กว่าจะถึงวันนี้ วันที่ลูกของแม่มีอายุครบ "หนึ่งขวบ"
ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนนะคะ ว่ากระทู้นี้ยาวมากกกกก
อยากบอกเล่าถึงเรื่องราวของเด็กน้อยคนนึง ที่หนึ่งปีของเขาไม่เหมือนเด็กคนอื่น
อยากให้กระทู้นี้เป็นกำลังใจให้คุณแม่หลายๆ คนที่เหนื่อยและท้อกับการเลี้ยงลูก
อยากให้เห็นว่า เด็กคนนึงเค้าเก่งและอดทนได้ขนาดไหนค่ะ
ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง มีเจ้าตัวน้อยๆ เพิ่มมาอีกหนึ่งชีวิตให้ต้องดูแล
แม่ก้อเฝ้าทะนุถนอม เจ้าตัวน้อยในท้องของแม่อย่างดี
เวลาค่อยๆ ผ่านไปอย่างช้าๆ ลูกของแม่เติบโตขึ้นทีละนิด ทีละนิด
แม่ก็เฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ที่จะได้เห็นหน้าหนู
สงสัยเจ้าตัวน้อยไม่อยากให้แม่รอนาน เช้าวันหนึ่งขณะที่กำลังจะไปทำงานตามปกติ
ทั้งๆ ที่ไม่ปวดท้อง ไม่มีอาการผิดปกติอะไร แต่ทำไมมีน้ำใสๆ คาวๆ ไหลออกมาเยอะจัง
ตายละหว่า ว่าแล้วก็รีบไป รพ.ให้ไว ซักประวัติ สอบถามอาการอยู่แป๊บเดียว ก็ได้ไปนอนรออยู่ห้องรอคลอด
นอนรอจนเย็นจนมืด ปวดท้องนิดๆ หน่อยๆ เป็นระยะๆ ในใจก็
แอบสงสัยนิดๆ เดี๋ยวนี้เค้าไม่ต้องมาตรวจว่าปากมดลูกเปิดไปกี่เซ็นแล้วหรอ
นอนสงสัยอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ ประมาณเกือบๆสองทุ่ม
ถึงบางอ้อตอนที่ จะโดนเข็นไปห้องผ่าตัด อ้าวตกลงชั้นต้องผ่าคลอดหรอ ????
ไม่เห็นมีใครมาบอกหรืออธิบาย อะไรก่อนเลย จู่ๆ ก็เข็นไปผ่าคลอด ซะงั้น!!!
เอาวะ ผ่าก็ผ่า สงสัยเป็นเพราะน้ำเดินก่อนกำหนดเลยต้องผ่ามั้ง
ถึงห้องผ่าตัดได้ไม่เท่าไหร่ พยาบาลและหมอ ก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ให้ดมยาทีเดียวหลับเป็นตาย
รู้ตัวอีกที สามทุ่มกว่าๆ รู้สึกเจ็บๆ มึนส์ๆ ใจก็คิดแต่ว่าลูกชั้นเป็นยังไงมั่ง ปลอดภัยดีรึเปล่า
แต่เวลานั้นถามใครไม่ไหว พูดอะไรไม่ออกด้วยความเจ็บ เลยหลับต่อไปจนเช้า
ด้วยความที่คลอดกระทันหัน หมอที่ฝากพิเศษไว้ก็ไม่ว่างมาทำคลอดให้
ห้องพิเศษก็ยังไม่ได้จอง รู้สึกตัวตื่นอีกที อยู่ในห้องรวม ซึ่งคนเยอะแยะ และร้อนมาก
พอเริ่มตั้งสติได้เห็นพยาบาล เราก็ถามถึงลูกทันทีด้วยความเป็นห่วง
ไม่ได้รับคำตอบใดจากพยาบาล นอกจากคำถามหาพ่อของเด็ก แถมพยาบาลยังบ่นต่อท้ายอีกว่า
เบอร์โทรที่ให้ไว้ ก็ติดต่อไม่ได้ โทรตั้งหลายรอบแล้ว ไม่ติดซักที เราก็งง แล้วลูกชั้นล่ะ
ไมไม่บอกชั้นว่าลูกชั้นเป็นยังไงบ้าง จะคุยแต่กับพ่อเด็กอย่างเดียว คุยกับแม่เด็กไม่ได้เรอะ
สุดท้ายเลยให้เบอร์บ้านไป ถึงได้ติดต่อพ่อเด็กได้ จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่ได่คำตอบใดๆ เรื่องลูก
คนเป็นแม่ก็เริ่มเครียด ซิคะ น้ำตาไหลพรากๆ คิดไปต่างๆ นาๆ พยาบาลก็เข้ามาปลอบ
บอกแต่ว่า ไม่ต้องคิดมาก นอนพักผ่อนไปก่อน พยาบาลก็พูดได้ดิ่ค้าาา ลูกชั้นทั้งคนนะ
เล่นไม่บอกอะไรกันเลย แล้วจะไม่ให้ชั้นคิดมากได้งัยยย
จบตอนแรกก่อน ไปทำงานต่อแปร๊บบบบค่ะ
