"มนุษย์ป้า ต้องเจอมนุษย์บ้า(แบบผม) ๕๕๕"

นี้เป็นครั้งแรกที่ผมตั้งกระทู้นะครับ หากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ (ทำไมลงท้ายเหมือนคำนำรายงานเด็กม.ต้น)
ซึ่งเรื่องเกิดขึ้นเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมานี้เองครับ ผมขอแบ่งเนื้อเรื่องเป็น๒ส่วนนะครับ

ส่วนที่๑ Partเรือด่วนเจ้าพระยา : ด้วยความที่ผมต้องไปธุระที่ซอยติวานนท์ และด้วยสภาพการจราจรอันสะดวกสบายของกรุงเทพฯ(เหรอ?) ผมจึงนำมอเตอร์ไซค์ไปจอดไว้ที่ใต้สะพานสาธร เพื่อที่จะโดยสารทางเรือด่วนไป ในขณะที่อยู่บนเรือ เมื่อถึงท่าพระจันทร์(มั้ง) คนขึ้นที่ท่านี้ค่อนข้างเยอะครับ จึงทำให้มีที่นั่งว่างหลายที่ มีน้องนักเรียนคนหนึ่งกำลังจะเดินมานั่งข้างๆผม(ว่างแบบนั่งได้๒คน)  แต่แล้วมีคุณป้าคนนึงถลาร่างมาจากทางท้ายเรือ คุณป้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาเรื่อยๆ และแล้ว...!!!
ตามคาดครับ คุณป้ากระแทกร่างพร้อมกับกระเป๋าผ้าของตนใส่น้องนักเรียนคนนั้นทันที เพื่อที่จะมานั่งข้างๆผม น้องคนนั้นเซจนเกือบล้ม คุณป้าหันไปมองเล็กน้อยพร้อมกับทิ้งบั้นท้ายลงที่ว่างทันที นั่งคอตั้งเหมือนโดนดามคออยู่ มือก็พัดๆๆไปเรื่อย เท่านั้นยังไม่พอ...!! คุณป้ายังได้นำกระเป๋าผ้าวางไว้ยังที่ว่างข้างๆอีก๑ที่ ทำให้ไม่เหลือที่ว่างเลย น้องคนนั้นได้แต่ยืนงงและส่ายหัวเล็กน้อย (คงเซ็งด้วยแหละ)
ผมซิ เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ด้วยความที่เป็นวันพระ ไม่อยากพูดคำหยาบ (เอาง่ายๆ ไม่อยากด่านั้นเอง : ผมเป็นผู้ชายที่ปากโคตรจัดครับ หากใครทำผิด ผมด่าหมด ไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น) เลยได้แต่มองคุณป้า(ด้วยสายตาฟาดฟัน)แบบเงียบๆ แล้วลุกให้น้องคนนั้นนั่ง น้องผงกหัวรับ เราได้สบตากันแว๊บนึง ยิ้มมุมปากทั้ง๒คน เพียงแค่นี้ก็เข้าใจความคิดของเราทั้งคู่ว่า"ช่างเหอะ" จนถึงที่ท่าน้ำนนท์ฯ

