สวัสดีครับ เป็นครั้งที่ตั้งกระทู้นี้ ถ้าผิดพลาดอะไรของอภัยด้วยนะครับ
ก่อนอื่น ผมจะบอกว่าผมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ หล่อ ดูดีอะไร แต่ชอบเพื่อนคนนึงเธอน่ารักมากครับ ตอนนี้เธอเรียน ปี2 วิศวะเครื่องกล ที่ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง แถวชุมพร เธอเป็นคนน่ารัก หน้าตาเธอ ธรรมดาสำหรับคนอื่นหรือเปล่า ผมไม่รู้ แต่สำหรับผม เธอน่ารักมาก สายตา ที่เธอมอง เธอยิ้ม มันมีความจริงใจอย่างบอกไม่ถูก มีความน่ารักในตัวเอง จนบางครั้งผมเจอเธอ ถึงกับทำตัวไม่ถูก (ใจสั้น ตัวแข็ง หน้าชา พูดไม่ออก มือเกร็ง) เลยล่ะครับ จะพูดถึง ถ้าย้อนไปสมัยตอน เธอเรียน ระดับ ม.ปลาย อักษร ย่อ ส.ค แถวจังหวัด สมุทรสาคร นะครับ เอ้อ!! ลืมไปผมเรียน อาชีวะนะครับ ใกล้กับโรงเรียนเธอ แสบระดับนึ่งเลยที่เดียว ต่อเลยนะ เธอจะขึ้น รถเมย์ สาย402 แต่เช้า 6:15 ถึงป้ายเธอ ผมก็จะพยายาม แหกขี้หูขี้ตาตื่นมา เพื่อจะได้ขึ้นรถเที่ยวเดียวกัน (402 จะถึงป้ายผม ตี 5:45 ) เรียกได้ว่า พยายามสุดตัวจริงๆ (ถึงขนาดว่า วันเสาร์เธอพิเศษ จะขึ้นรถ 10 โมงกว่าตามครับ โห้ว!! เข้าขึ้นโรคจิตเลยทีเดียวล่ะครับ) จนกระทั้ง... เพื่อนเธอ เล่นโทรศัพท์ของเธอ ไปกดโดนอะไรไม่รู้ครับ (เหมือนกับว่าไปอ่านแชทของผม ซึ่งเบอร์โทรมันจะขึ้น เพราะ ในเฟสซึ่งผมทิ้งเบอร์เอาไว้) โทรเข้ามาที่ผม ตอนแบบ กำลังนอนกลางวันอยู่บนด่านฟ้า "เฮ้ย ใครโทรมาวะ" เพื่อนตะโกนใส่ผมและโยนโทรศัพท์มาให้
ผม : (กดรับ) เฮ้ยมีไรใครว๊ะ
เธอคนนั้น : (เงียบ)
ผม : เฮ้ย!!! ใครเนี้ยไม่พูด
เธอคนนั้น : (กดวาง)
ผม: -..- เอิ่ม!!
ก็งงเหมือนกัน แต่ไม่ได้สนใจอะไร จนเลิกเรียนก็แบบ ข้องใจมากเลยโทรไปอีก
เธอคนนั้น : (รับ) "ค่ะ"
ผม: เอ่อ ใครครับ เห็นเมื่อเที่ยงโทรมา
เธอคนนั้น : อ๋อ โทรผิดค่ะโทรผิด
ผม : ครับ!!! (เสียงคุ้นๆหว้า)
ก็ไม่ได้อะไร ก็คิดพิเลน โพส ในเฟสผมว่า "โรคจิต โทรมาเสียงน่ารักดี" เท่านั้นแหละครับ แชทดังขึ้น ข้อความประมาณมาณว่า "เราไม่โรคจิตนะ" เหยดเข้ มีคนร้อนตัวด้วยครับ ลองไปดู โห้วเธอคือนางในฝัน คนที่ผมชอบนั่นเอง เหมือนสวรรค์ มาโปรด แบบ ยิ้มไม่หยุด 5555 สบโอกาสครับ โทรไปถามว่า ใช่เธอหรอ เค้าตอบ อื้ม 55555
