คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 5
อ่านแล้วเห็นใจน้องมากๆเลยค่ะ จริงๆช่วงม.ปลายเป็นช่วงเวลาดีๆช่วงหนึ่งของชีวิตเลยค่ะ
ถ้าต้องอยู่ด้วยความรู้สึกแบบนี้มันเศร้าๆ
ลองงี้มั้ยคะ น้องไม่ต้องไปลองใจเพื่อนว่าถ้าน้องเงียบๆไปเพื่อนจะว่ายังไง(เพราะเคยลองแล้ว) ลองเป็นฝ่ายกระตือรือล้นเข้าหาเช่นถามว่าเย็นนี้ไปไหนมั้ย เสาร์อาทิตย์ไปไหนบ้างไปด้วยได้ป่าว ฟังดูอาจจะยากๆลำบากใจเพราะเราไม่เคยมาก่อน แต่ถ้าลองได้ไปไหนด้วยกันสักครั้ง ครั้งต่อไปอาจจะไม่ยากค่ะ จะมีเรื่องคุยกันเพิ่มขึ้นนอกจากเรื่องเรียน เวลาจะไปไหนครั้งต่อไปเพื่อนอาจจะค่อยๆนึกถึงเราขึ้นมาค่ะ แต่คงต้องใช้เวลาบ้าง
ส่วนในโรงเรียนก็เวลาไปกินข้าวกลางวันกัน เป็นคนออกตังซื้อขนมมากินกันแล้วชวนเพื่อนกินด้วย ก็จะมีเวลาได้คุยกับเพื่อนมากขึ้น ไม่ใช่กินข้าวเสร็จแยกย้าย ไม่ได้จะให้น้องเอาเงินเอาของไปหว่านหาเพื่อนนะคะ เพียงแต่จะได้ใช้เวลากับเพื่อนมากขึ้น ฟังเค้าคุยกันบ้างเราคุยบ้างก็จะได้รู้ว่าตอนนี้คนนั้นคนนี้เค้าสนใจอะไรกันอยู่ ดูหนังดูละครเรื่องอะไร เผื่อจะมีบางประเด็นที่ตรงกับที่เราสนใจจะได้มีเรื่องคุยกันอีก
อีกอย่างที่สำคัญมากๆคือในสถาณการณ์น้องแบบนี้ เสียสละมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนในเรื่องที่ไม่ได้ทำให้เราเดือดร้อนหรือไม่เดือดร้อนมากเป็นสิ่งที่ควรทำค่ะ พี่ไม่ได้จะว่าน้องเป็นคนไม่มีน้ำใจนะคะ คือเอาตามที่น้องเล่ามาคือน้องเข้าสังคมไม่เก่ง การที่เราได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือในเรื่องที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรงเรา อาจจะช่วยให้น้องได้ฝึกเรื่องเข้าสังคมมากขึ้น ในช่วงแรกที่เรากำลังปรับปรุงความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อน เราอาจจะต้องออกแรงมากกว่าคนอื่น เช่นอย่างที่น้องบอกว่าบางทีคุยกันเพราะช่วยเรื่องเรียนของเค้าได้ ก็ควรช่วยต่อไปค่ะไม่ต้องคิดน้อยใจว่ามีแต่เรื่องเรียน ทำงานกลุ่มก็อาจจะทำมากกว่าคนอื่น มันเป็นหนทางนึงที่เราจะมีปฎิสัมพันธ์กับเพื่อนค่ะ แต่อย่าลืมว่าต้องไม่ทำให้เราเดือดร้อนนะคะ เหนือสิ่งอื่นใด ความจริงใจเป็นเรื่องสำคัญด้วยค่ะ
และสำหรับเพื่อนบางคนที่เราไม่ได้สนิทกับเค้ามากก็ไม่ต้องไปเตือนเค้าให้คอยทำการบ้านอ่านหนังสืออะไรหรอกค่ะ ปล่อยเค้าไปเถอะค่ะ หาเรื่องคุยกันเรื่องอื่นแทนดีกว่า สบายใจกันทั้งสองฝ่ายค่ะ
ที่สำคัญอย่าเพิ่งรีบท้อนะคะ ทุกอย่างต้องใช้เวลา ยิ้มเยอะๆอย่ามัวแต่ทำหน้าเศร้าเพราะหน้ายิ้มเรียกคนเข้าหาได้มากกว่าหน้าเศร้าค่ะ ช่วงแรกๆอย่างที่บอกว่าน้องคงต้องใช้ความกล้าลองเข้าหาเพื่อนดู คิดซะว่าฝึกตัวเราเองค่ะ เพิ่งม.5เอง เวลาที่เหลือในโรงเรียนยังมีค่าค่ะ ในอนาคตจะได้ไม่เกิดปัญหาแบบนี้อีก ลองดูนะคะ ความเห็นส่วนตัวล้วนๆลองรับไว้พิจารณานะคะ
ถ้าต้องอยู่ด้วยความรู้สึกแบบนี้มันเศร้าๆ
