เราชอบคนคนนึงมาตั้งแต่ ม.3 แล้ว ตอนนี้เราอยู่ปี3 แล้ว ก็ยังชอบเค้าอยู่ ตอนแรกๆก้แอบชอบปกตินะ คุย MSN กัน เราบอกชอบเค้าผ่านอีเมล์แหละ 555555 ตอนนั้นที่เราตัดสินใจบอกเพราะว่าเราคิดว่าเราคงไม่ได้เจอเค้าอีก แค่อยากบอกความรู้สึกในใจเฉยๆ อ่อเล่าความเดิมก่อนนะ คือตอนแรกเราอยู่ รร.เดียวกัน แล้วพอ ม.ปลายเค้าย้ายไปเรัยนที่อื่น
ช่วงที่คุย msn ตอนแรกๆ ก็แค่รู่สึกดีไม่คิดว่าจะชอบเค้ามากขนาดนี้ เราชอบเค้าได้ 1 ปี ก็ตัดสินใจบอกความในใจไป ก่อนที่เราจะตัดสินใจบอกความในใจ เค้าก็ชวนเราไปดูหนังนะ คุยกันทุกวัน เป็นอะไรที่ฟินมากสำหรับช่วงนั้น พอเราบอกชอบเค้าก้ไม่ได้มีท่าทีเปลี่ยนไปนะ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าชอบเราเหมือนกันนะ เค้าตอบแค่ว่าของคุณทุกความรู้สึกดีๆที่มีให้นะ (ที่เค้าว่ากันว่าถ้าเราบอกชอบใครแล้วเค้าตอบกลับว่าขอบคุณ มักไม่ได้ลงเอย55555) เออเราก็ไม่ได้คิดอะไร แค่เค้ายังเหมือนเดิมก็โชคดีมากแล้วเรา เรายังคงคุยกันติดต่อกันเหมือนเดิม ช่วงจะเข้ามหาลัยทำให้เราค่อนข้างห่างกัน ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ปรากฏว่าเราได้อยู่มหาลัยเดียวกัน นาทีที่รู้คือดีใจสุดๆไปเลย ก็มีการนัดเจอกันบ้าง แล้วเราสองคนก็ห่างหายกันไปอีก ไม่ได้ติดต่อกัน 5 เดือน เราแอบส่องเฟสเค้าตลอด ก็เห็นว่ามี ผญ.ชอบมาโพสบ่อยๆ คุยกันแลดูพิเศษ แลดูมีอะไรในความสัมพันธ์ ต่อมอยากรู้ิยากเห็นเริ่มทำงาน5555 เราก็เผือกมาตลอดด
ช่วงที่ไม่ได้ติกต่อกันเป็นอะไรที่ทรมานมากนะ เราบีบีไปหาเค้า เค้าไม่อ่านเลย แต่อัพเฟสบุคนะ เราเสียใจฟูมฟายมากก เราก็เริ่มทำใจละ คงๆม่ได้คุยกันแล้วแน่ๆ แล้วจู่ๆเค้าก็ทักเรามาเว่ยย เราแบบดีใจมากอ่ะ ก็คุยกันถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันไป แล้วเค้าก็ชวนเราไปกินมกัน เราก็โอเค ไปสิไป (ในใจนี่กรี๊ดดด) พอได้เจอกัน เค้าก็เหมือนเดิม น่ารักเหมือนเดิม คุยเล่นกันเหมือนเดิม จุดพีคมันอยู่ตรงที่ เค้าถามว่าเราเป็นยังไง ยังรู่สึกกับเค้าเหมือนเดิมมั้ย เราก็บอกว่าหายไปขนาดนี้ก็ทำใจไว้แล้วแหละ แล้วเค้าก็ถามว่าเรารู้จักผญ.คนนั้นมั้ย (คนที่เราตะหงิดใจว่าเค้าต้องมีซัมติง) เราก็ อืออ รู้นะ แล้วยังไง เค้าบอกว่า เค้าคงลืมผญ.