สวัสดีค่ะ....
วันนี้อยากจะมาขอใช้พื้นที่ตรงนี้มาระบายเรื่องราวความรักของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ผ่านมาราวๆ 6 ปี
เริ่มต้น ดิฉันกับแฟนรู้จักกันในฐานะเพื่อนร่วมห้องเรียนเดียวกันในสมัยปวช. ได้ตกลงคบหากันและรักกันดี ในปีแรกที่คบกันเค้าไม่เคยนอกลู่นอกทางเรื่องผู้หญิงเลย ทำให้ดิฉันมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้รักดิฉันมาก อย่างที่เค้าพูด จนกระทั่งเข้าปีที่ 2 ก็ได้ยินข่าวมาว่าเค้าแอบคุยกับคนอื่น แต่ด้วยความที่ดิฉันเชื่อใจและไว้ใจ จึงไม่สนใจกับข่าวลือที่ออกมา บวกกับเค้าก็ปฏิเสธเสียงแข็ง (คือ เพื่อนของเราคือเพื่อนๆกลุ่มเดียวกัน ซึ่งทุกคนก็รับรู้แต่ว่าไม่มีใครที่จะสามารถบอกกับเราได้ เนื่องจากก็เกรงใจแฟนเรา ไม่อยากให้ทะเลาะกัน) ดิฉันไม่แทบจะไม่ระแคะระคายเรื่องพวกนี้เลย เพราะในใจดิฉันมั่นใจอย่างมาก เอาเป็นว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมา ดิฉันไม่เคยจับได้กับเรื่องพวกนี้เลยซักครั้งเดียว ผ่านไปอีก 2-3 ปี แฟนได้บินไปอยู่ต่างประเทศประมาณ 4 เดือน เราสัญญากันไว้ว่าเราจะไม่มีใคร และดิฉันทำตามสัญญาตลอดมา แต่ว่า.... ตอนที่เค้าบินไปอยู่ต่างประเทศเป็นช่วงที่ดิฉันทำงาน parttime (เรียนด้วยทำงานด้วย) ก็เลิกงานดึกมาก สมัยก่อนก็จะคุยกันทาง MSN,HI5 ทำให้เราไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกัน ส่วนสำหรับแฟนดิฉันก็ได้ข่าวมาว่าคุยกับผญ.คนอื่นเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่คือด้วยความที่ดิฉันไม่มีเวลาเลย อีกอย่างคืออยู่ไกลกันมาก ดิฉันจึงไม่สามารถจับผิดอะไรได้เลย เวลาผ่านไปประมาณ 4 เดือน จนเค้ากลับมา ตอนนี้เป็นเรื่องที่ใหญ่มาก คือดิฉันทำงานจนไม่มีเวลาให้เค้า เค้าก็แอบไปคุยกับคนอื่น แล้วก็เริ่มไม่ค่อยโทรหาเรา จนมีเพื่อนโทรมาหาดิฉัน แล้วถามดิฉันว่า เลิกกับแฟนยัง ? คือเราก็งงว่า ทำไมถามแบบนี้ เพื่อนจึงเล่าให้ฟังว่า เห็นแฟนเราเดินกอดคอกับผู้หญิงคนอื่น เราก็เสียใจนะ รีบโทรหาแฟนเรา ซึ่งแฟนเราก็ปฏิเสธเสียงแข็งเหมือนเดิม ช่วงเวลาในตอนนั้นคือดิฉันทำงานอยุ่จึงขอวางสายไปแล้วบอกว่าจะโทรกลับไปใหม่ ทำงานได้ซัก2ชั่วโมง พอโทรกลับไปใหม่ ก็มีผุ้หญิงรับสายแล้วบอกว่า "นี่เราแฟน......