สวัสดีคะ
อยากเขียนบล๊อกมานานแล้ว อยากนำเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังคะ ถ้ามีเนื้อหาส่วนไหนผิดไป ต้องขอ อภัยมา ณ ที่นี้ด้วยคะ
หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว แต่อยู่ระหว่างทำโปรเจกค์ได้ชวนเพื่อนสาวอีก 2 คนไปโครงการ work&holiday 3เดือน ที่อเมริกาค่าาาาาาาา
เห็นรุ่นพี่ไปมาแล้วเงินเก็บเยอะมากกกกกกก. แค่ 3 เดือนเองงงนิ ได้เงินมาเยอะเชียววว. เลยอยากไปบ้างงงง. สรุปติดต่อเอเจนซี่ที่เชียงใหม่ซึ่งเป็นเอเจนซี่เดียวกันของรุ่นพี่
(ไม่ขอแนะนำเอเจนซี่นะคะ เพราะเราถูกหลอกเรื่องตั๋วเครื่องบิน) แต่ก็ยังไปอยู่ดีคะ ระหว่างรอสัมภาษณ์กับสถานฑูตนั้น อยากไปฝึกภาษากับฝรั่ง พอดีอยู่จังหวัดพิษณุโลก และวัดใหญ่มีต่างชาติมาเที่ยวเยอะ นางอยากฝึกภาษาว่างั้น เพราะตอนนั้นภาษาแย่มากๆ หรือพูดว่าไม่มีพื้นฐานเลย เรียนพิเศษเดือนเดียวเพื่อจะไปสอบวีซ่า อ่อ ...ต่อคะ ระหว่างจะไปวัดนั้น ขี่มอเตอไซค์จากบ้านประมาณ 45 นาที เพื่อไปเจอเพื่อนที่วัด แต่ถนนเจ้ากรรม มีหลุมใหญ่ ขี่มาด้วยความเร็วสูงงง รีบน่ะคะ....โคร้มมมมมมมม ล้มมมม ไปต่อไม่ได้
ปากแตกติดกับเหล็กดัดฟัน หัวเข่าโดนท่อมีแผลกว้างเท่าฝ่ามือ ไหม้จนสุกเลยย เพราะท่อทับขา --" ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีแผลเป็น ล้มครั้งนี้ทีเดียว 10+ แห่ง คุ้มจริงๆ
ถึงแม้ปากจะโดนเย็บ(นู๋บอกหมอไม่เย็บๆ ห่วงสวย เพื่อนช้านมาถึงห้องฉุกเฉินนางบอกหมอเย็บเลยคะ) ปล. แผลเป็นที่ปากยังอยู่ด้วยความเป็นห่วงของเพื่อนกลัวไม่หายทันวันสัมภาษณ์วีซ่าาา รักช้านมาก มานอน รพ. เป็นเพื่อน แถมมมมนางกลัวผี ขึ้นมานอนบนเตียงกะช้านด้วยยย แขน ขา ช้านนี่ระบมไปหมด นางก็ยังคงมานอนข้างๆนะ
โซฟาอย่างกว้างงง เพื่อนมาเยี่ยมกันเต็มเลย ส่งข่าวต่อๆกัน สงสัยส่งผิด หาว่าเราอยู่ห้องไอซียู 555 ฮาเลยยย ห้องฉุกเฉินเฉยๆจ้าาา
แต่ยังไงก็ต้องไปสัมภาษณ์วีซ่าให้ได้คะ ไม่เลื่อนอีกต่อไป...แล้วเค้าก็แสตมป์วีซ่าให้ผ่านเลยจ้าาาาา หลังเห็นปากเยินๆของเรา ดีใจสุดๆ ^^
