มันก็แปลกดีแหะ พอไม่มีใครก็ไม่มีเลยจริงๆ แต่พอมีก็ดันเข้ามาพร้อมๆกัน
ทั้ง 2 คน ดีเหมือนกันทั้งคู่ ทั้งนิสัย การทำงาน แต่ติดตรงที่มีความเข้าใจในตัวเราต่างกัน
สมมติให้คนแรกชื่อ A เรากับ A เป็นเพื่อนกัน มา 6 ปี สนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกัน 2 คนบ่อยๆ
ก่อนหน้าเราสองคนเคยมีแฟนมาก่อน พอต่างคนต่างโสด เราก็เลยมาเป็นแฟนกัน
คบเป็นแฟนกับ A ได้สักพัก เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่าง บางความคิดที่ A คิดต่างจากเรา
สิ่งที่ A ชอบ เรากลับไม่ชอบ และสิ่งที่เราไม่ชอบ A กลับชอบ แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไร คิดว่าสักวันเราคงจะเข้าใจกันได้
ไม่เหมือนกับตอนที่เป็นเพื่อนกัน อะไรๆก็ดูเข้าใจกันทุกอย่าง
A จะยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก ต่อให้เราแย้งอะไร A ก็ยังคงเข้าข้างตัวเอง หาข้ออ้างมาได้ทุกอย่าง
คบกับ A ได้ไม่นานนัก B ก็เข้ามาในชีวิต เรากับ B ก็เป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่สนิทน้อยกว่า A มากๆๆๆๆ
ตอนแรกเราเฉยๆกับ B นะ ยังไงๆเราก็คบ A เป็นแฟนแล้ว ถึงแม้จะไม่นานก็ตาม เราจะไม่นอกใจ A เด็ดขาด
ก็คุยกับ B ในแบบเพื่อน ไม่คิดอะไร ไม่ได้บอก A นะ ซึ่งสำหรับเราถือว่าไม่ผิดที่เราจะมีเพื่อนต่างเพศ
เราไม่รู้ว่า เรารู้สึกดีกับ B ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าทุกครั้งที่คุยกับ B เราแฮปปี้กว่าคุยกับ A มากๆๆๆ
B เข้าใจและคิดอะไรที่เหมือนกับเรามากกว่า A ทั้งๆที่เราก็เป็นตัวเองทั้งตอนคุยกับ A และ B
เราไม่ได้รู้สึกดีเลยที่คนสองคนเข้ามาพร้อมกัน อึดอัดใจมากๆ รู้สึกแย่ รู้สึกไม่ชอบเลยที่เป็นแบบนี้
ถามว่า ณ ตอนนี้เอนเอียงไปที่ใคร ตอบได้เลยว่า รู้สึกดีกับ B มากๆๆๆ
พยายามจะหาทางเลี่ยงจาก A แต่ A ดันคิดเลยเถิดกับเราไปถึงขั้นแต่งงาน ในขณะที่เรารู้สึกเฉยๆ
แต่ถึงไม่มี B เราว่า เรากับ A ก็ไม่น่าจะไปด้วยกันรอด เพราะต่างคนต่างมีความคิดเป็นของตัวเอง
รู้สึกอึดอัดใจแต่แรกแล้ว และยิ่งมี B เข้ามา ยิ่งเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน
เคยบอกกับตัวเองว่า ถ้ามีแฟนแล้วต้องเหนื่อยใจ ก็เลือกอยู่คนเดียวดีกว่า
เพราะก่อนหน้านี้ก็โสด เราก็แฮปปี้ดีอยู่แล้ว
ติดตรงที่ว่า ถ้าเราขอห่างจาก A ความรู้สึกดีๆที่เคยมีต่อกันคงไม่เหลือแน่ๆ แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่เหลือ
แต่ถ้าฝืนคบต่อไป สักวันก็ต้องทะเลาะกัน ต้องเลิกกันอยู่ดี
ไม่รู้จะทำยังไงดี พอจะมีวิธีพูดยังไง หรือทำยังไงให้แตกหักน้อยที่สุด
