พิมพ์ๆ ลบๆ อยู่หลายวัน วันละหลายๆรอบ ไม่รู้ว่าถ้ามาโพสใน Pantip แล้วจะมีปัญหายิ่งกว่าเดิมหรือป่าวถ้าคนที่ใกล้ชิดรู้เข้า
ความรู้สึกที่มีตอนนี้มันไม่สามารถบอกคนใกล้ตัวได้จริงๆ ทั้ง พ่อ แม่ เพื่อน พี่น้อง ได้แต่เก็บไว้ในใจ ไม่กล้าที่ระบายให้ใครรู้
วันๆก็ได้แต่ร้องไห้ พยายามหลอกตัวเองว่าฉันมีความสุขดี ทุกอย่างมันต้องดีกว่านี้ ฉันต้องก้าวผ่านความทุกข์พวกนี้ไปให้ได้
พอพิมพ์มาถึงตรงนี้ก็อธิบายออกมาไม่ถูกอีก พอคิดเรื่องที่จะพิมพ์ก็ได้แต่ร้องไห้เสียใจ
เห้อ!!! เข้าเรื่องเลยดีกว่านะคะ เรื่องมีอยู่ว่า....
เรากับแฟนรู้จักและคบกันมา 10 ปี แต่อยู่ด้วยกันมา จะ 8 ปีแล้วค่ะ อยู่แบบไม่ได้แต่งนะคะ แต่พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ค่ะ
ทางแม่เราก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรเพราะว่าทางบ้านแฟนเค้าให้เกือบทุกอย่าง บ้าน รถ กิจการ แม่เราก็ได้แต่บอกว่าอยากให้แต่งกันไปจะได้สบายใจ
แต่แม่แฟนเราเค้าบอกว่ายังไม่มีเงินไปแต่งหรอกนะเพราะบ้านก็ซื้อให้ รถก็ซื้อให้ กิจการก็ทำให้เพื่อให้เราสองคนช่วยกันทำมาหากิน
สร้างฐานะแล้วถ้าอยากแต่งก็เก็บเงินกันเอาเอง เรากับแม่เราก็ไม่มีปัญหาค่ะ เพราะเราคิดว่าแค่ที่เค้าให้มามันก็มากกว่าเงินที่จะแต่งกันแล้ว
เค้าให้มาแบบนี้ก็ถือว่าดีแล้ว เดี๋ยวช่วยกันเก็บเงินกับแฟนก็มีเงินค่อยแต่งก็ได้
แต่ผลที่ออกมามันไม่เป็นไปตามที่เราคิดค่ะ พอทุกอย่างคงที่ลงตัวเริ่มมีเงินเก็บแฟนเราไม่เคยมองเรื่องการแต่งงานอีกเลย
พอถามออกแนวแบบถามเล่นๆนะคะ เค้าก็บอก อ้าวนี่เรายังไม่ได้แต่งกันหรอ เก็บเงินดีกว่าแต่งไม่แต่งก็ไม่สำคัญแล้วมั้ย
นี่คือคำถามเล่นๆ เมื่อ 4 ปีก่อน หลังจากนั้นเราไม่เคยถามอีกเลย
ปกติแฟนเราเป็นคนที่ติดเพื่อนนะคะ ติดมากคือเพื่อนโทรตามกินเหล้า ปาร์ตี้ จะต้องไปทุกครั้ง ช่วงคบกันแรกๆก็มีขอนะคะ แบบไปได้มั้ย?
