เคยคิดว่าตัวเองลืมได้แล้ว...แต่สุดท้ายก็ลืมไม่ได้สักที
ไม่รู้ว่าลืมไม่ได้ หรือมันฝังใจกันแน่
จขกท.เคยแอบรักเพื่อนห้องเดียวกันตั้งแต่อายุ12-13ปี ก็แอบรักมาเรื่อยๆจนประมาณ 17ปี ก็เริ่มรู้สึกว่ามันเหนื่อย พอเถอะนะ เราตั้งใจจะบอกเขาหลายครั้งแล้วว่าชอบ แต่ก็ป๊อดทุกที ทำได้แค่ขอถ่ายรูปด้วยในวันกิจกรรมต่างๆของโรงเรียน ถ้าไล่เรียงลำดับช่วงเวลาของเราที่พยายามทำอะไรบางอย่างเพื่อเขา ตอบเลยว่าไม่ค่อยมี เราไม่กล้าแสดงออกว่าเรารักเขา เรามานั่งเสียใจจนถึงทุกวันนี้
เรามักจะแอบมองเขาเสมอๆเวลาเขาทำอะไร
ก็อย่างว่า คนมันแอบรักนิ คงทำได้แค่เท่านี้
ช่วงตอนจะขึ้นม.6 (16ปี) เราตัดสินใจแล้วว่าเราควรมองคนอื่นบ้างนะ แล้วเราก็เริ่มคุยกับอีกคนที่เข้ากันได้ดีมาก แต่สุดท้ายภาพคนที่เราเคยแอบรักก็กลับมาหาเราอีกครั้ง รูปที่เราเคยถ่ายคนนั้น ภาพที่เขายิ้ม มันวนในใจเราตลอด
เรารู้สึกผิดที่ยอมรับจริงๆว่ายังลืมคนที่เคยแอบรักไม่ได้ ก็เลยเลิกคุยกับอีกคนซะ
คนที่เราแอบรัก เราเคยโทรไปหาเขาเพราะได้ยินข่าวว่าเขาเลิกคุยกับผญ.คนหนึ่งแล้วแต่กลายเป็นว่า เราเป็นสายแทรกที่ทั้งสองคนยังคุยกันอยู่ เรารู้สึกผิดต่อผญ.คนนั้น แต่ดูเขากลับหัวเราะชอบใจตอนที่ผญ.คนนั้นกับเรากำลังจิกกันทางโทรสัพ เรารู้สึกว่า ตัวเองทำไมหลงรักคนผิดจัง เขานิสัยแย่ไปนะ บอกตัดสายเราไปก็ได้ ก็เราไม่รู้จริงๆว่าเขายังคุยกันอยู่ อยากจะขอโทษผญ.คนนั้นมากจริงๆ เขามองเราเป็นตัวตลกรึไงกัน
จากนั้นอีกไม่กี่เดือนต่อมา เขากลับเป็นแฟนกับอีกคน คนนั้นเราก็รู้จัก เราเจ็บมากๆ เหมือนโดนอะไรมาตบที่หน้าแต่เราไม่มีความรู้สึก มันด้านชา
พอเข้ามหาลัยเราก็ชอบคนนู้น จีบคนนี้ไปเรื่อย ไม่จริงจังสักที เพราะไม่กี่เดือนก็เลิกชอบ เฉยๆมาก เราเหมือนไม่สามารถเราใครมากๆแล้วเวลาที่เรากำลังมองคนที่เราชอบกลับกลายเป็นว่าเป็นดวงตาของเขาแทรกภาพมาทุกที ดวงตาโตสีน้ำตาลอ่อนกับขนตาที่ยาวเป็นแพมันวนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เราเห็นรูปเขาถ่ายกับแฟน อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาทั้งๆที่มันผ่านมานานแล้วเพราะตอนนี้เราก็21แล้ว มันควรจะลืมได้แล้ว แต่เราก็ทำไม่ได้ที่จะหยุดน้ำตาเอาไว้
ยิ่งตอนที่เราไปปฎิบัติธรรมแล้วให้เดินจงกลม 5วันแรกราบลื่นมาก แต่วันที่6อยู่ดีๆตอนที่เราเดินจงกลม ก็มีภาพเขา ลำดับเหตการ์ณต่างๆที่เกี่ยวกับเขาลอยมา เราเดินต่อไม่ได้ เราน้ำตาซึม อยากร้องไห้ทุกครั้ง เราควรปล่อยวางเรื่องเขา สักที แต่พอกลับบ้านมาก็ร้องไห้อย่างกับคนบ้า
เราแค่แอบรักเขานะ ทำไมต้องเสียใจขนาดนี้ด้วย
เราจะชอบใคร คนไหน มันก็เหมือนไม่เปิดรับสักที เวลาที่กำลังจะชอบคนใหม่เพราะคิดว่าตัวเองลืมเขาได้ สุดท้ายก็ทำไม่ได้สักที เราเลี่ยงที่จะไม่ดูเฟสดูไอจีเขา แต่เผลอเห็นมันก็ยังเจ็บอยู่
เราอยากรักใครสักคนที่ไม่ใช่เขา เราทำไม่ได้สักที
ใครเคยเป็นแบบเราไหม แล้วต้องทำยังไงดี บอกก่อนเลยว่า ถ้าเขากลับมาชอบเรา เราก็ไม่อยากได้เขสเป็นแฟนหรอก เราพอรู้ว่าเขาเจ้าชู้ เราทนไม่ได้อะ