กว่าจะถึงวันนี้ วันที่เจ้าตัวน้อยของแม่มีอายุ ครบหนึ่งขวบ
ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนนะคะ ว่ากระทู้นี้ยาวมากกกกก
อยากบอกเล่าถึงเรื่องราวของเด็กน้อยคนนึง ที่หนึ่งปีของเขาไม่เหมือนเด็กคนอื่น
อยากให้กระทู้นี้เป็นกำลังใจให้คุณแม่หลายๆ คนที่เหนื่อยและท้อกับการเลี้ยงลูก
อยากให้เห็นว่า เด็กคนนึงเค้าเก่งและอดทนได้ขนาดไหนค่ะ
ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง มีเจ้าตัวน้อยๆ เพิ่มมาอีกหนึ่งชีวิตให้ต้องดูแล
แม่ก้อเฝ้าทะนุถนอม เจ้าตัวน้อยในท้องของแม่อย่างดี
เวลาค่อยๆ ผ่านไปอย่างช้าๆ ลูกของแม่เติบโตขึ้นทีละนิด ทีละนิด
แม่ก็เฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ที่จะได้เห็นหน้าหนู
สงสัยเจ้าตัวน้อยไม่อยากให้แม่รอนาน เช้าวันหนึ่งขณะที่กำลังจะไปทำงานตามปกติ
ทั้งๆ ที่ไม่ปวดท้อง ไม่มีอาการผิดปกติอะไร แต่ทำไมมีน้ำใสๆ คาวๆ ไหลออกมาเยอะจัง
ตายละหว่า ว่าแล้วก็รีบไป รพ.ให้ไว ซักประวัติ สอบถามอาการอยู่แป๊บเดียว ก็ได้ไปนอนรออยู่ห้องรอคลอด
นอนรอจนเย็นจนมืด ปวดท้องนิดๆ หน่อยๆ เป็นระยะๆ ในใจก็
แอบสงสัยนิดๆ เดี๋ยวนี้เค้าไม่ต้องมาตรวจว่าปากมดลูกเปิดไปกี่เซ็นแล้วหรอ
นอนสงสัยอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ ประมาณเกือบๆสองทุ่ม
ถึงบางอ้อตอนที่ จะโดนเข็นไปห้องผ่าตัด อ้าวตกลงชั้นต้องผ่าคลอดหรอ ????
ไม่เห็นมีใครมาบอกหรืออธิบาย อะไรก่อนเลย จู่ๆ ก็เข็นไปผ่าคลอด ซะงั้น!!!
เอาวะ ผ่าก็ผ่า สงสัยเป็นเพราะน้ำเดินก่อนกำหนดเลยต้องผ่ามั้ง
ถึงห้องผ่าตัดได้ไม่เท่าไหร่ พยาบาลและหมอ ก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ให้ดมยาทีเดียวหลับเป็นตาย
รู้ตัวอีกที สามทุ่มกว่าๆ รู้สึกเจ็บๆ มึนส์ๆ ใจก็คิดแต่ว่าลูกชั้นเป็นยังไงมั่ง ปลอดภัยดีรึเปล่า
แต่เวลานั้นถามใครไม่ไหว พูดอะไรไม่ออกด้วยความเจ็บ เลยหลับต่อไปจนเช้า
ด้วยความที่คลอดกระทันหัน หมอที่ฝากพิเศษไว้ก็ไม่ว่างมาทำคลอดให้
ห้องพิเศษก็ยังไม่ได้จอง รู้สึกตัวตื่นอีกที อยู่ในห้องรวม ซึ่งคนเยอะแยะ และร้อนมาก
พอเริ่มตั้งสติได้เห็นพยาบาล เราก็ถามถึงลูกทันทีด้วยความเป็นห่วง
ไม่ได้รับคำตอบใดจากพยาบาล นอกจากคำถามหาพ่อของเด็ก แถมพยาบาลยังบ่นต่อท้ายอีกว่า
เบอร์โทรที่ให้ไว้ ก็ติดต่อไม่ได้ โทรตั้งหลายรอบแล้ว ไม่ติดซักที เราก็งง แล้วลูกชั้นล่ะ
ไมไม่บอกชั้นว่าลูกชั้นเป็นยังไงบ้าง จะคุยแต่กับพ่อเด็กอย่างเดียว คุยกับแม่เด็กไม่ได้เรอะ
สุดท้ายเลยให้เบอร์บ้านไป ถึงได้ติดต่อพ่อเด็กได้ จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่ได่คำตอบใดๆ เรื่องลูก
คนเป็นแม่ก็เริ่มเครียด ซิคะ น้ำตาไหลพรากๆ คิดไปต่างๆ นาๆ พยาบาลก็เข้ามาปลอบ
บอกแต่ว่า ไม่ต้องคิดมาก นอนพักผ่อนไปก่อน พยาบาลก็พูดได้ดิ่ค้าาา ลูกชั้นทั้งคนนะ
เล่นไม่บอกอะไรกันเลย แล้วจะไม่ให้ชั้นคิดมากได้งัยยย
จบตอนแรกก่อน ไปทำงานต่อแปร๊บบบบค่ะ