คนนั้นไม่ได้ นาทีนั้นเราสตั๊นไปสิบวิ คือเอ๋อและเงิบบบ @#฿%&+*! พูดอะไรไม่ออกได้แต่พยักหน้ารับรู้ กลับมาหอเราร้องไห้หนักที่สุดตั้งแต่โตมา คือตาบวมไปเรียน หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มทำใจรับความจริง ก็ยังไก้คุยกับเค้าอยู่นะ พยายามไม่คิดอะไร แต่รู้อะไรไหม เราอดคิดไม่เคยได้ เราก็ยังแอบหวังว่าเห้ยสักวันเค้าต้องมองเห็นเราบ้างแหละวะ แต่เปลาเลย.. เค้าไม่เคยบอกอะไรกับเราเลย เราก็ยังไม่ท้อนะ เดินหน้าต่อมาตลอด มีช่วงที่ท้อเราก็จะหายไป ไม่คุยกับเค้า เราคิดจะหยุด ก็เลยเลือกที่จะหายไป แต่เค้าก็ทักมา ชอบทักมาว่า หายอะ ชอบหายอะ. อย่างเงี้ยย เราก็ใจอ่อนทุกทีต้องเผลอคุยกับเค้า บางทีมีปัญหาก็จะทักมา ไม่มีเพื่อรไปนู่นมานี่ก็จะทักมาหาเรา จนบางครั้งเรารู่สึกเหมือนเราเป็นของเล่นอะ อยากจะหยิบมาเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ เบื่อก้วางทิ้งไว้ .. แต่เค้าน่ารักกับเราตลอด วันเกิดเราพาเราไปกินเค้ก บอกเลยว่าฟินมากกกกกกกกก เค้าทำดีมาตลอด น่ารักกับเราเสมอ มันทำให้เรารู้สึกว่าเรามีหวังอยู่ตลอด แต่เราไม่เคยถามเค้าเลยนะ เรากลัวคำตอบจะไม่ตรงกับที่เราอยากได้
แต่ตอนนี้เค้าก็มีผญ.อีกคนที่มาชอบเค้าเหมือนกัน ดูท่าจะสนิทกันมากไม่เบา เราไม่รู่ว่าเค้าชอบกันหรือเปล่า เรารู้สึกว่าเค้าไม่รู้ใจตัวเอง หรือเค้าไม่ได้คิดอะไร แค่เป็นคนอัธยาศัยดีก็เท่านั้น
ชอบมา 5 ปี ถอยดีไหม หรือ ลุยต่อ ?
ช่วงที่คุย msn ตอนแรกๆ ก็แค่รู่สึกดีไม่คิดว่าจะชอบเค้ามากขนาดนี้ เราชอบเค้าได้ 1 ปี ก็ตัดสินใจบอกความในใจไป ก่อนที่เราจะตัดสินใจบอกความในใจ เค้าก็ชวนเราไปดูหนังนะ คุยกันทุกวัน เป็นอะไรที่ฟินมากสำหรับช่วงนั้น พอเราบอกชอบเค้าก้ไม่ได้มีท่าทีเปลี่ยนไปนะ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าชอบเราเหมือนกันนะ เค้าตอบแค่ว่าของคุณทุกความรู้สึกดีๆที่มีให้นะ (ที่เค้าว่ากันว่าถ้าเราบอกชอบใครแล้วเค้าตอบกลับว่าขอบคุณ มักไม่ได้ลงเอย55555) เออเราก็ไม่ได้คิดอะไร แค่เค้ายังเหมือนเดิมก็โชคดีมากแล้วเรา เรายังคงคุยกันติดต่อกันเหมือนเดิม ช่วงจะเข้ามหาลัยทำให้เราค่อนข้างห่างกัน ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ปรากฏว่าเราได้อยู่มหาลัยเดียวกัน นาทีที่รู้คือดีใจสุดๆไปเลย ก็มีการนัดเจอกันบ้าง แล้วเราสองคนก็ห่างหายกันไปอีก ไม่ได้ติดต่อกัน 5 เดือน เราแอบส่องเฟสเค้าตลอด ก็เห็นว่ามี ผญ.ชอบมาโพสบ่อยๆ คุยกันแลดูพิเศษ แลดูมีอะไรในความสัมพันธ์ ต่อมอยากรู้ิยากเห็นเริ่มทำงาน5555 เราก็เผือกมาตลอดด
