สวัสดี จากคนไกลๆ ถึงทุกท่านที่น่ารัก
วันนี้ขออนุญาติเขียน แชร์ (บ่น) บางสิ่งที่คัดลอกจากกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กๆที่
แอบจดเวลายืนอยุ่หน้าเครื่องจักร ประเทศญี่ปุ่น
>> 始め
""คนเราพอทำแต่งาน ก็มีแต่เงิน มีเงินใช้จ่าย ก็ซื้อสดบ้าง จ่ายผ่อนดาว์บ้าง
แต่ไม่มีเวลา . . . . . .ไม่มีเวลา ให้พื้นที่ยืนให้กับชีวิตได้แสดงตัวตนที่แท้จริง
มีแต่คุณค่าเชิงปริมาณงาน ตามแผนของบริษัท หน่วยงานนั้นๆ
หรืองานคือคุณค่าสูงสุดของคนเรา
แล้วเราก็ชอบย้อนมองดูตัวเอง
แล้วฉันล่ะ มีชีวิต ใช้ชีวิตวันๆๆนี้ ไปเพื่ออะไร
ทำงานให้หนัก มีเงิน ให้เหนื่อย ทนเหนื่อย ไปเรื่อยๆอย่างนี้ อีกนานเท่าไหร่ไม่รู้
รู้ท้ายสุด ทุกคนก็ตาย
อย่าเห็นคุณค่าตัวเองเพียงฝุ่นละอองที่อยู่อย่างไร้จุดหมาย สุดแท้แต่คำสั่งผู้เหนือกว่าชี้นำ
อยู่เพื่อเกาะตามสมบัติที่อุตส่าห์หามาได้ ด้วยอะไรก็สุดแท้แต่วิธี หรือไม่ก็รอการเก็บกวด
อยู่อย่างไร้จุดหมายที่แท้จริง
อยู่อย่างไม่รู้ว่าแก่นสารสาระของชีวิต จริงๆคืออะไร
อะไรคือสิ่งที่คนเราต้องทำ ย้ำว่าต้องทำ ก่อนตาย
เวลาห้าสิบปี หกสิบปี ที่อาศัยหายใจอยู่บนโลก
ช่วงแรกเริ่มชีวิตก็หมดไปกับการเล่น การเรียน
ช่วงวัยกลางๆ ชีวิตก็เมามันส์ ทำงานเก็บสะสมเงิน
ช่วงปลายๆ ตะวันใกล้ลับสายตา ก็ . . .ค่อยมาคิด . . .(นี้แหละคำถาม)
ตายไป ตัวเราจะตายเปล่า ขนาดนั้นเลยอย่างนั้นหรือ ไม่มีคุณค่าอะไรเลยเหรอ
มีแต่ใบปริญา ที่ใครก็มี เกียรตินิยม ใบประกาศเกียรติคุณ นู่นนี่นั่น
ทุกอย่างที่ทำมา หาใช่ใคร เพื่อชื่อเสียง เงินทอง ตัวเองทั้งนั้น อย่างนั้นน่าภูมิใจ ?
ความสุขที่ผ่านมา มันคือการได้ช่วยเหลือเพื่อพี่น้อง เพื่อนร่วมสังคมใช่ไหม
สุขภาพร่างกายที่เหี่ยวๆ เพราะเราทำประโยชน์ ให้คุณค่าสังคมใช่ไหม
เพื่อนๆ ญาติพี่น้อง ร่วมสังคม นับถือเราในฐานะคนชราที่น่าเคารพ นับถือ
หรือรู้จักเราเพียงชายชราแก่ๆที่มีแต่เงิน มีรถ มีบ้าน และรั้วราคาแพงๆ ไว้ขังสมบัติตัวเอง
(ที่แย่กว่านั้นคือ ชีวิตที่ฝากไว้กับบ้านพักคนชรา เพื่ออะไร คนนะ มีชีวิตและจิตใจ มีความฝันและความรู้สึก)
หรือเรา เป็นคนแปลกโลก เห็นคนจบสูงๆกันแล้ว
มุ่งมั่นขยัน กอบโกยเข้าแต่ตัวเอง
มองเห็น รู้สึก สัมผัสได้ เป็นต้อง ย้ำกับตัวเอง ความฝัน ความหวังเราคงไม่เห็นแก่ตัวอย่างนั้นใช่ไหม
เรานะเรา
ไม่ว่าที่ผ่านมาจะหลงบ้าง ผิดไป จะกี่ครั้ง
ถ้าเรายังรักตัวเอง
เราย่อมให้อภัยในสิ่งที่พลาด เสมอ
ให้ตัวเองได้เริ่มต้นเรียนรู้ใหม่
เดินทางต่อไปนะตัวเรา
คำถามยังคงเป็นคำถาม
ถ้าเราไม่เเลือกใช้ บริการคำตอบสำเร็จรูป ที่มีขายตามท้องตลาด
ก็ต้องค้นหาคำตอบด้วยตัวเองต่อไป
สูงสุดสู่สามัญ
21:27 12/9/2557
津 三重県 日本