ส่วนที่๒ Partสะพานสาธร : เสร็จธุระเรียบร้อย จึงนั่งเรือกลับมาเอารถครับ พอมาถึงท่าสะพานสาธร ขณะที่ก็กำลังจะStartรถมอเตอร์ไซค์ ผมเห็นในกระจกมองหลังแล้วล่ะ ว่าคุณป้าบนเรือท่านนั้น,คุณป้าผู้ที่นิยมการนั่งโดยที่ไม่แคร์โลก,คุณป้าผู้ที่มีความคิดว่ากระเป๋ามันเมื่อยมันต้องนั่งดีๆ ท่านกำลังเดินจ้ำอ้าวๆๆ ขึ้นจากเรือมา ผมก็ไม่ได้อะไมาก แต่แล้ว...ไวกว่าความคิด คุณป้าเดิมมาสะกิดไหล่ผมพร้อมกับประโยคเด็ดว่า "หนุ่มๆ ป้าขอติดรถไปด้วยได้ไหม?"
(คุณพระ!!! เอาล่ะซิกู!!! เอาไงดีวะ???) ยังไม่ทันได้ตอบอะไร ป้าท่านก็ยกขาขึ้นคร่อมรถผมแล้ว  ก็...อ้าว? เออๆ ช่างเถอะ เพราะผมมีแผนในหัวแล้ว (หึหึ)
*ต่อไปนี้คือบทสนทนาระหว่างผมกับคุณป้า*
ผม : ป้าจะไปลงไหนเหรอครับ?
ป้า : แถวๆนี้แหละ
ผม : OKครับป้า ป้าเอากระเป๋ามาแขวนหน้ารถผมก่อนก็ได้นะครับ จะได้ไม่ต้องถือให้หนัก //บิดรถออกเบาๆ กลัวคุณป้าหัวใจวาย
ป้า : อ่ะ..ระวังล่ะหนุ่ม //ยื่นกระเป๋าให้ พร้อมกับบ่นขิงบ่นข่าอะไรก็ไม่รู้ไปเรื่อยๆตลอดทาง

เริ่มจากสะพานสาธร ตอนนี้ BigCดาวคะนอง (แถวๆนี้มากเลยนะขุ่นป้า~~~~~~~)

ผม : ป้า!! ตรงไหนครับเนี้ย?? //กูเริ่มเหนื่อย+ร้อนและ
ป้า : ตรงนี้แหละ ตรงนี้ๆ  จอดๆๆ //ตบไหล่ผมแรงมากๆ และก้าวลงจากรถ
ผม : ร้อยนึงครับป้า
ป้า : ห่ะ??????? อะไรนะ?????
ผม : ร้อยนึงครับป้า ค่าส่ง
ป้า : อะไร!!! ทำไมฉันต้องเสียเงินด้วย
ผม : อ๊าว!!ป้าา ผมขับมาส่งป้านะ ป้าก็ต้องให้เงินผมดิ
ป้า : ไม่!!! ฉันไม่จ่าย เอาของฉันมา //คุณป้าเริ่มเสียงดังขึ้นอีก๑๐เดซิเบล
ผม : ไม่ครับป้า ถ้าป้าไม่จ่ายเงินผม ผมก็คงคืนของให้ป้าไม่ได้ //กูถือไพ่เหนือกว่า ๕๕๕
ป้า : ทำไมฉันต้องจ่าย!! ไม่มีทาง!!!
(ประโยคคลากสิกมาแล้วครับ)
ป้า : เธอเป็นคนไทยหรือเปล่าเนี้ย มีน้ำใจหน่อยซิ แค่ขอติดรถมาลงใกล้ๆดันมาคิดค่ารถฉัน #$%!@#$%&%^&*
ผม : โหหห ใกล้มากเลยนะป้า จากสะพานตากสินมาเนี้ยโคตรใกล้เลยเนอะ  ผมน่ะคนไทยนะป้า เรื่องน้ำใจน่ะผมมี แต่รถผมมันก็มีน้ำมันนะป้า รถผมไม่ได้วิ่งได้ด้วยน้ำเปล่า ผมว่าป้าจ่ายๆมาเถอะ จะได้คืนของให้ แล้วต่างคนต่างไป
ป้า : (เงียบไปแปปนึง) ไอ้เด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน!!!
ผม : (อ้าวๆๆๆ ขึ้นดิ วันพงวันพระช่างมันแล้ว) ป้าดิคนแก่ลูกหลานไม่ดูแล!!!
ป้า : ต๊ายยยยยย เถียงคำไม่ตกฟาก ไอ้เด็กเปรต!!! ไม่มีสัมมาคารวะ!!!
ผม : แล้วป้าล่ะ คนแก่กะโหลกกะลา!!! ไม่มีจิตสำนึกของความเป็นคน!!!
ป้า : $#^%&*()*&&%#@#@!$$^*((&%$##@#$^&*
ผม : #@$$%^$%&^*&)(*)*&%^%@#!#%$^%&%^&
ผ่านไปประมาณ๑๐นาที คนเริ่มมามุงเยอะขึ้น คุณป้าเริ่มลอกแลก หันซ้ายหันขวา
ผม : ตกลงป้าจะจ่ายไม่จ่าย ผมเสียเวลานะเนี้ย //มือผมถือกระเป๋าไว้แล้ว
ป้า : (หันมองคนรอบข้าง) เออๆๆๆๆๆ จ่ายก็จ่าย งงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! //หยิบแบงค์๑๐๐ออกมาแล้วโยนใส่หน้าผม
ผม : (หึหึ คุณป้า~~~~ เล่นกูจนหยดสุดท้ายเลยนะ ได้!!!!) ก็แค่เนี้ย เสียเวลา!! //ยืนกระเป๋าให้ แต่ปล่อยให้ร่วงลงพื้นก่อนป้าแกหยิบทัน
ป้า : อะไนว่ะ!!!!!!!!!!!!!!!! //ก้มเก็บกระเป่า
ผม : ป้าไม่ต้องก้มหัวขอบคุณผมหรอก //ยิ้มมุมปาก
ป้า : ไอ้ เด็ก เวร !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  แล้วก็เดินเหวี่ยงๆออกไป

