และนึกถึง ครูบาอาจารย์ที่สอนอะไรให้แม้ไม่ใช่ ครูที่อยู่ในโรงเรียนก็ตามแต่
นึกถึงคนที่สอนเรามา แม้ที่ผมเรียนมาเค้าจะไม่ได้สอนวิชา นินจาให้ก็ตาม!!55
แต่ผมได้เห็นว่า คนเราบางที เรามาไกล เป็นอะไรได้แค่ไหน มีความรู้ ใช้ชีวิตอยุ่ทุกวันนี้ แก้ปัญหา ทำอะไรได้ ส่วนหนึ่งเพราะเราถูกสั่งสอนมา(ผมว่าทุกคนคงเคยมี คุณครูนะครับ อาจจะไม่ใช่แค่ในโรงเรียนนะครับผมหมายถึง คุณครูที่สอนเราอาจจะคนเดียวหรืออาจจะหลายคนในชีวิต ครูที่สอนอะไรซักอย่างที่ทำให้เราเติบโตมาได้และเป็นอย่างทุกวันนี้)  

ขอบคุณมาก ครูอิรุกะ!!ทำให้นึกถึงคุณครูหลายๆคนในชีวิต(ไปย้อนอ่านตัวเองพิมพ์อีกที นี่กระทู้ อวย อิรุกะรึไงกันเนี่ย55)

และในชีวิตผมว่า เราต้องการคนที่เป็นแรงบัลดาลใจให้เรา ผลักดันเรา แม้เค้าจะไม่ได้เป็นอะไรกับเราเลย ไม่ใช่คนรัก ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่  ไม่ใช่คนเก่งอะไร
แต่เค้ากลับผลักดันเราไปข้างหน้าโดยไม่ได้คาดหวังสิ่งตอบแทนจากเราเลยซักนิดเดียว
เค้าอาจไม่ได้ผลักดันเราด้วยเงิน ด้วยวัตถุ แต่เค้าผลักดันให้เราเดินหน้าต่อไปตามวิถีชีวิตของเรานะครับ

บางทีเรามองว่าปัญหามันใหญ่มากในชีวิตจนไม่รู้จะทำยังไง แต่บางทีเราอาจแค่จะต้องการ"ไอติมซักครึ่งแท่ง"ที่เป็นกำลังใจจากใครซักคน แค่นั้นก็เป็นกำลังใจให้เราได้แล้ว

แถมภาพอิรุกะตอนท้ายครับ(ไหนๆก็อวยกันมาขนาดนี้55)



ขอบคุณที่อ่านผมเพ้อเจ้อจนจบ