ถ้าเราบอกไม่ต้องไปหรอก เค้าก็จะหน้าเสียนิดๆ จนเราสงสารแล้วก็บอกว่าไปเหอะ!!! แต่ก็ถือว่าเที่ยวปกติไม่ได้บ่อยเท่าไร
แต่ 2 ปี ที่แล้วแฟนเราเที่ยว หนักมากค่ะ เกือบทุกวัน เงินที่มีก็ใช้เที่ยวหมด เงินเก็บไม่ต้องถามเลยค่ะ
เที่ยวจนเรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว เฝ้าบ้านคนเดียว แฟนเราออกเที่ยวช่วง 6 โมงเย็น กลับถึงบ้านก็ ตี 2 - ตี 3 แต่ตอนนี้กลับเช้าแล้วค่ะ
ดีไม่ดีก็ไม่กลับ กลับมาอีกทีก็มะรืน คือไปเมาค้างคืนเลยก็ว่าได้ พอกลับมาถึงบ้านก็นอนตื่นอีกทีก็เย็นๆ มืดๆ
พอตื่นมาก็ได้เวลาที่คนอื่นเค้าเข้านอนกันอีกแล้ว พอพ้นวันนั้นไปเช้าวันใหม่ตกเย็นก็ไปอีก แบบนี้เรียกว่าเที่ยววันเว้นวันได้ใช่มั้ยค่ะ
หรือจะเรียกว่าเที่ยววันแฮงค์วันหายแฮงค์ไปต่อ เราพยายามใจเย็นไม่ตามไปวีน ไปด่า อยากไปก็ไป อยากกลับถึงกลับ ไม่มีการโทรตามโทรจิก
เมื่อก่อนนั่งรอทั้งคืนว่าจะกลับมาตอนไหน กลัวเมาแล้วขับ กลัวรถชน แต่ตอนนี้ความกลัวทุกอย่างมันไม่มีแล้ว มันไม่เหลือแล้ว เพราะสิ่งที่กลัวมันเกิดขึ้นมาหมดแล้วค่ะ ขับกลับรถชนเสาไฟฟ้า ชนต้นไม้ หลับใน รถพังคนพัง รถซ่อมได้ซื้อใหม่ได้แต่คนคงซ่อมไม่ได้ทุกครั้งและคงซื้อใหม่ไม่ได้เช่นกัน
เราเลยบอกกับตัวเองว่า อย่าโทรตาม เพราะถ้าเค้ากลับมาเพราะเราโทรตามแล้วเกิดเรื่องเราคงรู้สึกผิดตลอดชีวิต เราเลยพยายามที่จะปลงค่ะ
เราเคยพยายามถามว่าเราทำอะไรผิดหรือป่าว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ทำไมถึงเที่ยวเยอะ ทำไมถึงปล่อยให้เราอยู่คนเดียว ไม่รักเราเลยใช่มั้ย
แต่คำตอบที่ได้เค้าบอกว่าไม่เกี่ยวกับว่ารักหรือไม่รัก เวลาไปเที่ยวก็เป็นห่วง ไม่อยากให้อยู่คนเดียว แต่ยังอยากสนุกอยู่ยังทิ้งเพื่อนไม่ได้
ถามว่าเค้ามีผู้หญิงอื่นหรือป่าว เค้าก็บอกว่าไม่มีหรอก อยู่แต่กับเพื่อน เช็คได้
แม่แฟนเราได้แต่บอกว่า "ลองมีลูกซิ" พอได้ยินเราอยากหัวเราะค่ะ
เราคงไม่เอาชีวิตใครมาเสี่ยงกับเราหรอกถ้าวันนึงทนกันไม่ได้เด็กต้องกำพร้าเราเลยได้แต่ยิ้มไป
ชีวิตเรามีปัญหาเยอะมาก ทั้งเรื่องของทางบ้านเราเอง เรื่องแฟน เรื่องบ้านแฟน
แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่า คนอื่นเค้ามีปัญหาเยอะกว่านี้อีกเค้ายังไม่ร้องไห้เลย เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้ อย่าทำให้ทางบ้านเราเป็นห่วง
เราเลยไม่เคยบอกเรื่องนี้กับทางบ้านเราเลยค่ะ ไม่เคยพูด พอเวลาทางบ้านเราถามก็ได้แต่บอกว่าโอเค สบายดี ไม่เป็นอะไร เพราะเรากลัวแม่เราเสียใจ
แม่เราสุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไรเลยไม่อยากให้ท่านกังวลกับปัญหาของเรา
สุดท้ายเรามองไม่เห็นทางเลยค่ะว่าจะเอายังไงกับตัวเองดี จะเลิกเพื่อเริ่มต้นใหม่มันยังทันมั้ย หรือจะทนแบบนี้ต่อไปรอวันที่แฟนเราคิดได้
เรากลัวการเริ่มต้นใหม่ค่ะ กลัวว่าจะเจอคนที่แย่กว่านี้ กลัวว่าจะเจอปัญหาที่หนักกว่านี้ เราคงรับไม่ไหว
ขอคำแนะนำด้วยนะคะ
จะอยู่แบบนี้ต่อไปหรือจะเริ่มต้นใหม่???