ใครลืมคนที่เคยแอบรัก...ไม่ได้บ้าง
ไม่รู้ว่าลืมไม่ได้ หรือมันฝังใจกันแน่
จขกท.เคยแอบรักเพื่อนห้องเดียวกันตั้งแต่อายุ12-13ปี ก็แอบรักมาเรื่อยๆจนประมาณ 17ปี ก็เริ่มรู้สึกว่ามันเหนื่อย พอเถอะนะ เราตั้งใจจะบอกเขาหลายครั้งแล้วว่าชอบ แต่ก็ป๊อดทุกที ทำได้แค่ขอถ่ายรูปด้วยในวันกิจกรรมต่างๆของโรงเรียน ถ้าไล่เรียงลำดับช่วงเวลาของเราที่พยายามทำอะไรบางอย่างเพื่อเขา ตอบเลยว่าไม่ค่อยมี เราไม่กล้าแสดงออกว่าเรารักเขา เรามานั่งเสียใจจนถึงทุกวันนี้
เรามักจะแอบมองเขาเสมอๆเวลาเขาทำอะไร
ก็อย่างว่า คนมันแอบรักนิ คงทำได้แค่เท่านี้
ช่วงตอนจะขึ้นม.6 (16ปี) เราตัดสินใจแล้วว่าเราควรมองคนอื่นบ้างนะ แล้วเราก็เริ่มคุยกับอีกคนที่เข้ากันได้ดีมาก แต่สุดท้ายภาพคนที่เราเคยแอบรักก็กลับมาหาเราอีกครั้ง รูปที่เราเคยถ่ายคนนั้น ภาพที่เขายิ้ม มันวนในใจเราตลอด
เรารู้สึกผิดที่ยอมรับจริงๆว่ายังลืมคนที่เคยแอบรักไม่ได้ ก็เลยเลิกคุยกับอีกคนซะ
คนที่เราแอบรัก เราเคยโทรไปหาเขาเพราะได้ยินข่าวว่าเขาเลิกคุยกับผญ.คนหนึ่งแล้วแต่กลายเป็นว่า เราเป็นสายแทรกที่ทั้งสองคนยังคุยกันอยู่ เรารู้สึกผิดต่อผญ.คนนั้น แต่ดูเขากลับหัวเราะชอบใจตอนที่ผญ.คนนั้นกับเรากำลังจิกกันทางโทรสัพ เรารู้สึกว่า ตัวเองทำไมหลงรักคนผิดจัง เขานิสัยแย่ไปนะ บอกตัดสายเราไปก็ได้ ก็เราไม่รู้จริงๆว่าเขายังคุยกันอยู่ อยากจะขอโทษผญ.คนนั้นมากจริงๆ เขามองเราเป็นตัวตลกรึไงกัน
จากนั้นอีกไม่กี่เดือนต่อมา เขากลับเป็นแฟนกับอีกคน คนนั้นเราก็รู้จัก เราเจ็บมากๆ เหมือนโดนอะไรมาตบที่หน้าแต่เราไม่มีความรู้สึก มันด้านชา
พอเข้ามหาลัยเราก็ชอบคนนู้น จีบคนนี้ไปเรื่อย ไม่จริงจังสักที เพราะไม่กี่เดือนก็เลิกชอบ เฉยๆมาก เราเหมือนไม่สามารถเราใครมากๆแล้วเวลาที่เรากำลังมองคนที่เราชอบกลับกลายเป็นว่าเป็นดวงตาของเขาแทรกภาพมาทุกที ดวงตาโตสีน้ำตาลอ่อนกับขนตาที่ยาวเป็นแพมันวนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เราเห็นรูปเขาถ่ายกับแฟน อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาทั้งๆที่มันผ่านมานานแล้วเพราะตอนนี้เราก็21แล้ว มันควรจะลืมได้แล้ว แต่เราก็ทำไม่ได้ที่จะหยุดน้ำตาเอาไว้
ยิ่งตอนที่เราไปปฎิบัติธรรมแล้วให้เดินจงกลม 5วันแรกราบลื่นมาก แต่วันที่6อยู่ดีๆตอนที่เราเดินจงกลม ก็มีภาพเขา ลำดับเหตการ์ณต่างๆที่เกี่ยวกับเขาลอยมา เราเดินต่อไม่ได้ เราน้ำตาซึม อยากร้องไห้ทุกครั้ง เราควรปล่อยวางเรื่องเขา สักที แต่พอกลับบ้านมาก็ร้องไห้อย่างกับคนบ้า
เราแค่แอบรักเขานะ ทำไมต้องเสียใจขนาดนี้ด้วย
เราจะชอบใคร คนไหน มันก็เหมือนไม่เปิดรับสักที เวลาที่กำลังจะชอบคนใหม่เพราะคิดว่าตัวเองลืมเขาได้ สุดท้ายก็ทำไม่ได้สักที เราเลี่ยงที่จะไม่ดูเฟสดูไอจีเขา แต่เผลอเห็นมันก็ยังเจ็บอยู่
เราอยากรักใครสักคนที่ไม่ใช่เขา เราทำไม่ได้สักที
ใครเคยเป็นแบบเราไหม แล้วต้องทำยังไงดี บอกก่อนเลยว่า ถ้าเขากลับมาชอบเรา เราก็ไม่อยากได้เขสเป็นแฟนหรอก เราพอรู้ว่าเขาเจ้าชู้ เราทนไม่ได้อะ