ลองงี้มั้ยคะ น้องไม่ต้องไปลองใจเพื่อนว่าถ้าน้องเงียบๆไปเพื่อนจะว่ายังไง(เพราะเคยลองแล้ว) ลองเป็นฝ่ายกระตือรือล้นเข้าหาเช่นถามว่าเย็นนี้ไปไหนมั้ย เสาร์อาทิตย์ไปไหนบ้างไปด้วยได้ป่าว ฟังดูอาจจะยากๆลำบากใจเพราะเราไม่เคยมาก่อน แต่ถ้าลองได้ไปไหนด้วยกันสักครั้ง ครั้งต่อไปอาจจะไม่ยากค่ะ จะมีเรื่องคุยกันเพิ่มขึ้นนอกจากเรื่องเรียน เวลาจะไปไหนครั้งต่อไปเพื่อนอาจจะค่อยๆนึกถึงเราขึ้นมาค่ะ แต่คงต้องใช้เวลาบ้าง
ส่วนในโรงเรียนก็เวลาไปกินข้าวกลางวันกัน เป็นคนออกตังซื้อขนมมากินกันแล้วชวนเพื่อนกินด้วย ก็จะมีเวลาได้คุยกับเพื่อนมากขึ้น ไม่ใช่กินข้าวเสร็จแยกย้าย ไม่ได้จะให้น้องเอาเงินเอาของไปหว่านหาเพื่อนนะคะ เพียงแต่จะได้ใช้เวลากับเพื่อนมากขึ้น ฟังเค้าคุยกันบ้างเราคุยบ้างก็จะได้รู้ว่าตอนนี้คนนั้นคนนี้เค้าสนใจอะไรกันอยู่ ดูหนังดูละครเรื่องอะไร เผื่อจะมีบางประเด็นที่ตรงกับที่เราสนใจจะได้มีเรื่องคุยกันอีก
อีกอย่างที่สำคัญมากๆคือในสถาณการณ์น้องแบบนี้ เสียสละมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนในเรื่องที่ไม่ได้ทำให้เราเดือดร้อนหรือไม่เดือดร้อนมากเป็นสิ่งที่ควรทำค่ะ พี่ไม่ได้จะว่าน้องเป็นคนไม่มีน้ำใจนะคะ คือเอาตามที่น้องเล่ามาคือน้องเข้าสังคมไม่เก่ง การที่เราได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือในเรื่องที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรงเรา อาจจะช่วยให้น้องได้ฝึกเรื่องเข้าสังคมมากขึ้น ในช่วงแรกที่เรากำลังปรับปรุงความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อน เราอาจจะต้องออกแรงมากกว่าคนอื่น เช่นอย่างที่น้องบอกว่าบางทีคุยกันเพราะช่วยเรื่องเรียนของเค้าได้ ก็ควรช่วยต่อไปค่ะไม่ต้องคิดน้อยใจว่ามีแต่เรื่องเรียน ทำงานกลุ่มก็อาจจะทำมากกว่าคนอื่น มันเป็นหนทางนึงที่เราจะมีปฎิสัมพันธ์กับเพื่อนค่ะ แต่อย่าลืมว่าต้องไม่ทำให้เราเดือดร้อนนะคะ เหนือสิ่งอื่นใด ความจริงใจเป็นเรื่องสำคัญด้วยค่ะ
และสำหรับเพื่อนบางคนที่เราไม่ได้สนิทกับเค้ามากก็ไม่ต้องไปเตือนเค้าให้คอยทำการบ้านอ่านหนังสืออะไรหรอกค่ะ ปล่อยเค้าไปเถอะค่ะ หาเรื่องคุยกันเรื่องอื่นแทนดีกว่า สบายใจกันทั้งสองฝ่ายค่ะ
ที่สำคัญอย่าเพิ่งรีบท้อนะคะ ทุกอย่างต้องใช้เวลา ยิ้มเยอะๆอย่ามัวแต่ทำหน้าเศร้าเพราะหน้ายิ้มเรียกคนเข้าหาได้มากกว่าหน้าเศร้าค่ะ ช่วงแรกๆอย่างที่บอกว่าน้องคงต้องใช้ความกล้าลองเข้าหาเพื่อนดู คิดซะว่าฝึกตัวเราเองค่ะ เพิ่งม.5เอง เวลาที่เหลือในโรงเรียนยังมีค่าค่ะ ในอนาคตจะได้ไม่เกิดปัญหาแบบนี้อีก ลองดูนะคะ ความเห็นส่วนตัวล้วนๆลองรับไว้พิจารณานะคะ
แสดงความคิดเห็น
ปัญหาชีวิตของเด็กม.ปลายค่ะ T^T
เรารู้สึกมีปัญหาหลายๆอย่างกับเพื่อนๆ และปัญหาในโรงเรียนค่ะ
หลายๆคนอาจจะมองว่าปัญหาของเรามันดูเล็กน้อย แต่จริงๆแล้วมันเป็นปัญหาที่หนักมากๆสำหรับเราค่ะ ;w;
เราเป็นคนที่ไม่ค่อยเก่งทั้งด้านการเรียน ทั้งกิจกรรม แต่เราก็พยายามมาตลอดน่ะค่ะ