นะ" มันอึ้ง คือทรุดลงไปกับพื้น ดิฉันก็ถามไปว่า ก็นี่เราแฟน....ไง ผู้หญิงคนนั้นก็บอกว่า "ก็ถ้าใช่แล้วแฟนจะมานอนที่นี่ทำไมทุกคืน" ในขณะนั้นแฟนเรามาะพูดสายแล้วก็บอกว่าเลิกกันนะ ไม่ต้องโทรมาแล้ว เราปล่อยโฮในที่ทำงาน คือมันหมดแรง ทำไรไม่ถูก มือไม้มมันสั่นไปหมด เพื่อนเดินเข้ามาหาถึงกับตกใจ ดิฉันไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานต่อแล้ว ก็โทรหาแม่ให้มารับ ซึ่งแม่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรนะคะ คิดว่าโดนไล่ออกจากที่ทำงาน 5555555555. พอมาถึงก็เข้าไปกอดแม่ แต่ไม่ได้เล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง แค่บอกว่าเลิกกัน เพื่อนก็เล่าว่าเห็นเราคุยโทรศัพท์แล้วร้องไห้ ดิฉันกลับบ้านทั้งชุดทำงาน ทั้งน้ำตา คนในห้างมองกันหมด คุณพ่อรออยุ่ในรถ (พ่อเป็นคนที่ไม่ชอบให้ลุกมีแฟน ยิ่งถ้าลูกมานั่งร้องไห้เรื่องผู้ชายพ่อก็โกรธมาก) แต่คือตอนนั้นมันกลั้นไม่อยู่ พ่อไม่พูดอะไรเลย แต่สีหน้าพ่อคือตึง ใบหน้าแดงกล่ำ พ่อขึ้นรถพ่อก็พุดแค่ว่า "เย็นนี้กินอะไรกันดี" เรานั่งร้องไห้ตลอดทาง พ่อก็คอยแอบมองกระจกหลังตลอด ในคืนนั้นเรานอนไม่หลับเลย เปิดคอมดู HI5 ของแฟนเราทั้งคืน ดุรูปผู้หญิงของเค้า แล้วก็นั่งร้องไห้ ประมาณตี3 พ่อเดินเข้ามาเห็นเรานั่งร้องไห้ พ่อก็บอกว่า "นอนไม่หลับหรอ" คือ พ่อเราเป็นคนไม่แสดงออกนะ เป็นคนชอบบ่นชอบว่าด้วยซ้ำ แต่ตั้งแต่เรากลับมาจากที่ทำงาน พ่อไม่ว่าเราซักคำ ปกติพ่อก็จะพูดว่า ทำไมไม่นอน ปิดคอมไปนอนเดี๋ยวนี้เลย บลาๆๆๆ พอหลังจากนั้นอีก 1 วัน มีสายโทรเข้ามา นั่นก็คือสายจากแฟนเรา ซึ่งเราก็ไม่พร้อมรับสายนะ แม่เราก็เลยรับ แล้วก็บอกว่า "เราไม่พร้อมคุยตอนนี้ เอาไว้เราทำใจได้แล้วค่อยคุยกันนะ" แฟนเราก็พูดขึ้นมาในสายทันทีเลยว่า "แม่ครับ ผมไม่ได้มีคนอื่นจริงๆนะครับ" (เราจำไม่ได้ทั้งหมด) แม่ก็บอกว่า "แม่ก็ไม่รู้หรอกว่าที่พูดมาจริงหรือเปล่า แต่ลุกแม่ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน เราเป็นว่าไว้ค่อยคุยกันละกัน" ก็ได้วางสายไป คือเราบอกเลยว่าอารมณ์ตอนนั้นมันเหมือนกับว่าเราเสียใจ แต่เราก็อยากได้เค้ากลับมา พอออนMSN เจอกันก็ได้คุยกัน เค้าก็สัญญาว่าจะกลับมา ขออย่างเดียวว่าเราอย่ามีใคร