ชีวิตผมนี่มีความสุขที่สุดแล้วตอนนั้น ก็คุยกันมาเรื่อยๆ เจอบ่อยขึ้น คุยกันเยอะขึ้น มีความสุขครับ วันวาเลนไทน์ก็เอาฟอเรโล่มาให้ ผมก็เอาดอกกุหลาบขาสให้เธอ -3- จนผมเยอะมากเกินไป แบบ จนเค้ารำคาญเลยล่ะครับ จนมาถึง วันสุดท้าย ที่เราคุยกัน ผมขึ้นรถเวลาเดิม แต่ไม่เห็นเธอ ก็แปลกใจ ตัดสินใจครับ ลงป้ายรถเมย์ที่เธอรอ เพื่อเธอจะมาสายหรือยังไง รอไปจน 6:40 สักพักมีรถ ของเด็กอาชีวะต่างสถาบัน ผ่าน พร้อมได้ยินเสียง ค_ย เท่านั้นแหละรถจอดเลยไปหน่อย เด็กช่างอุต วิ่งกรูกันลงมาเค้านี้ ดาบพร้อม มีดพร้อม ผมหนังสือ2 เล่ม วิ่งเลยครับ วิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลย โอ้ย ถ้าโดนนี่บางตายเลยครับ รอดมาได้ แต่เธอก็ไม่ค่อยเห็นอีกเลย ผมเลยลบเฟส ลบเบอร์ ก็เหตุผลว่า กลัวเค้ารำคาญ จนเวลาผ่านไป ได้คุยกันบ้าง ขอเป็นเพื่อนใหม่บ้าง คุยๆลบๆ จนลองถามเธอไม่รำคาญหรอ เธอบอกว่า "เราไม่เคยโกรธใคร คิด+ ไว้ " เท่านั้นแหละ เจ็บยันทรวงครับ จน 2 ปี เกือบ 3 ปี (พยายามให้เก่ง แล้วปรับตัวเองดีขึ้น) เธอไปเรียนต่อที่มหาลัย ที่ชุมพร ตอนนี้เมื่อปลายปีที่แล้ว ผมกำลังฝึกงานอยู่ ลงไปทำงานที่หาดใหญ่ 3 วัน ก็เลย ถือโอกาสจะไปหาเธอ แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด โห้วเจ้าพระคุณรุนช่อง หลงครับ พูดเลย หลงตั้งแต่สุราษ ผมโอกาสน้อยมากตอนนั้น เลยโทรหารุ่นน้อง บอกให้ขอเบอร์เธอ ที่ออนเฟสอยู่ (โห้ว!!!ความพยายามสูง+หน้าด้าน) มากตอนนั้น โทรไป...
เธอคนนั้น : จ้าว่าไง
ผม : เป็นไงบ้างอยู่โน้นสบายดีไหม
เธอคนนั้น : สบายดีจ้า เรื่องสอบ....
ผม : เอาไว้ก่อน ตอนนี้เรามีอะไรจะบอก เรา...หลงทาง
เธอคนนั้น : ห๊า ตอนนี้อยู่ไหนเนี้ยนี้
ผม : กำลังติดรถชาวบ้านอยู่ อยู่สุราษ จะเข้าเขตชุมพรแล้ว
เธอคนนั้น : ไปไหนมาถึงจะเข้าชุมพร
ผม : อ๋อ ทำงานมา หาดใหญ่ เลยกลับก่อนรุ่นพี่ หลงจ้า
เธอคนนั้น : .....โธ่ว งั้นมาที่ประทิวแล้วขึ้นรถไฟกลับ
ผม : อื้ม จ้า......