ความฝัน ความหวังเราคงไม่เห็นแก่ตัวอย่างนั้นใช่ไหม
วันนี้ขออนุญาติเขียน แชร์ (บ่น) บางสิ่งที่คัดลอกจากกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กๆที่
แอบจดเวลายืนอยุ่หน้าเครื่องจักร ประเทศญี่ปุ่น
>> 始め
""คนเราพอทำแต่งาน ก็มีแต่เงิน มีเงินใช้จ่าย ก็ซื้อสดบ้าง จ่ายผ่อนดาว์บ้าง
แต่ไม่มีเวลา . . . . . .ไม่มีเวลา ให้พื้นที่ยืนให้กับชีวิตได้แสดงตัวตนที่แท้จริง
มีแต่คุณค่าเชิงปริมาณงาน ตามแผนของบริษัท หน่วยงานนั้นๆ
หรืองานคือคุณค่าสูงสุดของคนเรา
แล้วเราก็ชอบย้อนมองดูตัวเอง
แล้วฉันล่ะ มีชีวิต ใช้ชีวิตวันๆๆนี้ ไปเพื่ออะไร
ทำงานให้หนัก มีเงิน ให้เหนื่อย ทนเหนื่อย ไปเรื่อยๆอย่างนี้ อีกนานเท่าไหร่ไม่รู้
รู้ท้ายสุด ทุกคนก็ตาย
อย่าเห็นคุณค่าตัวเองเพียงฝุ่นละอองที่อยู่อย่างไร้จุดหมาย สุดแท้แต่คำสั่งผู้เหนือกว่าชี้นำ
อยู่เพื่อเกาะตามสมบัติที่อุตส่าห์หามาได้ ด้วยอะไรก็สุดแท้แต่วิธี หรือไม่ก็รอการเก็บกวด
อยู่อย่างไร้จุดหมายที่แท้จริง
อยู่อย่างไม่รู้ว่าแก่นสารสาระของชีวิต จริงๆคืออะไร
อะไรคือสิ่งที่คนเราต้องทำ ย้ำว่าต้องทำ ก่อนตาย
เวลาห้าสิบปี หกสิบปี ที่อาศัยหายใจอยู่บนโลก
ช่วงแรกเริ่มชีวิตก็หมดไปกับการเล่น การเรียน
ช่วงวัยกลางๆ ชีวิตก็เมามันส์ ทำงานเก็บสะสมเงิน
ช่วงปลายๆ ตะวันใกล้ลับสายตา ก็ . . .ค่อยมาคิด . . .(นี้แหละคำถาม)
ตายไป ตัวเราจะตายเปล่า ขนาดนั้นเลยอย่างนั้นหรือ ไม่มีคุณค่าอะไรเลยเหรอ
มีแต่ใบปริญา ที่ใครก็มี เกียรตินิยม ใบประกาศเกียรติคุณ นู่นนี่นั่น
ทุกอย่างที่ทำมา หาใช่ใคร เพื่อชื่อเสียง เงินทอง ตัวเองทั้งนั้น อย่างนั้นน่าภูมิใจ ?
ความสุขที่ผ่านมา มันคือการได้ช่วยเหลือเพื่อพี่น้อง เพื่อนร่วมสังคมใช่ไหม
สุขภาพร่างกายที่เหี่ยวๆ เพราะเราทำประโยชน์ ให้คุณค่าสังคมใช่ไหม
เพื่อนๆ ญาติพี่น้อง ร่วมสังคม นับถือเราในฐานะคนชราที่น่าเคารพ นับถือ
หรือรู้จักเราเพียงชายชราแก่ๆที่มีแต่เงิน มีรถ มีบ้าน และรั้วราคาแพงๆ ไว้ขังสมบัติตัวเอง
(ที่แย่กว่านั้นคือ ชีวิตที่ฝากไว้กับบ้านพักคนชรา เพื่ออะไร คนนะ มีชีวิตและจิตใจ มีความฝันและความรู้สึก)
หรือเรา เป็นคนแปลกโลก เห็นคนจบสูงๆกันแล้ว
มุ่งมั่นขยัน กอบโกยเข้าแต่ตัวเอง
มองเห็น รู้สึก สัมผัสได้ เป็นต้อง ย้ำกับตัวเอง ความฝัน ความหวังเราคงไม่เห็นแก่ตัวอย่างนั้นใช่ไหม
เรานะเรา
ไม่ว่าที่ผ่านมาจะหลงบ้าง ผิดไป จะกี่ครั้ง
ถ้าเรายังรักตัวเอง
เราย่อมให้อภัยในสิ่งที่พลาด เสมอ
ให้ตัวเองได้เริ่มต้นเรียนรู้ใหม่
เดินทางต่อไปนะตัวเรา
คำถามยังคงเป็นคำถาม
ถ้าเราไม่เเลือกใช้ บริการคำตอบสำเร็จรูป ที่มีขายตามท้องตลาด
ก็ต้องค้นหาคำตอบด้วยตัวเองต่อไป
สูงสุดสู่สามัญ
21:27 12/9/2557
津 三重県 日本