ตอนผมกำลังขับออกมา ได้ยินเสียงปรบมือแว่วๆมาจากกลุ่มไทยมุง

จบครับ!!!!

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"ถึงมนุษย์ป้าฤทธิ์เยอะขนาดไหนก็ตาม แต่ถ้าเจอมนุษย์บ้าขึ้นมา ป้าก็ป้าเถอะ ตายเรียบ"
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕

ปล. เงิน๑๐๐บาท ไม่ได้เอาไปเติมน้ำมันหรอกครับ เอาไปหยอดตู้ทำบุญให้ผู้พิการซ้ำซ้อนเรียบร้อย
ปล๑. ผมไม่ได้ปากจัดไปใช่ไหม?? ><


** ทุกครั้งที่มีการขึ้นการแก้ไข นั้นคือ ผมแก้คำที่สะกดผิดนะครับ แต่ไม่ได้แก้เนื้อหาครับ แจ้งมาเพื่อทราบครับ **

*** การแก้ไขครั้งสุดท้าย เพื่ออธิบายทุกข้อสงสัยนะครับ ***

(ในส่วนของCommentที่ชื่นชม ผมจะไม่ขอกล่าวถึงนะครับ แต่ไม่รู้ว่าผมจะต้องอธิบายในส่วนไหนให้Commentที่ชมเข้าใจ)

๑.ความคิดเห็นที่๑๖ : ผมได้อธิบายคำตอบไปแล้วใน๑๖-๑นะครับ เชิญอ่านได้เลยนะครับ ^^

๒.ความคิดเห็นที่๑๖-๒ : ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ แต่ทุกอย่างที่คุณได้แนะนำผมนั้น ผมทำเป็นประจำจนติดเป็นสันดานส่วนตัวไปแล้วครับ ส่วนเรื่องเบียดเบียนชาวโลก ผมเลือกคนที่จะเบียดเบียนครับ เฉพาะคนที่ทำผิดจริงๆ ไม่ใช่ทำไปทั่วครับ

๓.ความคิดเห็นที่๒๗ : ผมได้อธิบายคำตอบไปแล้วใน๒๗-๑นะครับ เชิญอ่านได้เลยนะครับ ^^

๔.ความคิดเห็นที่๓๐ : ขอยืนยันว่าเรื่องจริงทั้งหมดครับ จริงอยู่ที่บางส่วนบางเหตุการณ์มันดูเวอร์มาก ซึ่งถ้าผมเป็นผู้อ่าน ผมก็มีฉุกคิดเหมือนกันครับ แต่ในเมื่อผมเป็นคนที่เจอเหตุการณ์มาเอง ผมก็คิดว่า เราไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะโกหกที่จะแต่งเรื่องขึ้นมา เพื่อให้ผู้อื่นมายกย่องเรานะครับ เอาง่ายๆCommentหรือLikeในPantipมันเอาไปแลกแต้มซื้อข้าวสารได้หรือเปล่าเอ่ย? ถ้าแลกได้ผมค่อยมาโกหกแต่งเรื่องเพื่อเอาไปแลกนะครับ (อันนี้ผมไม่ได้ประชดนะ ผมคิดยังไงก็พิมพ์ไปแบบนั้นครับ)