อึดอัดใจกับคน 2 คนที่เข้ามาพร้อมกัน
ทั้ง 2 คน ดีเหมือนกันทั้งคู่ ทั้งนิสัย การทำงาน แต่ติดตรงที่มีความเข้าใจในตัวเราต่างกัน
สมมติให้คนแรกชื่อ A เรากับ A เป็นเพื่อนกัน มา 6 ปี สนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกัน 2 คนบ่อยๆ
ก่อนหน้าเราสองคนเคยมีแฟนมาก่อน พอต่างคนต่างโสด เราก็เลยมาเป็นแฟนกัน
คบเป็นแฟนกับ A ได้สักพัก เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่าง บางความคิดที่ A คิดต่างจากเรา
สิ่งที่ A ชอบ เรากลับไม่ชอบ และสิ่งที่เราไม่ชอบ A กลับชอบ แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไร คิดว่าสักวันเราคงจะเข้าใจกันได้
ไม่เหมือนกับตอนที่เป็นเพื่อนกัน อะไรๆก็ดูเข้าใจกันทุกอย่าง
A จะยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก ต่อให้เราแย้งอะไร A ก็ยังคงเข้าข้างตัวเอง หาข้ออ้างมาได้ทุกอย่าง
คบกับ A ได้ไม่นานนัก B ก็เข้ามาในชีวิต เรากับ B ก็เป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่สนิทน้อยกว่า A มากๆๆๆๆ
ตอนแรกเราเฉยๆกับ B นะ ยังไงๆเราก็คบ A เป็นแฟนแล้ว ถึงแม้จะไม่นานก็ตาม เราจะไม่นอกใจ A เด็ดขาด
ก็คุยกับ B ในแบบเพื่อน ไม่คิดอะไร ไม่ได้บอก A นะ ซึ่งสำหรับเราถือว่าไม่ผิดที่เราจะมีเพื่อนต่างเพศ
เราไม่รู้ว่า เรารู้สึกดีกับ B ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าทุกครั้งที่คุยกับ B เราแฮปปี้กว่าคุยกับ A มากๆๆๆ
B เข้าใจและคิดอะไรที่เหมือนกับเรามากกว่า A ทั้งๆที่เราก็เป็นตัวเองทั้งตอนคุยกับ A และ B
เราไม่ได้รู้สึกดีเลยที่คนสองคนเข้ามาพร้อมกัน อึดอัดใจมากๆ รู้สึกแย่ รู้สึกไม่ชอบเลยที่เป็นแบบนี้
ถามว่า ณ ตอนนี้เอนเอียงไปที่ใคร ตอบได้เลยว่า รู้สึกดีกับ B มากๆๆๆ
พยายามจะหาทางเลี่ยงจาก A แต่ A ดันคิดเลยเถิดกับเราไปถึงขั้นแต่งงาน ในขณะที่เรารู้สึกเฉยๆ
แต่ถึงไม่มี B เราว่า เรากับ A ก็ไม่น่าจะไปด้วยกันรอด เพราะต่างคนต่างมีความคิดเป็นของตัวเอง
รู้สึกอึดอัดใจแต่แรกแล้ว และยิ่งมี B เข้ามา ยิ่งเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน
เคยบอกกับตัวเองว่า ถ้ามีแฟนแล้วต้องเหนื่อยใจ ก็เลือกอยู่คนเดียวดีกว่า
เพราะก่อนหน้านี้ก็โสด เราก็แฮปปี้ดีอยู่แล้ว
ติดตรงที่ว่า ถ้าเราขอห่างจาก A ความรู้สึกดีๆที่เคยมีต่อกันคงไม่เหลือแน่ๆ แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่เหลือ
แต่ถ้าฝืนคบต่อไป สักวันก็ต้องทะเลาะกัน ต้องเลิกกันอยู่ดี
ไม่รู้จะทำยังไงดี พอจะมีวิธีพูดยังไง หรือทำยังไงให้แตกหักน้อยที่สุด