ช่วงที่ไม่ได้ติกต่อกันเป็นอะไรที่ทรมานมากนะ เราบีบีไปหาเค้า เค้าไม่อ่านเลย แต่อัพเฟสบุคนะ เราเสียใจฟูมฟายมากก เราก็เริ่มทำใจละ คงๆม่ได้คุยกันแล้วแน่ๆ แล้วจู่ๆเค้าก็ทักเรามาเว่ยย เราแบบดีใจมากอ่ะ ก็คุยกันถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันไป แล้วเค้าก็ชวนเราไปกินมกัน เราก็โอเค ไปสิไป (ในใจนี่กรี๊ดดด) พอได้เจอกัน เค้าก็เหมือนเดิม น่ารักเหมือนเดิม คุยเล่นกันเหมือนเดิม จุดพีคมันอยู่ตรงที่ เค้าถามว่าเราเป็นยังไง ยังรู่สึกกับเค้าเหมือนเดิมมั้ย เราก็บอกว่าหายไปขนาดนี้ก็ทำใจไว้แล้วแหละ แล้วเค้าก็ถามว่าเรารู้จักผญ.คนนั้นมั้ย (คนที่เราตะหงิดใจว่าเค้าต้องมีซัมติง) เราก็ อืออ รู้นะ แล้วยังไง เค้าบอกว่า เค้าคงลืมผญ.คนนั้นไม่ได้ นาทีนั้นเราสตั๊นไปสิบวิ คือเอ๋อและเงิบบบ @#฿%&+*! พูดอะไรไม่ออกได้แต่พยักหน้ารับรู้ กลับมาหอเราร้องไห้หนักที่สุดตั้งแต่โตมา คือตาบวมไปเรียน หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มทำใจรับความจริง ก็ยังไก้คุยกับเค้าอยู่นะ พยายามไม่คิดอะไร แต่รู้อะไรไหม เราอดคิดไม่เคยได้ เราก็ยังแอบหวังว่าเห้ยสักวันเค้าต้องมองเห็นเราบ้างแหละวะ แต่เปลาเลย.. เค้าไม่เคยบอกอะไรกับเราเลย เราก็ยังไม่ท้อนะ เดินหน้าต่อมาตลอด มีช่วงที่ท้อเราก็จะหายไป ไม่คุยกับเค้า เราคิดจะหยุด ก็เลยเลือกที่จะหายไป แต่เค้าก็ทักมา ชอบทักมาว่า หายอะ ชอบหายอะ. อย่างเงี้ยย เราก็ใจอ่อนทุกทีต้องเผลอคุยกับเค้า บางทีมีปัญหาก็จะทักมา ไม่มีเพื่อรไปนู่นมานี่ก็จะทักมาหาเรา จนบางครั้งเรารู่สึกเหมือนเราเป็นของเล่นอะ อยากจะหยิบมาเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ เบื่อก้วางทิ้งไว้ .. แต่เค้าน่ารักกับเราตลอด วันเกิดเราพาเราไปกินเค้ก บอกเลยว่าฟินมากกกกกกกกก เค้าทำดีมาตลอด น่ารักกับเราเสมอ มันทำให้เรารู้สึกว่าเรามีหวังอยู่ตลอด แต่เราไม่เคยถามเค้าเลยนะ เรากลัวคำตอบจะไม่ตรงกับที่เราอยากได้
แต่ตอนนี้เค้าก็มีผญ.อีกคนที่มาชอบเค้าเหมือนกัน ดูท่าจะสนิทกันมากไม่เบา เราไม่รู่ว่าเค้าชอบกันหรือเปล่า เรารู้สึกว่าเค้าไม่รู้ใจตัวเอง หรือเค้าไม่ได้คิดอะไร แค่เป็นคนอัธยาศัยดีก็เท่านั้น