สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิพ ไม่รู้ว่าลงตรงห้องแต่อยากมาเล่าเรื่องราวความประทับใจตอนเราไปนราธิวาสให้เพื่อนๆฟังค่ะ
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อน เราชื่อนุ่นค่ะ เป็นจิตอาสาเพื่อนๆในนี้บางคนอาจจะรู้จัก เพราะเราเคยมาตั้งกระทู้ชวนไปทำบุญด้วยกัน เพื่อนๆน้องๆในพันทิพก็มาค่ะแต่เราจำLog inไม่ได้หรอกนะ = ="
ปกติเราไม่เคยลงไปใต้หรอกค่ะใช้วิธีการส่งของไปตามฐานทหารต่างๆ เราดูข่าวมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน เจ้าหน้าที่ทหารถูกวางระเบิดบ้างละ โดนยิงบ้างละ จนมาปีนี้คิดว่าจะไม่ส่งของละ ตั้งใจเดินทางไปเองจะไปดูสิว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ถ้ามันน่ากลัวจริงๆทำไมชาวบ้านเขายังอยู่กันได้
เราวางเป้าหมายการเดินทางครั้งนี้ไว้ว่าจะไปแจกของให้โรงเรียนพุทธกับโรงเรียนมุสลิม เราออกเดินทางคืนวันที่8สิงหาคม2557 คืนนั้นรถติดและฝนตกมาก เราไปถึงค่ายทหารที่หาดใหญ่บ่ายโมงของวันเสาร์ที่9สิงหาคม เรารู้ทันทีเลยว่าไปไม่ทันนัดเด็กๆแน่ จากหาดใหญ่ไปอ.ระแงะ จ.นราธิวาส ใช้เวลา2ชั่วโมงโดยประมาณ เราเลยให้ผู้หมวดโทรบอกลูกน้องให้แจกของและปล่อยเด็กกลับบ้าน ระหว่างการเดินทางเราก็พูดกับเพื่อนว่า "สมมุติไปถึงโรงเรียนแล้วเห็นเด็กๆนั่งรอ ฉันต้องร้องไห้แน่เลยว่ะ"
16.25น. เรามาถึงที่หมายโรงเรียนวัดร่อน อ.ระแงะ ภาพแรกที่เราเห็น เด็กๆยังรอเราอยู่ ทุกคนยังอยู่ค่ะ เราทั้งดีใจและเป็นห่วงความปลอดภัยของน้องๆ ผู้หมวดบอกว่ายิ่งเย็นยิ่งน่ากลัว
เราเดินไปถามเด็กคนนึงว่า....
เรา : ทำไมได้ของแล้วไม่กลับบ้านครับ
น้อง : ผมรอโชว์เต้นให้พวกพี่ดูครับ ผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกไหม ครูบอกผมว่าบ้านเราน่ากลัวไม่มีใครอยากมา
เรา : อึ้งนะ....
ไปชมภาพบรรยากาศกันเถอะระบายเป็นคำพูดไม่ถูก
คืนวันแพ๊คของ
เต้นโชว์หน่อยแต่งตัวรอตั้งแต่7โมงเช้า
...ครั้งแรกกับการไปนราธิวาสของฉัน...
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อน เราชื่อนุ่นค่ะ เป็นจิตอาสาเพื่อนๆในนี้บางคนอาจจะรู้จัก เพราะเราเคยมาตั้งกระทู้ชวนไปทำบุญด้วยกัน เพื่อนๆน้องๆในพันทิพก็มาค่ะแต่เราจำLog inไม่ได้หรอกนะ = ="
ปกติเราไม่เคยลงไปใต้หรอกค่ะใช้วิธีการส่งของไปตามฐานทหารต่างๆ เราดูข่าวมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน เจ้าหน้าที่ทหารถูกวางระเบิดบ้างละ โดนยิงบ้างละ จนมาปีนี้คิดว่าจะไม่ส่งของละ ตั้งใจเดินทางไปเองจะไปดูสิว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ถ้ามันน่ากลัวจริงๆทำไมชาวบ้านเขายังอยู่กันได้
เราวางเป้าหมายการเดินทางครั้งนี้ไว้ว่าจะไปแจกของให้โรงเรียนพุทธกับโรงเรียนมุสลิม เราออกเดินทางคืนวันที่8สิงหาคม2557 คืนนั้นรถติดและฝนตกมาก เราไปถึงค่ายทหารที่หาดใหญ่บ่ายโมงของวันเสาร์ที่9สิงหาคม เรารู้ทันทีเลยว่าไปไม่ทันนัดเด็กๆแน่ จากหาดใหญ่ไปอ.ระแงะ จ.นราธิวาส ใช้เวลา2ชั่วโมงโดยประมาณ เราเลยให้ผู้หมวดโทรบอกลูกน้องให้แจกของและปล่อยเด็กกลับบ้าน ระหว่างการเดินทางเราก็พูดกับเพื่อนว่า "สมมุติไปถึงโรงเรียนแล้วเห็นเด็กๆนั่งรอ ฉันต้องร้องไห้แน่เลยว่ะ"
16.25น. เรามาถึงที่หมายโรงเรียนวัดร่อน อ.ระแงะ ภาพแรกที่เราเห็น เด็กๆยังรอเราอยู่ ทุกคนยังอยู่ค่ะ เราทั้งดีใจและเป็นห่วงความปลอดภัยของน้องๆ ผู้หมวดบอกว่ายิ่งเย็นยิ่งน่ากลัว
เราเดินไปถามเด็กคนนึงว่า....
เรา : ทำไมได้ของแล้วไม่กลับบ้านครับ
น้อง : ผมรอโชว์เต้นให้พวกพี่ดูครับ ผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกไหม ครูบอกผมว่าบ้านเราน่ากลัวไม่มีใครอยากมา
เรา : อึ้งนะ....
ไปชมภาพบรรยากาศกันเถอะระบายเป็นคำพูดไม่ถูก
คืนวันแพ๊คของ
เต้นโชว์หน่อยแต่งตัวรอตั้งแต่7โมงเช้า