๕.ความคิดเห็นที่๓๐-๒ : - เรื่องป้ารู้ได้ยังไงว่าผมจะไปทางไหน > ผมจอดรถไว้ทางที่ติดกับท่าเรือเลยครับ ซึ่งไม่ว่ายังไง ใครก็ตามก็ต้องไปทางปากซอยอยู่แล้วครับ อยู่ที่ว่าจะไปทางไหนเท่านั้นเอง(อาจจะไปทางโรงแรม,ทางท่ารถ๒แถวหรือทางสวน ก็แล้วแต่จะเลือกเดินครับ)
- เรื่องกระโดดขึ้นรถ > มีครับ เยอะด้วย ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะได้เจอหรือเปล่าเท่านั้นเองครับ
- เรื่องความบังเอิญในการเจอคุณป้าและเรื่องเวลา > ผมอธิบายไปใน๒๗.๑แล้วครับ
- เรื่องDialogทิ้งกระเป๋า > เรื่องจริงครับ แต่ผมไม่ได้โยนนะ ผมแค่ปล่อยให้หลุดมือ ซึ่งอยู่ตกอยู่ข้างๆคุณป้านั้นแหละครับ
- เรื่องเงิน๑๐๐และคนมุง > ผมก็ได้อธิบายไปใน๒๗-๑แล้วเหมือนกันครับ
/ขอโทษที่ผมไม่ได้พิมพ์รายละเอียดนะครับ/

๖.ความคิดเห็นที่๔๕ : รังแก? รีดไถ? ตรงไหนครับ? เพราะตั้งแต่ที่ผมเริ่มเรียกร้องเงินจากคุณป้า ก็มีคนอยู่แถวนั้นที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่เริ่มจนจบนะครับ(แม่ค้า,วินฯ,คนยืนรอรถ) //อ้อ!! ดักไว้ก่อนเลย คนยืนรอรถเมล์ หน้าBigCดาวคะนองมีการทำถนนอยู่ครับ จึงทำให้รถโดยสารไปมาลำบากและเคลื่อนตัวได้ช้ามากถึงมากที่สุดครับ ขนาดมอเตอร์แบบผมยังลำบากเลยครับ คนแถวบ้านรอรถเกือบชั่วโมงเลยนะ ถ้ารถมันขาดระยะนะครับ//

๗.ความคิดเห็นที่๔๕.๒ : เพราะคนบางคน เราไม่สามารถเอาชนะเขาได้ด้วยความดีไงครับ

๘.ความคิดเห็นที่๕๓ : อธิบายเรื่องช่วงเวลาไปใน๒๗-๑แล้วครับ

๙.ความคิดเห็นที่๕๙ : จริงครับ แต่ผมก็คงไม่สามารถทำให้ทุกคนเชื่อที่ผมเล่าทั้งหมดหรอกครับ เอาเป็นว่าคุณอยากให้เป็นเรื่องจริง หรือ เรื่องแต่ง ก็เอาตามที่คุณสบายใจดีกว่าครับ ^^

๑๐.ความคิดเห็นที่๖๓ : ผมว่า ผมก็ไม่ได้ตั้งกระทู้เพื่อให้คนอื่นมาชื่นชมในตัวผมนะครับ คนจะมาชื่นชมตัวละครในโลกไซเบอร์ทำไม? ตัวจริงผม นอกจากเพื่อนผม(ที่รู้จักชื่อLoginของผม)แล้วก็ไม่มีคนอื่นรู้จักเลยนะครับ

๑๑.ความคิดเห็นที่๗๐ : ถ้าเจอระดับBoss ผมคงต้องไปตีบวกเกราะป้องกัน กีบตีบวกอาวุธเพิ่มแล้วล่ะครับ ๕๕๕๕

