เข้าใจความรู้สึกทุกคนที่ต้องสูญเสียน้องหมาไปก็วันนี้เอง เมื่อเจ้าปอมปอมของเราที่อยู่กันมาตั้ง 16 ปี เรียกว่าโตมาด้วยกันก็ว่าได้..ต้องมีอันเป็นไปเมื่อวันพุธที่ 10 ก.ย. ที่ผ่านมา แม้จะรู้ดีอยู่เต็มอกว่าเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา แต่เราทำใจไม่ได้เลย สาเหตุส่วนหนึ่งมาจากเราที่บกพร่องในฐานะผู้ดูแลไม่สามารถหาตู้ออกซิเจนมาให้มันทันเวลา บวกกับนึกว่าออกไปข้างนอกไม่นานคิดว่าปอมเก่ง ปอมแข็งแรง ปอมไม่เป็นไรหรอกนะ ....แล้วจู่ๆปอมปอมก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ... หมาที่เป็นทั้งน้องชาย เป็นเพื่อน และเหมือนเป็นลูกของเรา แต่เรากลับดูแลมันในวาระสุดท้ายได้บกพร่องสิ้นดี
ครอบครัวเราออกไปกินข้าวข้างนอกกันแค่ประมาณ 3 ชั่วโมง พอกลับบ้านมาก็เจอมันนอนอยู่ข้างๆชามอาหารของมันเอง ทันทีที่เห็น..ใจมันกระตุกเย็นวาบไปทั้งตัว ...ปอมไม่เคยนอนข้างชามอาหารตัวเอง มันมีที่นอนประจำของมัน ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน หมดแรงอย่างไร ก็เห็นมันพาตัวเองกลับไปนอนที่นอนตัวเองทุกที
วันนั้นเป็นวันแรกที่ปอมไม่ยอมกินอะไรเลย แม่ป้อนอาหารหมาโรคไตไปได้แค่ 1 หลอดมันก็มีอาการหอบจนแม่ไม่กล้าป้อนต่อ ....มีคนบอกว่าปอมมันเหนื่อยมันคงอยากพักแล้วล่ะ แต่การที่เราเห็นมันในสภาพนั้นข้างๆชามอาหารตัวเอง ทำให้เรารู้ว่าแม้มันจะเหนื่อยแต่มันก็ยังอยากสู้อยู่ มันยังคงอยากกิน อยากมีชีวิตอยู่ต่อ...แต่โรคหัวใจทำให้ร่างกายทำงานไม่ไหว บังคับให้มันต้องจากไป.....
ทำไมวันนั้นเราไม่พยายามหาตู้ออกซิเจนมาให้ได้ ทำไมเราคิดไม่ถึงว่ามันจะต้องใช้จริงๆแล้วนะแม้หมอจะไม่ได้แนะนำก็ตาม เราคิดแต่ว่าปอมไม่เป็นไรหรอก เคยนั่งลูบหัวร้องเพลงกล่อมปอมก็หยุดหอบ นอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาปกติทุกที
ทำไมเราไม่เอามันไปฝากไว้ที่โรงพยาบาลก่อนออกไปข้างนอก.......... ทั้งๆที่รู้ว่าบางเวลาปอมก็หอบมากจนน่ากลัว
ทำไมวันนั้นเราจะต้องออกไปกันหมด ทำไมต้องอยากกินข้าวนอกบ้าน.......ทั้งๆที่รู้ดีเต็มอกว่าปอมกำลังป่วยมาก
วินาทีที่ปอมกำลังหายใจเฮือกสุดท้าย ปอมจะคิดอะไรอยู่นะ...มันจะคิดมั้ยว่าทำไมไม่มีใครอยู่กับมัน คอยช่วยมันเลย
ความคิดเหล่านี้มันวนเวียนในหัวเราตลอดจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร อยากระบายให้ใครสักคนได้รับรู้.... ตลอดเวลาเราเฝ้าแต่หลอกตัวเองว่าปอมปอมไม่เป็นอะไร เพราะที่ผ่านมาปอมก็ไม่เป็นอะไร เมื่อมองไปปอมก็ยังมองเรากลับด้วยสายตาแป๋วแหววทุกที เราเอาแต่คิดว่าปอมทั้งดื้อ ทั้งดุ หัวแข็งจะตาย ปอมจะเป็นอะไรได้ไง ทำให้หลอกตัวเองและละเลยอาการของมันไป...