เอเจนซี่บอกจะบินวันนี้ๆนะ ตื่นเต้น เตรียมชุดใส่ขึ้นเครื่อง กะแต่งสวยๆ ^^ โอ้วววววววว แม่เจ้า ออกมาได้ครึ่งทางแม่ถามลืมอะไรไม๊...ตายยยยหละ !!!! ลืมชุดที่เตรียมไว้กับเอกสารเพื่อนเพื่อที่จะไปเชคอิน --" ต้องย้อนกลับไปเอาอีกรอบ โดนแม่บ่นยับ @&-,$€^*%# ลัลล้าๆ หูทวนลมไป ชิล~ ~ ~ ~ชิล
E-ticket ที่เอเจนซี่ให้มาไม่ใช่ตัวจริง คือมันไม่มีบุ๊คนี้กับแอร์ไลน์หลังจากอยู่ที่สนามบินแล้วจ้าาาา งานงอก บ่นกันใหญ่ทั้งแม่ช้านทั้งแม่เพื่อน บินพร้อมกันกะเพื่อนสนิท
สรุปไปแจ้งความเอเจนซี่ถึงเชียงใหม่ แล้วค่อยมาซื้อตั๋วที่สนามบิน ซื้อตั๋วหน้าเคาเตอร์บินไปเลยจ้าาา สงสารแม่ กดบัตรแม่ไป นัดกับผู้จัดการที่นู่นแล้วด้วยว่าจะบินไป
สายการบินแรกที่บินไป Korean airline จ้า แอร์สวยมากก หุ่นดี. แหมะ!! มองแล้วเจริญหูเจริญตา ปล.ช้านเป็นผู้หญิงนะ นั่งเครื่องกะเพื่อน 2 คน ภาษาก็ยังไม่เก่ง
จะพูดอะไรก็ท่องไว้ จะได้ไม่ลืม เปิดดิคเลยว่าจะพูดคำไหนบ้าง ประโยคไหนบ้างง พอไปถึงสนามบิน ก็ผ่าน ตม. ฉลุยยย ตอบคำถามเยอะเหมือนกัน พอเพื่อนช้านมา
ตม. ถาม คนนั้นเพื่อนยูใช่ไม๊ โอเคผ่านได้ เฮ้ยยยย!!! ของนางง่ายจังนิ รู้งี้ช้านรอคิวหลังดีกว่าา
ถึงนิวยอร์กแล้วจ้าาาาา จ้างป้าคนไทยมารับไปนอนบ้านแก 1 คืน ตอนนั้นเรทเงินเมกา 38 ปี 2552 จ่ายค่าไปรับที่สนามบิน+ไปส่งที่โค้ชสเตชั่น 60 ดอลล่าร์ต่อคนนะ
นอนก็นอนห้องนั่งเล่น ช้านเป็นผู้หญิง 2 คน ป้าให้นอนแบบนี้ --" ตอนก่อนหน้านี้ตกลงกันว่าพักในห้องนะจ๊ะ อื้มมมม ทำใจการบริการ( หลังจากได้กลับมาอยู่เมกาอีกรอบ ก็ตระหนักว่าค่ารถแท็กซี่จากสนามบินแค่ 35-40 ดอลเท่านั้น) จะนั่งสัก 2-3 คนก็ได้ ให้ตายเถอะปีแรกของช้านนน
มาต่อที่สถานีบัสระหว่างเมือง เป็นเด็กตัวเล็กไง แต่กระเป๋าลากใบใหญ่มากก คือใครเห็น ต้องมาช่วยหิ้ว ^*^ แค่หิ้วเป๋าลงบันไดเลื่อนก็ลำบากหละ
มีคนดำจ้าาา เดินมาช่วยหิ้วกระเป๋า...เออ ไอ้เราก็คิด ใจดีวุ๊ยยย พอลงบันไดเสร็จมาขอ 1 ดอลจากช้าน เอ้าาาา ไม่ให้หรอก ยิ่งมาใหม่ๆงกมากกก ลากเป๋าเดินหนีเฉิบ