๑๒.ความคิดเห็นที่๗๕ : สถานที่เกิดเหตุคือป้านรถเมล์หน้าห้างฯครับ ^^

๑๓.ความคิดเห็นที่๗๘ : คนขึ้นท่าเรือเยอะครับ แล้วคนจากด้านหลัง ทั้งนักท่องเที่ยวจีน,ฝรั่ง,ญี่ปุ่น รวมถึงคนไทยก็เยอะครับ ก็เฉลี่ยๆกันนั่ง น้องนักเรียนคนนั้นก็เดินมาจากทางด้านหลังเหมือนกันครับ ส่วนเรื่องที่นั่ง ของผมเป็นแบบเก้าอี้ยาวครับ ที่เป็นตัวเดียวยาวๆเลย แบ่งเป็นฝั่งกาบเรือซ้ายกับขวา เป็นแบบยาวทั้ง๒ผั่งครับ(นึกออกแล้ว แบบเก้าอี้โรงอาหารเด็กมัธยมอ่ะครับ เป็นแถวยาวๆมีพนักพิง นึกภาพออกนะครับ) หันหน้าไปหัวเรือ ส่วนเก้าอี้ที่อยู่หัวเรือจะเป็นแบบนั่งประจันหน้าเข้าหากัน(แบบรถเมล์สีเหลืองแอร์ในปัจจุบัน เขาเรียกว่าอะไรผมก็จำไม่ได้ครับ)

๑๔.ความคิดเห็นที่๙๔ : ตอบเรื่องคนมุงใน๒๗-๑ไปแล้วครับ

๑๕.ความคิดเห็นที่๑๐๒ : ทำไมเหมือนใน๓๐-๒เลยอ่ะครับ? หรือผมพิมพ์ตอบจนตาลาย เอาเป็นว่าขึ้นไปอ่านบนข้อ๕นะครับ

๑๖.ความคิดเห็นที่๑๐๔ : ผมไม่รู้ว่าผมจะจัดฉากไปเพื่ออะไรนะครับ คือ...ถ้าผมไปส่งใครก็ตามแล้วได้ถ้วยรางวัลบุคคลดีเด่นก็ว่าไปอย่าง แล้วผมก็เต็มใจไปส่งแต่แรกอยู่แล้วครับ เพียงแต่มันเกิดความคิดกับคุณป้าขึ้นมาในใจก่อน ซึ่งถ้าคุณป้าให้ส่งปากซอยหรือใกล้ๆอย่างที่คุณป้าบอกแต่แรก ผมก็คงไปส่งปรกติแหละครับ แต่ในเมื่อเป็นอย่างที่ผมคิด ก็นะ...ซะหน่อยครับ

๑๗.ความคิดเห็นที่๑๐๗ : พอผมลุกให้น้องนักเรียนนั่ง ผมก็ไปยืนท้ายเรือเลยครับ ใส่หูฟังๆเพลงด้วย เลยไม่แน่ใจว่ากระเป๋าได้ดุหรือด่าป้าหรือเปล่า ซึ่งกระเป๋าอาจจะดุป้าจนป้าต้องเอากระเป๋าขึ้นก็ได้ เพียงแต่ผมไม่เห็นไงครับ ผมเลยเลือกเล่าความทรงจำสุดท้ายที่เห็นแทน ส่วนเรื่องภาษา ผมเป็นคนชอบเขียนภาษาสำนวนแบบนี้แหละครับ ตัวเลขไทยผมก็ตั้งใจ คำพูดคำจาผมก็ตั้งใจ ไม่รู้ซิ ผมบ้ามั้งครับ ๕๕๕๕๕๕



สรุป ผมเคลียร์ทุกข้อสงสัยแล้วนะครับ แล้วก็ขอขอบคุณทุกCommentที่ร่วมแสดงความคิดเห็น ขอบคุณทุกคำติชม
คนที่ชมก็ขอบคุณมากๆๆๆๆๆครับ คนที่ด่าคนที่ติ ก็ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเช่นกันครับ ผมไม่โกรธเลยนะ ชอบเสียอีก ที่มีคนอื่นแล้วเกิดข้อสงสัย มันทำให้รู้สึกดีว่า "คนไทยก็รู้จักการอ่านและการคิดวิเคราะห์" ^^

ขอบคุณจริงๆจากใจครับ