ความรู้สึกที่มีตอนนี้มันไม่สามารถบอกคนใกล้ตัวได้จริงๆ ทั้ง พ่อ แม่ เพื่อน พี่น้อง ได้แต่เก็บไว้ในใจ ไม่กล้าที่ระบายให้ใครรู้
วันๆก็ได้แต่ร้องไห้ พยายามหลอกตัวเองว่าฉันมีความสุขดี ทุกอย่างมันต้องดีกว่านี้ ฉันต้องก้าวผ่านความทุกข์พวกนี้ไปให้ได้
พอพิมพ์มาถึงตรงนี้ก็อธิบายออกมาไม่ถูกอีก พอคิดเรื่องที่จะพิมพ์ก็ได้แต่ร้องไห้เสียใจ
เห้อ!!! เข้าเรื่องเลยดีกว่านะคะ เรื่องมีอยู่ว่า....
เรากับแฟนรู้จักและคบกันมา 10 ปี แต่อยู่ด้วยกันมา จะ 8 ปีแล้วค่ะ อยู่แบบไม่ได้แต่งนะคะ แต่พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ค่ะ
ทางแม่เราก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรเพราะว่าทางบ้านแฟนเค้าให้เกือบทุกอย่าง บ้าน รถ กิจการ แม่เราก็ได้แต่บอกว่าอยากให้แต่งกันไปจะได้สบายใจ
แต่แม่แฟนเราเค้าบอกว่ายังไม่มีเงินไปแต่งหรอกนะเพราะบ้านก็ซื้อให้ รถก็ซื้อให้ กิจการก็ทำให้เพื่อให้เราสองคนช่วยกันทำมาหากิน
สร้างฐานะแล้วถ้าอยากแต่งก็เก็บเงินกันเอาเอง เรากับแม่เราก็ไม่มีปัญหาค่ะ เพราะเราคิดว่าแค่ที่เค้าให้มามันก็มากกว่าเงินที่จะแต่งกันแล้ว
เค้าให้มาแบบนี้ก็ถือว่าดีแล้ว เดี๋ยวช่วยกันเก็บเงินกับแฟนก็มีเงินค่อยแต่งก็ได้
แต่ผลที่ออกมามันไม่เป็นไปตามที่เราคิดค่ะ พอทุกอย่างคงที่ลงตัวเริ่มมีเงินเก็บแฟนเราไม่เคยมองเรื่องการแต่งงานอีกเลย
พอถามออกแนวแบบถามเล่นๆนะคะ เค้าก็บอก อ้าวนี่เรายังไม่ได้แต่งกันหรอ เก็บเงินดีกว่าแต่งไม่แต่งก็ไม่สำคัญแล้วมั้ย
นี่คือคำถามเล่นๆ เมื่อ 4 ปีก่อน หลังจากนั้นเราไม่เคยถามอีกเลย
ปกติแฟนเราเป็นคนที่ติดเพื่อนนะคะ ติดมากคือเพื่อนโทรตามกินเหล้า ปาร์ตี้ จะต้องไปทุกครั้ง ช่วงคบกันแรกๆก็มีขอนะคะ แบบไปได้มั้ย?
