[Free!-ES-] กระทู้เม้ามอย+สปอยล์ตอนที่ 10 '6 Beat ของน้ำตา'

**กระทู้นี้มีเนื้อหาจิ้น Y อย่างแน่นอนนะคะ**

---

โซสึเกะนั่งพ่นยาใส่ไหล่ข้างที่เจ็บอยู่ในห้องล็อกเกอร์คนเดียว จนนิโทริมาตามให้ไปดูการแข่งเดี่ยวของรินที่กำลังจะเริ่มขึ้น
นิโทริเห็นขวดยาแต่โซสึเกะบอกปัดว่าไม่มีอะไร



ฝั่งสนามแข่ง เพิ่งจบการแข่งผีเสื้อรอบของเรย์ไป โดยเรย์เข้าเส้นชัยเป็นที่ 5
เรย์ทำเวลาได้ดีแต่ยังไม่พอที่จะผ่านเข้ารอบไฟนอล นางิสะก็เหมือนกัน

ต่อไปเป็นการแข่งผีเสื้อ 100 เมตร รอบของริน
รินออกว่ายนำจนแมวมองที่นั่งดูอยู่ส่งเสียงฮือฮา



ฮารุดูการแข่งของรินอยู่ซักพักแล้วเดินหลบออกไป
มาโคโตะมองตามอย่างเป็นห่วงแล้วเรียกชื่อเบาๆ "ฮารุ"

...

ย้อนกลับไปสมัยแข่งผลัดตอนประถม
โซสึเกะมองร่างของรินที่กระโดดผ่านข้างบนไป



การแข่งผลัดครั้งนั้นทีมของรินและโซสึเกะได้ที่ 5 รินพยายามบอกว่านี่ก็ดีสำหรับครั้งแรกแล้วล่ะ
แต่โซสึเกะบอกว่าอยากเลิกเพราะไม่ชอบที่ต้องร่วมแพ้ชนะกับใคร และนั่นค่อนข้างน่ารำคาญ
รินโมโหปรี่เข้าไปดึงแว่นว่ายน้ำจนเจ้าหน้าที่สระเข้ามาช่วยห้าม



โซสึเกะคุยกับคิสึมิที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียน
คิสึมิบอกว่า รินโมโหที่โซสึเกะพูดถึงการว่ายผลัดน่ะแหล่ะ โซสึเกะแย้งว่าแต่ฉันไม่ได้พูดไม่ดีถึงพ่อของหมอนั่นซักหน่อย
คิสึมิถามว่าแล้วทำไมไม่ว่ายๆ กับหมอนั่นไปซะล่ะ
โซสึเกะบอกว่าไม่เพราะฉันไม่ได้อยากว่ายเพื่อริน
คิสึมิว่า ก็เพราะพวกนายเป็นคู่แข่งกันนี่เนอะ

โซสึเกะคิดว่าคำนั้นบรรยายเขาและรินได้ดีที่สุด 'คู่แข่ง'



ระหว่างเดินไปสโมสรด้วยกัน โซสึเกะพยายามชวนรินแข่งผีเสื้อ
รินงอนๆ บอกว่า ไม่!
...ถ้าจะแข่งมาแข่งฟรีสไตล์ 800 เมตรกันเถอะ ใครแพ้ต้องทำเวรล้างห้องน้ำให้ด้วย
ทั้งสองคนยกกำปั้นชนกัน สัญญากันเหมือนทุกครั้ง


เว

ลา

ผ่าน

ไป


ในที่สุด ฤดูหนาววันหนึ่ง
รินบอกโซสึเกะว่า เจอคนที่อยากจะว่ายผลัดด้วยแล้ว...



รินเดินตามหาโซสึเกะจนเจอแล้วถามว่า เกิดอะไรขึ้น ไอเป็นห่วงอยู่นะ โซสึเกะตอบว่าไม่มีอะไร
รินบอกว่าโซสึเกะทั้งแปลกๆไปตอนซ้อมว่ายผลัด แล้วก็โดดฝึกซ้อมด้วย โซสึเกะ อย่าบอกนะว่านาย...
โซสึเกะตะคอกว่า ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงเล่า!