ปล่อยให้ไอ้คนนั้นเดินบ่นและจากไป....555+ จะโทรหา ผจก. ร้านโดนัทที่จะไปทำด้วย ก็ใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะไม่เป็น หยอดเงินไปเท่าไร ก็โทรไม่ได้
มันบอกให้หยอดอีกเท่าไรก็ฟังไม่ออก สรุปโทรไม่ได้ --" บัสไปจอดพักรถที่บอสตัน ไอ้เรากะเพื่อนนึกว่าถึงแล้ว เดินลงจากบัสลากเป๋าออกเลย
ลุงคนขับตะโกนเรียกใหญ่ มันยังไม่ถึงนะนู๋ ...อยู่บนบัสก็ยืมโทรศัพท์ไอ้คนข้างๆ ยิ้มหวานๆแล้วขอยืมโทรหน่อย 555 ใจดีอีกแล้ววว
ไปถึง Maine โอ้วโห เมืองเงียบสงบ แล้ว ผจก. ก็ยังไม่มารับ รอบนี้ช้านไปยืมโทรศัพท์คนขายตั๋วเลยจ้า
บอกคุยให้หน่อยว่ามาถึงแล้วว หยิบมาคุยเองแปบนึง ผจก. บอกอีก 15 นาทีมารับ หรือ45 นาทีนี่แหละ ฟังไม่รู้เรื่องง หันไปบอกเพื่อนแล้วแสยะยิ้ม แหะ แหะ ^^"
15 นาทีต่อมา....ผจก.เรามารับแล้วววว ฝรั่งสาวสูง หุ่นใหญ่เลยยย เดินมาทักทายเรา ดูใจดี๊ ใจดี ช้านพยายามแบกเป๋าใส่ท้ายรถ ก็นะ เป๋ามันใหญ่กว่าตัว
ผจก.ใจดี บบบ ยกเป๋าเราเบาหวิวใส่ท้ายรถให้เลยยย End of journey 7 hrs by bus from New York to Maine. The end. ^^
Work&travel กับครั้งแรกของการเดินทางนอกประเทศ
อยากเขียนบล๊อกมานานแล้ว อยากนำเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังคะ ถ้ามีเนื้อหาส่วนไหนผิดไป ต้องขอ อภัยมา ณ ที่นี้ด้วยคะ
หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว แต่อยู่ระหว่างทำโปรเจกค์ได้ชวนเพื่อนสาวอีก 2 คนไปโครงการ work&holiday 3เดือน ที่อเมริกาค่าาาาาาาา
เห็นรุ่นพี่ไปมาแล้วเงินเก็บเยอะมากกกกกกก. แค่ 3 เดือนเองงงนิ ได้เงินมาเยอะเชียววว. เลยอยากไปบ้างงงง. สรุปติดต่อเอเจนซี่ที่เชียงใหม่ซึ่งเป็นเอเจนซี่เดียวกันของรุ่นพี่
(ไม่ขอแนะนำเอเจนซี่นะคะ เพราะเราถูกหลอกเรื่องตั๋วเครื่องบิน) แต่ก็ยังไปอยู่ดีคะ ระหว่างรอสัมภาษณ์กับสถานฑูตนั้น อยากไปฝึกภาษากับฝรั่ง พอดีอยู่จังหวัดพิษณุโลก และวัดใหญ่มีต่างชาติมาเที่ยวเยอะ นางอยากฝึกภาษาว่างั้น เพราะตอนนั้นภาษาแย่มากๆ หรือพูดว่าไม่มีพื้นฐานเลย เรียนพิเศษเดือนเดียวเพื่อจะไปสอบวีซ่า อ่อ ...ต่อคะ ระหว่างจะไปวัดนั้น ขี่มอเตอไซค์จากบ้านประมาณ 45 นาที เพื่อไปเจอเพื่อนที่วัด แต่ถนนเจ้ากรรม มีหลุมใหญ่ ขี่มาด้วยความเร็วสูงงง รีบน่ะคะ....โคร้มมมมมมมม ล้มมมม ไปต่อไม่ได้