จนผ่านมาแค่อาทิตย์เดียวเค้าก็เลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้วกลับมาหาเรา เราก็กลับมาคบกันโดยที่ครอบครัวของดิฉันไม่ค่อยจะแฮปปี้ หลังจากนั้นเราก็รักๆ เลิกๆ กันมาเรื่อยๆ มีหลายเรื่องที่ทำให้ต้องเลิกกัน ไม่ว่าจะเป็นตัวดิฉันเองไม่มีเวลา ดิฉันพยายามขอให้แฟนเลิกสูบบุหรี่ (จริงๆ ถึงขั้นบังคับเลยล่ะ) ดิฉันเป็นคนไม่ค่อยแสดงออกทางความรัก ส่วนแฟนก็เรื่องเดิมๆ ค่ะ เรื่องผู้หญิง เรื่องโกหก ฯลฯ ต่างๆ จนกระทั่งเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา ดิฉันเริ่มทำงานอีกครั้ง ก็ขายของออนไลน์ ทำงานแฮนเมดขายค่ะ ก็จะไม่ค่อยมีเวลาแม้แต่คุยไลน์ เพราะลุกค้าค่อนข้างเยอะค่ะ ก็คุยกันแบบขาดๆ หายๆ จนแฟนเราก็เริ่มคุยกับเราน้อยลงและหายไปเลย ดิฉันก็ไตร่ตรองหลายสิ่งอย่าง จึงไลน์ไปขอเลิกกับแฟน ก็เมคเรื่องว่า เรามีคนคุยใหม่แล้ว เค้าก็บอกว่า ไม่เลิก ไม่เอา ไม่ยอม ดิฉันเลยขาดการติดต่อกับเค้าไปเลย จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อน ดิฉันกดเข้าไปดูในเฟสบุ๊คของเค้าก็เห็นมีผู้หญิงมาเม้น ใจมันก็เริ่มสั่นแล้ว เค้าก็ลงรูปในเฮดไลน์ ซึ่งบรรยายว่า คนบางคนผ่านมาแค่ไม่นาน แต่อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต เห้อ !! คือมันบอกความรุ้สึกไม่ถูกอะค่ะ คือที่ดิฉันบอกเลิกไม่ใช่เพราะดิฉันรักเค้าน้อยลงไปเลยนะคะ เพียงแต่หลายๆ ปัจจัยมันบีบบังคับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัวที่ไม่ชอบแฟนเรา เรื่องการศึกษาซึ่งตอนนี้ดิฉันจบปริญญาตรีแล้ว แต่แฟนดิฉันยังเรียนไม่จบปวช.เลย เรื่องไม่มีเวลา เรื่องผุ้หญิง ฯลฯ มันหลายเรื่องมาก มันกดดันทำให้รู้สึกว่า แค่คำว่าดิฉันรักเค้า มันไม่พอ คือตอนนี้เลิกกันมาตั้งแต่ต้นเดือนก็เป็นระยะเวลาประมาณ 5 วัน ซึ่งเค้าก็มีคนคุยใหม่แล้ว แต่ตัวดิฉันมันนอนไม่หลับ กลายเป็นคนซึมเศร้า ไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง ได้แต่พูดกับตัวเองเสมอว่า... เราตัดสินใจเลิกกับเค้าเอง ยอมรับสิ !! // ไม่เป็นไร อยู่คนเดียวก็ได้ บลาๆๆๆๆ คือตอนนี้ดิฉันบล็อคไลน์ ลบเบอร์ ยกเลิกการติดตามใน Facebook ทำทุกสิ่งทุกอย่างไม่ให้เห็นเค้า แต่ก็ยังลบออกจากใจไม่ได้ซักที...