รินเงียบไปและเดินไปที่ตู้กดน้ำ



รินกดโคล่า จ้องมองอย่างตัดสินใจก่อนจะเรียกโซสึเกะให้รับไว้



โซสึเกะเอื้อมมือขวาจะรับ แต่อาการที่ไหล่ทำให้ยกมือขึ้นไม่ได้
กระป๋องโคล่าตกลงพื้นเสียงดัง

ไหล่นายเจ็บอยู่ใช่ไหม? รินถาม

โซสึเกะไม่ตอบอะไร รินเดินตรงไปดึงเสื้อคลุมออก โซสึเกะพยายามเอามือปัดไว้



รินถามว่า เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่
โซสึเกะโกหกว่า เมื่อเช้า แล้วก็ไม่แย่ขนาดที่เห็นหรอกน่า
รินไม่เชื่อ



โซสึเกะว่า อย่างที่คิดเลย โกหกนายไม่ได้จริงๆด้วยสินะ
โซสึเกะสารภาพว่า เป็นตั้งแต่ 2 ปีก่อน จากการโหมฝึกมากเกินไป แล้วเรื่องโควต้านั่นก็โกหกด้วย

มีคนเดินผ่านมา โซสึเกะเลยบอกว่า ไปคุยกันที่อื่นเถอะ



นางิสะคุยกับเรย์ว่าระดับภูมิภาคนี่หินจริงๆด้วย แต่พวกเราก็ยังมีการแข่งผลัดอยู่นะ
นางิสะถามมาโคโตะว่าอยู่คนเดียวเหรอ ฮารุจังหายไปไหน
มาโคโตะตอบว่า ฮารุออกไปตอนที่รินกำลังแข่งอยู่ มาโคโตะตามหาซักพักแล้วแต่ก็ไม่เจอ



นางิสะและเรย์เชื่อที่ฮารุเคยพูดไว้ ยังไงฮารุจังต้องกลับมาก่อนการแข่งผลัดแน่นอน
มาโคโตะก็มั่นใจเช่นกัน



--เริ่มฉากการ์ตูนโชโจ--
ฮารุกำลังนั่งเหม่อ นึกถึงคำพูดที่รินพูดไว้เมื่อวาน 'นายน่ะไม่มีความฝันเลยเหรอ หัดคิดให้จริงจังกว่านี้หน่อยสิ'
จู่ๆ ฮารุก็ได้ยินเสียงรินกำลังคุยกับใครบางคนอยู่

_{นี่มันนี่มันนี่มัน เหมือนฮารุไปแอบเห็นฉากสารภาพรักเลยค่ะ!}

ส่วนนิโทริกับโมโมะก็กำลังตามหารินกับโซสึเกะอยู่เหมือนกัน



รินถามโซสึเกะว่าทำไมถึงโกหก แล้วก็ย้ายมาอยู่ซาเมะสึกะ
โซสึเกะเริ่มเล่าความหลังว่า เมื่อก่อนเคยคิดว่าพวกเราน่ะเป็นคู่แข่งและไม่เหมาะจะอยู่ทีมเดียวกัน
ตอนที่รินจะย้ายไปอยู่อิวาโทบิ โซสึเกะเลยไม่ได้พูดอะไรและมองรินย้ายไปเงียบๆ

แม้แต่ตอน ม.ต้น ที่รินไปออสเตรเลีย
โซสึเกะก็ตั้งหน้าตั้งตาฝึกซ้อมเพราะคิดว่าจะยอมแพ้ไม่ได้และจะสู้เพื่อความฝันของตัวเหมือนกัน
ถึงจดหมายจะหยุดส่งมาถึง แต่โซสึเกะก็เชื่อว่ารินจะผ่านอุปสรรคทุกอย่างไปได้



เมื่อขึ้น ม.ปลาย โซสึเกะก็ยิ่งฝึกหนักขึ้นไปอีกเพื่อทำตามฝัน
โซสึเกะเชื่อว่าเมื่อไปถึงระดับประเทศ เวทีนั้นจะต้องมีรินยืนอยู่ข้างๆแน่นอน

โซสึเกะเริ่มฝืนตัวเองฝึกหนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งไม่มีใครเป็นคู่แข่งได้



ตอนนั้น โซสึเกะเริ่มรู้สึกถึงอาการผิดปกติที่ไหล่ขวา
แต่โซสึเกะแกล้งทำเป็นไม่สนใจ และเดินหน้าฝึกซ้อมอย่างหนักต่อ แต่ดูเหมือนอาการบาดเจ็บจะยิ่งเห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ

จนในที่สุด ไหล่ของโซสึเกะก็พังอย่างสมบูรณ์



นั่นเป็นเรื่องของฤดูร้อนตอน ม.4
หลังจากนั้นโซสึเกะก็รู้จากโก ว่ารินกลับมาแล้ว
แต่โซสึเกะไม่อยากให้รินเห็นตนในสภาพที่ตกต่ำแบบนั้น

โซสึเกะพยายามกายภาพบำบัด แต่ด้วยสภาพร่างกายทำให้เพื่อนร่วมทีมแซงหน้าขึ้นไปเรื่อยๆ

จนในที่สุด โซสึเกะก็ได้รู้ว่า ความฝันของตนเองน่ะไม่มีวันเป็นจริงอีกแล้ว



และโซสึเกะก็คิดที่จะเลิกว่ายน้ำโดยสิ้นเชิง




[มีต่อ]