ปากแตกติดกับเหล็กดัดฟัน หัวเข่าโดนท่อมีแผลกว้างเท่าฝ่ามือ ไหม้จนสุกเลยย เพราะท่อทับขา --" ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีแผลเป็น ล้มครั้งนี้ทีเดียว 10+ แห่ง คุ้มจริงๆ
ถึงแม้ปากจะโดนเย็บ(นู๋บอกหมอไม่เย็บๆ ห่วงสวย เพื่อนช้านมาถึงห้องฉุกเฉินนางบอกหมอเย็บเลยคะ) ปล. แผลเป็นที่ปากยังอยู่ด้วยความเป็นห่วงของเพื่อนกลัวไม่หายทันวันสัมภาษณ์วีซ่าาา รักช้านมาก มานอน รพ. เป็นเพื่อน แถมมมมนางกลัวผี ขึ้นมานอนบนเตียงกะช้านด้วยยย แขน ขา ช้านนี่ระบมไปหมด นางก็ยังคงมานอนข้างๆนะ
โซฟาอย่างกว้างงง เพื่อนมาเยี่ยมกันเต็มเลย ส่งข่าวต่อๆกัน สงสัยส่งผิด หาว่าเราอยู่ห้องไอซียู 555 ฮาเลยยย ห้องฉุกเฉินเฉยๆจ้าาา
แต่ยังไงก็ต้องไปสัมภาษณ์วีซ่าให้ได้คะ ไม่เลื่อนอีกต่อไป...แล้วเค้าก็แสตมป์วีซ่าให้ผ่านเลยจ้าาาาา หลังเห็นปากเยินๆของเรา ดีใจสุดๆ ^^
เอเจนซี่บอกจะบินวันนี้ๆนะ ตื่นเต้น เตรียมชุดใส่ขึ้นเครื่อง กะแต่งสวยๆ ^^ โอ้วววววววว แม่เจ้า ออกมาได้ครึ่งทางแม่ถามลืมอะไรไม๊...ตายยยยหละ !!!! ลืมชุดที่เตรียมไว้กับเอกสารเพื่อนเพื่อที่จะไปเชคอิน --" ต้องย้อนกลับไปเอาอีกรอบ โดนแม่บ่นยับ @&-,$€^*%# ลัลล้าๆ หูทวนลมไป ชิล~ ~ ~ ~ชิล
E-ticket ที่เอเจนซี่ให้มาไม่ใช่ตัวจริง คือมันไม่มีบุ๊คนี้กับแอร์ไลน์หลังจากอยู่ที่สนามบินแล้วจ้าาาา งานงอก บ่นกันใหญ่ทั้งแม่ช้านทั้งแม่เพื่อน บินพร้อมกันกะเพื่อนสนิท
สรุปไปแจ้งความเอเจนซี่ถึงเชียงใหม่ แล้วค่อยมาซื้อตั๋วที่สนามบิน ซื้อตั๋วหน้าเคาเตอร์บินไปเลยจ้าาา สงสารแม่ กดบัตรแม่ไป นัดกับผู้จัดการที่นู่นแล้วด้วยว่าจะบินไป
สายการบินแรกที่บินไป Korean airline จ้า แอร์สวยมากก หุ่นดี. แหมะ!! มองแล้วเจริญหูเจริญตา ปล.ช้านเป็นผู้หญิงนะ นั่งเครื่องกะเพื่อน 2 คน ภาษาก็ยังไม่เก่ง
จะพูดอะไรก็ท่องไว้ จะได้ไม่ลืม เปิดดิคเลยว่าจะพูดคำไหนบ้าง ประโยคไหนบ้างง พอไปถึงสนามบิน ก็ผ่าน ตม. ฉลุยยย ตอบคำถามเยอะเหมือนกัน พอเพื่อนช้านมา
