เท่าที่ผมสังเกตมานักแสดงญี่ปุ่นชื่อดังส่วนใหญ่มักจะรับบทที่คล้ายๆกัน คือการรับเล่นหนังที่ท้าทายทางอารมณ์แต่ตัวละครเรียบง่ายไม่หวือหวา(ท้าทายก็จริงแต่ยังไม่สุดโต่ง)และจะรับบทแบบนั้นอยู่เรื่อยๆ (ยกตัวอย่างเช่นอาโออิ มิยาซากิเป็นต้น) มีนักแสดงหญิงสองคนของญี่ปุ่นที่ผมคิดว่า"แตกต่าง"จากนักแสดงคนอื่นจริงๆก็คือ รินโกะ คิคุชิและฟูมิ นิไคโดะ คนแรกเข้าวงการมาตอนอายุประมาณ 18 ปี รับบทตัวประกอบมาเกือบจะตลอดจนกระทั่งก้าวข้ามไปเล่นหนังฮอลลีวู้ดอย่าง Babel จนถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ในที่สุด ส่วนรายหลังเริ่มต้นด้วยการเป็นนางแบบตั้งแต่อายุ 14 ปี เล่นหนังและละครเป็นตัวประกอบมาตลอด(แต่สามารถขโมยซีนตัวเอกได้แบบไม่เห็นฝุ่น) จนกระทั่งคว้ารางวัลนักแสดงหน้าใหม่ของเวนิสจากเรื่อง Himizu มาได้ส่งผลให้เธอได้มีหนังดีๆเล่นจนถึงทุกวันนี้
สาเหตุที่ผมคิดว่าพวกเธอแตกต่างจากคนอื่นๆและซึ่งกันและกันก็คือ รินโกะมักจะเล่นบทที่ค่อนข้างเปลืองเนื้อเปลืองตัวและเป็นงานของต่างประเทศซะส่วนใหญ่ (เคยเห็นเธอเล่นโฆษณาของญี่ปุ่นอย่าง Tokyo Gas หรือ Pantine ของญี่ปุ่นหลังจากที่เล่นเรื่อง Babel มั้ยล่ะ)ในขณะที่ฟูมิเธอจะพัฒนาการแสดงของเธอไปเรื่อยๆผ่านบทบาทที่เธอรับ (ถ้าเปรียบเทียบกับคนธรรมดาก็คือไม่รู้จักหยุดนิ่งนั่นเอง ส่วนนักแสดงที่แก่กว่าเธอสองสามปีหรือวัยเดียวกันนั้น พวกเขามักจะรับบทซ้ำๆกัน อย่างเช่นบทของนักเรียนม.ปลายเป็นต้นซึ่งในความเป็นจริงควรจะรับบทอื่นได้แล้ว) แถมเธอยังกล่าวไว้ว่าการเล่นหนังภาษาต่างประเทศหรือหนังฮอลลีวู้ดยังไม่จำเป็นกับเธอตอนนี้เธอจะรับเล่นแต่บทที่เธอสนใจเท่านั้น ซึ่งดาราส่วนใหญ่การที่ได้ไปเล่นหนังต่างประเทศคือความฝันอันสูงสุดเลยทีเดียว
รินโกะ คิคุชิ กับ ฟูมิ นิไคโดะ สองนักแสดงสาวจากญี่ปุ่นที่(ดูเหมือน)เป็นเงาสะท้อนแบบแตกต่าง
เท่าที่ผมสังเกตมานักแสดงญี่ปุ่นชื่อดังส่วนใหญ่มักจะรับบทที่คล้ายๆกัน คือการรับเล่นหนังที่ท้าทายทางอารมณ์แต่ตัวละครเรียบง่ายไม่หวือหวา(ท้าทายก็จริงแต่ยังไม่สุดโต่ง)และจะรับบทแบบนั้นอยู่เรื่อยๆ (ยกตัวอย่างเช่นอาโออิ มิยาซากิเป็นต้น) มีนักแสดงหญิงสองคนของญี่ปุ่นที่ผมคิดว่า"แตกต่าง"จากนักแสดงคนอื่นจริงๆก็คือ รินโกะ คิคุชิและฟูมิ นิไคโดะ คนแรกเข้าวงการมาตอนอายุประมาณ 18 ปี รับบทตัวประกอบมาเกือบจะตลอดจนกระทั่งก้าวข้ามไปเล่นหนังฮอลลีวู้ดอย่าง Babel จนถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ในที่สุด ส่วนรายหลังเริ่มต้นด้วยการเป็นนางแบบตั้งแต่อายุ 14 ปี เล่นหนังและละครเป็นตัวประกอบมาตลอด(แต่สามารถขโมยซีนตัวเอกได้แบบไม่เห็นฝุ่น) จนกระทั่งคว้ารางวัลนักแสดงหน้าใหม่ของเวนิสจากเรื่อง Himizu มาได้ส่งผลให้เธอได้มีหนังดีๆเล่นจนถึงทุกวันนี้
สาเหตุที่ผมคิดว่าพวกเธอแตกต่างจากคนอื่นๆและซึ่งกันและกันก็คือ รินโกะมักจะเล่นบทที่ค่อนข้างเปลืองเนื้อเปลืองตัวและเป็นงานของต่างประเทศซะส่วนใหญ่ (เคยเห็นเธอเล่นโฆษณาของญี่ปุ่นอย่าง Tokyo Gas หรือ Pantine ของญี่ปุ่นหลังจากที่เล่นเรื่อง Babel มั้ยล่ะ)ในขณะที่ฟูมิเธอจะพัฒนาการแสดงของเธอไปเรื่อยๆผ่านบทบาทที่เธอรับ (ถ้าเปรียบเทียบกับคนธรรมดาก็คือไม่รู้จักหยุดนิ่งนั่นเอง ส่วนนักแสดงที่แก่กว่าเธอสองสามปีหรือวัยเดียวกันนั้น พวกเขามักจะรับบทซ้ำๆกัน อย่างเช่นบทของนักเรียนม.ปลายเป็นต้นซึ่งในความเป็นจริงควรจะรับบทอื่นได้แล้ว) แถมเธอยังกล่าวไว้ว่าการเล่นหนังภาษาต่างประเทศหรือหนังฮอลลีวู้ดยังไม่จำเป็นกับเธอตอนนี้เธอจะรับเล่นแต่บทที่เธอสนใจเท่านั้น ซึ่งดาราส่วนใหญ่การที่ได้ไปเล่นหนังต่างประเทศคือความฝันอันสูงสุดเลยทีเดียว