ที่ดิฉันได้บรรยายมาทั้งหมด จริงๆแค่อยากระบายความรู้สึกนะคะ
เพราะจะว่าไป เราเองนั่นแหละที่ยอมเจ็บมาโดยตลอด เพียงเพราะคำว่ารัก
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
ลาก่อน ความรักหกปีของเรา
วันนี้อยากจะมาขอใช้พื้นที่ตรงนี้มาระบายเรื่องราวความรักของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ผ่านมาราวๆ 6 ปี
เริ่มต้น ดิฉันกับแฟนรู้จักกันในฐานะเพื่อนร่วมห้องเรียนเดียวกันในสมัยปวช. ได้ตกลงคบหากันและรักกันดี ในปีแรกที่คบกันเค้าไม่เคยนอกลู่นอกทางเรื่องผู้หญิงเลย ทำให้ดิฉันมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้รักดิฉันมาก อย่างที่เค้าพูด จนกระทั่งเข้าปีที่ 2 ก็ได้ยินข่าวมาว่าเค้าแอบคุยกับคนอื่น แต่ด้วยความที่ดิฉันเชื่อใจและไว้ใจ จึงไม่สนใจกับข่าวลือที่ออกมา บวกกับเค้าก็ปฏิเสธเสียงแข็ง (คือ เพื่อนของเราคือเพื่อนๆกลุ่มเดียวกัน ซึ่งทุกคนก็รับรู้แต่ว่าไม่มีใครที่จะสามารถบอกกับเราได้ เนื่องจากก็เกรงใจแฟนเรา ไม่อยากให้ทะเลาะกัน) ดิฉันไม่แทบจะไม่ระแคะระคายเรื่องพวกนี้เลย เพราะในใจดิฉันมั่นใจอย่างมาก เอาเป็นว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมา ดิฉันไม่เคยจับได้กับเรื่องพวกนี้เลยซักครั้งเดียว ผ่านไปอีก 2-3 ปี แฟนได้บินไปอยู่ต่างประเทศประมาณ 4 เดือน เราสัญญากันไว้ว่าเราจะไม่มีใคร และดิฉันทำตามสัญญาตลอดมา แต่ว่า.... ตอนที่เค้าบินไปอยู่ต่างประเทศเป็นช่วงที่ดิฉันทำงาน parttime (เรียนด้วยทำงานด้วย) ก็เลิกงานดึกมาก สมัยก่อนก็จะคุยกันทาง MSN,HI5 ทำให้เราไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกัน ส่วนสำหรับแฟนดิฉันก็ได้ข่าวมาว่าคุยกับผญ.คนอื่นเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่คือด้วยความที่ดิฉันไม่มีเวลาเลย อีกอย่างคืออยู่ไกลกันมาก ดิฉันจึงไม่สามารถจับผิดอะไรได้เลย เวลาผ่านไปประมาณ 4 เดือน จนเค้ากลับมา ตอนนี้เป็นเรื่องที่ใหญ่มาก คือดิฉันทำงานจนไม่มีเวลาให้เค้า เค้าก็แอบไปคุยกับคนอื่น แล้วก็เริ่มไม่ค่อยโทรหาเรา จนมีเพื่อนโทรมาหาดิฉัน แล้วถามดิฉันว่า เลิกกับแฟนยัง ? คือเราก็งงว่า ทำไมถามแบบนี้ เพื่อนจึงเล่าให้ฟังว่า เห็นแฟนเราเดินกอดคอกับผู้หญิงคนอื่น เราก็เสียใจนะ รีบโทรหาแฟนเรา ซึ่งแฟนเราก็ปฏิเสธเสียงแข็งเหมือนเดิม ช่วงเวลาในตอนนั้นคือดิฉันทำงานอยุ่จึงขอวางสายไปแล้วบอกว่าจะโทรกลับไปใหม่ ทำงานได้ซัก2ชั่วโมง พอโทรกลับไปใหม่ ก็มีผุ้หญิงรับสายแล้วบอกว่า "นี่เราแฟน......