พอถึงท่าแซะครับ มีป้ายใหญ่ ว่า พระจอมเกล้า เลี้ยงขวา (27 กม.) กริ๊ด!! ครับ คิดว่าคงไม่เป็นไร(เลยโทรไปหาคนที่ผมชอบอีกครั้งว่าโอเค ถึงแล้วนะคงกลับบ้านได้แล้ว !!!!หลอกเค้าอีกแน่ะ) พอตัดสินใจเดินเข้าไปได้ เดินไปประมาณ เกือบ กิโล ต้องถอยมาตั้งหลัก เพราะมันมืดมาก และเจอ สิ่งที่ไม่น่าจะเจอ คือ เมื่อมีคนขับรถมามีเงาดำๆรูปร่างอะไรไม่รู้ กลางถนนเต็มไปหมด รู้ว่าไม่ใช่คนแน่ เพราะ ขับผ่านดื้อๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โอเคครับวิ่งย้อนกลับไป (ถึงการไฟฟ้าท่าแซะ ขอแค่ลุงเค้าเข้าห้องน้ำ ไม่กล้าพูดอะไร) เมื่อปรับตัวได้ ก็ไป ก็โบกรถ เกือบ ชม. กว่าจะได้ขึ้น มีรุ่นพี่เค้าใจดีมากครับ ขอบคุณรุ่นพี่มาก(ถ้าวันนั้นไม่ได้รุ่นพี่เค้า ผมคงหลงอยู่อย่างนั้น) พอ ถึงก็ไม่ได้เจอกับเธอหรอกครับ แต่เจอเพื่อนเธอแทน (นามสมมุติ ว่า เบล)แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกัน เธอคงไม่เห็นผม ผมรอครับ แต่ไม่รู้รออะไร (ตอนนั้นหนาวมากครับ เปล่าเปลี่ยวเอกาสุดๆ) เลยตัดสินใจกลับดีกว่า เพราะ มาโดยไม่บอกเธอ เหตุการทุกอย่าง ผมได้พยายามที่จะผ่าน และ ฝ่าฟันอุปสรรคไปได้
คือ แบบอยากทราบว่า ใครเป็นแบบผมบ้าง
ขอบคุณที่อ่านครับ เขียนกระทู้ครั้งแรก
ที่ยังคุยกัน บอกตรงๆว่าผมชอบเธอนะ คุยได้ทุกเรื่อง คุยต่อหน้า 2 ครั้ง และ แชท 26000 กว่าข้อความ ที่ส่งให้กัน อยากจะคุยด้วยตลอดไปเลยนะ (พยายามปรับตัวให้เธอยอมรับอยู่ตลอด)
อาการ แอบชอบผู้หญิง ม.ปลาย คนนึงตั้งแต่ ปวช.2
ก่อนอื่น ผมจะบอกว่าผมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ หล่อ ดูดีอะไร แต่ชอบเพื่อนคนนึงเธอน่ารักมากครับ ตอนนี้เธอเรียน ปี2 วิศวะเครื่องกล ที่ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง แถวชุมพร เธอเป็นคนน่ารัก หน้าตาเธอ ธรรมดาสำหรับคนอื่นหรือเปล่า ผมไม่รู้ แต่สำหรับผม เธอน่ารักมาก สายตา ที่เธอมอง เธอยิ้ม มันมีความจริงใจอย่างบอกไม่ถูก มีความน่ารักในตัวเอง จนบางครั้งผมเจอเธอ ถึงกับทำตัวไม่ถูก (ใจสั้น ตัวแข็ง หน้าชา พูดไม่ออก มือเกร็ง) เลยล่ะครับ จะพูดถึง ถ้าย้อนไปสมัยตอน เธอเรียน ระดับ ม.ปลาย อักษร ย่อ ส.ค แถวจังหวัด สมุทรสาคร นะครับ เอ้อ!! ลืมไปผมเรียน อาชีวะนะครับ ใกล้กับโรงเรียนเธอ แสบระดับนึ่งเลยที่เดียว ต่อเลยนะ เธอจะขึ้น รถเมย์ สาย402 แต่เช้า 6:15 ถึงป้ายเธอ ผมก็จะพยายาม แหกขี้หูขี้ตาตื่นมา เพื่อจะได้ขึ้นรถเที่ยวเดียวกัน (402 จะถึงป้ายผม ตี 5:45 ) เรียกได้ว่า พยายามสุดตัวจริงๆ (ถึงขนาดว่า วันเสาร์เธอพิเศษ จะขึ้นรถ 10 โมงกว่าตามครับ โห้ว!! เข้าขึ้นโรคจิตเลยทีเดียวล่ะครับ) จนกระทั้ง... เพื่อนเธอ เล่นโทรศัพท์ของเธอ ไปกดโดนอะไรไม่รู้ครับ (เหมือนกับว่าไปอ่านแชทของผม ซึ่งเบอร์โทรมันจะขึ้น เพราะ ในเฟสซึ่งผมทิ้งเบอร์เอาไว้) โทรเข้ามาที่ผม ตอนแบบ กำลังนอนกลางวันอยู่บนด่านฟ้า "เฮ้ย ใครโทรมาวะ" เพื่อนตะโกนใส่ผมและโยนโทรศัพท์มาให้
ผม : (กดรับ) เฮ้ยมีไรใครว๊ะ
เธอคนนั้น : (เงียบ)
ผม : เฮ้ย!!! ใครเนี้ยไม่พูด
เธอคนนั้น : (กดวาง)
ผม: -..- เอิ่ม!!