ถ้าเราบอกไม่ต้องไปหรอก เค้าก็จะหน้าเสียนิดๆ จนเราสงสารแล้วก็บอกว่าไปเหอะ!!! แต่ก็ถือว่าเที่ยวปกติไม่ได้บ่อยเท่าไร
แต่ 2 ปี ที่แล้วแฟนเราเที่ยว หนักมากค่ะ เกือบทุกวัน เงินที่มีก็ใช้เที่ยวหมด เงินเก็บไม่ต้องถามเลยค่ะ
เที่ยวจนเรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว เฝ้าบ้านคนเดียว แฟนเราออกเที่ยวช่วง 6 โมงเย็น กลับถึงบ้านก็ ตี 2 - ตี 3 แต่ตอนนี้กลับเช้าแล้วค่ะ
ดีไม่ดีก็ไม่กลับ กลับมาอีกทีก็มะรืน คือไปเมาค้างคืนเลยก็ว่าได้ พอกลับมาถึงบ้านก็นอนตื่นอีกทีก็เย็นๆ มืดๆ
พอตื่นมาก็ได้เวลาที่คนอื่นเค้าเข้านอนกันอีกแล้ว พอพ้นวันนั้นไปเช้าวันใหม่ตกเย็นก็ไปอีก แบบนี้เรียกว่าเที่ยววันเว้นวันได้ใช่มั้ยค่ะ
หรือจะเรียกว่าเที่ยววันแฮงค์วันหายแฮงค์ไปต่อ เราพยายามใจเย็นไม่ตามไปวีน ไปด่า อยากไปก็ไป อยากกลับถึงกลับ ไม่มีการโทรตามโทรจิก
เมื่อก่อนนั่งรอทั้งคืนว่าจะกลับมาตอนไหน กลัวเมาแล้วขับ กลัวรถชน แต่ตอนนี้ความกลัวทุกอย่างมันไม่มีแล้ว มันไม่เหลือแล้ว เพราะสิ่งที่กลัวมันเกิดขึ้นมาหมดแล้วค่ะ ขับกลับรถชนเสาไฟฟ้า ชนต้นไม้ หลับใน รถพังคนพัง รถซ่อมได้ซื้อใหม่ได้แต่คนคงซ่อมไม่ได้ทุกครั้งและคงซื้อใหม่ไม่ได้เช่นกัน
เราเลยบอกกับตัวเองว่า อย่าโทรตาม เพราะถ้าเค้ากลับมาเพราะเราโทรตามแล้วเกิดเรื่องเราคงรู้สึกผิดตลอดชีวิต เราเลยพยายามที่จะปลงค่ะ
เราเคยพยายามถามว่าเราทำอะไรผิดหรือป่าว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ทำไมถึงเที่ยวเยอะ ทำไมถึงปล่อยให้เราอยู่คนเดียว ไม่รักเราเลยใช่มั้ย
แต่คำตอบที่ได้เค้าบอกว่าไม่เกี่ยวกับว่ารักหรือไม่รัก เวลาไปเที่ยวก็เป็นห่วง ไม่อยากให้อยู่คนเดียว แต่ยังอยากสนุกอยู่ยังทิ้งเพื่อนไม่ได้
ถามว่าเค้ามีผู้หญิงอื่นหรือป่าว เค้าก็บอกว่าไม่มีหรอก อยู่แต่กับเพื่อน เช็คได้
แม่แฟนเราได้แต่บอกว่า "ลองมีลูกซิ" พอได้ยินเราอยากหัวเราะค่ะ
เราคงไม่เอาชีวิตใครมาเสี่ยงกับเราหรอกถ้าวันนึงทนกันไม่ได้เด็กต้องกำพร้าเราเลยได้แต่ยิ้มไป
ชีวิตเรามีปัญหาเยอะมาก ทั้งเรื่องของทางบ้านเราเอง เรื่องแฟน เรื่องบ้านแฟน
แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่า คนอื่นเค้ามีปัญหาเยอะกว่านี้อีกเค้ายังไม่ร้องไห้เลย เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้ อย่าทำให้ทางบ้านเราเป็นห่วง
เราเลยไม่เคยบอกเรื่องนี้กับทางบ้านเราเลยค่ะ ไม่เคยพูด พอเวลาทางบ้านเราถามก็ได้แต่บอกว่าโอเค สบายดี ไม่เป็นอะไร เพราะเรากลัวแม่เราเสียใจ
แม่เราสุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไรเลยไม่อยากให้ท่านกังวลกับปัญหาของเรา
สุดท้ายเรามองไม่เห็นทางเลยค่ะว่าจะเอายังไงกับตัวเองดี จะเลิกเพื่อเริ่มต้นใหม่มันยังทันมั้ย หรือจะทนแบบนี้ต่อไปรอวันที่แฟนเราคิดได้
เรากลัวการเริ่มต้นใหม่ค่ะ กลัวว่าจะเจอคนที่แย่กว่านี้ กลัวว่าจะเจอปัญหาที่หนักกว่านี้ เราคงรับไม่ไหว
ขอคำแนะนำด้วยนะคะ