นะ" มันอึ้ง คือทรุดลงไปกับพื้น ดิฉันก็ถามไปว่า ก็นี่เราแฟน....ไง ผู้หญิงคนนั้นก็บอกว่า "ก็ถ้าใช่แล้วแฟนจะมานอนที่นี่ทำไมทุกคืน" ในขณะนั้นแฟนเรามาะพูดสายแล้วก็บอกว่าเลิกกันนะ ไม่ต้องโทรมาแล้ว เราปล่อยโฮในที่ทำงาน คือมันหมดแรง ทำไรไม่ถูก มือไม้มมันสั่นไปหมด เพื่อนเดินเข้ามาหาถึงกับตกใจ ดิฉันไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานต่อแล้ว ก็โทรหาแม่ให้มารับ ซึ่งแม่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรนะคะ คิดว่าโดนไล่ออกจากที่ทำงาน 5555555555. พอมาถึงก็เข้าไปกอดแม่ แต่ไม่ได้เล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง แค่บอกว่าเลิกกัน เพื่อนก็เล่าว่าเห็นเราคุยโทรศัพท์แล้วร้องไห้ ดิฉันกลับบ้านทั้งชุดทำงาน ทั้งน้ำตา คนในห้างมองกันหมด คุณพ่อรออยุ่ในรถ (พ่อเป็นคนที่ไม่ชอบให้ลุกมีแฟน ยิ่งถ้าลูกมานั่งร้องไห้เรื่องผู้ชายพ่อก็โกรธมาก) แต่คือตอนนั้นมันกลั้นไม่อยู่ พ่อไม่พูดอะไรเลย แต่สีหน้าพ่อคือตึง ใบหน้าแดงกล่ำ พ่อขึ้นรถพ่อก็พุดแค่ว่า "เย็นนี้กินอะไรกันดี" เรานั่งร้องไห้ตลอดทาง พ่อก็คอยแอบมองกระจกหลังตลอด ในคืนนั้นเรานอนไม่หลับเลย เปิดคอมดู HI5 ของแฟนเราทั้งคืน ดุรูปผู้หญิงของเค้า แล้วก็นั่งร้องไห้ ประมาณตี3 พ่อเดินเข้ามาเห็นเรานั่งร้องไห้ พ่อก็บอกว่า "นอนไม่หลับหรอ" คือ พ่อเราเป็นคนไม่แสดงออกนะ เป็นคนชอบบ่นชอบว่าด้วยซ้ำ แต่ตั้งแต่เรากลับมาจากที่ทำงาน พ่อไม่ว่าเราซักคำ ปกติพ่อก็จะพูดว่า ทำไมไม่นอน ปิดคอมไปนอนเดี๋ยวนี้เลย บลาๆๆๆ พอหลังจากนั้นอีก 1 วัน มีสายโทรเข้ามา นั่นก็คือสายจากแฟนเรา ซึ่งเราก็ไม่พร้อมรับสายนะ แม่เราก็เลยรับ แล้วก็บอกว่า "เราไม่พร้อมคุยตอนนี้ เอาไว้เราทำใจได้แล้วค่อยคุยกันนะ" แฟนเราก็พูดขึ้นมาในสายทันทีเลยว่า "แม่ครับ ผมไม่ได้มีคนอื่นจริงๆนะครับ" (เราจำไม่ได้ทั้งหมด) แม่ก็บอกว่า "แม่ก็ไม่รู้หรอกว่าที่พูดมาจริงหรือเปล่า แต่ลุกแม่ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน เราเป็นว่าไว้ค่อยคุยกันละกัน" ก็ได้วางสายไป คือเราบอกเลยว่าอารมณ์ตอนนั้นมันเหมือนกับว่าเราเสียใจ แต่เราก็อยากได้เค้ากลับมา พอออนMSN เจอกันก็ได้คุยกัน เค้าก็สัญญาว่าจะกลับมา ขออย่างเดียวว่าเราอย่ามีใคร