ท้อแท้กับชีวิตค่ะ คือเคยเป็นความหวังของครอบครัวมาตลอด จน มาช่วงชีวิต ม.3 ตอนแรกก็ไม่มีอะไรนะคะ ยังเป็รคนสดใสร่าเริงมากค่ะ พอเริ่มเรีนนไม่ไหวแล้วลาออกจาก รร ( นั่นแหล่ะค่ะ ชีวิตก็เปลี่ยนไป แม่จากที่เคยรักเราก็กลายเป็นเกลียดเรา มองว่า้ราเป็นตัวถ่วงในบ้าน แม่ไม่เคยบอกหร่อกแต่เรารู้สึก เราไม่อยากทำให้แม่เดือดร้อนที่ต้องมาคอยดูคนที่ไม่มีการศึกษา เราหนีออกจากบ้านมา ไม่มีความสุขเลย แต่อยากหางานทำแต่ไม่รู้จะทำอะไรเพราะไม่จบ ม3 ไม่อยากกลับย้านด้วย เพราะเราไม่อยากเป็นภาระของแม่ เพื่อนเราก็ต้องเรียนกันหมด ไม่มีเวลามาสนใจเราหร่อก ! ตอนนี้ก็อยู่ตามถนนไปวันๆเงินสักบาทจะกินข้าวยังไม่มี อยากตายมากอยากไปบริจาคร่างกายให้ตายรู้แล้วรู้รอด แต่ติดที่หมา้ลี้ยงเนี่ยล่ัค่ะที่คอยอยู่เป็นเพื่อน อยากเกิดมามีความสุขแบบครอบครัวคนอื่นที่มีความรักความอบอุ่นที่ดีพอ