อยากขอโทษ อยากขอโอกาสอีกครั้ง แต่มันก็ไม่มีอีกแล้ว... ทั้งๆที่รักแต่กลับทิ้งมันอยู่ตัวเดียวให้ทรมานในยามที่มันต้องการเราที่สุด ความรู้สึกนี้คงจะติดตัวเราไปตลอดชีวิต และเราก็รู้ว่าเราคงไม่มีคุณสมบัติพอจะเลี้ยงหมาได้อีกแล้ว
ได้แต่บอกว่าขอโทษและลาก่อน ขอให้ได้พบกับคนที่ดีกว่า มีความสุขในภพหน้านะปอมปอม....
เมื่อวันที่เราต้องสูญเสียเจ้าปอมไป....
ครอบครัวเราออกไปกินข้าวข้างนอกกันแค่ประมาณ 3 ชั่วโมง พอกลับบ้านมาก็เจอมันนอนอยู่ข้างๆชามอาหารของมันเอง ทันทีที่เห็น..ใจมันกระตุกเย็นวาบไปทั้งตัว ...ปอมไม่เคยนอนข้างชามอาหารตัวเอง มันมีที่นอนประจำของมัน ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน หมดแรงอย่างไร ก็เห็นมันพาตัวเองกลับไปนอนที่นอนตัวเองทุกที
วันนั้นเป็นวันแรกที่ปอมไม่ยอมกินอะไรเลย แม่ป้อนอาหารหมาโรคไตไปได้แค่ 1 หลอดมันก็มีอาการหอบจนแม่ไม่กล้าป้อนต่อ ....มีคนบอกว่าปอมมันเหนื่อยมันคงอยากพักแล้วล่ะ แต่การที่เราเห็นมันในสภาพนั้นข้างๆชามอาหารตัวเอง ทำให้เรารู้ว่าแม้มันจะเหนื่อยแต่มันก็ยังอยากสู้อยู่ มันยังคงอยากกิน อยากมีชีวิตอยู่ต่อ...แต่โรคหัวใจทำให้ร่างกายทำงานไม่ไหว บังคับให้มันต้องจากไป.....
ทำไมวันนั้นเราไม่พยายามหาตู้ออกซิเจนมาให้ได้ ทำไมเราคิดไม่ถึงว่ามันจะต้องใช้จริงๆแล้วนะแม้หมอจะไม่ได้แนะนำก็ตาม เราคิดแต่ว่าปอมไม่เป็นไรหรอก เคยนั่งลูบหัวร้องเพลงกล่อมปอมก็หยุดหอบ นอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาปกติทุกที
ทำไมเราไม่เอามันไปฝากไว้ที่โรงพยาบาลก่อนออกไปข้างนอก.......... ทั้งๆที่รู้ว่าบางเวลาปอมก็หอบมากจนน่ากลัว
ทำไมวันนั้นเราจะต้องออกไปกันหมด ทำไมต้องอยากกินข้าวนอกบ้าน.......ทั้งๆที่รู้ดีเต็มอกว่าปอมกำลังป่วยมาก
วินาทีที่ปอมกำลังหายใจเฮือกสุดท้าย ปอมจะคิดอะไรอยู่นะ...มันจะคิดมั้ยว่าทำไมไม่มีใครอยู่กับมัน คอยช่วยมันเลย
ความคิดเหล่านี้มันวนเวียนในหัวเราตลอดจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร อยากระบายให้ใครสักคนได้รับรู้.... ตลอดเวลาเราเฝ้าแต่หลอกตัวเองว่าปอมปอมไม่เป็นอะไร เพราะที่ผ่านมาปอมก็ไม่เป็นอะไร เมื่อมองไปปอมก็ยังมองเรากลับด้วยสายตาแป๋วแหววทุกที เราเอาแต่คิดว่าปอมทั้งดื้อ ทั้งดุ หัวแข็งจะตาย ปอมจะเป็นอะไรได้ไง ทำให้หลอกตัวเองและละเลยอาการของมันไป...
อยากขอโทษ อยากขอโอกาสอีกครั้ง แต่มันก็ไม่มีอีกแล้ว... ทั้งๆที่รักแต่กลับทิ้งมันอยู่ตัวเดียวให้ทรมานในยามที่มันต้องการเราที่สุด ความรู้สึกนี้คงจะติดตัวเราไปตลอดชีวิต และเราก็รู้ว่าเราคงไม่มีคุณสมบัติพอจะเลี้ยงหมาได้อีกแล้ว
ได้แต่บอกว่าขอโทษและลาก่อน ขอให้ได้พบกับคนที่ดีกว่า มีความสุขในภพหน้านะปอมปอม....