ตม. ถาม คนนั้นเพื่อนยูใช่ไม๊ โอเคผ่านได้ เฮ้ยยยย!!! ของนางง่ายจังนิ รู้งี้ช้านรอคิวหลังดีกว่าา
ถึงนิวยอร์กแล้วจ้าาาาา จ้างป้าคนไทยมารับไปนอนบ้านแก 1 คืน ตอนนั้นเรทเงินเมกา 38 ปี 2552 จ่ายค่าไปรับที่สนามบิน+ไปส่งที่โค้ชสเตชั่น 60 ดอลล่าร์ต่อคนนะ
นอนก็นอนห้องนั่งเล่น ช้านเป็นผู้หญิง 2 คน ป้าให้นอนแบบนี้ --" ตอนก่อนหน้านี้ตกลงกันว่าพักในห้องนะจ๊ะ อื้มมมม ทำใจการบริการ( หลังจากได้กลับมาอยู่เมกาอีกรอบ ก็ตระหนักว่าค่ารถแท็กซี่จากสนามบินแค่ 35-40 ดอลเท่านั้น) จะนั่งสัก 2-3 คนก็ได้ ให้ตายเถอะปีแรกของช้านนน
มาต่อที่สถานีบัสระหว่างเมือง เป็นเด็กตัวเล็กไง แต่กระเป๋าลากใบใหญ่มากก คือใครเห็น ต้องมาช่วยหิ้ว ^*^ แค่หิ้วเป๋าลงบันไดเลื่อนก็ลำบากหละ
มีคนดำจ้าาา เดินมาช่วยหิ้วกระเป๋า...เออ ไอ้เราก็คิด ใจดีวุ๊ยยย พอลงบันไดเสร็จมาขอ 1 ดอลจากช้าน เอ้าาาา ไม่ให้หรอก ยิ่งมาใหม่ๆงกมากกก ลากเป๋าเดินหนีเฉิบ
ปล่อยให้ไอ้คนนั้นเดินบ่นและจากไป....555+ จะโทรหา ผจก. ร้านโดนัทที่จะไปทำด้วย ก็ใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะไม่เป็น หยอดเงินไปเท่าไร ก็โทรไม่ได้
มันบอกให้หยอดอีกเท่าไรก็ฟังไม่ออก สรุปโทรไม่ได้ --" บัสไปจอดพักรถที่บอสตัน ไอ้เรากะเพื่อนนึกว่าถึงแล้ว เดินลงจากบัสลากเป๋าออกเลย
ลุงคนขับตะโกนเรียกใหญ่ มันยังไม่ถึงนะนู๋ ...อยู่บนบัสก็ยืมโทรศัพท์ไอ้คนข้างๆ ยิ้มหวานๆแล้วขอยืมโทรหน่อย 555 ใจดีอีกแล้ววว
ไปถึง Maine โอ้วโห เมืองเงียบสงบ แล้ว ผจก. ก็ยังไม่มารับ รอบนี้ช้านไปยืมโทรศัพท์คนขายตั๋วเลยจ้า
บอกคุยให้หน่อยว่ามาถึงแล้วว หยิบมาคุยเองแปบนึง ผจก. บอกอีก 15 นาทีมารับ หรือ45 นาทีนี่แหละ ฟังไม่รู้เรื่องง หันไปบอกเพื่อนแล้วแสยะยิ้ม แหะ แหะ ^^"
15 นาทีต่อมา....ผจก.เรามารับแล้วววว ฝรั่งสาวสูง หุ่นใหญ่เลยยย เดินมาทักทายเรา ดูใจดี๊ ใจดี ช้านพยายามแบกเป๋าใส่ท้ายรถ ก็นะ เป๋ามันใหญ่กว่าตัว
ผจก.ใจดี บบบ ยกเป๋าเราเบาหวิวใส่ท้ายรถให้เลยยย End of journey 7 hrs by bus from New York to Maine. The end. ^^