จนผ่านมาแค่อาทิตย์เดียวเค้าก็เลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้วกลับมาหาเรา เราก็กลับมาคบกันโดยที่ครอบครัวของดิฉันไม่ค่อยจะแฮปปี้ หลังจากนั้นเราก็รักๆ เลิกๆ กันมาเรื่อยๆ มีหลายเรื่องที่ทำให้ต้องเลิกกัน ไม่ว่าจะเป็นตัวดิฉันเองไม่มีเวลา ดิฉันพยายามขอให้แฟนเลิกสูบบุหรี่ (จริงๆ ถึงขั้นบังคับเลยล่ะ) ดิฉันเป็นคนไม่ค่อยแสดงออกทางความรัก ส่วนแฟนก็เรื่องเดิมๆ ค่ะ เรื่องผู้หญิง เรื่องโกหก ฯลฯ ต่างๆ จนกระทั่งเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา ดิฉันเริ่มทำงานอีกครั้ง ก็ขายของออนไลน์ ทำงานแฮนเมดขายค่ะ ก็จะไม่ค่อยมีเวลาแม้แต่คุยไลน์ เพราะลุกค้าค่อนข้างเยอะค่ะ ก็คุยกันแบบขาดๆ หายๆ จนแฟนเราก็เริ่มคุยกับเราน้อยลงและหายไปเลย ดิฉันก็ไตร่ตรองหลายสิ่งอย่าง จึงไลน์ไปขอเลิกกับแฟน ก็เมคเรื่องว่า เรามีคนคุยใหม่แล้ว เค้าก็บอกว่า ไม่เลิก ไม่เอา ไม่ยอม ดิฉันเลยขาดการติดต่อกับเค้าไปเลย จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อน ดิฉันกดเข้าไปดูในเฟสบุ๊คของเค้าก็เห็นมีผู้หญิงมาเม้น ใจมันก็เริ่มสั่นแล้ว เค้าก็ลงรูปในเฮดไลน์ ซึ่งบรรยายว่า คนบางคนผ่านมาแค่ไม่นาน แต่อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต เห้อ !! คือมันบอกความรุ้สึกไม่ถูกอะค่ะ คือที่ดิฉันบอกเลิกไม่ใช่เพราะดิฉันรักเค้าน้อยลงไปเลยนะคะ เพียงแต่หลายๆ ปัจจัยมันบีบบังคับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัวที่ไม่ชอบแฟนเรา เรื่องการศึกษาซึ่งตอนนี้ดิฉันจบปริญญาตรีแล้ว แต่แฟนดิฉันยังเรียนไม่จบปวช.เลย เรื่องไม่มีเวลา เรื่องผุ้หญิง ฯลฯ มันหลายเรื่องมาก มันกดดันทำให้รู้สึกว่า แค่คำว่าดิฉันรักเค้า มันไม่พอ คือตอนนี้เลิกกันมาตั้งแต่ต้นเดือนก็เป็นระยะเวลาประมาณ 5 วัน ซึ่งเค้าก็มีคนคุยใหม่แล้ว แต่ตัวดิฉันมันนอนไม่หลับ กลายเป็นคนซึมเศร้า ไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง ได้แต่พูดกับตัวเองเสมอว่า... เราตัดสินใจเลิกกับเค้าเอง ยอมรับสิ !! // ไม่เป็นไร อยู่คนเดียวก็ได้ บลาๆๆๆๆ คือตอนนี้ดิฉันบล็อคไลน์ ลบเบอร์ ยกเลิกการติดตามใน Facebook ทำทุกสิ่งทุกอย่างไม่ให้เห็นเค้า แต่ก็ยังลบออกจากใจไม่ได้ซักที...
ที่ดิฉันได้บรรยายมาทั้งหมด จริงๆแค่อยากระบายความรู้สึกนะคะ
เพราะจะว่าไป เราเองนั่นแหละที่ยอมเจ็บมาโดยตลอด เพียงเพราะคำว่ารัก
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