อ่านหนังสือ "เพียงแค่รู้" ของพระอาจารย์น่ะค่ะ เพียงแค่บทแรก

    รู้สึกตัวไม่ต้องเดี๋ยว

รู้สึกตัวไม่ต้องเดี๋ยว ต้องที่นี่เดี๋ยวนี้ทันทีทันใด
อย่าเรื่องมากหรือมากเรื่องในการรู้สึกตัว
อย่าไปรอเวลา อย่าไปรอโอกาส หรืออย่าไปตั้งท่า
     .
     .
     .

ท่านจบบทนี้ว่า


ผู้เขียนขอเตือนว่า อย่าไปมีเงื่อนไขใดๆเลย
ในการรู้สึกตัวอย่าไปเรื่องมากหรือมากเรื่องเลย
ในการรู้สึกตัวอย่าไปงอแงให้มากนักเลย
ในการรู้สึกตัวอย่าต้องถึงขั้นให้ครูบาอาจารย์มาคอยจี้คอยบอกเลย
ท่านต้องคอยจี้คอยบอกตลอดว่า "นี่เผลอแล้วนะ"
"เผลอคิดแล้วรู้ไหม"  "กำลังจ้องอยู่รู้ไหม"
"กำลังเพ่งอยู่รู้หรือเปล่า" เป็นต้น
สงสารครูบาอาจารย์เถิดท่านทั้งหลาย ช่วยตัวเองหน่อยดีไหม

หรือจะยอมเป็นลูกเจี๊ยบไปตลอดกาล
เป็นลูกเจี๊ยบที่มีอายุยาวนานที่สุดในสังสารวัฏ
หวังว่าคงไม่ถึงขั้น "อภิมหาอมตนิรันดร์กาล"
(สาธุ...ขอให้ผู้เขียนจงผิดหวังด้วย)

---

ตอนแรกเปรียบเป็นลูกเจี๊ยบก็ดูน่ารักดีหรอกนะคะ
พอเจอประโยค  "เป็นลูกเจี๊ยบที่มีอายุยาวนานที่สุดในสังสารวัฏ" เท่านั้นแหละ
แสบไปถึงทรวง แถมยังรู้สึกสยองมากกกกก

เป็นคำสอนที่เรียกสติได้ดีจริงๆ
และยังให้มิติเชิงลึกขึ้นอีกนิดกับคลิปนี้