ก็งงเหมือนกัน แต่ไม่ได้สนใจอะไร จนเลิกเรียนก็แบบ ข้องใจมากเลยโทรไปอีก
เธอคนนั้น : (รับ) "ค่ะ"
ผม: เอ่อ ใครครับ เห็นเมื่อเที่ยงโทรมา
เธอคนนั้น : อ๋อ โทรผิดค่ะโทรผิด
ผม : ครับ!!! (เสียงคุ้นๆหว้า)
ก็ไม่ได้อะไร ก็คิดพิเลน โพส ในเฟสผมว่า "โรคจิต โทรมาเสียงน่ารักดี" เท่านั้นแหละครับ แชทดังขึ้น ข้อความประมาณมาณว่า "เราไม่โรคจิตนะ" เหยดเข้ มีคนร้อนตัวด้วยครับ ลองไปดู โห้วเธอคือนางในฝัน คนที่ผมชอบนั่นเอง เหมือนสวรรค์ มาโปรด แบบ ยิ้มไม่หยุด 5555 สบโอกาสครับ โทรไปถามว่า ใช่เธอหรอ เค้าตอบ อื้ม 55555
เธอคนนั้น : จ้าว่าไง
ผม : เป็นไงบ้างอยู่โน้นสบายดีไหม
เธอคนนั้น : สบายดีจ้า เรื่องสอบ....
ผม : เอาไว้ก่อน ตอนนี้เรามีอะไรจะบอก เรา...หลงทาง
เธอคนนั้น : ห๊า ตอนนี้อยู่ไหนเนี้ยนี้
ผม : กำลังติดรถชาวบ้านอยู่ อยู่สุราษ จะเข้าเขตชุมพรแล้ว
เธอคนนั้น : ไปไหนมาถึงจะเข้าชุมพร
ผม : อ๋อ ทำงานมา หาดใหญ่ เลยกลับก่อนรุ่นพี่ หลงจ้า
เธอคนนั้น : .....โธ่ว งั้นมาที่ประทิวแล้วขึ้นรถไฟกลับ
ผม : อื้ม จ้า......
พอถึงท่าแซะครับ มีป้ายใหญ่ ว่า พระจอมเกล้า เลี้ยงขวา (27 กม.) กริ๊ด!! ครับ คิดว่าคงไม่เป็นไร(เลยโทรไปหาคนที่ผมชอบอีกครั้งว่าโอเค ถึงแล้วนะคงกลับบ้านได้แล้ว !!!!หลอกเค้าอีกแน่ะ) พอตัดสินใจเดินเข้าไปได้ เดินไปประมาณ เกือบ กิโล ต้องถอยมาตั้งหลัก เพราะมันมืดมาก และเจอ สิ่งที่ไม่น่าจะเจอ คือ เมื่อมีคนขับรถมามีเงาดำๆรูปร่างอะไรไม่รู้ กลางถนนเต็มไปหมด รู้ว่าไม่ใช่คนแน่ เพราะ ขับผ่านดื้อๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โอเคครับวิ่งย้อนกลับไป (ถึงการไฟฟ้าท่าแซะ ขอแค่ลุงเค้าเข้าห้องน้ำ ไม่กล้าพูดอะไร) เมื่อปรับตัวได้ ก็ไป ก็โบกรถ เกือบ ชม. กว่าจะได้ขึ้น มีรุ่นพี่เค้าใจดีมากครับ ขอบคุณรุ่นพี่มาก(ถ้าวันนั้นไม่ได้รุ่นพี่เค้า ผมคงหลงอยู่อย่างนั้น) พอ ถึงก็ไม่ได้เจอกับเธอหรอกครับ แต่เจอเพื่อนเธอแทน (นามสมมุติ ว่า เบล)แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกัน เธอคงไม่เห็นผม ผมรอครับ แต่ไม่รู้รออะไร (ตอนนั้นหนาวมากครับ เปล่าเปลี่ยวเอกาสุดๆ) เลยตัดสินใจกลับดีกว่า เพราะ มาโดยไม่บอกเธอ เหตุการทุกอย่าง ผมได้พยายามที่จะผ่าน และ ฝ่าฟันอุปสรรคไปได้
คือ แบบอยากทราบว่า ใครเป็นแบบผมบ้าง
ขอบคุณที่อ่านครับ เขียนกระทู้ครั้งแรก
ที่ยังคุยกัน บอกตรงๆว่าผมชอบเธอนะ คุยได้ทุกเรื่อง คุยต่อหน้า 2 ครั้ง และ แชท 26000 กว่าข้อความ ที่ส่งให้กัน อยากจะคุยด้วยตลอดไปเลยนะ (พยายามปรับตัวให้เธอยอมรับอยู่ตลอด)