เราเป็นคนเข้าสังคมไม่ค่อยเก่งด้วย บางทีเราก็พยายามไปทักเพื่อน แต่ก็มักจะเจอเหตุการณ์แบบเดิมๆคือ
เป็นการคุยทักทายปกติในประจำวันจริงๆเสียมากกว่า
วันนึง มีเพื่อนคนนึงเข้ามาค่ะ เค้าก็เป็นคนที่ชื่นชอบของทุกๆคน (เพราะเค้าร้องเพลงเพราะ + ได้รางวัลจากการแข่งร้องเพลงบ่อย)
แต่เค้าก็ไม่ค่อยรับผิดชอบเรื่องงาน/การบ้านที่โรงเรียนซักเท่าไหร่
เราพยายามเตือนเค้าว่าให้เค้าทำการบ้านเองบ้าง อ่านหนังสือก่อนสอบบ้าง
แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่มีความรับผิดชอบอะไรเลยซักนิดเดียว
ของบางอย่างที่เราให้ยืมไปเล็กๆน้อย เช่น ลิขวิด ปากกา เค้ามักจะทำหายเสมอ
และมันก็จบลงด้วยคำที่ว่า ไม่รู้ ไม่ได้ทำ ไม่รู้ใครเอาไป ให้มันรับผิดชอบสิ ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันคือใคร
เราอยากให้เค้ารับผิดชอบงานของตัวเองบ้าง แต่เค้าก็มักจะมีข้ออ้างเสมอ อย่างติดนู่น ติดนี่
และหลายๆอย่างที่เรามอบหมายให้เค้าทำไป แต่สุดท้ายก็ได้รับคำตอบแบบเดิมๆ
ทุกวันนี้ ที่คุยกับทุกคนกันอยู่ทุกวัน เรารู้สึกเหมือนคุยกันเพราะเราสามารถช่วยเรื่องการเรียนบางอย่างของเค้าได้ค่ะ
มีครั้งนึง เราเคยลองไม่คุยกับเค้า เพราะเค้าทำงานกลุ่มพัง เค้าก็ยังไม่สนใจไยดีเลยค่ะ
เค้าก็ชอบมาทำตัวแบบเดิมๆ ซึ่งเราก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
เราก็อยากลองไปหาเพื่อนกลุ่มอื่นๆบ้างนะ แต่กลายเป็นว่า มันไม่มีที่ว่างสำหรับเราเลยค่ะ เราเคยลองพยายามเข้าหาดูแล้ว
ตอนไปทัศนศึกษา เราเองก็เดินคนเดียว นั่งกินข้าวคนเดียว ได้แต่มองคนอื่นๆที่มีเพื่อนเยอะๆคุยกันอย่างมีความสุข
เราเองทุกวันนี้ก็แสดงว่าเศร้าออกมาไม่ได้ล่ะค่ะ บางวันเราก็แอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ
เราเองก็ไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายใจ มีหลายครั้งที่พ่อแม่ถามเราว่า กับเพื่อนๆ เป็นยังไงบ้าง
เราก็ได้แต่ตอบว่า ค่ะ ก็โอเคดี ไม่มีอะไร
บางทีเราก็แอบอิจฉานะคะ ที่หลายๆคนมีเพื่อนคอยช่วยงาน สอนการบ้าน แก้ไขข้อสงสัยในการเรียนด้วยกัน
ไปเที่ยวด้วยกันในวันหยุด นั่งกินข้าวด้วยกันในตอนเที่ยง คุยด้วยกันได้อย่างสบายใจ
ทุกๆครั้ง เวลามีการถ่ายรูป เราเป็นคนนึงเลยล่ะค่ะ ที่ไม่มีใครนึกถึงเลย
เรารู้สึกตามงานไม่ค่อยทัน เรียนไม่รู้เรื่องด้วยล่ะค่ะ เวลาเรียนมักจะมีเรื่องพวกนี้มารบกวนเต็มไปหมดเลยด้วยค่ะ
ส่วนตัวแล้ว เราเป็นคนชอบเล่นเกม อ่านมังกะ อ่านนิยายนะคะ แต่ไม่ให้มารบกวนเวลาเรียนมาก
บางครั้งก็คิดนะว่า อยากให้วันนี้แตกต่างจากวันอื่นๆ แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิมค่ะ..
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ ;A;
เราควรจะทำยังไงดีคะ?
**ขอบคุณทุกๆคนมากๆนะคะ จะนำคำแนะนำของทุกคนไปใช้ค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ ;w;**