@..ยลไม้ดอก..ไม้ใบ หลังฝนเยือน..@

0 หอมโกสุมกล่อมยาม .. เมื่อวามวับ ดวงวันทอลออระยับขึ้นรับช่วง ลมเช้าชื่นเฉื่อยโชย .. ก็โดยรวง ช่อมาลย์ปวงรับเช้าด้วยเคล้าคลอ 0 เสพความหอมรื่นล้ำ-แห่งธรรมชาติ บำบวงภาษกอปรกรอง .. พร่ำพร้องขอ หมายโสตเทพ

พลิ้วเสียงเพลงบรรเลงเห่ขับกล่อม โชยกลิ่นหอมล่องลอยมาตามวิถี แก้วใบเก่าเราเคยคุ้นกับชีวี แสนยินดีเวลานี้มาอีกครา เคาะขยับจับกาแฟใส่แก้วใส เทอุ่นไอน้ำร้อนที่โหยหา คนเบาเบารอคอยช่วงเวลา เติมนมพารสละเมีย

หอมเจ้าเอย หอมดอกลัดดาวัลย์ ยามเหมันต์ ยวนเย้า เร้าถวิล ถึงคนหนึ่ง ซึ่งไกลโพ้น มิยลยิน ขอส่งกลิ่น กรุ่นหอมให้ ใคร่ดอมดม งามกลีบขาว ราวเกล็ด หิมะสวย งามสำรวย เรียงเรียบ เฉียบงามสม งามพวงช่อ ลออนวล ช

๑๔ 0 ผองภุมรินผัสะพบู นิระรู้ประจาคบิน สมเสพวิเลปนะถวิล ตฤปะพินทุเกสร . . ๘ 0 รุ่งสางที่ .. เย็นฉ่ำหยาดน้ำค้าง ภาพปีกลายบอบบางลอยร่าง-ร่อน แสงแรกวันจากสรวงเผยช่วงตอน โอบโลกให้รู้ร้อนอย่างอ่อนโยน 0 เช่

ดอกพิกุล พิกุลฟุ้งจรุงกลิ่นประทิ่นสม ช่างชวนดมชมชื่นรื่นนาสา เจ้าพร่างพรูยามพลบแล้วหลบลา ซบลานหญ้าลืมต้นหล่นอาลัย เก็บพิกุลอุ่นไอไว้ข้างหมอน ก่อนจะนอนขอคิดถึงซึ่งคนให้ ระรวยรินกลิ่นกรุ่นอุ่นละไม อย่

พิบูลย์บุปผาไพรพฤกษ์ประดับพื้น ระบายชื้นชโลมช่อ ณ ขอบฟ้า คือกล้วยไม้ไท้แท้แผ่พรรณา สืบศรัทธาแผ่นดินถิ่นสยาม เอื้องคำทอง ผ่องผิวดั่งทิพย์แสง สุกแสดงดั่งสุริยาฉายประกายงาม ช่อนวลผ่องต้องลมระดมตาม คือเร

0 หมายโอบเอื้อมเอารักจำหลักจิต จนเฝ้าคิดเฝ้าคอยละห้อยหา จ่อมจมด้วยหอมหวาน .. แห่งมารยา พร้อมแรงอาวรณ์ช่วง .. โหม-ห้วงใจ 0 และเพื่อว่า .. ใจหนึ่งเมื่อซึ้งหนัก จะเกินกักกุมขวัญ .. เมื่อสั่นไหว ย่อมเผยคว

กรุ่นอายอวลยวนถวิลมิสิ้นสร่างกลีบบอบบางบานแย้มแต้มหยาดใสน้ำค้างพราววาววับจับกลางใจ-เกสรไล้ชโลมต้องละอองนวล รำเพยลมฉมรื่นชื่นนาสาแทรกอุราเร้ารึงคะนึงหวนแนบจุมพิตชิดพร้อมถนอมนวลมิลามลวนรุกเร่งเกรงช้ำรอย

0 โอ ยอดรัก .. ที่จำหลักลงทรวงคือห่วงหา เสียงกระซิบ, สั่นไหวแห่งนัยน์ตา เผยความว้าวุ่นอยู่ไม่รู้คลาย 0 ปรารถนาย่อมช่วงโชน แววอ่อนโยน แหนหวงย่อมช่วงฉาย หวงความคำแผ่วกระซิบ แววปริบปราย ที่ค่อยถ่ายทอดสู่

โอ้ขนมไทยในถาดมาดละไม หอมกลิ่นใบเตยไหวราวเชิญชวน ทั้งทองหยิบหยาดหยดรสเย้ายวน ละมุนชวนคิดถึงครัวเรือนไทย ทองหยอดวาววับดังทรัพย์สรวง ละลายล่วงถึงใจในรสหวาน ฝอยทองพริ้วดั่งเส้นไหมลมละมาน เคยประสานรักแท้